19,653 matches
-
strângă mâna mică întinsă spre el. Peste o clipă însă îi apucă degetele cu o mișcare mașinală și răspunse de asemenea ungurește: ― O, domnișoară... nici nu mă așteptam să... Iartă-mă, sunt zăpăcit! Pentru că nu i-a sărutat mâna cum obișnuia și i-a zis "domnișoară", Marta avu o șovăire și chiar surâsul i se vesteji un moment. Dar își reveni repede și, întorcîndu-se spre însoțitorul ei, îi vorbi cu o veselie mai zgomotoasă, ca și cum ar fi vrut să-și risipească
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
porni mai departe, spre Lunca. Casa groparului de-abia se deslușea în ogradă. Apostol intră grăbit, ca și cum ar fi întîrziat. Ușa tinzii era dată de perete ca totdeauna de când se încălzise vremea. Păși în odaia lui, căută pe masă, în locul obișnuit chibriturile și le găsi. Aprinse și văzu în pat pe Ilona, îmbrăcată, cu ochii deschiși, ca și când I-ar fi așteptat, sigură că are să vie. De altfel nici el nu se miră. Chibritul se stinse, dar Apostol, și prin întuneric, vedea
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
mai terminau, primeau tarte, brioșe, lichioruri, cămăși elegante de batist, pantaloni de catifea, carne de porc și sticle de vin. Și apoi, vremea și-a spus cuvântul. Vremea, și numărul, fiindcă soseau zi de zi, în grupuri mari. Ne-am obișnuit. Ne-am și dezgustat puțin. Ei ne purtau pică fiindcă eram la adăpost, pe când noi... noi le purtam pică fiindcă ne vârau sub ochi pansamentele și picioarele lor tăiate, craniile prost sudate, gurile și nasurile deformate, tot ceea ce am fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
urât mirositor plutea în întreaga încăpere, ridicând un paravan între judecătorul cel masiv așezat la biroul său, cel care stătea în picioare lângă el, și noi ceilalți care nu știam ce să facem. Apoi, puțin câte puțin, ochii noștri se obișnuiră cu piureul de mazăre, iar chipul judecătorului ieși din cețuri, precum și cel al tovarășului său. Era Matziev. Continua să râdă, și judecătorul odată cu el, de parcă noi nici nu existam, de parcă nu eram la trei pași de ei. Militarul trăgea din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
se afla micul breton, nu zării la început mare lucru. Dar l-am auzit imediat. Cânta în șoaptă, cu o voce de copil, destul de dulce, de altfel. Gardianul mă lăsă să intru și închise ușa în urma mea. Ochii mi se obișnuiră cu întunericul și l-am putut vedea. Era într-o stare de prostrație, așezat într-un colț al camerei, cu genunchii la gură, și își legăna întruna capul, în timp ce cânta. Era prima dată când îl vedeam. Părea mai tânăr decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
frumoasă zi de toamnă, toată numai aur și roșu, doar puțin rece, colorată încă de amintirea verii. Ca în fiecare zi, ieșise pe la mijlocul după-amiezei pentru a-și face plimbarea în parcul Castelului și, ajuns la capătul lui, se așezase, după cum obișnuia, pe banca de pe movila ce domina râul Guerlante, punându-și mâinile pe baston. De obicei, rămânea acolo ceva mai mult de o oră, după care intra în casă. În ziua aceea, Barbe, fiindcă nu-l vedea întorcându-se, ieși în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
îmi spuneam că Vignot poate se înșelase, că avea probabil motivele sale să pună întreaga poveste în cârca tânărului, așa cum și jigodiile de Mierck și Matziev le avuseseră pe ale lor. De unde să știu? De asemenea, e straniu că mă obișnuisem să trăiesc în mister, în îndoială, în penumbră, în ezitare, în absența răspunsurilor și a certitudinilor. A-i răspunde lui Vignot ar fi însemnat dispariția acestui trai: s-ar fi făcut dintr-odată lumină, una care îl făcea nevinovat pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
cotit al coasei păreau jucării în mâinile lui. Coșea întotdeauna cu mișcări ample, într-un ritm egal care-i dădeau forță princiara a meșteșugului bine făcut. Nicolae, vecinul lui, purta pantaloni negri, roși în genunchi, gumări, iar fata lui părea obișnuită sub pălăria de paie zdrențuita pe care și-o împodobise cu margarete înfipte în panglică decolorata. Și, în sfârșit, urma Nicolae, cel mai tânăr dintre toți, îmbrăcat cam anapoda, blugi decolorați și rupți, roși, si adidași foarte uzați. Cosașii îmbucau
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
