2,334 matches
-
Mihai în drum spre hotel. * Bancnotele sînt numărate încă o dată. Treizeci. Apoi, mîna lui Mihai le împinge ușurel spre partea cealaltă a biroului: Te rog, ia-le! Fără tine nu obțineam banda perforată. Ce-o să zică Ana dacă află?! se neliniștește Ion. A fost ideea ei. Și dacă mă fascinează prin ceva, în primul rînd, e spiritul echității. Nemțoaica din ea nu se dezminte. Te rog, ia-le! atinge Mihai din nou bancnotele. Nu știu dacă le merit, surîde Ion. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
tăiat cîteva pagini, care își aveau rostul doar pe vremea cînd personajul feminin făcea parte încă din narațiune. Gîndul care l-a cuprins pe cînd era în București, că personajul eliminat poate constitui el însuși o carte, l-a mai neliniștit un timp. Dar în seara aceea de marți, cînd n-a mai avut chef să deznoade șiretul manuscrisului, pe care încă nu avusese timp să-l ducă la tipografie, a hotărît să renunțe. Măcar pentru moment. Spre ziuă, cînd a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
cu întoarcerea în sat a eroului, dar n-a simțit nici o tragere de inimă să se gîndească la roman ca la un întreg... Personajul feminin, în forma finală, după modificările suferite, îi apare cu totul nou și continuă să-l neliniștească. E mai real, mai viu decît toate celelalte din romanele precedente, pare că-l știe dintotdeauna, că-l simte mereu alături și asta îi place! E ceva nou în creația sa. Și totuși regretă din tot sufletul că a dat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
-i trimită o carte și Simonei, împreună cu toate celelalte, promise Inei, dar s-a răzgîndit. I le va duce personal la institut cînd va merge la București. În felul acesta, va avea prilejul să schimbe două-trei vorbe cu ea. Îl neliniștește întrebarea: cum a putut Simona să nu-i spună atîția ani că au copil?! Dacă nu pentru partea materială, măcar pentru ca fetița să știe că are tată... Altfel ții în mînă gospodăria cînd ai timp!... arată Ana cu plăcere spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
nu-l bucure pe celălalt?! Ascultă, Mihai... oare cît ai să mai taci?!... se aude vocea Anei. El o credea deja adormită, doborîtă de vinul băut. Dar înțelege că e trează și se uită fix, în sus. Ce anume?! se neliniștește Mihai, aprinzînd veioza de pe noptieră. Ana întoarce fața spre perete. Credeam că dormi. De unde să știu că vrei conversație la miezul nopții?! glumește Mihai. Nu-i vorba de conversație, îi retează Ana aerul vesel. Aștept de la tine, de ani de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
o facă. Abia ieri după-amiază s-a hotărît. Ana mai credea că va merge a doua zi la Sînzieni, dar spre miezul nopții, cînd l-a văzut că s-a îmbrăcat și-și sărută fetița, apoi pe băiat, s-a neliniștit. Pleci deci. Plec. Au tăcut amîndoi, ocolindu-și privirile. M-am tot gîndit zilele astea... Ai dreptate: parcă ne dușmănim... a oftat Ana. E bine că ți-ai dat seama. E o tîmpenie să pretindem că ne putem schimba așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
visul avut de două ori: el, pe marginea unei ape, între malul abrupt și gheața subțire. Acum se ține strîns de raza agățată între gene. Mîinile lui, băgate în buzunarele hainei, să se încălzească, au găsit acolo ceva, care îl neliniștește. Nu înțelege ce, dar trage mîinile afară și se uită la palmele desfăcute: gume de mestecat, trei sculuri mici de ață muliné și un pachet cu țigări. Surîde. Primul surîs pe ziua de azi. Și singurul sincer, adevărat, de mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1470_a_2768]
-
atât asupra romeilor, pentru că s-au fost răsculat, cât și contra cumanilor, pentru că suferiseră o înfrîngere din partea lor. Și pustiirea nu se mărginea numai pe uscat, ci latinii coperiră și marea c-o nenumărată mulțime de bărci și corăbioare, cari nelinișteau și întrerupeau negoțul pe mare și pe lângă țărmuri al grecilor. Puind temei pe vorba adrianopolitanilor, Ioannițiu ceru intrare în orașul lor, pe care-l smulsese într-un mod atât de strălucit din cucerirea latinilor, primi însă răspuns negativ. Supărat pentru
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
pretindea categoric că e Lachanas, regentul de odinioară al romîno-bulgarilor și oferea împăratului triumfurile cele mai strălucite, daca-i va da învoirea să atace pe dușmanii împărăției. Era firesc lucru ca împăratului să i se pară straniu și să fie neliniștit, văzând înaintea sa aievea pe acelaș vestit aventurier, propunîndu-i și făgăduindu-i multe, când auzise vestea sigură că fusese omorât de cătră Nogas tartarhanul. Spre a se încredința și a fi personal sigur, împăratul recurse la mărturia verii sale Maria
