19,653 matches
-
împotriva mea. Dar cu specimenele e altceva. Nu sunt decât două, Ripley. Ce pericol ar reprezenta ele în tuburile de stază? Iar dacă te temi că vor scăpa când vor ajunge la laboratoarele pământene, fii liniștită. Cercetătorii noștri sunt specialiști, obișnuiți cu astfel de lucruri. ― Nimeni nu este obișnuit cu "astfel de lucruri"! Noi suntem primii care le înfruntăm. Vă temeți și-acum că ar mai putea scăpa vreun virus din laboratoarele voastre de cercetări asupra armelor biologice? Încearcă să-ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
sunt decât două, Ripley. Ce pericol ar reprezenta ele în tuburile de stază? Iar dacă te temi că vor scăpa când vor ajunge la laboratoarele pământene, fii liniștită. Cercetătorii noștri sunt specialiști, obișnuiți cu astfel de lucruri. ― Nimeni nu este obișnuit cu "astfel de lucruri"! Noi suntem primii care le înfruntăm. Vă temeți și-acum că ar mai putea scăpa vreun virus din laboratoarele voastre de cercetări asupra armelor biologice? Încearcă să-ți imaginezi ce-ar fi dacă un singur parazit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
mult. Obișnuită să se deplaseze rapid prin labirinturile tunelelor, fetița lovea deseori picioarele femeii. ― Mai repede, o grăbea ea. Mergi mai repede. ― Fac ce pot, cât sunt eu de mare. Noi toți suntem mai mari decât tine și nu suntem obișnuiți să ne târâm. Ești sigură că știi unde ne găsim? ― Bineînțeles. În glasul ei era dispreț, ca și cum Ripley pusese o întrebare tâmpită. ― Și știi cum să ajungem în zona de aterizare? ― Da, avansează. Puțin mai încolo, tunelul ăsta se lărgește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
mâini, nu putu și fu nevoit să cadă pe o parte. ― Dwayne. Așa-mi zice. Ea veni să-i prindă mâna. ― Ellen. Hicks dădu din cap și se întinse din nou satisfăcut. Glasul său era umbra celui cu care se obișnuise Ripley. ― Vino repede, Ellen. Ea înghiți și ieși privind drept înainte. Ușa se închise. Vântul o împingea, amenințând să o doboare de pe platformă. Poate că ar fi reușit dacă n-ar fi fost atât de îngreunată de echipament. În peretele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
mască a furiei materne de pe care dispăruse frica. ― N-o atinge, scârboaso! Regina produse un scrâșnet înspăimântător și se năpusti asupra adversarului mecanic. Ripley comandă o mișcare a brațului cu care încărcătoarele și celelalte mașini de acest fel nu erau obișnuite, dar aparatul se supuse docil. Un enorm membru hidraulic se abătu asupra țestei reginei și o aruncă peste un panou. Creatura reacționă instantaneu și șarjă din nou, pentru a fi întâmpinată de un rever de cel puțin o tonă. Căzu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
dintre românii care au visat tot timpul să plece fără să poată ajunge acolo, Occidentul era un tărâm paradisiac, în care și obiectele, și natura (fructele, norii, ziua și noaptea, animalele), și oamenii sunt altfel. Eu, cel puțin, m-am obișnuit cel mai greu în străinătate tocmai cu acele elemente care, semănând cu unele de pe la noi, ar fi trebuit să mă ajute să mă reperez. Exact aceste elemente de identitate și afinitate, bune sau rele, mă alienau cel mai mult, fiindcă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2006_a_3331]
-
glume aspre la adresa unor obiceiuri conturate prin acțiunea romanului.“ - Katrin Hillgruber în „Kultur Spiegel“ » „Dan Lungu, cu un dur simț satiric, îmbracă proza românească în straie de mare valoare în contextul literaturii internaționale. Opera sa, Raiul găinilor, schițează o zi obișnuită pe «Strada Salcâmilor», un microcosmos ruinat, aflat la marginea unei provincii din Moldova.“ - Wiener Zeitung » „Acest roman nu îl voi citi doar o dată. El reprezintă o imagine de ansamblu a provinciei prezentate într-o manieră de înaltă artă literară. Este
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2191_a_3516]
-
corvoadă. Însă abia după vreo juma de oră realizez că nu e bine, fiindcă să-i ții locul lui Bobo, la ziar înseamnă să scrii cu aceeași finițe, bun-simț și modestie, cu detașarea și obiectivitatea cu care el ne-a obișnuit de trei ani încoace. Doar că eu nu pot face asta, fiindcă sunt impulsiv, subiectiv și nu suport neologismele. Spre exemplu, dacă am trece împreună pe lângă un cuplu, în parc, și i-am vedea îmbrățișați sub clar de lună, Bobo
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2191_a_3516]
-
