19,653 matches
-
o inexplicabilă expresie de cruzime pe chip, de iepure. — E sala Capetelor - le spuse Ximachi, văzându-le privirea. Tot ce vedeți aici a fost vânat de Sima-Vodă. — O adevărată minunăție - bâigui Metodiu, simțind că-l trec sudorile. — Mda - zise Ximachi, obișnuit cu acest gen de flatări. Dincolo - le arătă el o ușă închisă - avem sala Trupurilor, dar încă nu e gata. Știți cum e: unele trupuri se mai rătăcesc, mai dispar... până le găsești, până le împăiezi... Metodiu încuviință mașinal din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
Dar cu glas tare, pe nas, zise: — Fii binecuvântată, Doamnă! Domnul să te aibă în pază! — Care domn? - chirăi papagalul. Că sunt doi. Cel de Sus și Cel de jos. — Cel de Sus prin Cel de Jos - răspunse liniștit Metodiu, obișnuit cu astfel de capcane laice. — Bine zis - murmură în barbă vistiernicul Ximachi. Ruxăndrița se ridică și dintr-un nou salt, fu din nou pe genunchiul tremurător al lui Sima-Vodă. Se aplecă și-i șopti ceva. Papagalul plecă și el urechea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
șopti spătarul. — N-are ce să mi-l împovăreze - șopti și Barzovie. Am fost un domn bun: ce-am făcut, aia visez. — Da’ văd că nu vă prea iau visele - zise șăgalnic țigăncușa lungită. — Mirosul acesta de pește... Nu sunt obișnuit... - răspunse Barzovie. Degeaba mă visez eu în Grecia lui Pericle, dacă deasupra mea atârnă eminamente pești din Dunăre. în plus aceste mici viețuitoare provenind din paie îmi dau mâncărimi pe care nu le-am simțit niciodată. — Eu sunt obișnuită - șopti
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
Nimeni, dar absolut nimeni nu răspunse întrebării căpitanului Tresoro. Fiecare era ocupat cu înlăturarea și grabnica înghițire a ultimelor urme din sosul de lobodă ce mai adăsta în farfurii. Până și bunii noștri călugări, ale căror stomacuri nord-dunărene erau oarecum obișnuite cu desele năvăliri de foamete migratoare, păreau cuprinși de febra pofticioasă a celorlalți. Doar într-un târziu, una din cele două femei, ușor ciupită de vărsat, spuse: Ați pomenit adineauri, stimate căpitane Tresoro, un cuvânt care ne-a făcut pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
mai reușea să croșeteze coerent. Cei care nu se mai puteau deplasa decât vag stăteau pe bănci în piața San Marco și turiștii le dădeau biscuiți, portocale sau mere și se pozau cu ei. în zilele fără vizitatori, doctorul Peleto obișnuia să tragă, împreună cu alți vreo trei bătrânei încă verzi, la hanul „Arcaica” și-n fața unui pahar de ceai subțiat cu rom se amuzau de cele două babe din grupul „Senecta” care, pe micul podium de lemn dintre mese, cântau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
că sultanul s-a-ndulcit față de el pe cel puțin doi ani. N-avem ce face decât s-așteptăm să i se-aplece de-atâta miere și-atunci să sărim noi cu altceva. — Cu ce? - zise trist Barzovie-Vodă. Cu grâul s-a obișnuit, aur n-avem, iar Cotnarul, de când și-a snopit în bătaie haremul, îl refuză. — Trebuie să-i dăm ceva nou, ceva ce n-a mai văzut - zise spătarul Vulture. Cunosc eu lângă Bârlad un boier, un om umblat, a bătut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
ploaie în Sărărie, apoi se strecură pe sub ușă în hanul jupânului Iani, din marginea Socolei. Primul ce o auzi fu un surugiu căruia, de când se instituise birul numit călărit, îi luaseră turcii caii. Surugiul era poreclit Dutin, deoarece orice spunea, obișnuia să adauge fără răutate către celălalt și-un „Du-te-n...”, care-n moldovenește suna „Du-ti-n...”. La auzul veștii, surugiul ridică de pe masă capul toropit de băutură și strigă spre tejghea: — Măi jupâne, du-ti-n... și mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
Nimic mai frumos - zise Metodiu - și dacă este adevărat - și este! - că fiecare-și poartă crucea, îngăduiți-mi acum să vă iau, glumind puțin, crucea dumneavoastră simplă și să v-o ofer pe-a noastră dublă, căci noi nu suntem obișnuiți cu atâta miere. Dacă așa doriți, cu plăcere - spuse Damiani, căruia-i sclipiră ochii de poftă de când văzu că-i revine un fagure dublu. Luară fiecare câte-o farfurioară și-o vreme se auzi numai clinchetul suav, cuviincios al lingurițelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
