16,970 matches
-
ale unora dintre ei. Nu ar fi nici o probă de superioritate morală, de stăpânire, dacă dandy-i s-ar naște apatici sau suferinzi de atonie. Deziluzionați, răniți amarnic Într-un moment al vieții (de obicei În adolescență sau În prima tinerețe), Îmbibați de suferință, pesimiști, dandy-i decid să Își confecționeze aceste măști de blazați superiori, care Îi opacizează total. Le vor folosi ca pe niște armuri ori scuturi, În apărare sau mai ales la atac. Deși Baudelaire are o cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
o ia mereu de la capăt, Între o Îngrijorare și o bătaie de joc? Cel care a scris Despre dandysm și despre George Brummell n-a fost un dandy (iar lectura acestei cărți va arăta Îndeajuns și de ce anume), dar era tinerețea acelei epoci, care-l făcea pe lord Byron să spună cu o melancolică ironie: ,, Pe când eram frumos, cu pletele buclate...”. Iar pe vremea aceea, gloria Însăși nu valora cât o singură buclă. El a scris deci fără vreo pretenție de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
i-a stârnit de atâtea ori râsul, nu l-a atins pe autorul Dandysmului Într-atât Încât să-și poată privi cărțulia, scrisă pe un ton lejer (așa a și vrut-o, fără nici o jenă) ca pe o șotie a tinereții pentru care ar trebui să se scuze azi. Dimpotrivă! Ar fi chiar În stare să susțină În fața celor mai de soi dintre domnii gravi că opusculul său e la fel de serios ca orice altă carte de istorie. De fapt, ce se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
doar. E drept, o undă dandy tulbura deja aceste suprafețe; dar fenomenul nu apare Încă. El va trebui să țâșnească din străfundul societății engleze. Fielding moare În 1712. După el, colonelul Edgeworth, lăudat de Steele (și el un Frumos În tinerețe), continuă șirul aurit al Frumoșilor, care se Încheie cu Nash, spre a se redeschide prin Brummell; și cu atât mai mult, prin dandysm. Născut mai devreme, dandysmul s-a dezvoltat și conturat În intervalul care Îl separă pe Fielding de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
așa cum apărea, să nu atragă atenția și simpatia bărbatului despre care se spunea că ar fi fost mai mândru și mai fericit de distincția manierelor decât de Înălțimea propriului rang. Se cunosc, de altfel, strădaniile prințului de a-și eterniza tinerețea. Pe atunci, el avea 32 de ani. Frumos, de o frumusețe limfatică și rigidă (frumusețea Casei de Hanovra), dar Încercând să o Însuflețească prin podoabe, să-i dea viață prin raza Înfocată a unui diamant, bolnav de scrofuloză, dar cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
o furie a admirației exaltate. I-a fost prezentat prințului pe faimoasa terasă de la Windsor, În prezența unei lumi elegante, extrem de exigentă. Brummell a etalat În fața acestora tot ceea ce prințul de Wales putea prețui mai mult Între lucrurile omenești: o tinerețe debordantă, sporită de aplombul unui bărbat care cunoștea viața și putea să o domine, cel mai fin și Îndrăzneț amestec de impertinență și respect, În fine, geniul ținutei, susținut printr-o replică Întotdeauna spirituală. Firește, În tot acest triumf al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
efect, rămâi; dacă l-ai produs, pleacă”. Își cunoștea prea bine prestigiul copleșitor. Pentru el, efectul nu mai era o chestiune de timp. Fără doar și poate că, prin această strălucire a vieții, prin această dominare a opiniei generale, prin tinerețea care Îi sporea gloria, prin această Înfățișare fermecătoare și crudă pe care femeile o blestemă și o adoră deopotrivă, Brummell a stârnit și pasiuni contradictorii: amoruri profunde, dar și ură nimicitoare. Nimic Însă din toate acestea nu a răzbătut 1
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
sub toate aspectele. Costumul - o știa prea bine - avea o influență latentă, dar pozitivă asupra bărbaților, care Îl disprețuiau cel mai mult, de la Înălțimea spiritului lor nepieritor. Dar mai târziu, cum spune Lister, s-a detașat de această preocupare din tinerețe, fără să o Înlăture cu totul, mai ales În ceea ce ținea de experiență și de observație. Era Îmbrăcat În mod ireproșabil: atenua Însă culorile veșmintelor, le simplifica tăietura și le purta cu detașare 2. A atins astfel culmea artei, Îmbinată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
