2,223 matches
-
altcineva. Acum îi venise rândul să facă și ea la fel. Ea nu cerea multe de la viață, doar înțelegere și iubire. Nu avea nimic de a face cu bogăția. Vroia să simtă fiorul dragostei, să fie șocată, să tremure în torentul iubirii, să cunoască puterea dragostei adevărate, să se bucure de o iubire completă și durabilă. Amintirile vechi din trecutul lor de odinioară vor trebui să rămână în urmă, iar dacă zorile dimineților îi vor prinde îmbrățișați unul cu altul, sigur
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
merge la școală aici în capitală. Nu trebuie să plângi! Ai să devii o fetiță urâtă și o să râdă și ciorile de tine. În acel moment, Victoria se lipi stâns de pieptul lui taică-su și izbucni într-un adevărat torent de lacrimi. Părul i se zburlise ca la un drăcușor năzdrăvan și extrem de frumos. - Tată, te rog să nu fii rău cu mine! - De unde ai scos asta? Am crezut că tata are o fată mare. Ce rușine să plângi și
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
-o la primărie să se adreseze șefului de post. Bătrâna a povestit totul la miliție și doi milițieni, în noaptea anunțată au venit să stea la ea, ascunși în cămara de alimente. În noaptea anunțată, hoțul a năvălit ca un torent, scoțând ușa de la tindă din țâțâni și s-a repezit la sertarul de la masă. Când l-a tras și n-a găsit banii s-a făcut foc și pară. A trântit o pe bătrână jos și-o lovea fără milă
ÎNTÂMPLĂRI NEUITATE... DIN SATUL MEU, COSTIŞA by RĂDUŢA VASILOVSCHI-LAVRIC () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1232_a_1872]
-
a trimis o telegramă în care își exprima acordul cu acțiunea întreprinsă și ura militarilor români sănătateși putere ca să statornicească pentru vecie dreptele granițe ale neamului. Vestea intrării în război a fost primită cu bucurie de majoritatea populației: „ca un torent lumea a coborât în stradă, îmbrățișându-se. Ochii tuturor erau plini de lacrimi. Piețele, mai ales, sunt o mare de capete. Orchestrele militarilor cântă marșuri patriotice. Liniile directoare ale cooperării germano-române în plan militar au fost stabilite abia la 12
COMUNITATEA EVREILOR DIN DOROHOI by LIDIA BAROI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/659_a_1117]
-
în septembrie. În luna octombrie, am urmărit garanțiile oferite de Ungaria cu privire la organizarea alegerilor parlamentare pluripartite. În noiembrie, am urmărit cum Germania de Est a acordat dreptul de liberă trecere tuturor celor care au dorit să călătorească în Vest și torentul creat de miile de berlinezi care au inundat punctele de graniță. Am urmărit demonstrațiile studenților din Praga la începutul lui decembrie, parte din Revoluția de Catifea care s-a încheiat cu alegerea lui Alexander Dubcek ca Președinte al Parlamentului și
1989-2009. Incredibila aventură a democraţiei după comunism by Lavinia Stan, Lucian Turcescu [Corola-publishinghouse/Administrative/882_a_2390]
-
Iulie. La 14 Iulie plecăm peste munte, la Zlatița. Trecerea Balcanului prin defileuri la o înălțime de 1700 m e cea mai puternică impresie pe care o am de când am plecat. Suișul se face prin poziții sălbatice, printre urlete de torente și cascade. Păduri în care lipsește bradul, prăpăstii, izvoare la fiecare pas. Urcăm pe o vreme umedă și sumbră și cătră vârf intrăm în nouri. Coborâșul, de la o stână în vârf unde poposim, are alt caracter. Defileul se lărgește încet-încet
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
istorice a țărilor din Europa Centrală și de sud-est, a popoarelor Chinei, a democrațiilor populare și socialismului. Geografie istorie a Georgiei Georgia cuprinde partea occidentală a Trans-Caucaziei acea parte ce privește spre Marea Neagră. Pe deoparte are plaiuri fecunde formate de torentele ce coboară pe versantul meridional al munților Caucaz Ingar și Rion; pe de altă parte are ținuturile muntoase dinspre Caspia mai aspre și mai puțin rodnice. Istorie tulburată, regii ei au rezistat lungă vreme invaziilor; când Perșii, când Bizantinii, când
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
albie strâmtă, cu numele Bzâb. Valea e foarte îngustă; pripoarele muntelui urcă oblu. Apă cam cât Bistrița, în talazuri spumate. Ici colo valea îngăduie puține așezări. Abhazienii cultivă vii, livezi și legume în acele grădiniți asupra cărora sună veșnic larma torentului. Coastele muntelui, pornind chiar de la malurile Bzâbei, împădurite cu o desime de felurite esențe, între care pâlcuri de pini și brazi. Munții pe care i-am văzut la Tbilisi erau pietroși și fără vegetație. În vecinătatea mării vegetația e susținută
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