contabil la fel de gri pe cât îi e costumul. Cu cât contabilul Henry, adoptat cu numele de Mutant, avansează în registrele contabile, cu atât Magorium ajunge mai aproape de finiș, iar magazinul simte, se supără și devine literalmente gri de supărare. Molly se obișnuiește greu și cu despărțirea de prietenul ei, dar și cu trecerea propriului prag. Prietenia cu băiețelul Eric, dar și împrietenirea cu Henry, care pierde griul și devine tot mai colorat și mai uman, o vor ajuta pe Molly să facă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2191_a_3516]
-
Pallidula, rigida, nudula,/Nec, ut soles, dabis iocos...“. Și sfârșesc cu sfârșitul: „Suflet mic, suflet blând și călător, tovarăș al trupului meu care te-a găzdui, vei coborî pe meleagurile livide, aspre, pustii, unde nu vei mai fi jucăuș precum obișnuiai odinioară... Să încercăm să pătrundem în moarte cu ochii deschiși“. Și parcă văd totul mai împăcat, mai senin, într-o pulbere aurie, stinsă, cu aromă de bergamotă și mandarine verzi, de santal și de ambră. VERBA WOLANd Ruxandra CESEREANU Navagio
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
pentru o epavă îngropată în nisip și pentru un golf camuflat între stânci uriașe, din insula grecească Zakynthos (a hiacintuluiă, numită de venețieni și Zante. Era prin 1995, când am zărit uriașa reclamă, hipnotică de-a dreptul, în centrul Atenei. Obișnuiam să stau în amurg și să privesc cu obstinație respectiva reclamă, întrebându-mă cam chinuitor dacă eu voi ajunge vreodată în acel loc. Și iată că, în 2007, am ajuns (întrucâtvaă în sfârșit! Înainte de a pleca spre Zakynthos am stat
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
în privința artei contemporane. Și există, la fel de grav, o părere că arta contemporană nu stârnește probleme. Or, arta contemporană stârnește cele mai mari probleme. Este o artă agresivă, care provoacă, șochează uneori, pentru că ăsta e rolul ei. Dar instituțiile nu sunt obișnuite să fie criticate, să aibă șocuri conceptuale. Or, artiștii nu trebuie să aibă menajamente. Sunt artiștii acestui timp, este un timp grav, un timp greu, de derivă, de confuzii. Niște lucruri trebuie să fie explicate. Chiar există o mare tristețe
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2205_a_3530]
-
m-am pregătit cum trebuie. Era extrem de uman, de prietenos dar, cum am spus, și foarte sever, uneori extrem de pornit împotriva instrumentiștilor, corectându-i, lucru ce nu le plăcea de loc... Pretindea întotdeauna să aibă șapte repetiții, iar orchestra era obișnuită cu două. Cu el lucrurile nu au mers, era întotdeauna nemulțumit. Și cu cât lucrezi mai mult, cu atât vezi cât de mult rămâne de făcut. Avea un alt standard...“. „Am cântat foarte mult pentru radioul israelian. Am avut un
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2205_a_3530]
-
voiam, de fapt, să spun. Ci, dimpotrivă, că pentru prima oară în istoria ei culturală postbelică, România a reușit să vină, în momentul în care porțile i-au fost deschise, cu produse valoroase, competitive. Mai plastic spus, până acum eram obișnuiți să ratăm momentele, neavând ce pune pe masa la care eram invitați. De astă dată, anul 2007 pare a ne fi găsit pregătiți. Și asta într-un mod absolut neașteptat, mai ales dacă ținem seama că, la nivelul instituțiilor culturale
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2166_a_3491]
-
ascundea în spatele reușitei. „Avea o mare răbdare și lucra o piesă în cele mai mici detalii. Pentru noi era ca o ucenicie: trebuia să ascultăm ce se întâmplă în celelalte părți ale orchestrei, chiar atunci când nu cântam, pentru a ne obișnui cu ceea ce vroia.“ Un alt martor de epocă semnalează repetițiile dincolo de normele obișnuite: „Aveam în general șase ore de repetiții, plus trei în ziua concertului. șSilvestriț vroia dublul și cred că ne-am pus de acord cu 12 ore de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2166_a_3491]
-
pâine cu icre, când omul mi-a fost luat, fără nici o explicație. Miam dat seama că suspectul de atentat fusese dus la conducerea unității, așa încât, rămânând în așteptare, am încercat să presupun cam despre ce putea fi vorba. Firește, eram obișnuit cu teribila agitație care lua naștere în asemenea situații ieșite din comun și știam că este disproporționat de mare în raport cu importanța și gravitatea reale ale unui caz sau altul, așa că nu am luat-o în seamă în încercarea de a
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
petrecute la Constanța. În timpul prânzului zilei care tocmai trecuse, un bărbat aruncase o grenadă defensivă pe terasa restaurantului unui hotel din centrul orașului, ucigând o persoană, iar el autorănindu-se. Cazul era suspect pe profil de antiterorism, întrucât în hotelul respectiv obișnuiau să se cazeze mulți arabi. Nu știam, firește, când și cât dormea Nicolae Ceaușescu, cum nu cunoșteam dacă putea fi deranjat în cursul nopții, dar aveam să aflu că fusese deja informat despre eveniment și dăduse ordinele de rigoare: prinderea