nu era, după el, decât un dandy mult inferior sieși. Aflat În calea lui George, a rezistat cu o dureroasă constrângere. Vechiul conviv de la Carlton-House l-a privit fără acea brumă de emoție ce apare atunci când Îți revezi tovarăși din tinerețe, cu acel regret surâzător al trecutului, poezie pentru uzul celor mai vulgare spirite. Nimic din toate acestea la Brummell. Cu același prilej, oferindu-i-se o tabacheră pe care a recunoscut-o ca făcând parte din faimoasa colecție a lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Însăși; putem vedea prin ea, ba chiar și prin el. Charles Baudelairetc "Charles Baudelaire" Dandy-ul*tc "Dandy‑ul*" Omul bogat, fără ocupație și care, blazat chiar, nu face decît să urmărească fericirea; omul crescut În lux și obișnuit din tinerețe cu supunerea celorlalți, cel care, În sfîrșit, nu are drept profesie decât eleganța se va bucura Întotdeauna, oricare ar fi vremurile, de o fizionomie distinctă, cu totul aparte. Dandysmul e o instituție vagă, tot atît de ciudată ca și duelul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
mi-a făcut-o la prima Întrevedere Înfățișarea viitorului autor al Florilor răului. În Noi camee pariziene de Théodore de Banville, unul dintre cei mai Îndrăgiți și mai statornici prieteni ai poetului, a cărui pierdere o deplângem, găsim portretul de tinerețe al poetului, scris, ca să spunem așa, avant la lettre. Să-mi fie Îngăduit să transcriu aceste rânduri În proză, egale ca perfecțiune cu cele mai frumoase versuri; ele ne arată un Baudelaire cu o fizionomie puțin cunoscută și repede pierdută
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
el a fost exact. Charles Baudelaire a avut momentul său de frumusețe supremă și de deplină Înflorire; o constatăm din această mărturie fidelă. Se Întâmplă rar ca un poet, ca un artist să fie cunoscut sub fermecătoarea sa Înfățișare din tinerețe. El Își dobândește reputația mai târziu, când oboselile studiului, lupta vieții și chinurile pasiunilor i-au alterat fizionomia, lăsând În urmă doar o mască obosită, veștedă, pe care fiecare durere și-a pus drept stigmat o pată sau un rid
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
de onoare, ca „victimă a puritanismului victorian”, ca „personaj tragic”, ca „sodomit”, ca „damnat” și „vicios”. Mult mai rar și oarecum din Întâmplare e prezentat ca autor al unei splendide, grațioase, irezistibil de inteligente opere literare. Max Beerbohm, admirator de tinerețe al lui Wilde, iar mai târziu vehement contestatar, reprezintă diferența specifică relevantă față de cel pe care-l numea „Divinitatea”: În timp ce Învățăcelul celebra În primele sale eseuri machiajul, Wilde celebra masca. Oricine parcurge biografiile literare ce i s-au dedicat În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
niciodată cu seriozitate pretenția de reformator al prozei victoriene. El a fost, mai degrabă, un persiflator al acesteia. Filiațiile cărții sunt foarte clare: romanul interpretează, mai mult sau mai puțin liber, teme vechi ale literaturii: pactul cu diavolul și obsesia tinereții eterne din Faust, problema dublului, ca În Peau de chagrin de Balzac, regimul diurn și noctun al personalității umane, ilustrat de The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde al lui R. L. Stevenson sau mitul personalității duble, ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
o imitație a artei, Wilde Își concepe romanul ca pe un segment dintr-o bătălie canonică, din Înfruntarea reiterată a „tradiționaliștilor” și a „modernilor”. Om vechi obsedat de „lumea nouă” a ideilor, Wilde conferă mitului faustic al vânzării sufletului În schimbul tinereții veșnice doza de sfidare, de poză, de artifical, de ireverențios, de lubric pe care nici unul dintre antemergătorii săi n-ar fi Îndrăznit s-o propună. La celălalt capăt, Dorian Gray stabilește un dialog - strict contemporan, de data aceasta - cu Marius
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
reprezintă forța de pătrundere a răului În mit - adică În realitate. „Noul hedonism” profesat de Lord Wotton nu e decât varianta hard a teoriilor estetice aflate la putere În mediile „esteților și decadenților” din preajma lui Wilde. Dezvoltarea proprie nezăgăzuită, cultul tinereții și al frumuseții sunt prezentate cu o forță de convingere atât de mare, Încât Dorian, din victimă naivă, devine un veritabil preot al noului cult ș...ț. Referințetc "Referințe" Ellmann, Richard, Oscar Wilde, Vintage Books, New York, 1987. Foldy, Michael S.