de m-ai lua în împărăția ta”. — Foarte interesant lucru - spuse Metodiu. într-adevăr, la asta nu m-am gândit. — Tot timpul trebuie să gândim - spuse papa - dar greșeala e că ne-am învățat să gândim numai împotrivă, ne-am obișnuit cu o contragândire, ca să zic așa, la îndemâna oricui, în loc să practicăm mereu gândirea aprobativă, singura care ne scoate la liman. Să spunem că dumneata afirmi un lucru. Imediat eu voi spune „da, așa este, bravo”. Dumneata mai afirmi unul, eu iară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
lipea de pleoape. Primul care glăsui fu Iovănuț. — Ei, preacuvioase, iată-ne că iarăși suntem la Roma. Măiculiță Doamne, mai că nu-mi vine să cred! De ce să nu crezi? - mormăi Metodiu. Prima oară e mai greu, dup-aceea te obișnuiești. Când mă gândesc ce-am lăsat acasă... - făcu Iovănuț. — Dușii cu dușii, rămașii cu lăsații - spuse Metodiu. Gândește-te mai bine la ce te-așteaptă aici, că o să stai oleacă de vreme întru papistășime. Cască-ți ochii, lasă-ți mintea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
După încă două ceasuri, nu cu mult înaintea asfințitului, vasul căpitanului Georgios intră în inima pașalâcului, marele port fluvial. Comandantul turc deschise amândoi ochii, se sculă, se dezmorți puțin pe loc, își aranja ținuta, iataganul. Pe maluri se zărea forfota obișnuită într-un asemenea oraș la acel ceas al după-amiezii: perechi de spahii ieșiți la o plimbare, copii jucându-se de-a „au venit turcii”, călești de nobili mergând cu jalbe la stăpânire, negustori osmalâi strigând „kürtoș kolacsi!”, un taraf de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
pe undeva? David Stronge m-a condus către ieșire, ținându-mi ușa. A trebuit să mă lipesc de cadrul ușii ca să evit să-l ating. Zâmbetul lui era la fel de slinos ca o porție ieftină de mâncare chinezească la pachet. Mă obișnuisem deja cu băile de la Mowbray Steiner, așa că n-am fost șocată crezând că am nimerit din greșeală în toaleta privată a președintelui. În contrast cu sala de recepție, care era făcută după tiparul unui vechi club de gentlemeni, toaletele erau după ultima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
face niște poze minunate. Îmi zâmbi conspirativ. Văd că socializezi, așa că nu te mai rețin. Ea e una dintre fete, nu? Bravo ție! Am auzit că s-au mai cumințit față de zilele rebele ale adolescenței. —Adolescență rebelă? am repetat. —A, obișnuiau să se dezbrace de tot și să danseze în cluburi de noapte în timp ce-și deviau septul, tipic pentru fetele de bani gata, draga mea. Oricum, tăticul lor pare a fi teribil de mulțumit, ceea ce e mult mai important
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
lucru deloc flatant pentru mine, nici măcar nu m-a luat de mână. Când am intrat pe strada Oxford, fierbeam de frustrare. Un taxi a încetinit imediat în dreptul nostru, iar Sebastian îi făcu semn într-un fel care arăta că e obișnuit cu asta. — Te conduc, a spus pe cel mai politicos ton. Unde stai? I-am spus șoferului, care făcu o pauză, apoi spuse surprins: —Sunteți sigură, domnișoară? Absolut. Uite, i-am spus lui Sebastian iritată, nu trebuie să mă conduci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
sunt. —Cine? Mi s-au micșorat ochii de furie. Î.A. - Înainte de Alice - nici unul dintre noi nu trebuia să zică mai mult decât atât și era imediat recunoscut. —Sunt Sam. Sam Jones. Îți mai aduci aminte de mine? Tipa care obișnuia să facă bancuri cu blonde până când și-a dat seama că sapă cu limba o cloacă pentru cinism și a văzut greșeala din comportamentul ei. —A, bună, Sam. Ai vorbit cu Alice? Cum altfel puteam să îi spun că vreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
mai jenat decât înainte. Voiam să vă întreb înainte, domnule, i-a spus lui Richard Fine, care părea foarte surprins. —Vai, Bells a fost mereu impulsivă, a spus Suki repezindu-se. Nu e vina ta, Charles. Va trebui să te obișnuiești cu acest fel de comportament, să știi. Nu ne felicită nimeni? a spus Belinda bosumflată. Tati, s-a întors către tatăl ei și a continuat pe un ton alintat. Nu te bucuri că sunt atât de fericită? Sir Richard s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
am avut orgasm. Era prima dată când mi se întâmpla așîn felul ăsta. Era destul de solicitant să fiu cu Sebastian. Nu numai că sexul era grozav, dar la fel era și conversația; era ceea ce americanii numeau o atmosferă nemaipomenită. Fiind obișnuită cu o separare mai clară a acestor elemente - pentru primul, bărbații, pentru a doua prietenii - simțeam uneori nevoia să respir puțin. Sigur că asta era foarte imatur din partea mea, dar personalitatea mea era deja formată și nu mai era nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