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
arseră și-o pustiiră în mod foarte simțitor, apoi se retraseră dincolo de Dunăre. Sigismund pluti acum într-adevăr preste Dunăre și începu atacul contra micului Nicopol, tare și încunjurat cu ziduri, a cărui garnizoană turcească se luptă însă vitejește și neliniști pe agresori prin dese ieșiri, căci Mircea, care de câțiva ani plătea tribut osmanilor și care, cu toată alianța sa secretă însă serioasă cu regele, nu credea c-a venit vremea de-a o rupe pe față cu turcii, dăduse
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
în coastele ei, alegîndu-și drumul prin codri de stejar, numeroși și greu de atacat, cari petreceau pe atunci țara în toate laturile și-l acopereau îndeajuns. Lipindu-se astfel cu îndărătnicie de pașii dușmanului, aproape de el și totuși departe, îl neliniști prea cu vitejie în tot modul, îi tăie comunicațiile în afară, se aruncă cu izbândă asupra oricărui corp detașat care se dezlipea de oștirea de căpetenie spre a îmbla după pradă ori merinde. Cu succesul îi creștea curajul, iar turcii
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
Dunăre, se întîlni cu Mircea, unde iar se-nțeleseră și puseră la cale potrivit cu împrejurările, apoi Musa dosi în învecinații munți ai Emului, bântui în fruntea unei cete mici de oameni călări fără așezare dintr-o ascunzătoare la alta și neliniști necontenit, prădând pe sama lui șesurile de primprejur, țiind morțiș și fără curmare a se ridica din nou. Suleiman care, ca învingător, a stătut iar în scaun la Adrianopol, orânduind acolo mijlocul împărăției, era de altmintrelea o pildă de iubire
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
lupta cu întreaga ordine morală a lumei. Și această o vedem așadar atârnând esențial de la concepțiunea ei ideală. {EminescuOpXIV 343} Ce se atinge de reprezentarea caracterelor istorice a căror chipuri ni sânt conservate, fizionomia lor reală ar [trebui] să-l neliniștească în genere prea puțin pe actor. El n-are să cerce a reproduce o asemănare ca-n portret, pentru că în cazurile cele mai dese el poate să dea caracterului o fizionomie din care ni strălucește patosul lui, și când acea fizionomie
Opere 14 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295592_a_296921]
-
se vorbească despre menire. În menire, distincția dintre natură și libertate se șterge, pentru că țelul atins își are originea într-o natură pe care individul o resimte ca propria lui libertate. Menirea este realizarea unei teleologii superioare prin intermediul unei vieți. Neliniștii destinului, bazată pe răspunderea proprie și pe tensiunea distanței dintre proiect și realizare, îi ia locul calmul menirii, în care proiectul supra-individual are înscris în sine certitudinea propriei lui realizări. În timp ce destinul se face în spațiul doar posibil al libertății
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
păstrat reflexele în fața realului și care, în locul unei melancolice retrageri înspre eternitatea uneori fadă a marilor gesturi culturale, a ales sublimul hărțuielii în clipă. " Dragii mei, am citit articolul lui Andrei și vreau să spun cât de mult m-a neliniștit. Andrei este un îndîrjit, dar unul care nu cunoaște riscurile îndîrjirii. O să judecați singuri, și Andrei, pentru că vă rog să-i spuneți, o să judece și el la rândul lui dacă merită să-ți asumi aceste riscuri. Nu contest că articolul
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
și, pentru cei foarte apropiați, un fel comunicativ de a le declara iubire. Zâmbetul care o însoțea în permanență era replica naturii ei iubitoare la gândul (descoperit cândva, la începutul vieții) că tristețea noastră îi rănește, îi sperie sau îi neliniștește pe cei din jur. E, cred, singurul om pe care l-am văzut trăind în fiecare clipă din punctul de vedere al celorlalți. Reușise, cred, să nu mai aibă "stări", de vreme ce egoismul este tocmai capacitatea și nevoia noastră de a
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