Ghega. Suim necontenit pe o șosea asfaltată și de pe Ghega ocolim iarăși pe altă apă, Iupșara. Aici curg lacrimile bărbaților; aici se află o strâmtoare numai de câteva zeci de pași: Poarta Iupșarei prin care trecem ca să străbatem pe lângă viforul torentului drumul până la lac. Rița e un lac cam cât Ghilcoșul și are o poveste întrucâtva asemănătoare. Lacul Roș e format, cum se știe, din surparea unor straturi de pământ la ieșirea Bicazului cătră Chei. Apele zăgăzuite astfel s-au adunat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
vreme de ploaie; ne oprim la niște izvoare de ape minerale plăcute la gust, în felul Narzanului. Aceste izvoare le găsim într-o poiană mai largă. Piscurile ninse sunt aproape. De pretutindeni, aici, ca și în tot lungul drumului, năboiesc torente înspumate; sunt mai curând cascade, sar din treaptă în treaptă. Pe alocuri cascade adevărate, cu pânze de apă căzând în perdele de la mari înălțimi. La fiecare cotitură a drumului aveam priveliștea pâraielor viforoase, ce se eliberează spre văi din ghețarele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
Noua Zeelandă, insulele Pacificului de sud, întorcându-se apoi spre Japonia și Peninsula Kamciatka. Vulcanii chilieni sunt maiestuoși, înalți, cu vârfurile veșnic acoperite de zăpadă, ceea ce-i face de două ori mai periculoși o data pentru lavă și a doua oară pentru torentele de apa și roci declanșate la topirea zăpezilor în cazul erupțiilor. Sunt obiective turistice căutate, în special vulcanii Villarica (2840m), Lonquimay (2890m), în limba mapuche însemnând "fără cap", Osorno(2652 m), Llaima (3125 m, intrat în erupție ultima oară în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
aceasta află că țigăncile au fost eliberate din arest. Furia își caută obiectul și îl găsește în proximitate. De data aceasta, expresia sa sublimată este invectiva, însă discursul a devenit prin preaplinul său expresie corporală : „Și apoi o cascadă, un torent de invective la adresa autorității, care e compusă din pungași, din zbiri complici cu briganzii ! exemplu : d. inspector, care s-a învoit cu țigancele...”. Inversiunea s-a produs, autoritatea este cea care a devenit tolerantă, per- misivă. Când pronunță sarcastic cuvântul
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
nu-l solicită în niciun fel. „Între stil și manieră este aceeași deosebire ca între organismul necesar al ființei vii și struc tura voită a lucrului artificial.” În cazul stilului avem „o continuă confirmare a vieții”, iar în ce privește maniera „un torent continuu de afirmări exterioare, fără vreo confir mare interioară”. Pentru aprofundarea diferențelor Caragiale ne oferă construcția improvizată a unui fapt dramatic, înfruntarea dintre doi prieteni, Paul și Petru, înfruntare pe care o alimentează cu imprudență și versatilitate iubita unuia dintre
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
e stilul său, iar omul a fost un uragan cu străfulgerări violente pe culmile norilor fan- tastici. Ce cumpănit e stilul lui Caragiale și ce impetuos a fost omul ! Cât e de rece în tot ce-a scris și ce torente de lavă n-a revărsat în jurul său !...” Victor Eftimiu pune în evidență dimensiunea excesivă a unei personalități accen- tuate, caracterizată deopotrivă prin verbozitate și colocvia- litate, iar cei care l-au cunsocut subliniază spiritul causeur al scriitorului în căutarea mai
Caragiale după Caragiale by Angelo Mitchievici () [Corola-publishinghouse/Memoirs/819_a_1754]
-
undeva mai jos de hotarul numit Mlaca, pârâul Smeurișului, pârâul Bunii, valea Muntelui și pârâul Secșoara ce adună toate apele văilor de către Arpașul de Sus. Latura de vest, adică Oprea este încadrată de pârâul Vitelor ce se formează prin colectarea torentelor de pe văile Doamnei și curge la vale în paralel cu râul Cârțișoara și cu Valea Seacă. La vreme de ploaie pârâul Vitelor își duce vijelios apele prin punctele «Pe Funduri» și «La Stejari», ca să traverseze șoseaua națională și să le
Cârţişoara: monografie/ vol. I: Satul by Traian Cânduleţ, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/411_a_1126]
-
care, spuneau ei, i-au devalizat. Nu știm ce ocupație avea acest Naty Terdiman, care a Întocmit Într-o anumită perioadă rapoartele de activitate ale CDE Huși, dar mânia sa (fals) proletară s-a revărsat asupra unora cu forța unui torent. În acest sens, din documentul privind perioada 24 iulie-23 august 1946, am extras un comentariu referitor la convulsiile social-politice din sânul evreimii hușene pe ale căror inflamații Terdiman aruncase gaz pentru Întreținerea incertitudinii: „Vreau să mai adaug și unele manifestațiuni
Momente istorice bârlădene, huşene şi vasluiene by Paul Z ahariuc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1744_a_92269]
-
ușoară. Alegerea culmilor pentru deplasări era firească, întrucât acestea ofereau largi orizonturi vizuale, ceea ce permitea adoptarea la timp a măsurilor necesare pentru apărare de eventuale pericole. Desigur, culmile sunt bătute de vânturi, dar acest inconvenient era minor față de avantajele evitării torentelor de ape, după ploile abundente, sau nămeților, pe timp de iarnă. În plus, aș evoca, în favoarea preferințelor pentru înălțimile montane ale locuitorilor spațiului carpatic, versurile unui cântec demult uitat: "românașului îi place, sus la munte, sus la munte, la izvor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1498_a_2796]