tovarăș destul de plăcut. Introvertirea lui, eu o interpretăm că pe un simptom al incapacității de a se atașa de viață satului, de un loc de care nu era nevoit să se atașeze decât verbal. Îmi displăcea profund felul în care obișnuia să vorbească despre fetele din ziua de azi, pe care le disprețuia. Maică-sa îl răsfățase și nu-l învățase să aprecieze corect valorile umane. De fapt, se simțea puțin ofensat pentru că se atașase de mine, aceasta situație plăcându-i
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
am îndrăznit să-i destăinui lui Emil un secret: faptul că profesorul de română nu-și corectă niciodată tezele, care îl plictiseau după atâția ani de vechime, și mi le „plasa” mie, motivând că în calitate de „viitor profesor” trebuie să mă obișnuiesc cu munca. Nu puteam să-i destăinui lui Emil că eu eram cea care îi dădeam 9 la teza în loc de 10, pentru că nu cumva să treacă înaintea mea, în clasament! Poate și din această mare „taină” au reieșit presupusele lui
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
bunica și-i zâmbi ușor. - Ceai? Mai bine lapte... - Mă duc să-ți aduc imediat. Și-i aduse o ceașcă mare de porțelan cu lapte cald, abia fiert, cerându-și scuze că a uitat să-i păstreze laptele crud, așa cum obișnuia ea să bea. Ea dădu din cap. Simțea că nu are de loc chef să vorbească. Casă i se părea pustie, apăsătoare. - Să aprind focul? - Dacă dorești. Scârțai repede chibritul și acesta începu să ardă cu o flacăra albastră, incandescenta
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
o perioadă de aur în ultimele luni de liceu. Că viitoare absolventa urma să-și înceapă carieră și să se despartă de colegii și prietenii săi. Urma să plece în “Capitala”, deși nu suportă deloc vacarmul acesteia. Trebuia să se obișnuiască, fiindcă vorba ceea, de acolo se dădea oră exactă în țară. Și-ar fi pus în joc viața de apoi cu un singur scop, acela de a reuși la Facultate, si nu oriunde, ci acolo unde își dorea cu orice
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
vorbea acum și l-am vazut zâmbind. Nu părea încărunțit, probabil că-și vopsise părul, dar în orice caz era un tip distins. Am aflat curând că era romancier și că de câțiva ani buni conducea acest cenaclu, la care obișnuiau să vină uneori chiar Nichita Stănescu, Marin Sorescu, Eugen Jebeleanu, Geo Bogza și mulți alți scriitori români contemporani. Când am ajuns în dreptul lui, el tot mai vorbea cu tânărul poet. Nu s-a mișcat. În ultima clipă, și-a scos
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
epigram, chiar compuse ad- hoc. Un aparat de filmat ar fi putut reda mult mai bine întrebările din ochi, privirile care se evitau, rezervele Laurei. Ceea ce trebuia să regăsesc pentru a putea vorbi limbajul acestui clan scriitoricesc nu erau normele obișnuite de conversație ale limbii literare ci, trebuia să recurg adesea la cuvinte evazive, fraze uneori neterminate, o adevărată artă între ceea ce trebuie spus și ceea ce nu se poate spune.Trăisem atât de mult în communism, încât unicul criteriu de judecată
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
rău că nu-l mai putea întâlni că bun prieten și atât. În zilele care au urmat, Lăură s-a făcut că uită de subiect, nici macar nu a meditat la propunere, i s-a părut o glumă obișnuită, așa cum adesea obișnuia colonelul B. să facă, uitând totuși să îi dea o boneta mare, așa cum îi promisese. - De-abia acum încep să înțeleg că el știa mult mai multe despre mine, că mă consideră persoană ideală, care să facă joncțiunea dintre Serviciul
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
bine ! Eu n-am nicio vină, încerca ea să se scuze. Decât poate aceea că te iubesc. -Nu vreau să fii supărată. Ea nu răspunse nimic, dar îl trase de brațe către ea. Îi săruta iarăși ochii aceia frumoși cum obișnuia s-o facă de fiecare dată, apoi se retrase. El o cuprinse de spate și o trase sub el. Din nou făcură sex sălbatic ore în șir... -Da capo ! Apoi se priveau tăcuți în ochi, se sărutau pasional căci misterul
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
manuscrisul cărții mele.Urmează s-o citești tu prima și să-i faci corectura. Am mare nevoie de ajutorul tău. S-ar putea să-mi fi scăpat vreo “chestie”. În tine am toată încrederea!.. Lăură era cât se poate se obișnuită cu munca de redactor și editor. Își făcea practică pedagogica la Editură Cartea Românească unde redactorul-șef o punea la cele mai dificile treburi. Adesea o lasă pe ea să decidă ce și cum publică. Știam că-și ațintise ochii
