19,069 matches
-
negre și maro. Din nou lăutari, băutură la discreție ― palincă și vin din podgoriile lui Dinescu ― și Dinescu însuși cântând cu foc, la microfon, romanțe. Amețit de ceea ce văzuse și trăise ― "în 5 zile cât în 15 ani", mi-a mărturisit la telefon ―, amicul din Frankfurt, de cum a ajuns acasă (și deja de pe aeroport), a făcut o viroză reactivă cu febră de 40 de grade. Dezimunizat complet după câteva decenii de spațiu aseptic german, organismul omului nostru, proiectat din istorie în
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
iubiții se găsesc, se regăsesc sau se pierd definitiv, în umbra marilor figuri tutelare ale lui Ingrid Bergman, Anthony Perkins sau Marlon Brando. Cât de vulgar m-aș fi simțit să intru, în acest scenariu înfiorat, cu cizmele adevărului prozaic, mărturisindu-i tânărului în uniformă albastră că melancolica doamnă de lângă mine merge de fapt la Paris ca să-și întîlnească soțul, după un scurt detur de afaceri prin București! N-aș fi riscat oare să-și spună în minte ― asemeni personajelor din
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
după un scurt detur de afaceri prin București! N-aș fi riscat oare să-și spună în minte ― asemeni personajelor din schița lui Caragiale care o spun cu glas tare (și dezamăgite la culme), din clipa în care "amicul" le mărturisește că frumosul șef de gară cu care tânăra sa soție călătorește la Sinaia în "cupeu separat" nu-i altul decât fratele ei ― că "nu mai am nici un haz"? Ei bine, n-am putut face așa ceva, dar urmarea a fost că
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
nimic nu poate fi ascuns. (Spovedania este suprimarea voluntară a ascunderii. Ea nu înseamnă că nu ai nimic de ascuns, ci că nimic nu trebuie ascuns până la capăt.) sâmbătă, 22 iunie " Principiul jurnalului" este unul al spovedaniei (ajung la mine mărturisindu-mă) combinat cu descoperirea de sine a celui care îmi citește mărturisirea (te ajut să ajungi la tine prin mine). Mă ofer mie, dar de fapt mă ofer ție. Rezultatul este un eu lărgit în care "eu" și "tu", străini
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
îndeajuns de curajos ca să o fac. A făcut-o în schimb Marin Diaconu, care se ducea să-l vadă aproape zilnic, a făcut-o Sorel Vieru, săptămână de săptămână, și atunci când i se întîmpla să nu se ducă mi-a mărturisit că avea senzația penibilă că trage chiulul. În orele acelea cât am stat ultima oară cu el îmi spunea că își dorește mai mult ca orice să moară și că moare ca un mare credincios: avea credința nezdruncinată că va
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
asfixiat în propriul lui păcat. Ceea ce înseamnă deopotrivă: în propria lui remușcare. De ce oare sîntem în așa fel alcătuiți încît murim de rușine nu când facem un lucru reprobabil, ci când îl retrăim în memorie sau când ajungem să-l mărturisim? Răspuns: pentru că ființa noastră morală e întemeiată nu pe virtute, ci pe remușcare. Așa cum orice trup așezat în lumină își proiectează umbra pe pământ, la fel păcatul pus în lumina conștiinței face să se desprindă din el umbra remușcării. Orice
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
era un tip dat dracului, acum scosese trei porumbei dintr-un buzunar unde mai Înainte nu era nimic. Bineînțeles că ștrengarii nu se astîmpăraseră și ba trăgeau cu praștia, ba suflau pietricele prin țevi de trestie, nimeni nu vru să mărturisească sau să spună cine a tras, dar scamatorul era cît pe-aci să se supere de-a binelea cînd erau să-i omoare unul din porumbei. „Fiți cuminți, copii!“, porunci doamna Susana și apoi se auzi glasul lui Juan Lastarria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
se Întîmplă, pricepu doar că fratele lui făcea ceva rău. Seara se produse explozia; Celso și Daniel auziră strigăte venind din camera Vilmei și dădură fuga să vadă ce se petrece: Îl prinseră asupra faptului. Și nu era prima dată, mărturisi Vilma. În fiecare zi pătrundea În odaia ei și ea făcea tot ce putea ca nimeni să nu afle. Astăzi Santiago Întrecuse măsura. Majordomii Îi tăiară mai Întîi drumul, apoi, cînd el se năpusti asupra lor, Îi dădură cîteva palme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