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
de omor calificat, a cărei cercetare era de competența exclusivă a procuraturii militare. Dar, de la nivelul conducerii Departamentului, ni s-a ordonat să continuăm ancheta, nu neapărat pentru că ar fi fost puse la îndoială concluziile noastre, ci fiindcă așa se obișnuia să se ceară, ca anchetele să dureze cât mai mult, numai astfel considerându-se că se poate afla întregul adevăr. Noi, anchetatorii, nu aveam nimic împotrivă să-l anchetăm în continuare pe subofițer - de fapt, eram obligați să executăm ordinul
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
respectivul nu putea fi tras la răspundere penală, fiind lipsit de discernământ, dar noi trebuia să excludem ipoteza că altcineva ar fi fost infractorul. Voi prezenta doar câteva aspecte rezultate în timpul anchetei. S-a stabilit, astfel, că tânărul în cauză obișnuia să stea ore în șir în aproprierea căii ferate, pe o colină ( termen folosit convențional; în fapt, pe o parte a căii ferate, terenul urca în pantă) situată în apropierea locului faptei, urmărind trenurile care treceau. Am discutat apoi cu
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
acesta a venit acasă foarte târziu, într-o agitație deosebită și, în plus, în stare de ebrietate, aspecte care li sau părut cu totul ciudate, întrucât fiul lor, obosit de munca de la groapă, se culca devreme, relativ liniștit, și nu obișnuia să bea. Iar îngrijorarea le-a sporit când, întrebându-l pe unde umblase, a refuzat să le dea vreo explicație, devenind violent. I-am întrebat cum și când i s-a declanșat boala, primind un răspuns de-a dreptul uluitor
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
făcut extrem de lapidar, ceva în genul: „S-a încercat deturnarea unui avion de pasageri pe ruta Arad-București. Se pare că este implicat și omul pe care îl vei ancheta. Vezi ce știe!”. Deci, mai nimic concret. Dar eram de mult obișnuit cu acest mod de lucru, în sensul că anchetatorul, preluând un segment al unui anumit caz, primea de la șef doar un minimum de elemente cunoscute ale situației de fapt, și asta în ideea de a-l determina să obțină el
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
fraternizat cu revoluționarii, iar marea revoltă populară a fost hotărâtoare pentru căderea regimului ceaușist. Toate textele atacau vehement regimul respectiv și îndemnau la acțiuni care să conducă la înlăturarea de la putere a lui Nicolae Ceaușescu. Textele nu erau, cum se obișnuia, nici scrise de mână, nici dactilografiate, nici realizate prin colaje de cuvinte decupate din ziare sau reviste, ci păreau a fi fost tipărite, artizanal ori într-o tipografie. Iar multiplicarea lor fusese făcută prin fotocopiere, deci, pe hârtie fotografică, fiecare
ANCHETE ALE SECURIT??II by GHEORGHE COTOMAN () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84041_a_85366]
-
aș zice, el ne ținea familia unită. Nu ai nici 3 ani când ei îți dau prima oară să guști din rachiu. Dă-i și lui ăsta mic să pună limba, ce rău poa’ să-i facă. Asta dacă nu obișnuiau deja să te adoarmă, când erai bebeluș, dându-ți să sugi cârpe muiate în țuică. Dar asta o fac numai familiile de terminați. Celelalte te învață să bei gospodărește, ritualic. La sărbători, la botezuri, nunți, înmormântări, duminica, la simple întâlniri
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
public de câini care hămăia prin apropiere. — Dar din ce faceți bujbeiul? - întrebă Barzovie-Vodă cu gura plină. — Din batal! - răspunse Huruzuma. Episodul 17 DRUMURI SUD-EST EUROPENE Nu vom mai zăbovi asupra feluritelor bucate ce s-au adus la acel ospăț obișnuit de la începutul secolului al XVII-lea. O insistență prea mare asupra mesei (repetăm, obișnuităî ar putea părea Cetitoriului o divagație pofticioasă, tezistă. Ne vom mărgini doar a spune că, după ce personajele s-au îndestulat și și-au făcut binemeritata siestă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
gândești? Broanteș roși vădit și, descoperit, înjură în gând pe cine le-a permis turcilor stabilirea în Asia Mică, favorizându-le astfel pătrunderea și-n Peninsula Balcanică. — La una se gândește, păcatele lui - răspunse spătarul Vulture - că așa ne-am obișnuit din moși-strămoși. — La una? Nu e bine - zise viziriul. Nu e bine deloc. Cafelele, te rog! - strigă el spre Kir Haciaturian. — Păi de ce nu-i bine, luminăția-ta? - întrebă spătarul. I-a căzut și lui dragă o fată și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]