18,324 matches
-
ales un element; codul vestimentar cuprinde un set de elemente/articole (sacouri, fuste, pantaloni, pălării etc.) și caracteristici ale acestora (material, formă, culoare, măsură, lungime, amplitudine etc.); b) unitățile alese sunt combinate sintagmatic într-un mesaj sau text; spre deosebire de codul lingvistic, articolele de îmbrăcăminte și combinarea acestora compun ținuta vestimentară a unui individ, dar nu pot avea caracter descriptiv, enunțiativ, ci doar de semnificare; c) aceste unități poartă un înțeles care derivă din acordul utilizatorilor, precum și din experiența culturală împărtășită de
Sociologia modei. Stil vestimentar şi dezirabilitate socială by Alina Duduciuc [Corola-publishinghouse/Science/884_a_2392]
-
precare Dorință spontană de a împărtăși experiențele (arată, indică cu degetul) Reciprocitate socială/emoțională Perturbarea calitativă a comunicării: este necesară prezența a cel puțin un simptom Limbaj întârziat sau absent Abilități conversaționale deficitare Folosirea stereotipă și repetitivă a unor tipare lingvistice atipice (ecolalie, inversiunea pronominală) Absența jocului simbolic sau a imitării sociale Gamă restrânsă de activități/interese: este necesară prezența a cel puțin un simptom Preocupări monovalente (alinierea obiectelor) Preocuparea pentru anumite părți ale obiectelor (roțile mașinii) Respectarea rigidă a unor
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
În plus, nu se implică spontan în jocuri de simulare sau sociale. Spre deosebire de cei cu sindrom Asperger, copiii cu autism înalt funcțional învață mai târziu să vorbească, întâmpină probleme în dialog și au mai mari șanse de a folosi tipare lingvistice repetitive, stereotipe și personale (Eisenmajer et al., 1996). Deși copii cu sindrom Asperger au un vocabular mai bogat decât cei cu autism înalt funcțional, și ei întâmpină probleme în ceea ce privește formularea pragmatică, înțelegerea și intonația (Ramberg, Ehlers, Nyden, Johansson & Gillberg, 1996
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
decât să vorbească cu el (Volkmar, 1987). De reținut În ciuda diferențelor legate de dezvoltarea limbajului în primii ani de viață între copiii cu autism înalt funcțional și cei cu sindrom Asperger, studiile sugerează că, la nivel de școală gimnazială, abilitățile lingvistice ale celor două grupuri sunt relativ aceleași. De reținut Unii autori (care au făcut cercetări privind înțelegerea celuilalt și dorința) spun că, foarte probabil, deficitele de înțelegere a ceea ce gândesc ceilalți sunt cele care explică dificultatea de a integra rolul
[Corola-publishinghouse/Science/2347_a_3672]
-
populației daco-romane locale și la compensarea (parțială) a pierderilor demografice ale Daciei, în urma retragerii romane din 275. O parte a cuvintelor traco-dacice transmise până azi în limba română, prin filieră latină, provine și de la acești daci liberi, asimilați etno-cultural și lingvistic de romanitatea din spațiul carpatic în secolele IV-V.18 În ansamblu, viața social-economică autohtonă reflectă trăsăturile unei societăți cu structuri bine definite, capabilă să obțină o producție agricolă și meșteșugărească importantă, care, din secolul al IV-lea, necesita și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
predicarea Legii Noi a început și s-a făcut constant în limba greacă, dar în mediul latinofon din teritoriul moesic al Dobrogei și al sudului Moldovei, și mai ales în Dacia, provincie occidentală prin administrație, orientare economică, compoziție etnică, statut lingvistic, tablou religios, latina a devenit, în secolele II-III, limba liturghiei. Petre Ș. Năsturel:daco-romanii au avut, la un moment dat, o liturghie latină, fapt probat și de existența în limba română a termenului "meserere", ce provine din latinul miserere. Primii
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
a simbolurilor. În Dacia, imaginea Bunului Păstor de pe unele geme evoca creștinilor episoade din mitologia orfică sau cea a lui Hermes, era popular cultul zeiței egiptene Isis. În provincia nord-dunăreană, figurile fantastice, șerpii au contribuit la fundamentarea "iconografică" și chiar lingvistică a "dracului" românesc, pe care V. Pârvan l-a derivat din toți "idolii și demonii păgâni" combătuți de creștinismul în ascensiune. Din secolul al III-lea, a început să se generalizeze și sensul creștin al termenului înger, din latinul angelus
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
istorică menționată, etnică, religioasă, culturală complexă ne ajută la înțelegerea permanențelor, discontinuităților și elementelor noi din evoluția fenomenelor religioase, în spațiul extracarpatic, precum și premisele caracterului popular al creștinismului românesc. Aflat în afara Imperiului, locuit de o populație eterogenă sub aspect etnic, lingvistic și cultural, teritoriul de la sud și est de Carpați trebuie să fi fost, în secolul al IV-lea, un bastion al păgânismului. Patrimoniul religios al populației getice nu se deosebea esențial de acela din secolele II-III. Este vorba, în aceste
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
