17,554 matches
-
și, când i‑o arătasem lui Emily, ea dăduse solemn din cap. — Patruzeci de mii de dolari, spusese ea și o analizase de sus până jos, și iar de sus până jos. Dăduse apoi dublu clic la calculator pe o pereche de pantaloni negri de pe site‑ul style.com, pe care Îl studia luni de zile În vânătoare de idei pentru călătoria În Europa, unde urma să o Însoțească pe Miranda. — Patruzeci de mii de CE? — Rochia ei. Cea roșie, de la Chanel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
cinci minute mai târziu, mai șic și mai fericită decât o văzusem de foarte multă vreme. Purta niște jeansi strâmți, prespălați, până la genunchi, care‑i scoteau În evidență forma șoldurilor, la care potrivise o ie albă, cu model floral. O pereche de șlapi, pe care n‑o văzusem niciodată până atunci - din piele maro, cu breteluțe și mărgele turcoaz - Îi completau toaleta. Se și machiase, iar buclele ei păreau să fi avut contact cu un uscător de păr la un moment
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
ce aveam de făcut era să deschid documentul și să‑i spun că plecase la curățătorie cu o zi În urmă și avea să fie adus Înapoi În ziua următoare. Am Înregistrat și hainele de azi (o bluză Missoni, două perechi identice de pantaloni Alberta Ferretti, două pulovere Jil Sanders, două eșarfe albe Hermès și un pardesiu burberryă, le‑am aruncat Într‑o sacoșă cu blazonul firmei Runway imprimat pe ea și am chemat un curier să le ducă la parter
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
Lege și Ordine atunci când dau de Încă un cadavru schilodit și Însângerat. Am făcut o scurtă trecere mentală În revistă a propriei persoane și m‑am Întrebat ce anume declanșase reacția ei. O bluză stil militar, cu mâneci scurte, o pereche de jeansi nou‑nouți marca Seven pe care mi‑o trimiseseră gratis cei de la PR pentru simplul fapt că lucram la Runway, și o pereche de sandale negre oarecum plate (numai cinci centimetriă, deocamdată singurele Încălțări care nu erau nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
am Întrebat ce anume declanșase reacția ei. O bluză stil militar, cu mâneci scurte, o pereche de jeansi nou‑nouți marca Seven pe care mi‑o trimiseseră gratis cei de la PR pentru simplul fapt că lucram la Runway, și o pereche de sandale negre oarecum plate (numai cinci centimetriă, deocamdată singurele Încălțări care nu erau nici cizme, nici saboți, nici adidași, dar cu care Îmi puteam permite mai mult de patru plimbări la Starbucks pe zi fără să‑mi ferfenițesc picioarele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
A pus ușurel o mână pe șoldul Înveșmântat În tweed și s‑a zgâit la mine. Liftul plecase fără asistenții de modă, prea Încântați să o vadă - și s‑o audă! - pe Miranda Priestly În carne și oase. Simțeam șase perechi de ochi ațintiți asupra picioarelor mele, care, deși relaxate cu abia câteva clipe În urmă, Începuseră acum să‑mi ardă și să mă mănânce sub dogoarea analizei intense a cinci asistenți de modă și a unei guru În domeniu. Încordarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
pantofi Îi porți? a Întrebat cu o voce nu prea plăcută. Am aruncat din nou o privire spre sandalele mele negre și m‑am Întrebat cum să Îi spun eu celei mai stilate femei din emisfera occidentală că purtam o pereche de Încălțări cumpărate de la Ann Taylor Loft. Încă o privire aruncată spre fața ei și am știut că nu‑i pot spune așa ceva. — I‑am cumpărat În Spania, am spus eu repede și i‑am evitat privirea. Dintr‑un butic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
L‑am Întrebat dacă găsea trupul meu, pe jumătate dezgolit, chiar atât de respingător, la care el mi‑a răspuns că nu, bineînțeles; doar conturul vizibil al chiloților prin pantaloni i se părea dezgustătoră. Asistenții de modă comandaseră deja o pereche de pantofi argintii Manolo mărimea mea și cineva de la accesorii Îmi și alesese o foarte elegantă poșetă argintie Judith Leiber, cu un lănțișor lung, care clinchetea delicat. Eu Îmi exprimasem preferința pentru o poșetă Calvin Klein, prea puțin apreciată la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