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
un nume românesc, replicând că nu are câtuși de puțin aerul unui român. Surpriză cea mai mare a avut-o când au vizitat-o părinții lui care i-au adus multe cadouri, foarte multe bijuterii din aur, pentru că așa se obișnuia la ei. Toată atenția ei se îndrepta acum spre ,,micuțul prinț’’ și la drept vorbind, Lăură cam începuse a-l neglijă pe Imad. El îi reproșa mereu că se schimbase mult, dar ea își vedea de treabă... Peste numai trei
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
împietrit într-un gest plin de candoare, un trup care nu are nimic de ascuns. Îmi amintesc de trupul acesta încă de pe vremea când eram foarte tineri, când era chiar mai micuț decât trupul meu, micuț ca un bobocel, eu obișnuiam să merg pe stradă, iar el pe trotuar, pentru a evita să ne rușinăm până și de vecinătatea umbrei celuilalt, pășeam aplecată de greutatea gândurilor, cu privirile ațintite asupra punctului de întâlnire dintre stradă și trotuar, iar cu coada ochiului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
cap și umăr lângă umăr și pe deasupra tuturor plutește uimirea, inocența, nevinovăția omului care se trezește dintr-odată într-o țară străină și urâtă, fără să știe dacă va mai putea pleca vreodată de acolo. În câteva zile se vor obișnui cu situația, vor ședea cu o resemnare amară la căpătâiul celor dragi, în diverse departamente ale spitalului, amintindu-și numai din când în când de uimirea lor pentru scurte momente, ca de niște fragmente încețoșate, dintr-o copilărie de mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
spune, nu mănânc până nu se face tati bine, privesc în jurul meu cu disperare, nu mai știu ce să spun, nu mai știu ce să fac, numai să sper că timpul va trece mai repede, îl așteptăm, așa cum ne-am obișnuit deja, îl așteptăm să se întoarcă din drumeții, obosit și plin de praf, așteptăm să se acomodeze cu viața noastră de zi cu zi, să ne vorbească, să mănânce cu noi, însă lui îi este foame întotdeauna cu o oră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
deja au trecut mii de ani și se pare că nimic nu s-a schimbat acolo, păcatul a fost atât de mare, încât pământul nu se va mai însănătoși niciodată, a fost pedepsit cu o infertilitate veșnică, iar eu mă obișnuisem deja ca gândurile mele să fie spuse cu voce tare de el, avea un anumit tip de inteligență invadatoare, și chiar dacă erau dăți când greșea, eu nu mi le pot aminti decât pe acelea când a avut dreptate, avea surprinzătoarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
care reușește să se infiltreze în tabăra dușmanului, pentru că, în ciuda celor repetate la nesfârșit în urechile fetelor de la cămin, este vorba, totuși, de niște ființe, care au nevoi, fiecare la fel de mare, fără voia mea, se pare că și eu mă obișnuisem să văd în creaturile acestea micuțe din burțile lor un fel de existență abstractă, fantastică, uneori monstruoasă, uneori mesianică, un pumn căzut din ceruri, care să le facă viețile bucăți. O iau încet în brațe, nu îmi vine să cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
să faci? Mă holbez la ea timp de o secundă, ca și când cuvintele mi-ar fi necunoscute. Ea îmi întoarce o privire cercetătoare, ochii ei negri sunt înconjurați de genele dese, iar eu chicotesc încurcată, ce îmi place să fac, mă obișnuisem atât de mult cu ceea ce trebuia să fac, încât uitasem complet ce îmi place, așa că ridic din umeri, îmi place să fiu cu ei, indic printr-o mișcare a bărbiei spre ușile închise ale lui Udi și Noga, dar pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
capul, ca și când ar fi fost tras de un arc, și spun, așa că pentru a nu dezamăgi pleci, asta faci tu în loc să încerci să repari? Așa lupți tu? Sunt lucruri care nu mai pot fi reparate, spune el, trebuie să ne obișnuim cu ideea, nu vorbește despre puloverul deșirat, care ar putea fi tricotat din nou, relația noastră a intrat pe un drum înfundat, iar noi nu am reușit să reparăm acest lucru, nu te învinovățesc pe tine pentru asta, amândoi suntem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]