Cinthia, megafoanele Îi confirmau presupunerea: Air France, zborul 207, pe ruta Paris, Lisabona, Point-à-Pitre, Caracas, Bogota, Lima. Simți că-i vine să vomite, dar nu era momentul... Amîndoi se stăpîneau. „Sesam, deschide-te“, părea să spună Carlos, care se oprise neliniștit pe terasă, așteptînd să se deschidă ușa avionului, de momentul ăsta Îi era frică, cerul să rămînă În stăpînirea Îngerilor, găinile să nu zboare mai sus decît casa, dar de ce nu deschideau odată? Șoferul simțea că devine agresiv, Începu să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
urmă i-au auzit glasul: le spuse că era fericită că venise În Perú, Întotdeauna visase să vină aici și acum vor fi cu toții buni prieteni. Apoi se fîstîci complet, nu mai știu ce să spună și ei se foiau neliniștiți În rînduri, topindu-se de dragul ei și parcă vrînd să facă un pas Înainte. Dar Roșcova cred că prinsese pică pe ea fiindcă era atît de dulce, fapt sigur e că Îi tremura clopoțelul În mînă și-și aranja mînecile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
le explice deocamdată; mai Întîi trebuia să le Învețe bine pe de rost, pe urmă o să vadă ei singuri, viața o să-i Învețe Încetul cu Încetul ce Înseamnă femeia aproapelui și ce Înseamnă să fii un depravat, lucruri care-i nelinișteau pe cîțiva dintre ei. Nu era o neliniște precoce, poate că nu era decît o neliniște semantică, dar În orice caz de los Heros s-a uitat destul de nedumerit la Lastres. CÎteva săptămîni mai tîrziu, au Început să-i ducă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
petrecea multe ore În șir acolo sus, În camera de călcat rufe. Din pricina căldurii și a transpirației parcă adormea și se prezentau amîndoi, dar ea știa că e singură. Și i se mai Întîmpla ceva și mai ciudat, care o neliniștea, deși uita Îndată de neliniștea asta. Era ceva foarte ciudat, dar ea nu se mai Întreba de ce dorințele i se Împlineau Înainte de a fi apucat să le exprime. Julius intra În bucătărie sau În sala de mese a servitorilor, pune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
În el Însuși nu-l prindea de loc. Julius nu mai putea face mare lucru, ba chiar nimic ca să-l oprească. Termenul fixat pentru dobîndirea de forțe noi se Împlinise de mai mult de o lună și Cano era foarte neliniștit Julius reușise să amîne răfuiala și acum trăgea nădejde să fie mulțumit cu lovitura pe care i-o dăduse cu compoziția, dar degeaba: „Îi ard una de nu se vede“. Și cît mai repede. CÎt mai repede, fiindcă se apropia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
din mînă, În fața tuturor doamnelor din local azvîrli prin buric răii de vrăjitori excomunicîndu-i din Haiti și risipîndu-i peste Lima și ei. imorali cum erau, ca niște diavoli Împielițați, Începură să-i tulbure pe bărbați, Îi făcură să se foiască neliniștiți pe scaune, să asude, silindu-i să-și sucească gîturile pentru a urmări tremurul nebunesc al dansatoarei din buric, care parcă nu se mai putea opri, luînd-o Înaintea bateristului și mîinile lui care biciuiau tobele. În bătaia lor dezlănțuită pătrunseseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
bine încât nu îl cunoaște deloc. Familiaritatea cu el diminuase impactul părului său blond ca soarele și zâmbetul care îi desena perechi de paranteze în jurul gurii, ochii căprui care erau mai tot timpul puși pe glume. Era surprinsă și totodată neliniștită de frumusețea lui. Ce spusese Ashling ieri? Redescoperiți magia. În mintea ei prindea contur o imagine: ea gâfâia de dorință, cu pântecele umflat de plăcere, cu spatele întins pe nisip... Nisip? Nu, stai așa puțin, ăla nu era Dylan, ăla
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
comună ca Ashling erau minime. Dar, pentru că o prinsese plângând în baie și o tratase ca și cum ar avea nevoie de tandrețe, Lisa o displăcea profund. O displăcea și pe Mercedes, dar din motive total diferite. Mercedes, tăcută și autosuficientă, o neliniștea. Când Ashling închisese telefonul după ce își făcuse programare la epilat, Lisa făcuse întregul birou să râdă, spunând: — Acum e rândul tău să faci o programare, Mercedes. Doar dacă, bineînțeles, picioarele de gorilă nu sunt la modă vara asta. Mercedes i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
afla cine este. Ar putea fi Marcus Valentine? Nu este el. Ți-am tot spus, oftă Joy, nervoasă. E abia luni. Era Clodagh. — Stai, inimă, liniștită, îi spuse Joy sarcastic lui Ted. Mesajul scurt o făcu pe Ashling să se neliniștească, mai ales după discuția cu Dylan. —Ashling, se adresă Clodagh celor din cameră. Mă poți suna? Am nevoie să vorbesc cu tine despre... ceva. 25tc "25" Marți dimineață, când Trix cea cu fața strălucitoare a pășit în birou pe o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]