răspunde nimeni, am apăsat pe clanță. — Alo? E cineva acolo? am Întrebat eu și am Încercat să nu mă uit Înăuntru, dar nu am reușit să rezist mai mult de cinci secunde. Privirea mea a trecut la repezeală peste două perechi de jeansi aruncate grămadă pe podea, peste un sutien agățat de scaunul de la birou și peste scrumiera care se răsturnase, ceea ce făcea ca Întreaga cameră să pută ca o cameră de cămin studențesc, după care s‑a Îndreptat direct spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
mea, altfel nu am nici cea mai mică șansă de a fi prezentabilă. Trebuia să o Însoțesc pe Miranda la vreun bistrou și să stau ca o mumie Într‑un colț, În vreme ce ea sorbea dintr‑un pahar de Bordeaux? O pereche de pantaloni Theory culoarea cărbunelui cu un pulover negru de mătase pe gât de la Celine. Trebuia să merg cu ea la clubul de tenis unde primea lecții particulare, ca să o aprovizionez cu apă sau, la nevoie, cu eșarfe albe În caz că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
erau nelimitate. Cea pe care o preferam eu (și nu era decât luni după‑amiazaă era o fustă plisată ca de școlăriță de la Anna Sui cu o bluză Miu Miu cu multe volănașe și de un alb orbitor, cu o pereche de cizmmulițe obrăznicuțe Christian Laboutin până la jumătatea gambei, cu o jachetă de piele Katayone Adeli atât de mulată Încât părea aproape obscenă. Jeansii mei Express și tenișii Franco Sarto erau Îngropați sub un strat gros de praf În șifonierul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
Îi spun? am șoptit În receptor. — Spune‑i adevărul: că vizionarea nu era programată decât pentru mâine și că o grămadă de chestii nu au ajuns Încă. Păi, zău așa! Așteptăm o poșetă de seară, trei genți cu franjuri, patru perechi de pantofi, două coliere, trei... — OK, OK, Îi spun. Dar așteaptă lângă telefon și ridică receptorul imediat dacă te sun din nou. Și dacă aș fi În locul tău, m‑aș pregăti cu ce am. Pun pariu că nu Îi pasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
toate astea. O putere divină m‑a ajutat să zâmbesc, să iau placheta din mâinile președintelui cu Înfățișare severă și să o pun, cu mâini tremurătoare, pe pupitrul din fața mea. Abia când am ridicat fruntea și am văzut sutele de perechi de ochi care mă priveau - ochi curioși, cercetători, nedumeriți cu toții - mi‑am dat seama că aveam, cât de curând, să Încetez a mai respira și că voi muri chiar acolo, pe loc. Cred că nu am rămas așa decât vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
oră liberă decât spre seară, așa că am sunat la recepție și am comandat un mic dejun complet. Când băiatul de serviciu mi l‑a adus, mă Îmbrăcasem din nou Într‑unul dintre capoatele acelea de catifea, Îmi pusesem și o pereche de papuci din același material și eram pregătită să mă Înfrupt cu omletă, cornuri, prăjituri, brioșe, cartofi, pufuleți și clătite, care au venit Însoțite de o aromă amețitoare. După ce am devorat toată mâncarea și două cești de ceai, m‑am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
ținute vestimentare pe care Lucia le desenase pentru sub‑categoria cu pricina și am Încercat să ghicesc ce anume ar arăta cel mai puțin ridicol o dată pus pe mine. După o Întâlnire jenantă cu un tank top Îmblănit și o pereche de cizme de piele până la pulpe (adică, da, până peste genunchiă, m‑am hotărât În cele din urmă să port toaleta de la pagina treizeci și trei, o bluză ușoară, colorată, de la Roberto Cavalli, cu o fustă mini și o pereche de cizme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
și o pereche de cizme de piele până la pulpe (adică, da, până peste genunchiă, m‑am hotărât În cele din urmă să port toaleta de la pagina treizeci și trei, o bluză ușoară, colorată, de la Roberto Cavalli, cu o fustă mini și o pereche de cizme negre de la D&G, gen puștoaică‑de‑umblă‑cu‑motocicliști. La modă, sexy, stilat - dar nu excesiv de elegant - fără Însă a mă face să arăt ca un struț, ca o reminiscență de prin anii ’80 sau ca o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
cea În care Își exprimase adorația față de tot ce Însemna Runway. Tot avusesem de gând de atunci să Îi trimit o rochie nemaipomenită, dar nu găsisem niciodată destul timp. Am Împachetat rochia În foiță subțire, am pus acolo și o pereche de pantofi Manolos și am falsificat un bilețel ca din partea Mirandei - talent pe care am constatat cu tristețe că Încă Îl mai posed. Fata asta trebuie să afle - măcar o dată În viața ei - cum e să ai un obiect frumos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