cumva i se umflase brațul și mai tare, dădu la o parte cuvertura de mătase și scoase brațul diform pentru a-i oferi o țigară lui Baby. În clipa aceea se ivi Julius, care se Întorcea de la școală. Baby Richardson mărturisi că se topise văzîndu-l atît de drăgălaș, apoi spuse că pe zi ce trece se făcea mai mare... Julius suportă aprecierile astea stînd țeapăn, cu mîinile lipite de corp, cu vîrfurile picioarelor depărtate și simțind că o urăște pe Baby
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
corecta, Învățase s-o cunoască pe maică-sa și o adora așa cum era, frumoasă Întotdeauna și cu capul În nori. În sfîrșit, Baby Richardson se hotărî să plece, era cît pe-aci să cadă cînd s-a ridicat În picioare, mărturisi plină de distincție că se simțise minunat și de aceea nu-și dăduse seama că-i Înțepenise un picior. Înainte de a ieși, mai spuse o dată că farfurioara de porțelan era Încîntătoare... „A Înțepat-o scorpionul Într-un ceas rău“, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
să piardă anul și că o să mai rărească vizitele la cinez Nanette, fiindcă nu mai erau decît octombrie și noiembrie pînă la examenele de sfîrșit de an. „O să mă duc la vară, cînd s-o Întoarce Sonia.“ A doua zi mărturisi că el furase banii din cutia lui Celso. Juan Lucas Îi spuse că asta știau cu toții și că acum era vorba să pună banii Înapoi pe loc, Bobby se apără explicînd că-i cheltuise ca să plătească o datorie, ce-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
zîmbind, văzînd că-l Întîmpinau cu zîmbetul pe buze. Susan Îl sărută și-i spuse: nu ne Întrebi cum ne-am simțit la Quito și ea Îi povesti că reușise să cumpere un tablou minunat aparținînd școlii din Quito. Bobby mărturisi atunci că electricianul venise să aranjeze luminile pentru petrecere. Văzu că Susan și Juan Lucas zîmbeau și profită de ocazie ca să aducă vorba de orhidee, nu-i rămăsese nici un ban ca să cumpere orhideea, trebuia să o comande repede și așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
odată mămica m-a surprins stînd de vorbă cu tine, toți spuneau: a ajuns În cer, odată mămica m-a surprins pe cînd mă rugam la tine, nu! nu! nu! Julius!, nu darling! nu, dragostea mea!, nu comoara mea!, am mărturisit tot, nu m-am mai rugat la tine, dar ți-am vorbit mereu pînă astăzi, n-am vorbit noi oare și Înainte de petrecere?, tu voiai să vorbești, eu nu voiam, am vorbit cu tine Întotdeauna, de asta mămica a plîns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ani, am putea să o facem. Dar, până atunci, unul dintre noi trebuie să îl dea în judecată pe celălalt. Pentru abandon, comportament irațional sau adulter. —Adulter! șuieră Lisa, care fusese absolut fidelă cât timp fuseseră împreună. Niciodată... — Nici eu, mărturisi Oliver. Iar în ceea ce privește abandonul... Da, tu m-ai părăsit pe mine, spuse ea, dornică să acuze. Nu mi-ai dat nici o altă variantă, iubita. Dar ai putea să mă dai în judecată pentru asta. Singurul lucru este că trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
cartea care constituia un dublu delict, mai Întîi pentru că era scrisă de Sartre, apoi pentru că o citisem. — Răspunde-mi! Da sau nu, ai citit Greața? — Nu! — Atunci, asta ce e? „Iată-ne ajunși la momentul critic“, Îmi zic eu. „Doamne, mărturisesc că am furat, că am mințit, că am...“ Dar nu cartea lui Sartre o flutură tata În fața mea, ci - Îmi recunosc scrisul - una din compunerile mele. — Iată peste ce a trebuit să dau În corespondența de azi-dimineață. — Ți-a trimis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
dimineața respectivă de soțul ei. Jean Piaget a fost bine dispus În tot cursul mesei. Se mira de absolut tot și, ca să-și arate mirarea, Își Începea fraza cu „Doamne, Dumnezeule!“. M-a Întrebat cîți ani am și mi-a mărturisit că și el se născuse În august, dar cu cincizeci de ani mai Înainte. „Atunci Înseamnă că sînt așezată Între doi Lei!“, a spus doamna Piaget. Eram Încîntat că fusesem primit singur la familia Piaget. Dacă ar mai fi fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
mai tîrziu că suferise un avort. Poate că am știut la vremea respectivă, dar mă grăbisem să uit. Aveam convingerea că-l făcusem pe acel intrus să moară. Eu și numai eu eram răspunzător, eu eram ucigașul, asasinul, criminalul. Am mărturisit crima asta nu În fața unui judecător de instrucție, ci așezat În fața unei psihanaliste (pe deasupra și mamă de familie) care mi s-a adresat ca unui serial killer: „Mai ai mulți morți de felul ăsta de scos la iveală?“. CÎnd am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
