1,895 matches
-
s-a întâmplat? De ce nu a preluat generatorul secundar? Și care a fost cauza acestei avarii? Ripley apăsă pe intercom. ― Camera mașinilor! Ce-i acolo? Care e situația? ― Nasoală! se auzi glasul lui Parker care părea în același timp ocupat, îngrijorat și isteric. Un zumzăit îndepărtat, aidoma bătăilor furioase de aripi ale unei insecte colosale, constituia acum fondul sonor. Apoi vorbi din nou, iar vorbele se umflau și se mistuiau ca și cum nu puteau rămâne în câmpul intercomului omnidirecțional. ― Praful ăsta afurisit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
se aplecă spre el. ― Ce ai, ți-e rău? Nu ți-a priit mîncarea?. ― Nu... nu cred. Avea un gust normal. Nu cred că... Se opri din nou. Cu fața contractată, gemu de câteva ori. ― Atunci ce ai? întrebă Lambert îngrijorată. ― Nu știu. Fața i se schimonosi încă o dată, ca a unui boxer care a primit o lovitură în stomac.) Am crampe... din ce în ce mai rău. Dispăruse veselia. Îl priveau acum cum se contorsiona de durere. Deodată, un grohăit strident îi ieși din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
aprinse un indicator și cuvintele. TAMBUCHI INTERIOR ÎNCHIS apărură pe un ecran. Metalul sasului continua să fiarbă și să fie mâncat de acidul împroșcat când tambuchiul exterior se deschise brusc. Atmosfera înmagazinată în interior năvăli în spațiu. ― Parker, chemă Ripley, îngrijorată. (Mări volumul microfonului.) Parker! Ce se întâmplă acolo? Pe pupitru apărea și dispărea o lumină verde. ― Ce e? întrebă Lambert ridicându-se de pe locul ei. A mers? ― Nu sunt sigură. Tambuchiul interior este închis și cel exterior a sărit. ― Deci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
cu patru luni în urmă cu vânzările. Care-i problema? Lionel îi întinde o hârtie scrisă de mână cu câteva minute mai înainte, în biroul secretarei: — Vreau să-mi iau două zile libere. — S-a-ntâmplat ceva? îl întreabă directorul îngrijorat. — Un deces în familie. — Tu n-ai familie. Decesul meu. — Lionel, sunt obosit și nu gust nici o glumă. Mai ales dacă e macabră. — E greu de înțeles, spune trist Lionel. Și pentru mine. Directorul îi semnează cererea. — Ești surmenat, muncești
Funeralii fericite! by Adrian Lustig () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1316_a_2717]
-
liceanul biciclist, doamna maior, Asociația Model și eroul fotograf Tavi, informatorii de la TRANZIT, Argentina, totul, totul. Venise repede repede, să nu aibă timp să se răzgândească. Era decis, se pregătise, se afla în fața ușii. Trecuse absent pe lângă cei ce așteptau, îngrijorați, pe banca din hol. Repede, să nu-l întrebe nimic, să nu-l linșeze că nu respectă rândul, trecuse și de asistenta Ortansa, care tot striga domnu’, fișa, fișa, pe cine căutați, așteptați la rând, doctorul e ocupat, foarte ocupat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
copil nevinovat. Doamne, cu ce bucurie am venit eu acasă după cea dintâi afacere a mea! Făcusem vreo zece sorcoveți, și când i‐am pus mamei în mână, s‐a uitat la bani, apoi la mine, și m‐ a întrebat îngrijorată de unde‐ s, că eu lucrasem pe ascuns icoanele. Când i‐ am spus, m‐ a sărutat, a dat să zică ceva, și s‐ a întors repede cu fața spre fereastră, că‐ i venea să plângă. Aceea, a fost, poate, cea mai
OMAGIU MAMEI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/416_a_1082]
-
săptămâni bune vrăbiuța nu s-a mai arătat iar când sosi într-un târziu, a găsit crenguța încărcată de rod. Dar roadele și frunzele ei erau palide și lipsite de viață. Crenguțo, ce s-a întâmplat cu tine? întrebă vrăbiuța îngrijorată. Nu știu, răspunse crenguța cu glas stins. Parcă mă sfredelește ceva și-mi soarbe toată seva din mine. Trebuie să aflu ce se întâmplă, spuse vrăbiuța. Și porni să cerceteze crenguța din rămurică în rămurică, din frunză în frunză, până
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]
-
vedem luna viitoare! Mergi cu bine! Drum bun! În timpul acesta, la Polul Nord, Moș Crăciun era într-adevăr bolnav de vreo câteva săptămâni și niciun leac nu reușise să-l vindece. Toți supușii săi erau triști, iar soția sa era foarte îngrijorată. Într-o dimineață, Moșul stătea în pat, abătut și cu aer bolnav, când soția sa intră în camera lui. Am un leac nou pentru tine în dimineața aceasta, trebuie să-l încerci! Trebuie să te însănătoșești, mâine e timpul să