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
vie moderne), deși atribuie dandysmului o dimensiune existențială, el nu neglijează nici condiționările sale economice și sociale: „Omul bogat, leneș și care, chiar blazat, nu are altă ocupație decât să alerge după fericire; omul crescut În lux și obișnuit din tinerețea sa cu supunerea celorlalți oameni, În sfârșit, acela care nu are altă profesie decât eleganța se va bucura Întotdeauna, În toate timpurile, de o fizionomie distinctă, cu totul aparte. Dandysmul este o instituție vagă, la fel de ciudată ca și duelul; foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
trec pe la tine pe la studio? Mobilele sunt acolo? Da, dar... Din câte îmi aduc aminte, lucrezi bine. Îmi plăcea tanto 2 ce făceai. Tanto tanto. —Păi, acum e cu totul altceva, spusei imediat, nefiind una prea mândră de operele de la tinerețe. Sunt exact opusul: trebuie să mă mișc. Prefer stilul Juggernaut 1, cu pinteni pe roți, ca să distrug ce am făcut până atunci tot înaintând. La școala de arte, profesoara noastră de pictură ne-a spus să aducem ce credeam noi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
o întrebai pe Sophie. Îmi sună cunoscut numele. — A, e fata care a jucat-o pe Fuchsia 1. Am clipit, după care am înțeles despre ce vorbea. —Gormenghast 1? L-am văzut la televizor. A trecut ceva timp, nu? În tinerețe mă identificasem cu Fuchsia, eroina adolescentă cea îmbufnată, rebelă și pătimașă, de care fusese îndrăgostit Sting, o poveste pe care o știe toată lumea. Violet Tranter, cu ochii ei albaștri imenși și cu părul vâlvoi, o jucase, în schimb, ca pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
are nevoie de un sufleor, nu-i așa? Un fraier în plus. — Deci te-a lăsat poliția să pleci? — ‘Trăiți, sunt Suspectul numărul unu, nu uita! se lumină Bez. A fost distractiv, pe bune. Ca în The Bill1. Adică, în tinerețea mea m-am cam ținut de șotii, dar nici că m-a mai luat cineva așa la întrebări ca acum. Sunt tari, tre’ să recunosc. Te gândești că polițaii sunt niște încuiați, nu? Ei bine, nu și ăștia din echipa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
legături cu stăpânul locului le cunoștea. Bătrânul dezrobitor prinsese drag de sminteala tatei și, dacă îl vedea des de un an de zile, era nu atât pentru a-i da sfaturi, cât mai degrabă pentru a se afla în preajma cutezanței, tinereții și turbulentelor sale iubiri. În ziua aceea totuși, vizita celui numit fakkak avea ceva solemn. Redevenise dregătorul religios binecunoscut, ochii săi cu pleoape zbârcite cătau sever, vorbele sale erau rodul îndelungatei lui legături cu vitregia soartei. Toată viața mea m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
de oamenii și de sufletul ei, umilită, stinsă; când ne-am părăsit cartierul Albaicin, el nu mai era pentru ai mei decât un soi de baracă mare, ostilă și dărăpănată. Fès era altceva, iar eu am avut la dispozițe întreaga tinerețe ca s-o aflu. De la prima noastră întâlnire, în anul acela, nu mi-au rămas decât amintiri încețoșate. Mă apropiasem de cetate călare pe catârcă, jalnic cuceritor pe jumătate adormit, sprijinit cu o mână fermă de tata, căci toate drumurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
om bătrân, bolnav și nehotărât, care va continua să plece blajin urechea la promisiunile de prietenie ale lui Selim până când sabia otomană îi va fi tăiat beregata, ca de altfel tuturor circazienilor lui. A fost neîndoielnic un brav soldat în tinerețe, dar, deocamdată, nu-l preocupă nimic altceva decât să-și proteguiască pleoapele și să-și stoarcă supușii de aur. Trebuie să-l avertizăm asupra intențiilor celor de la Constantinopol; numai noi o putem face deoarece doar noi le cunoaștem. — Îți dai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
rostească discursul, într-un echilibru fragil, pe umerii cuiva. Pe când tânărul răcnea în portavoce, Guttman trase concluzia că era un orator fără experiență, care nu știa că, atunci când beneficiezi de amplificare, nu e nevoie să țipi. Zâmbea, amintindu-și de tinerețea sa, și îi trecu prin minte un gând optimist. Mișcarea la formarea căreia contribuise era pe mâini bune. Orice gânduri murdare ar fi avut Yariv, exista o generație nouă, gata să se ridice și să opună rezistență. — Nu e nevoie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
nu putea scăpa de sentimentul că rămânea un străin. Oamenii care se aflau alături de el nu aveau astfel de sentimente, putea să-și dea seama de asta. Aveau cu toții o lungă experiență în armată, cei trei ani de bază din tinerețe și cele câteva războaie de după aceea. Puteau urmări această demonstrație și discuta apoi mecanismele de luptă cu o siguranță infailibilă. Când ajunseră la poligon și văzură niște trăgători de elită de douăzeci de ani sărind din tufișuri și ieșind din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]