să-i povestesc tatei ședința asta. Ar fi admirat nonșalanța cu care dominam niște situații În care el ar fi simțit că face icter. Avusese icter după război, cînd era pe punctual să publice un roman În care socotea, Îmi mărturisise mama, că mersese cam departe cu erotismul. Ca să vezi cît de relative sînt toate! Tata admira modul În care Îi Înfruntam pe portărei, tocmai el, care se Îmbolnăvea la gîndul că trebuie să vorbească la telefon cu unul din ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
nu era prea devreme pentru asta. Aveam șaisprezece ani. Pentru prima mea colaborare, am prezentat o biografie a Sfîntului Ieronim, un eseu despre Horațiu și o culegere de nuvele de Heinrich Böll. Spre marea mea rușine de astăzi, trebuie să mărturisesc că am consacrat, de asemenea, cu aprobarea redactorului-șef, o Întreagă pagină de revistă lucrării unui anume Henry Bars, Omul și sufletul lui, apărută În colecția „Biserica și epoca prezentă“ a editurii Grasset: sîntem În anul 1958 și fiecare editură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
Kelly, la Audrey Hepburn, la... — Cum, nefericitule, cu actrițe de cinema? — La Yvonne de Carlo, părinte. Un astfel de scenariu era de neconceput. Parcă Îl și vedeam pe preot trăgîndu-mă afară din confesional și aducîndu-mă acasă ca să mă pună să mărturisesc totul tatei. În realitate, era de ajuns să mă bîlbîi. Ăsta era trucul meu! Ziceam: „Mă acuz că am fost...“ și mă corectam: „că m-am masturbat“. Eu știam că fusesem masturbat de sosiile Lindei Darnell sau Belindei Lee, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
aminte că urma să iau avionul ca să mă reîntorc În Europa, am avut cea mai violentă diaree din toată viața mea. De fiecare dată cînd mă gîndeam la acel avion, aveam spasme și grețuri. Am avut excelenta idee de a mărturisi ce mă chinuia unui tînăr critic de cinema căruia Îi plăcuseră filmele mele și alături de care mă simțeam Încrezător de cînd Îmi povestise că fusese internat vreme de cîteva luni Într-un spital de boli nervoase. Mi-a obținut o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
sărise În sus surprins: „Ce? Freud era agorafob?“. Pe un ton foarte degajat, fără să-mi reprim un mic surîs de satisfacție, am confirmat: „Știu chiar de la Reik. Freud șovăise de față cu el să traverseze o stradă și Îi mărturisise: «E urma unei agorafobii prost Îngrijite.» Îți cer, doctore, să fii mai eficace cu mine decît a fost Freud cu el Însuși“. Agorafobia mă Împiedica să-mi exercit unele talente: să privesc femeile pe stradă - specialitatea mea -, să visez În fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
că se machia alături de fiul lui În baie Înainte de a-l interpreta pe Torti și de a-mi spune: „C-o...let“, iar eu veneam atunci să-i lipesc pe spate o majusculă (letrină) de hîrtie, el prefera să le mărturisească cititorilor lui: „Ne-am văzut, Încet, copiii luînd cunoștință de realitățile religioase. Rugăciunea era reuniunea celor apropiați. Tatăl care conduce această rugăciune este cel care-L reprezintă, În pofida tuturor imperfecțiunilor lui, pe acel Tată pe care-l au În ceruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
inunda sîngele atunci cînd certitudinea prezenței lui Dumnezeu Îl covîrșea. De aceste scurgeri de bazalt topit care Îl pătrundeau și-l ardeau aveam și eu parte. Trăiam pe panta unui vulcan. După căsătorie, dacă aș fi avut curajul să-i mărturisesc tatei că nu mai asistam la liturghie, m-aș fi ales cu un spectacol cum nu Îndrăznesc să viseze nici măcar vulcanologii cei mai cutezători. Lava certitudinii sale În privința lui Dumnezeu m-ar fi adus pe dată la starea de ciudățenie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
avea gesturi de spion, veșnic vigilent și cu băgare de seamă, iar el se apucase să Înșire nume de actori care interpretaseră roluri de spioni. Dintre toți prietenii pe care Îi aveam În lumea filmului, Truffaut era singurul căruia Îi mărturisisem că Începusem să scriu o carte. Ne cunoșteam de multă vreme. Mă invitase la o proiecție completă a filmului Cele patru sute de lovituri din 1959. CÎnd Îl anunțasem că urma să mă căsătoresc cu Tina, mă Întrebase: „Cum a reacționat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]