D’ale copilăriei by Adriana V. Neacșu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/774_a_1547]
-
-te și stai pe o bancă în Clerkenwell Green. Vin în zece minute. Mă târăsc afară din bar și merg în josul străzii cu fața îngropată în batistă. Oamenii se dau la o parte. Pe unii dintre ei, cei curioși și îngrijorați, îi pot vedea cum întorc capul să mă privească mai atent în timp ce trec mai departe. Am văzut și eu oameni cu ochii în lacrimi pe stradă și întotdeauna m-am bucurat pe ascuns că nu eram în locul lor. Acum însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
goi, de a-i simți mușchii, de a-mi îngropa fața în pielea lui, de a-i săruta arterele pulsânde de la gât. Jake îmi sărută încheieturile mâinilor, ridicându-mi mânecile până aproape de umeri. Îmi retrag o mână. El ridică privirea îngrijorat, dar eu întind palma și îmi strecor degetele în părul lui. Ne înfiorăm amândoi, ca electrocutați, ca și cum mâna mea a închis circuitul; mâna mea e în părul lui, mâna lui e pe genunchii mei. Sunt foarte fericită că până și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
răzbunare, boarea dansa singură cu picioarele aduse la gură, mișcându-și doar brațele în unduiri vântoase și plete de răcoare, cu ochii închiși, dați peste cap de roțile cercurilor de lumină lunară care veneau cu bulgării fotonilor agresivi spre pământ. Îngrijorată că stropii de lumină i-ar fi putut pistruia trupul diafan spre izbânda odioaselor concurente, se acoperi în grabă cu roua protectoare a norilor și se parașută lângă părinți, cât era ea de Miss, între barba inelată ca șpanul a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
caz o revoluție, precum cea în care ne aflăm acum. Pur și simplu am fost atent la ore. Amărâții ăștia ne-au învățat mult mai mult decât ar fi trebuit, minții cu nonșalanță. Vor fi răniți, nu-i așa? întrebă îngrijorată Mara. Presupun că da, minții iarăși. Gândul răniților și chiar al morților era foarte statornic în mintea mea. Presupui? Eu zic că e o certitudine. Așteptăm Gardienii. Nu cred c-o să vină cu mâinile goale și se vor uita la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
am uitat cu toții contrariați în acea direcție de parcă am fi așteptat explicații din partea bucății negre de material. Câteva secunde mai târziu se auzi din nou. BUF! Ce naiba? "Buf!" din nou. Aud doar eu sau... zise Velail uitându-se prin jur îngrijorat. Auzim și noi, Constantin. Imediat, au început să se audă rapoartele cum curg de la un elev la altul. "Bă, ăștia trag în noi!" Mai aude cineva bufniturile astea?" "Vai... atât le-a trebuit!" Corvium se smulse câteva clipe din cotidian
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
în cascadă peste o mantie cenușie, special căptușită împotriva gerului, și ochii verzi, încă pătrunzători, examinau fiecare față. Se uita debusolată în jur. Căuta pe cineva. Ani, împărăteasa, când dădu cu ochii de mine, se apropie, mă luă de umeri, îngrijorată, și îmi reproșă de parcă aș fi pierdut ceva: Vladimir, unde e Corvium? Unde îmi e fiul? Capitolul 27 Cărarea lungă a reuniunii Fură destul de impresionați de interiorul vagonului. Se așteptau să fie mai spartan, dar era chiar cât se poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
aruncă iar o privire. — Pot să te sun mai târziu? — Tatăl tău a avut un accident de mașină aseară. Și ... a murit. — Ce? Ameți brusc. Tom se sprijini de cuștile cu șobolani, respirând greu. Acum, Josh îi aruncă o privire îngrijorată. — Ce s-a întâmplat? — Mașina lui a lovit un parapet, pe la miezul nopții, spuse mama lui. L-au dus la Long Beach Memorial Hospital, dar a murit azi dimineață, devreme. Oh, Dumnezeule. Tu ești acasă? întrebă Tom. Vrei să vin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
Stă în Torrance. — Nu pot să ajung la ea, zise mama lui. — Mă duc eu, spuse el. — Spune-i că înmormântarea este joi, dacă vrea să vină. — O să-i spun. Închise telefonul și se întoarse spre Josh. Acesta îl privea îngrijorat și compătimitor. — Ce este? — A murit tatăl meu. — Îmi pare rău ... Accident de mașină, noaptea trecută. Trebuie să mă duc să-i spun lui soră-mea. — Trebuie să pleci acum? — O să mă opresc în drum la birou și o să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