fost un fenomen intern, în primul rând, datorită "roirii" unor comunități în apropierea vechilor orașe sau în alte zone, generalizarea ruralizării, transformarea limbii latine în lingua franca. Creștinismul latinofon a fost nu numai un mijloc de păstrare a individualității etnice, lingvistice și religioase, dar și o cale de integrare a celor de altă credință sau etnie. Paradoxal, migrațiile barbare s-au soldat cu triumful romanității creștine. Într-o vreme când misionarismul imperial cunoștea sub Justinian mari reușite, epocă de reafirmare a
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Sancta Diana), figura centrală a folclorului românesc (vezi E. Lozovan, Dacia Sacra). Astfel, spune Pârvan, dianaticii (adepții cultului Dianei), "cei stăpâniți de Diana", au dat în limba română pe "zănateci", nebuni, rătăciți (vezi Contribuții epigrafice... p. 120). Continuitatea religioasă și lingvistică a fost asigurată deoarece transformarea s-a produs într-un mediu popular, rural (campestru și silvestru). Dar nu ne putem aștepta la un proces similar în ceea ce-l privește pe Zalmoxis, deoarece cultul său a fost răspândit printre oamenii cultivați
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
zgripțuroaică, dar și latinul drac (draco) alături de care stau "cohorte" întregi de genii, îngeri, existențe divine suprasau sub-mundane de origine greco-romană și orientală ce au "populat" spațiul Daciei și Moesiei Inferior. Apoi, un alt termen, semidivinitatea Baba (pl. Babele), originar (lingvistic) din sl. baba, ca Baba Dochia, Baba Hârca, Baba Cloanța, Ursitoarele, după S. Fl. Marian, dar acestea nu se explică doar prin mitologia slavă, ci mai curând prin suprapunerea lor peste universul mitic al gerontocrației și gerontolatriei autohtone, existența termenilor
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
episcopii pe malul drept al Dunării, în locul scaunelor episcopale latine anterioare (secolele IV-VI), precum Durostorum (Dârstor) și Bononia (Vidin), a contribuit mai mult la întărirea legăturilor bisericești cu slavii sud-dunăreni. Pandele Olteanu, slavist, pe baza unor elemente toponimice și lingvistice, a dovedit că Transilvania de nord-vest și Maramureș s-au aflat în sfera de influență cultural-bisericească a Moraviei Mari, zonă din care au pătruns unii termeni în limba română. Prin acești ucenici moravi, ritul bizantino-slav a reușit să pătrundă în
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
populației locale, dar, până în secolul VIII, gepizii și-au pierdut identitatea etno-culturală, fiind asimilați de autohtoni. Primele valuri de migratori, iazigi, goți, huni, gepizi, în contactul și conlocuirea lor cu autohtonii, copleșiți numeric, nu au putut schimba structurile social-economice și lingvistice găsite la fața locului, deoarece erau puțin numeroși și inferiori ca civilizație. În principiu și analogic este de admis că obștile sătești autohtone, producătoare a bunurilor necesare existenței, se găseau în raporturi de aservire colectivă, nu individuală sau familială, față de
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
fostei Dacii romane în vremea primelor migrații. Este vorba despre civilizația romană nord-danubiană, prezentă peste tot în Transilvania, Oltenia și Banat, în secolele IV-VI. Autohtonii latinofoni și creștini nu au fost nici "redacizați", nici "germanizați", sub aspect etno-cultural și lingvistic, ci și-au păstrat ființa și identitatea proprie, și au constituit temelia procesului istoric din spațiul ex-provincial roman. 5 Primele valuri ale migrațiilor au produs panică, dislocări de populație și mari perturbări în viața social-economică și politică din întregul sud-est
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și, în acest fel, în împrejurările istorice ale trecerii la feudalism a fost nevoită să trăiască sub dominația schimbătoare a triburilor alogene. Dar aceste populații alogene, inferioare ca număr și grad de civilizație, nu au putut schimba structurile social-economice și lingvistice ale autohtonilor, care și-au continuat drumul lor firesc spre rânduielile medievale și desăvârșirea etnogenezei românești. În evoluția romanității nord-dunărene, relațiile strânse cu regiunile din sudul fluviului au avut o importanță primordială. Fără legăturile cu Imperiul, populația autohtonă din Dacia
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
hunice. Primul șoc asupra locuitorilor Europei a fost foarte puternic, în condițiile strămutării masive a goților la sud de Dunăre, cu toate consecințele pentru partea răsăriteană a Imperiului. Apariția unor grupuri umane aparținând unor neamuri distincte sub aspect rasial și lingvistic a provocat o mare emoție. În contextul înfruntării dintre huni și goți, istoricul Zosimos amintește faptul că împăratul Teodosius I a înfrânt și respins peste Dunăre, în 381, un grup de sciți și carpo-daci, alături de care se găseau și huni
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
de Jos a cunoscut o serie de transformări social-economice și politice, cu însemnate consecințe pentru închegarea comunităților umane și cristalizarea civilizației medievale. Civilizația autohtonă, în secolele VII-X, cu trăsături pregnant romanice, atestă o numeroasă populație românească, deja închegată etnic și lingvistic. Existența acestei populații autohtone, în spațiul de la Dunăre, Carpați și Mare, este rezultatul unui proces istoric complex, principalii factori fiind trăsăturile esențial romanice ale populației locale, formele superioare de organizare social-politică, creștinismul de limbă latină și legăturile cu lumea romano-bizantină