-
1956; Elena Caterli, Furca de bronz, București, 1953 (în colaborare cu Natalia Davidescu); Mihail Lukonin, O zi de muncă, București, 1953; L. N. Tolstoi, Cât pământ îi trebuie unui om, București, 1953 (în colaborare cu Tatiana Golim); Boris Bednâi, Marele torent, București, 1954 (în colaborare cu I. Barat); Serghei Mihalkov, Satiră și umor, București, 1954, Iepurașul încrezut, București, 1955; Tölgyesi László, Aventurile lui Elec Troni, București, 1954; Pierre Gamarra, Mâinile oamenilor, București, 1955; Carte nouă de povești maghiare, București, 1955 (în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290142_a_291471]
-
apărut ca un tărîm de basm pentru cărți ilustrate destinate unor copii visători: păduri nesfîrșite, dar fără putregaiuri africane ori desișuri înfricoșătoare care ascund trădarea semenilor și a animalelor, lacuri risipite ca niște cioburi de oglindă, legate prin cascade și torente iuți. De-a lungul canalului Saima, mărginit de vile cu grădini înflorite, aburii albi se ridicau deasupra porților ecluzelor în trepte, iar poștalioanele, în trapul cailor mărunți cu părul des, mergeau kilometri întregi spre etapa următoare fără a întîlni vreun
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
de accese de xenofobie verbală, repetată la nesfîrșit de articolele din ziare. Pentru un Virginio Gayda, jurnalist documentat, înzestrat cu o peniță expertă și poate convins, erau prea mulți scuibălăi handicapați ce turnau, în foi care nu erau decît pamflete, torente de injurii josnice cu privire la țările vecine Iugoslavia și Franța față de care se agita drapelul unor revendicări teritoriale nemăsurate. Nisa, Savoia, Corsica, Tunisia și întreaga coastă orientală a Adriaticii erau calul de bătaie al acestor publiciști plătiți, al căror apetit se
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
prin apă parcurge eroina tip Alba ca Zăpada din basmul Oglinda fermecată (AT 709). Frumusețea ei excepțională constituie pretextul pentru mutilarea inițiatică (marcarea definitivă a ființei). Cu ochii scoși, fata este aruncată de mama ei de pe un povârniș într-un torent și reușește să se salveze prinzându-se de o salcie. „Contactul cu apa comportă totdeauna o regenerare: pe de o parte, pentru că disoluția este urmată de o «nouă naștere», pe de altă parte, pentru că imersiunea fertilizează și amplifică potențialul vieții
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
Însă cu greu În urma ei, căutând ea Însăși o bază solidă pentru a atinge la rândul ei acel scop seducător pe care aliata ei, mai divină, l-a cucerit deja. S-ar părea că vezi doi călători pe malul unui torent sălbatic ce rostogolește pietre În iureșul său: primul sare cu un picior ușor, folosind pietrele pentru a sări de la una la alta, deși ele se surpă cu iuțeală În urma sa; celălalt rămâne pe mal căutând În van un ajutor. El
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
pe mal căutând În van un ajutor. El are nevoie, Înainte de orice, să construiască fundații care să suporte cu succes pasul său greu și prudent. Uneori, acest lucru nu este posibil, nici un zeu nu-l va ajuta să treacă acel torent. Ce face, la urma-urmei, ca filozofia să-și atingă atât de iute scopul? Se distinge oare de gândirea care calculează și evaluează doar prin zborul ei rapid, care străbate marile distanțe? Nu, căci lucrul care-i Înaripează pasul este pur
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
de singurătate, mi-am făcut din Ea, fantoma lumii moderne - mai ales „occidentale”, arogante și disperate - o redută, o cetate, cu adevărat un turn de fildeș, de unde am aruncat peste „omenire”, ca În vremea asediilor ce durau luni sau ani, torente de pucioasă aprinsă, cu o sintaxă uneori discutabilă, dar... aprinsă, aprinsă! Și săgeți sau pietroaie, „un David Înfierbântat, sortit victoriei!”, cum scriam Într-unul dintre poemele mele din Elegii parisiene. Omul, omul singur, disperat, slab, atât de slab Încât Începe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
poate excesiv cu textele clasice și romantice, cred în Individ, scris cu majusculă și, prin romanele mele apărute sub comuniști, am luptat, indirect, cu armele metaforei și ale epicii romanești, în sprijinul „acestuia”, îngrozit, dar nu disperat de magma și torentele materialist-vulgare abătute asupra societății românești și a valorilor ei, invocându-i pe aproape interzișii Nietzsche, Dostoievski, Unamuno, Th. Mann și alți câțiva, preoți ai nobleței și ai rolului prometeic al individului în istoria faptică, dar și în cea a moravurilor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]