cu tatăl tău, după ce ați plecat voi. El a spus că va fi bine. Toată chestia aia cu vânzarea casei și a Jaguarului. Era ridicolă. — A spus tata asta? — Chiar așa. Ellis oftă. — Încerca să nu te îngrijoreze. — Nu sunt îngrijorată. Iar el își iubește Jaguarul acela. Tatăl tău și-a luat unul nou, în fiecare an. Încă de când erați mici. Vânzătorii se uitau lung la ei. Ellis o trase pe mama lui într-o parte. — Mamă, lucrurile s-au schimbat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
căpătat o amploare mondială“, spune procurorul Bates. „Furturi de țesuturi au fost raportate în Anglia, Canada, Australia, Rusia, Germania și Franța. Suntem de părere că astfel de furturi se petrec, la ora actuală, peste tot în lume. Pacienții sunt foarte îngrijorați“. Dr. Roberts s-a declarat nevinovat la toate acuzațiile, în fața Curții Superioare de Justiție, și a fost eliberat pe o cauțiune de 1 milion de dolari. Au mai fost puși sub acuzare alți patru membri ai personalului de la Spitalul Long
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
însărcinată? Nu, răspunse furioasă fiica ei, stând cu brațele încrucișate la piept. — Ai șaisprezece ani, așa că nu ar trebui să fie o problemă ... Și atunci, ce încerci să faci? — M-ai făcut să mă simt ca o proastă. — Sunt doar îngrijorată, scumpa mea. Nu, nu ești. Ești o ticăloasă băgăcioasă și diabolică. Te urăsc și urăsc mașina asta. Continuară la fel pentru o vreme, până când, în cele din urmă, Georgia o duse pe fiica ei înapoi la școală. Jennifer coborî din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
o revistă de doi bani, spune Lissy, fără cea mică urmă de Îndoială În glas. Știu că glumește pe jumătate. Dar, de când prietenul ei Simon i-a dat papucii, Lissy are o părere extrem de proastă despre sine. Sunt un pic Îngrijorată pentru ea. — Vorbiți despre proporția de aur a frumuseții ? spune Jemima, cealaltă colegă a noastră de apartament, intrând În cameră țaca-țaca, cu pantofii ei cu toculeț. E Îmbrăcată În jeanși roz deschis și un top alb și e, ca Întotdeauna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
Scuze, spun și mă dau Într-o parte. Spune, mamă, cu ce să te ajut, să fac și eu ceva ? — Să-i dai de mâncare lui Sammy, spune ea, dându-mi o cutiuță cu mâncare pentru peștișori aurii. Se Încruntă Îngrijorată. Știi, sunt un pic Îngrijorată În legătură cu Sammy. — A, zic, cu o tresărire de alarmă. Ăă... de ce ? — Nu știu, parcă nu e În apele lui. Îl privește cu atenție prin sticla bolului. Tu ce zici ? Ție cum ți se pare ? Privesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
Într-o parte. Spune, mamă, cu ce să te ajut, să fac și eu ceva ? — Să-i dai de mâncare lui Sammy, spune ea, dându-mi o cutiuță cu mâncare pentru peștișori aurii. Se Încruntă Îngrijorată. Știi, sunt un pic Îngrijorată În legătură cu Sammy. — A, zic, cu o tresărire de alarmă. Ăă... de ce ? — Nu știu, parcă nu e În apele lui. Îl privește cu atenție prin sticla bolului. Tu ce zici ? Ție cum ți se pare ? Privesc În direcția În care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
fardat. Ridic privirea și rămân cu ochii țintă la ea. Ce sunt alea, gene false ? — Nu ! Adică... da. Dar n-ar fi trebuit să remarci. Se numesc privire naturală. Se duce la oglindă și dă de câteva ori din gene, Îngrijorată. Îți sar chiar atât de tare În ochi ? — Nu ! zic ca s-o liniștesc și-mi iau fardul de obraz. Când ridic din nou privirea, Lissy se holbează la umărul meu. — Ce-i aia ? — Ce anume ? spun nevinovată și ating
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
meniul cu băuturi și-l citesc rapid În diagonală. Doamne, ce stresată sunt. Încep să mă doară ochii. Vreau să mă uit În jur. Vreau să văd locul. — Lissy, șoptesc. Mă duc să arunc o privire. — Serios ? Lissy mă fixează Îngrijorată, de parcă aș fi Steve McQueen când zice că vrea să sară gardul de sârmă ghimpată. Păi... OK. Dar ai grijă. Fii discretă. — Bine. Stai liniștită, o să am grijă. OK. Așa. O să arunc o privire rapidă, fără să mă holbez nici măcar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
din nou În balcon, Încă mai tremur de șoc. Nu-mi vine să cred că totul s-a terminat În felul ăsta. Într-o singură zi, superba mea poveste de dragoste s-a prefăcut În scrum. — Ești OK ? zice Lissy Îngrijorată. — Cred că da. Mă las să cad Într-un scaun. Zgâlțâită bine. — Emma, spune Jemima, cu ochii la pielița unei unghii. Nu vreau să te presez. Dar știi, nu, ce trebuie să faci ? — Ce anume ? — Să te răzbuni, firește ! Ridică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]