3,436 matches
-
structurile limbii latine, însă tematizează limbajul biblic. Pe urmele aceluiași Lehmann, Bahtin vede istoria literaturii medievale, cu precădere a celei latine, drept "istoria acceptării, a prelucrării și a imitării bunului străin", dar își îndreaptă concluziile într-o direcție nouă: fenomenul întemeierii limbilor moderne are rădăcini parodice, mulți creatori de texte și, implicit, de limbaj urmărind separarea de, chiar anihilarea latinei ca discurs unic oficializat. În sprijinul noilor teorii vin creațiile școlarilor (studenților) din mănăstirile medievale, care aveau permisiunea ca, în momentele
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
subiectul e înlocuit cu întâmplări banale ori licențioase, iar antieroii sunt la ordinea zilei. Să nu uităm nici frecvența unor toposuri, reluate de astă dată răsturnat, căci principalele motive parodiate 214 sunt, în mare, aceleași: motivul spațiului sacralizat; motivul cuceririi; întemeierea; călătoria; lupta; motivul labirintului; castelul fermecat; insula; călătoria de inițiere în Infern; trecerea în revistă a eroilor; invocația; descrierea armelor și a obiectelor. Umaniștii italieni care au dat astfel de opere (Pulci, Boiardo, Ariosto) nu atacă valorile sociale convenționale cum
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
respective nu sunt altceva decât reușite parodii ale distihului 261 și rondelului, pe care le regăsim în ediția citată la pagina 66. De fapt, scurte parodii ale diferitelor momente din narațiunile populare sunt presărate în această narațiune aproape pretutindeni: legenda întemeierii Parisului este, în capitolul al XVII-lea, un fel de "botez creștinesc" răsturnat 262, în timp ce poțiunea miraculoasă din romanele medievale se transformă, în capitolul al XXIII-lea, într-un "clistir cu fiertură de spânz, iarba-nebunilor" pe care Ponocrat i-l
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
era prezentă în întreg teritoriul imperiului și oriunde se afla împăratul, ceea ce făcea din el un "delegat" cu o unică misiune istorică: de a-i întări și a-i extinde granițele lumii ei, atașate "romanității". De altfel, politica militară impusese întemeierea unei noi mari cetăți într-o zonă strategică și într-o poziție geografică ce îi permitea împăratului să se deplaseze mai ușor în teritoriile de graniță. Cu toate acestea, degradarea relației dintre Constantin I, ca Imperator Caesar Augustus, și cetate
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
a relației simbolice și politice dintre împărat, ca (re)fondator, și cetatea sacră, ceea ce a dus la asimilarea ei în cadrul cultului imperial. Ritualul s-a modificat în cele din urmă într-atât, încât omagia în egală măsură puterea augustului și întemeierea Romei (Benoist 298). Ritualurile populare, după cum indică sursele istorice, au urmat astfel modul în care principatul și-a construit imaginea publică, prin includerea miturilor fondatoare în ideologia imperială. Și în acest fel, destinul cetății și cel al autocratului său au
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
o recunoscuseră reciproc împăratul și orașul-capitală (cele mai bune mărturii în sprijinul acestei afirmații sunt tot emisiile monetare, acolo unde atributul imperial Augustus trimite direct la figura sau la numele fondatorului cetății, Romulus). Iată așadar modelul pentru ideologia basileică. La întemeierea Constantinopolului, Constantin I nu a putut să ignore instituția senatului, dar nici nu i-a mai acordat relevanța politică și juridică, dovadă că toate gradele înalților demnitari "bizantini" au fost încadrate cu o treaptă mai jos față de cele romane. O
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
la noile realități și la un alt vocabular al puterii. Nici "gramatica" ceremonialului funerar, nici oíkonomía creștină nu vor mai păstra practica ritualică de tip funus imaginarium (anulată, cum am văzut, în primul rând de logica întemeierii orașului Constantinopol), ci vor menține din simbologia imaginii ca imagines doar nevoia și obligația de a corela valorile trecutului cu prezentul comunității−martor. Reprezentările figurale ale divinului, în relație cu corpul simbolic al puterii creștine, vor înlocui după anul 330
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
de gândire și de cunoaștere și manifestare a binelui și a adevărului) duc către miza majoră la care trebuia să se ridice opera lui Aristotel pentru a se înscrie în continuarea profesorului său: consacrarea raportului dintre politică și raționalitate, prin întemeierea unei științe și a unei filosofii practice, care să ajute organizarea câmpului social al cetății. Spre diferență de cunoașterea teoretică ce a dus, în cazul lui Platon, la un model imuabil, cunoașterea practică, la Aristotel, departe aici de matematică sau
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