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Dacii, stadiul de dezvoltare social-economică a avut consecințe nete în favoarea populației romanice-cea mai evoluată, cea mai numeroasă și cea mai veche etnică și creștină. În secolele VII-X, în cursul conviețuirii româno-slave, majoritatea slavilor se vor topi (contopi) treptat, etnic și lingvistic, în marea masă a românilor-autohtonii și stăpânii pământurilor de la Dunăre, Carpați și Mare. Chiar dacă în unele regiuni periferice ale spațiului românesc, anumite comunități slave vor fi supraviețuit până în secolele X-XI, asimilarea lor poate fi considerată încheiată în perioada aceasta, pe
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
nu numai de prezența unor elemente culturale specifice fiecărei populații, în așezări și cimitire, ci și prin folosirea în comun a acelorași așezări și cimitire. Conviețuirea îndelungată între români și populațiile nomade, slavi mai ales, eterogene sub aspect etnic și lingvistic, s-a încheiat cu o sinteză culturală unitară (civilizație), specifică unor teritorii întinse. Superioritatea numerică, caracterul autohton și sedentar, ca și trăsăturile generale ale civilizației locale au permis românilor să asimileze, pe durata mai multor generații, în secolele IX-XI, atât
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
mai precis în nord-estul Bulgariei, sub conducerea lui Asparuh, în anul 679, bulgarii i-au supus pe slavi, organizați politic în "Uniunea celor șapte triburi". Simbioza de secole slavo-bulgară a dat naștere unui popor nou, slav, ca structură etnică și lingvistică, dar al cărui nume era cel al cuceritorilor bulgari. Forma de organizare statală a fost, inițial, hanatul, în care puterea politică aparținea aristocrației tribale bulgare, boliari (boieri), care și-au însușit proprietăți funciare întinse din pământul obștilor sătești. S-a
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și istoric german. Lucrarea sa principală, de notorietate, din 1871, a provocat mare vâlvă și discuții pasionate în epocă, a doua jumătate a secolului al XIX-lea, dar azi este considerată "cu totul depășită" (I. I. Russu) și fără valoare lingvistică și istorică. El nu pornea de la un izvor istoric ori filologic important, ci, precum mărturisește deschis, "pleacă de la o chestiune ce-l frământa chinuitor: cum se poate admite că românii ar fi mai vechi decât alte ginți (neamuri) pe aceste
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
să enunțe obârșia sud-dunăreană a românilor și lipsa oricărei legături directe cu romanitatea Daciei carpatice ori cu populația geto-dacică. El ajunge la deducții extrase din tăcerea izvoarelor istorico-arheologice medievale despre români, dar și la observații și fapte pozitive istorice și lingvistice. Bine scrisă, înzestrată cu un aparat științific impresionant, rezultat din progresele cercetării filologice și istorice, teoria imigraționistă se va identifica în viitor cu numele său, teoria roesleriană. Ce susținea Roesler ? Dacia era în momentul părăsirii ei, în 275, o provincie
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
scriitorilor bizantini, "singurii care contează", s-ar datora lipsei lor de interes față de o "plebe mizeră și tăcută", ei concentrându-și atenția asupra cuceritorilor barbari din nordul Dunării, care ocupă succesiv aceste ținuturi. Examinând datele furnizate de argumentele de ordin lingvistic, F. Lot constata că ele sunt categoric împotriva continuității daco-romane în nordul Dunării. Istoricul francez arăta, ca și Roesler, că vocabularul slav bogat în sfera termenilor bisericești și de organizare statală, relațiile foarte vechi ale bisericii române cu mitropolia de la
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
din sud în nordul Dunării poate fi determinată aproximativ ținând seama de diferite fapte: dacoromâna s-a despărțit de aromână, vorbită de către iliro-romanii din Serbia și Croația, încă din secolul al X-lea, căci în aromână nu se găsesc concordanțele lingvistice existente între albaneză și daco-română. Această constatare indică faptul că viitorii români se despărțiseră de viitorii "morlahi" (aromâni) la epoca aceea. Pe de altă parte, adăuga el, din mărturia hrisoavelor regilor Ungariei și din cronica rusească a lui Nestor rezultă
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
romanizarea nu reprezintă cu necesitate un fapt de natură etnică, deoarece coloniștii erau aduși din toate regiunile Imperiului, alcătuind un adevărat mozaic de rase și naționalități. Însă ceea ce s-a petrecut aici a fost, în special, un fapt de natură lingvistică, creșterea influenței latinei, limbă a unei civilizații superioare și a stăpânirii romane. Jirecek a încercat la un moment dat să delimiteze, în sudul Dunării, zonele de influență latină față de cele elene. Linia de demarcație stabilită de el, confirmată ulterior de
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]