16,255 matches
-
Eye: An Analysis of Social Movements (New York: Cambridge University Press, 1981). 32 În 1977, trei bărbați au fost condamnați la închisoare pentru că au întreținut relații sexuale cu copii de 12 și 13 ani. Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir și doi intelectuali care mai târziu au devenit miniștri socialiști au semnat o scrisoare de protest în Le Monde. "Trei ani de închisoare pentru câteva mângâieri și sărutări: de-ajuns! Spunea un manifest semnat de cei patru cărora li s-au alăturat și
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
mai târziu au devenit miniștri socialiști au semnat o scrisoare de protest în Le Monde. "Trei ani de închisoare pentru câteva mângâieri și sărutări: de-ajuns! Spunea un manifest semnat de cei patru cărora li s-au alăturat și alți intelectuali precum Michel Foucault (care, ulterior, a murit de SIDA), Roland Barthes, Jacques Derrida, Phillipe Sollers, Alain Robbe-Grillet și Louis Aragon. Scrisoarea lor deschisă spunea: "Legea ar trebui să recunoască drepturile copiilor și adolescenților de a întreține relații sexuale cu oricine
by John Loughlin [Corola-publishinghouse/Science/1032_a_2540]
-
socială, atât de ventilată în Europa, trebuie să o vedem la noi în forma ei cea mai crudă". Burghezia, o clasă socială nou constituită, este încă slabă din punct de vedere economic și neunitară. O categorie socială aparte o reprezintă intelectualii, care, chiar și atunci când provin din rândul boierimii, se alătură burgheziei. Această intelectualitate furniza elementele funcționărimii. Numărul funcționarilor era relativ ridicat, reflectând, pe de o parte, un fenomen firesc de dezvoltare a statului modern, dar, pe de alta, și anumite
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
și 1914-1918. Celălalt partid de guvernământ, Partidul Conservator, ia ființă la 3 februarie 1880, din grupări conservatoare existente anterior și care dăduseră guvernul Lascăr Catargiu între 1871-1876. Fiind cu predilecție un partid al marilor proprietari de pământ, dar și al intelectualilor (în rândurile sale desfășurându-și activitatea și junimiștii), Partidul Conservator îi are în frunte pe: Emanuil Costache-Epureanu (1880), Lascăr Catargiu (1880-1899), George Gr. Cantacuzino (1899-1907), Petre P. Carp (1907-1913), Titu Maiorescu (1913-1914), Alexandru Marghiloman (1914-1925), Nicolae Filipescu (1915- 1916). Conservatorii
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
aici debuta, dacă nu se iau în considerare versurile din revista școlară „Muza”, viitorul critic Ilarie Chendi (1893). Colaborează cu versuri și George Simu, Petre Dulfu, Zaharia Boiu, iar cu proză V. Ranta-Buticescu, C. Szatmary, T. Simtion. Un grup de intelectuali transilvăneni (Anton Pop, Iacob Onea, Marioara Bosga ș.a.) trimite culegeri de folclor din jurul Năsăudului, din Bihor, din zona Aradului. Se publică și tălmăciri din Byron, Lenau (Cântece din trestie), Schiller, La Bruyère (fragmente din Caractere, traduse de Ieronim G. Barițiu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288156_a_289485]
-
va căuta să le identifice și să le explice. De ce a fost ales Jean Baudrillard drept exemplu pentru discursul de factură postmodernă? Pentru că, în general, a fost considerat un "simptom" al lumii în care trăim, un "profet" al postmodernismului, un intelectual provocator, cu o scriitură conectată atât la viteza schimbărilor teoretice, cât și a celor sociale, politice sau mediatice. De asemenea, discursul pe care l-a alcătuit oferă cel puțin două motive întemeiate de a-l considera tipic pentru postmodernism. În
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
ori implică o tratare evaluatoare (postmodernismul fiind astfel considerat un concept evaluator). Interpretarea modernismului și chiar "diagnosticarea" lui sunt considerate strategii interne postmodernismului și tocmai de aceea o conotație principală cu care se asociază acest curent de gândire pentru cei mai mulți intelectuali este aceea de formă de critică, reevaluare a stării precedente sau chiar revoltă împotriva stării provocate de mișcarea modernistă. De pildă, în domeniul postmodernismului filosofic este încetățenită ideea că alături de Heidegger, Nietzsche 164 este un precursor marcant al postmodernismului, în
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
nouă într-un spațiu exotic; Baudrillard se distanțează, de asemenea, și de modalitatea de a scrie despre America a altor gânditori precum Tocqueville, Emile Levasseur, André Siegfried etc., "America sa siderală fiind universul semnificanților care circulă liber (free-floating signifiers). Spre deosebire de intelectualii europeni timpurii (Tocqueville, Weber, Adorno), care au încercat să ofere lecturi interpretative naturii americane prin intermediul unui contact extensiv cu persoane obișnuite și nu numai, Baudrillard evită adâncimea, descoperind un sens profund al păcii și nostalgiei în lumea de plastic pe
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