Fata asta trebuie să afle - măcar o dată În viața ei - cum e să ai un obiect frumos de Îmbrăcăminte. Și, Încă mai important, trebuie să creadă că există pe undeva cineva căruia Îi pasă de ea. Cu excepția rochiei, a unei perechi foarte mulate și sexy de jeansi D&G și de poșeta cu aspect clasic, căptușită cu blană, cu lănțișor metalic, pe care o dădusem cadou mamei („O, scumpo, dar e superbă. Și ce marcă ziceai că e?“ă, am vândut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
am văzut pe Eduardo, la fel de uriaș și transpirat ca Întotdeauna, care zâmbea. Dar nu spre mine. În fața ușilor turnante din imediata lui apropiere era o fată Înaltă și slăbănoagă, cu păr negru ca smoala și ochi verzi, care purta o pereche trăsnet de pantaloni strânși pe corp și un top care‑i lăsa stomacul la vedere. Purta În mâini o mică tavă cu trei cafele Starbucks, o sacoșă enormă cu ziare și reviste, trei umerașe cu câte un costum complet pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
ai simțit de ești așa fericită, ce ți-a făcut?“ „Nu mi-a făcut nimic, dar am avut impresia că mi se-mpăienjenesc ochii și nu mai văd nimic...“ „Ai, tu, fugi mai bine la oculist să-ți dea o pereche de ochelari, să-i pui de câte ori te mai Întâlnești cu asistentul M.“ Am o mare plăcere să merg pe stradă și să mă uit la femeile frumoase, dar nu mă uit decât la picioarele lor; observ mai Întâi călcâiul, cât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
cum o fiară o doboară pe cealaltă, voiam să văd cele mai mici amănunte ale luptei, strigam isteric „Hai, Leul!“ și tropăiam pe loc, apucat de o febrilitate bolnăvicioasă, neînțeleasă, astfel că mama mea era forțată să-mi ardă câteva perechi de palme pentru a mă smulge din starea aceea. Eram dezamăgit și multă vreme mă concentram pentru a reține cât mai multe imagini ale sângerosului spectacol. Odată, În lipsa alor mei de acasă, am asistat timp de o jumătate de oră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
-vă dracului, oameni nebuni și orbi... Vă voi pedepsi eu odată pe toți, și pe tine, Dinu. Ți-aduci aminte de seara În care sufletul meu, abia stăpânit de voință, urla de deznădejde, pe când, În vârtejul unui vals amețitor, o pereche se strângea tare Îmbătată de simțuri, ți-aduci aminte cum mi-ai călcat mândria În picioare, ți-aduci aminte ce aer de superioritate ți-ai dat când aveai papillon la gât? Și tu Îți vei primi răsplata, om ca toți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
așteptare. Ce aștepți, idiotule, ia-o, culege-o!“ Mă uit la mutra celui care o trage după el, mă Întreb de ce merge cu el, Îmi caut vorbe, cum să-i spun că eu... etc., sunt un mizerabil, un laș fără pereche, Îmi este frică, ezit, nu sunt sigur, am Îndoieli, dar dacă mi s-a părut? Poate nu e ea, poate... S-a Îndepărtat, s-a pierdut În mulțime. Ah, așa fac Întotdeauna și ratez atâtea iubiri neîntâmplate. Sunt iubiri care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
pentru că era Înghesuială... și... de ce să se Înghesuie, când aveau atât teren la dispoziție? Ei bine, am dansat odată cu el. Am făcut-o fără nici un scop, din simpla dorință de a-mi mai Îndepărta gândurile. Și... am găsit că suntem pereche, potrivită și am Început să facem dublu. Ce a urmat? Iată ce a urmat: iubeam gheața, atât timp cât era el acolo, alături de mine. Eram Într-adevăr fericită atunci când făceam dublu; groaznica mea singurătate În aceste clipe deosebit de grele pierise, era un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
uitat la mine, ba chiar au mai făcut o piruetă Înainte de a ieși. Ce era să fac? Viața mea, dorul meu, speranța mea plângeau Împreună, era o amărăciune apăsătoare, eram din nou singură, din nou tristă... Îi priveam: erau o pereche potrivită, eu nu existam pentru ei. De ce, de ce atâta Înfrângere? De ce și acest ultim sprijin se Îndoaie? Am mers spre vestiar. Aici, Marinică mi-a luat hainele și ne-am Îmbrăcat fără a scoate o vorbă. Când m-am Întors
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]