ai înțeles greșit. Efectiv mă mângâia pe cap. M-am uitat încruntată la el. —Nu-mi spune că „nu contează, mititico“, Sebastian. M-am dus înspre mesele acoperite cu alb casă îmi iau niște antreuri. Stomacul meu începuse să se obișnuiască deja cu aluaturile pufoase; am mâncat repede niște rulouri cu creveți și ciuperci fără ca stomacul să protesteze măcar. —Rahat, a spus Sebastian, uitându-se peste umărul meu. Este un client cu care trebuie să vorbesc. —Un client? S-a uitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
Fețele le erau atât de palide de parcă fuseseră atacați de vampiri pe drum. Sebastian a ieșit și s-a îndreptat către Richard Fine, care vorbea cu Dominic cu atâta nervozitate încât părea gata să clacheze. Presupun că magnații nu erau obișnuiți să fie făcuți să aștepte, mai ales de către un viitor ginere fără prea mulți bani. Sebastian l-a tras deoparte, în timp ce Joe stătea în fața liftului. Între timp, bărbatului de vârstă medie i-a revenit puțin culoarea. Verde ca un heleșteu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
unde să te încalți cu pantofii pentru sport. A, da, și mirosul. În capătul îndepărtat erau două uși care dădeau într-o sală de mărimea unei săli de sport, cu un balcon care o înconjura pe trei laturi. Am clipit, obișnuindu-mi ochii cu semiîntunericul. Ferestrele din tavan erau acoperite cu hârtie neagră. Era o diferență față de găinațul porumbeilor. Fascicole de lumini colorate străluceau de-a lungul balconului, dar principala sursă de lumină era o bucată de material agățată de cel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
lăsându-mi geanta cu băieții, și am urmat-o afară pe o ușă spre balcon. Era împărțit în standuri, lăsând doar câțiva centimetri liberi între rânduri ca să poată trece lumea. Întunericul a coborât din nou până când ochii mei s-au obișnuit. Unele standuri vindeau zorzoane care strălucesc în întuneric pentru cluburi: brichete, insigne, bijuterii pictate cu vopsea UV în mov fosforescent, citron, portocaliu și verde. Altele vindeau tricouri, îți citeau în palmă, îți împleteau părul și ofereau casete piratate cu concerte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
printr-un grilaj de fier? Sebastian îmi povestise despre ele. Băncile astea exagerează cu sistemul de securitate, a spus Saul. Nu le poți învinui. Scoatem documente despre vânzări și cumpărări de companii care valorează mii de lire. Tonul lui era obișnuit, dar ochii lui s-au îndepărtat de mine pentru prima oară. — Dar cine ți-a spus despre tipul care a fost omorât? am insistat. —Bârfă. E multă pe-acolo. Părea că vrea să mă întrebe altceva, dar Alice a revenit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
Doamne, ce mândră eram de mine. Era tare; a rezistat bine la șoc. Ochii ei căprui s-au dilatat ușor, iar mușchii gambei i s-au încordat, dar doar asta era ce vedeam eu. Mi-am dat seama că era obișnuită cu surprize neplăcute. Până la urmă, era plătită destul de mult pentru a-și asuma riscuri. Nu-l învinovăți pe Saul, i-am spus, încercând să nu par încrezută. Nu mi-a spus nimic. În afară că a folosit cuvântul „șantaj“. Asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
și achizițiile - că îmi dă informații, nu ar fi făcut legătura cu Saul. Încercam să îl protejez. Știu că sună patetic, dar este adevărat. Genunchii de sub fustă erau la locul lor ca la început, mâinile nemișcate. Se vedea că era obișnuită cu întâlnirile, cu nevoia de a-și expune punctul de vedere, convingându-i pe șefii încăpățânați că are dreptare. Nu era prea bună în a tăinui lucruri, dar, când erau știute de toți, ți le-ar fi vândut privindu-te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
o dovadă a succesului, ci și pe măsura afacerii pe care o conducea. Imensele ferestre din spatele lui păreau mari cât orașul și cerul de deasupra lui, fără nori și de un albastru Wedgwood, o priveliște uimitoare. Probabil că el era obișnuit cu priveliștea, dar dacă aș fi avut eu un birou ca acesta aș fi petrecut prima săptămână aici nefăcând nimic altceva decât să stau lângă fereastră, privindu-i pe trecătorii. —Sam, draga mea! a spus, ocolind biroul pentru a mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]