fi "blocată" într-o modernitate nefinalizată și nu va trece în alt stadiu niciodată...). Oricum, cred că se poate găsi în această comparație dintre Europa și America, în alte cadre și la un alt nivel, o reacție asemănătoare celei a intelectualilor români, în dorința lor de a se racorda la cultura europeană (și pentru care teoria formelor fără fond este un exemplu). Spre deosebire de Eco, care consideră că hegemonia americană este în declin, Baudrillard preferă să privească, în pofida numeroaselor ironii la adresa banalității
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
Frank Lentricchia, Thomas McLaughlin (eds.), Critical Terms for Literary Study, p. 54. Aceste interogații sunt ilustrative pentru reconstrucția analizei discursului pe care o propune poststructuralismul; Paul Bové consideră că acum sunt importante identificarea legăturilor care survin între "putere, cunoaștere, instituții, intelectuali, controlul populațiilor și statul modern așa cum se intersectează ele în cadrul funcțiilor sistemelor de gândire" (ibidem, pp. 54-55). Aceste aliniamente vor fi, de altfel, regăsite și în analiza discursului în cadrul postmodernismului. Tot despre o lărgire a înțelegerii discursului se referă într-
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
Routledge, London and New York, 1993, p. I. 333 Linda Hutcheon, Poetica postmodernismului, p. 350. 334 În articolul "Que se passe-t-il" din Libération, 18-19 octombrie 1997, p. 5, Jean Bricmont și Alan Sokal își explică demersul, arătând cum au demonstrat că "intelectuali celebri precum Lacan, Kristeva, Baudrillard și Deleuze au utilizat, într-o manieră repetată și abuzivă, terminologie și concepte științifice: fie folosind idei științifice totalmente în afara contextului lor, fără a oferi cea mai mică justificare empirică sau conceptuală acestui demers subliniem
Discursul filosofic postmodern: cazul Baudrillard by Camelia Grădinaru [Corola-publishinghouse/Science/1408_a_2650]
-
Amintind de pontificatul lui Honoriu al III-lea, cronicarul dă dovadă de cunoașterea Regulii franciscane. Chiar mai mult, punând alături cele două ordine mendicante, a Minorilor și a Predicatorilor, autorul scoate în evidență fascinația lor irezistibilă asupra tinerilor, nobili și intelectuali, și drept urmare, răspândirea fulminantă a celor două instituții, mai ales în mediul urban. Fragment din Chronicon Normanniae o Annales Normannici, în MGH, Scriptores, XXVI, p. 514; cf. TM, 20 21. A ajuns în aceste timpuri, din părțile Lombardiei (adică Italia
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
ASOCIAȚIA CULTURALĂ ROMÂNEASCĂ, organizație culturală înființată în 1957 la Madrid, din inițiativa unui grup de scriitori și intelectuali români din exil: Ion Protopopescu, George Uscătescu, Vasile Iasinschi, Vladimir Petrovici, Aureliu Răuță, Mihai Florin Enescu, Vintilă Horia și Horia Stamatu. Adunarea constitutivă din 15 aprilie 1957 a alcătuit statutul și a ales comitetul de conducere, din care, inițial, au
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285473_a_286802]
-
umoristic, constituindu-se într-o lectură ușoară, romanul are la bază un proverb arab („Dacă te afli în posesia adevărului, e bine să-l spui, dar și mai înțelept e să vorbești despre palmieri”) și descrie condiția unei familii de intelectuali în societatea comunistă, pentru care unica soluție de supraviețuire morală și spirituală este „hazul de necaz”. În volumele Cocoșul de apă (1971), Porțile vântului (1975), Degetarul de ceață (1976), Croitorul de povești (1980; Premiul Uniunii Scriitorilor) ș.a., se înfățișează o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286461_a_287790]
-
tip de discurs capabil să transfigureze mitic realitatea și să confere vieții demnitatea unui simbol. Mai exact, prozatorul învață de la memorialist cum trebuie confecționată o "istorie" ad usum Delphini, în care să se regăsească și alter-ego-ul auctorial (făptura abstractă a intelectualului cu personalitate scindată, ca Andrei Lerian), și autorul însuși, adică omul care scrie, cu biografia și cu toate "teoriile" sale. Ei bine, odată redescoperit filonul memorialistic, era necesar ca prozatorul să abordeze din nou romanul (genul "obiectiv" prin excelență), de
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
fără imaginație, nici imaginația fără memorie de unde și posibilitatea spațializării timpului și a comprimării lui în prezent (ca "prezență a absentului") cu ajutorul "amintirii-imagine". Ei bine, această "prezență a absentului" nu desemnează cumva chiar ipostaza privilegiată a eroului lovinescian, adică a intelectualului implicat în jocul vieții numai pe jumătate, asemeni spectatorului-actor? Și, dacă așa stau lucrurile, atunci e limpede că "romanul-melodramă" cultivat de prozatorul român intră în sfera de iradiere a proustianismului într-o măsură cu mult mai mare decât ne-am
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
Bizu nu e în stare să verbalizeze trăirile sale inconștiente, nu le poate exorciza prin scris. Din acest motiv, aspirațiile lui nu depășesc faza reveriei și a preparativelor laborioase, care anulează practic nevoia de acțiune. El face parte din familia intelectualilor ("moldoveni") obosiți de viață, alături de Neculai Manea și de prințul Lai Cantacuzin, însă luciditatea cu care se analizează trimite la altă categorie de personaje, de tipul "antieroului" modern, ca Ulrich sau Meursault 35. Nefiind un artist (lipsindu-i adică simțul