aliați contra otomanilor. Imaginarul politic se amestecă, de la sfârșitul secolului IV, cu cel religios, chiar prin miturile fondatoare ale imperiului creștin și prin arhetipul urban al Bizanțului creștinat. Noul conținut ideologic a exploatat persuasiv atât vizionarismul "salvator", cât și simbolismul întemeierii, combinând moștenirea elenistică și cea romană, pentru a obține un set de valori generale, necesare noii regalități universale, creștine, dar și davidice. Constantin I preia ceremonialul de curte de la Dioclețian, adaptează ideologia imperială, asimilează zeitățile locale grecești, cumulează celebrul cult
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
primul împărat creștin, va duce mai târziu chiar la pretenția de substitut a figurii christice (cum lasă să se întrevadă și perioada iconoclastă). Noțiunea complexă "rege−preot" este prezentă în Cărțile Sfinte și reprezentată de numele-reper ale credinței vetero-testamentare. La întemeierea statului creștin, basilëìa orientală (imperiul) și hiérosynè (sacerdoțiul) au fost cu mult mai bogate în semnificații și mai bine încadrate politic în partea orientală decât în occident. Îmbinarea lor s-a bazat pe simbolismul "însemnelor" puterii, pe ritualul
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
imperiului constantinopolitan, începând cu secolul III d.Ch., teritoriile locuite de populația daco-romană au rămas o zonă incertă și slab cunoscută, dar și un areal de civilizație în care au intervenit în timp influențe culturale creatoare. Mult mai târziu, în perioada întemeierii statelor medievale, populația nord-dunăreană a creat o situație istorică interesantă: abandonată cândva de Roma și ignorată timp de un mileniu de Constantinopol, avea să-și decidă în secolul XIV calea politică și dogmatică aparent în favoarea unei capitale imperiale, dar care
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
siècle). Paris: Seuil, 2008. Boulogne, Jacques. "Le statut de l'image dans les systèmes de pensée grecs". Thomas 39-48. Bréhier, Louis. La civilisation byzantine. Paris: Albin Michel, 1970. Brezeanu, Stelian. Romanitatea orientală în Evul Mediu. București: All, 1999. Brown, Peter. Întemeierea creștinismului occidental. Iași: Polirom, 2002. [1996] Browning, Robert. Giustiniano e Teodora. Milano: Librex, 1974. [1971] Casertano, Giovanni. "Introduzione". Formigari, Casertano și Cubeddu 13-17. Cavallo, Guglielmo (coord.). Omul bizantin. Iași: Polirom, 2000. [1992] di Capua, Luigi. "L'immaginazione politica nella Repubblica
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
profundă, privind unitatea ființă umană-natură-Cosmos, prin caracterul abstract. Metafora terapeutică este intuitivă. Nu de puține ori, terapeuții au identificat cadrul de referință al metaforei terapeutice în paginile Sfintei Scripturi: "Îmi voi deschide gura în pilde, voi spune lucruri ascunse de la întemeierea lumii" (Matei 13, 35); " Îmi voi deschide gura și voi vorbi în pilde, voi vesti lucruri ascunse de mult, ceea ce am auzit, ce știm, ce ne-au istorisit părinții noștri" (Psalmul 78; 2-3). Metaforele terminologice /conceptuale acoperă sfera conceptual-semantică a
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]
-
în fluxurile trofice, fapt care poate genera efecte distructive ireversibile, cu consecințe catastrofale pentru anumite entități naturale, de la specii la peisaje. De asemenea, acțiunea umană este reconsiderată atât sub aspectul consecințelor neașteptate, cât și al temeiurilor ei. Se consideră că întemeierea nomologică a acțiunii, adică luarea în considerare a legilor naturii descoperite de științe, trebuie să fie echilibrată și printr-o întemeiere axiologică, realizată prin asumarea unor valori care pot servi drept țel sau scop al acțiunii. În al cincilea rând
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
De asemenea, acțiunea umană este reconsiderată atât sub aspectul consecințelor neașteptate, cât și al temeiurilor ei. Se consideră că întemeierea nomologică a acțiunii, adică luarea în considerare a legilor naturii descoperite de științe, trebuie să fie echilibrată și printr-o întemeiere axiologică, realizată prin asumarea unor valori care pot servi drept țel sau scop al acțiunii. În al cincilea rând, etica mediului necesită o nouă metodă de cercetare. În locul metodei științifice obiective care izola și individualiza obiectul cercetat, este propusă o
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
de o anumită parte a dihotomiei dintre fapte și valori, ia în seamă o lume așa cum ar trebui ea să fie, iar nu ipostazele ei factuale. Orice teorie etică, oricare ar fi punctul ei de pornire în care își găsește întemeierea, depășește orizontul descriptiv al propozițiilor asertorice și propune un imperativ din care sunt derivate norme și coduri morale. Ca demers prescriptiv, etica pornește de la judecăți de valoare și instituie obligații, drepturi și datorii. Etica mediului, prin specificul constituirii ei, este
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
și ar replica îndată că Aristotel, ghidat de asemenea presupoziții, a încercat să justifice sclavia. Cred că mai degrabă reîntoarcerea la conceptul de natură al vechilor greci și chiar la gândirea biologizantă a lui Aristotel ar fi mai folositoare pentru întemeierea eticii mediului și găsirea unui mod de gândire adecvat decât asemenea încercări de recuperare a unor proiecte care, deși sunt prezentate ca aplicații practice ale ideii holiste, se dovedesc a fi construcții de tip politic. O expresie maximală a interpretării