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
latin îl interesează în primul rând, cât "omul", cu "atitudinea lui față de viață", cu "nihilismul lui resemnat", cu "filosofia lui scurtă dar singura reală și de bun simț". Horațianismul furnizează, de altfel, câteva principii esențiale în configurarea concepției "bovarice" a intelectualului lovinescian (vezi supra comentariile privind "filosofia de viață" a lui Andrei Lerian). Prin urmare, cum "capul poetului nu era, desigur, metafizic și ochiul lui nu vedea decât ceea ce e" "singura realitate și valoare pozitivă i se părea moartea, al cărei
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
de târgul lui; ar fi voit să se reîntoarcă cu orice preț acolo, chiar dacă n-ar fi fost decât pentru a muri". După cum se observă, atașamentul față de locurile natale e pus de Lovinescu pe seama unui instinct primar, pe care veritabilul intelectual (insul reflexiv, precum Bizu) se vede constrâns să și-l reprime pentru a nu repeta destinul nedemn al animalului uman, fără conștiință de sine. Chiar dacă "impulsiunile inconștientului sunt mai puternice decât raționamentul", chiar dacă "egoismul vital al celulei vii nu poate
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
duce la nimic bun, și cu atât mai puțin la cunoașterea de sine (idealul oricărui "analist"). Scurt spus, o dată cu Firu'n patru romancierul Lovinescu se delimitează încă și mai tranșant de tradiția prozei noastre psihologist-autenticiste, făcând din eroul ei predilect (intelectualul fascinat de absolut, Don Juanul cu preocupări metafizice) un inocent personaj de melodramă, un om în fond mediocru, care nu vede idei, dar visează cu ochii deschiși la idealul burgez al fericirii în doi și la pacea căminului conjugal. Prin
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
fetișistă, de mare intensitate, care-i oprește inima în loc) în fine, întreg repertoriul menit să pregătească și să amâne tacticos actul fatal al împreunării. Ca atare, deși e obsedat de imaginea femeii dominatoare, a femeii "domolind elementele naturii" (predispoziție caracteristică intelectualului lovinescian), Bizu se îndepărtează treptat de Rosina, al cărei sân cvasimatern și mult prea concret nu-l mai ispitește, și începe să viseze la femeia misterioasă, la frumoasa fără corp, cu profil de icoană. Indiferența Dianei îi rănește însă orgoliul
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
sinuciderii: "[...] nu-i venise în minte să se sinucidă, pentru că nici n-avusese senzația vieții și cu atât mai puțin a suferinței". După cum ne amintim, încă din primele încercări literare (excluzând drama De peste prag) profilul psihologic al eroului lovinescian, al intelectualului, făcea imposibil un asemenea gest necugetat, potrivit mai degrabă făpturilor pătimașe, dar cu minte puțină. Or, atât Bizu și Mili cât și, nu mai puțin, Lovinescu însuși (vezi confesiunea tardivă semnată de Anonymus Notarius), nu intră în joc decât pe
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
atât mai semnificativă mi se pare, din acest motiv, abandonarea proiectului "eminescian" "gest" interpretabil în fel și chip, dar care subliniază mai cu seamă sfârșitul "crizei", ieșirea "din transă" a scriitorului, conștient de acum de inadecvarea dintre propriul destin (de intelectual lucid și sceptic, incapabil de "nebunie" și lipsit de genialitate) și cel al "eroului" său (poetul genial), în ciuda profilului psihic asemănător. Ca atare, în loc să scrie Luceafărul (așa urma să se intituleze ultima parte a "trilogiei" închinate lui Eminescu), Lovinescu se
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
de critică din socoteli înguste, a devenit, în forma jurnalului, impresionant. Făcând monografia morții în unul și a dragostei într-altul, criticul a intuit pentru întâia dată în ele esența vieții. D. Lovinescu a devenit astfel, ca atâția alți iluștri intelectuali, creator numai în marginile propriei, strictei, netranzitivei experiențe. De aici mirarea noastră să vedem pe autor ieșind din sine și încercând să prindă sub lupa sa pe giganticul Eminescu" 194. Criticul mai enumeră și alte deficiențe grave (precum absența "simțului
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]
-
nevoie de o asemenea risipă de abilitate hermeneutică. Pornind de la tiparele și situațiile melodramatice exersate încă din anii debutului, Lovinescu construiește, la maturitate, un roman specular și analitic, cu o puternică componentă metaliterară. Eroul său predilect este un personaj-problemă, un intelectual ca atâția alții din romanele interbelice ale lui Camil Petrescu, Mircea Eliade, G. Ibrăileanu, Anton Holban, deci un ins care are un raport mediat cu "viața". În cazul lui Lovinescu, personajul este o conștiință melodramatică ce a prins de veste
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1053_a_2561]