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
nu ar fi drepturi ca atare. Ajungem astfel, urmându-l pe Bentham, la justificarea unei poziții conservatoare și la respingerea unei inițiative privind o discuție despre drepturile animalelor. Mill acceptă însă ca valabilă cerința pentru anumite drepturi, dar susține necesitatea întemeierii ei. Rezultă că un asemenea demers întemeietor este necesar și în cazul unei discuții despre drepturile animalelor. O depășire a acestui blocaj teoretic generat de dominanța presupozițiilor filosofice tradiționale, specifice modernității, este realizată de către Tom Regan 216. Acesta face observația
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
prin lege. Este posibil ca un individ să aibă o cerință validă pentru ceva și societatea să nu o recunoască și, prin urmare, să nu o protejeze juridic. Dar pentru ca invocarea unui drept să nu fie simplă retorică este necesară întemeierea oricărei revendicări. Teza lui Mill deschide astfel posibilitatea aducerii în discuție a cerinței privind legitimarea pe bază de temeiuri a anumitor drepturi care nu au fost încă recunoscute la nivelul societății. Regan face două observații importante pornind de la teoria lui
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
holiști ai mediului sunt interesați în primul rând de păstrarea stabilității și echilibrului ecosistemului ca întreg. Teoreticienii mediului consideră că merg mai departe decât apărătorii drepturilor animalelor. Doar extinderea sferei moralității astfel încât să cuprindă entități de toate genurile naturale asigură întemeierea unei etici a mediului, ca un nou gen de etică, deosebită de etica tradițională. Altfel, dacă am rămâne doar la drepturile animalelor am rezolva problemele cu ajutorul eticii tradiționale, susțin teoreticienii mediului. Cred că avem aici o dezbatere cu consecințe pentru
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
drepturile juridice pornind de la abordarea propusă de Tom Regan 359. Este evident că drepturile juridice variază de la țară la țară și, în timp, în aceeași țară, în funcție de legislație, pornind de la legea fundamentală, constituția, pe când drepturile morale au alt gen de întemeiere. Conceptul de drepturi morale diferă de cel de drepturi juridice în mai multe privințe. În primul rând, drepturile morale sunt universale, ceea ce înseamnă că indivizii cu anumite caracteristici relevante comune au aceleași drepturi morale. Rasa, sexul, religia, locul de naștere
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
În fapt, etica globală presupune o discuție critică pornind de la faptul că putem avea în realitate convingeri morale diferite și, prin urmare, trebuie să regândim valorile morale în general dacă vrem să recunoaștem valabilitatea unor valori universale. Probabil că o întemeiere de tip kantian a unei etici globale este în acest sens cel mai bun demers teoretic cu putință. Dower face o distincție, nu doar gramaticală, între etica globală și etici globale 363. Astfel, etica globală ar fi un set de
[Corola-publishinghouse/Science/84952_a_85737]
-
1989 cu parteneri străini fac ca noile autorități să opteze pentru o tranziție „graduală”, deschizând în același timp larg porțile pentru pătrunderea capitalului străin. Invers, în Cehoslovacia, gradualismul capătă respectul apărării patrimoniului industrial național, căutându-se îndepărtarea capitalului străin și întemeierea legitimității noilor responsabili pe privatizarea masivă, controlul efectuându-se prin intermediul băncilor rămase publice. Astfel, prima perioadă, zisă „a tranziției”, lasă ca o mulțime de cazuri de reformă - sau de non-reformă - să se desfășoare pe baza unei constatări larg admise: trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
atâtea evenimente care antrenează ruina socială a familiei. Deși începe studii de drept, Vladimir este tot mai închis în sine și se adâncește în lecturi, până atunci interzise, care-l determină să privilegieze trei logici fundamentale care vor duce la întemeierea bolșevismului*. De la Vladimir Ilici la Lenin Prima dintre aceste logici ține de pasiunea revoluționară alimentată pe atunci din pilda inaugurală a Revoluției Franceze, în particular de faza ei iacobină. Această pasiune se inspiră și din gândirea revoluționarului rus* Serghei Neceaev
[Corola-publishinghouse/Science/1933_a_3258]
-
în Europa Centrală în timpul vieții sale, dar au fost continuate de discipolii săi. În 1524, numeroși țărani din Germania s-au folosit de teoria lui Luther ca pretext pentru declanșarea unei revolte țărănești. Reforma s-a sfârșit în divizare, prin întemeierea unor noi instituții. Cele mai importante patru tradiții care au izvorât direct din reformă sunt tradiția luterană, cea reformată/calvinistă/prezbiteriană, cea anabaptistă și cea anglicană. Tradițiile protestante ulterioare își au de obicei rădăcinile în aceste patru școli. Renașterea și
by Dumitru Popovici [Corola-publishinghouse/Science/972_a_2480]