19,069 matches
-
ciudat pe care trebuie să-l fi-ncercat de atunci înainte mulți compatrioți de-ai lor nimeriți într-un oraș străin, doar cu conștiința latinității lor în sânge și cu obiceiurile slave în cap. — Frate Iovănuț - grăi cam derutat Metodiu - mărturisesc că nu știu ce te-a făcut să mă bați atât la cap să ieșim din drumul nostru și să ne abatem prin acest oraș unde, din câte văz, numai peștii pot dormi liniștiți. Dar, preacuvioase, e Veneția! - zise sugrumat de emoție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
Deodată, desprinzându-se din mulțime, o femeie nespus de maiestuoasă, ce păstra încă în proporțiile cu totul uriașe ale trupului ei urma unei frumuseți devastatoare, se apropie de călugări. Nu era grasă; cutele pe care le făcea rochia masiv croită mărturiseau prezența unor mușchi activi; pieptul peste măsură de bogat avea aceeași direcție cu privirea, adică paralel cu solul; coloane să fi fost în însorita Grecie și gambele ei n-ar fi putut sugera mai multă solemnitate. Neverosimila femeie se opri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
cu smerenie Laura. — Doamne - ridică privirea spre tavan Metodiu - dacă Tu ai împins-o-ncoace să ne-ncerci, du-o mai repede, căci, iată, Doamne, rezistăm întru slava Ta. — Ba mai ține-mă, Doamne, un pic, cât să mă pot mărturisi lor - înălță ochii impozanta femeie. — Nu te putem spovedi, căci ești într-altă credință - zise Metodiu. Tocmai de aceea, preacuvioase părinte - făcu Laura. V-am văzut de cum ați suit că nu sunteți iezuiți. N-am încredere în iezuiți. Mă duc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
spovedi, căci ești într-altă credință - zise Metodiu. Tocmai de aceea, preacuvioase părinte - făcu Laura. V-am văzut de cum ați suit că nu sunteți iezuiți. N-am încredere în iezuiți. Mă duc cu vorba și cu fapta. Ori de câte ori m-am mărturisit, canonul lor nu mi-a fost de nici un folos și necazul meu creștea. Metodiu se scarpină în barba-i colilie, se uită mai cu blândețe la cucernica femeie și se așeză într-un jilț. Iovănuț rămase în picioare. — Și care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
uitându-se languros pe sub gene. Episodul 160 CONVERSAȚIA Privirea încărcată de subînțelesuri pe care Amada i-o aruncă vajnicului căpitan Tresoro îi făcu pe cei prezenți, cu excepția bătrânelului, să plece jenați capetele. Chemarea străbună și întrucâtva lipsită de elementara perdea mărturisită prin ochii brusc și voit ațâțători ai femeii le reaminti comesenilor, cu excepția bătrânelului ce trecuse de mult în lumea celor foarte senini, că sunt urmașii lui Adam. Primul care reacționa fu tocmai Tresoro. — Păi - zise el tușind fără motiv - fiindcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
adevăr sta liniștit sub plapumă și nu se prostea luând multă apă rece de izvor și apucându-se de jalbe. Episodul 188 PE TEME GENERAL-UMANE (IIÎ Dar nu numai prin promptitudinea și punctualitatea cu care-și trezea dimineața stăpânul își mărturisea Măriuca sfielnica dragoste, ci și prin alte corvezi zilnice, la care se înhăma cu plăcere, doar-doar o băga de seamă boierul focul ce i se aprinse în pieptul feciorelnic, dar pietros: ștergea de praf cărțile aduse de la Padova de Radu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
același minunat rând de veșminte verzi, le-mbracă din cap până-n picioare să nu mai știm care a cui este, și-ncepe jocul. — Ce joc? - făcu Metodiu numai ochi și urechi. — Jocul cu iataganul! - făcu turcul mirat. Nu-l ști ? — Mărturisesc că nu - spuse scuturat de-un fior bunul părinte. — Vai, dar e simplu! - făcu turcul. Se ia un iatagan bine ascuțit, se așază femeile echipate astfel în cerc și fiecare din noi, în mijlocul cercului, învârtește pe podea iataganul, ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
Parnasie..........................28 Episodul 29: Povestea lui Cancioc....................................................29 Episodul 30: în care continuă povestea lui Cancioc.......................... 30 Episodul 31: Un episod mai slab....................................................... 31 Episodul 32: Răsăritul semilunii. La Stambul...................................32 Episodul 33: La viziriu......................................................................33 Episodul 34: Viziriul se mărturisește................................................. 35 * Inadvertență în text: sfecla a fost introdusă în Moldova după Revoluția de la 1848. * Inadvertență a viziriului. De fapt turcii au suferit la Lepanto o mare înfrângere. * Iacopone Benedetti da Todi (1236-1306î - poet minor italian, de inspirație populară. A dus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
complet fals eu am făcut chiar și finisările la zugrăvit- știi, am făcut un curs, am pus și imitația de marmură verde etrusc din baia tatei... —Vinișoarele au ieșit perfect, i-am spus lingușitor. —Trebuie să folosești pene, mi-a mărturisit Suki. Îți arăt, dacă vrei. Oricum, eu am făcut-o și nu Genny. Doamne, o urăsc. Deci ți-a spus că ea a aranjat casa? — Până la un punct. Cred că n-o să mă prindă cu asta - era puțin probabil ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
serios, am avut chiar și un arhitect care a venit la un curs“), restaurare de picturi și croitorie. Se poate să fi uitat ceva. A fost un miracol să o aduc pe Bells la un curs de birotică, mi-a mărturisit Suki. Singurul mod în care a putut tati să o convingă a fost să-i spună că îi va face rost de o slujbă la Mode dacă îl termină. Cred că i-ar plăcea asta, nu crezi? Iubește moda. — M-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
de asta... —Of, nu te mai agita! zise Belinda, dar cu așa un zâmbet, încât cuvintele și-au mai pierdut din asprime. —Suki! țipă Sir Richard. Suki se întoarse și intră în casă. — Uneori este exact ca o cloșcă, îmi mărturisi Belinda. Știi, sunt sora mai mică. Am fost puțin mai subțirică și bolnăvicioasă când am fost mică și se pare că Sukes era cea care mă îngrijea. Exagerează uneori, făcând pe sora mai mare. Căscă larg. — Doamne, acele calmante pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
o soție blondă cu douăzeci de ani mai tânără decât el. Ca și înmormântarea, părea a fi tipul perfect de doctor de societate, prea perfect pentru a fi adevărat. M-au îndesat cu tot felul de treburi pentru înmormântare, a mărturisit Belinda. Ca să-mi distragă atenția de la altele. Și mi-a făcut cu ochiul conspirativ. —Prostioare. Vor să mă determine să mă las, el și Suki. Atât de plictisitori. Nu știam dacă Belinda era deja dependentă sau dacă lua numai ocazional
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
avut de-a face cu așa ceva înainte și că ți-a ieșit foarte bine. Ce tip de probleme? am întrebat-o. Șantaj? S-a uitat la mine. Buzele i se mișcau, însă nu rosti nimic. —Nu ești singura, i-am mărturisit, Charles avea la mână multe persoane. A înghițit. — Aș putea să te angajez? m-a întrebat, luându-și geanta. Îți pot da chiar acum un avans. —Să mă angajezi pentru? Ochii i-au licărit. —Să le recuperezi... notițele lui... — Ascultă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
vrea nici un fel de publicitate. Și-a întors capul spre mine. —Au luat cumva legătura cu tine? — Nu, i-am zis cu sinceritate. Dar mi-au sunat agentul. —Poza ta a ieșit al naibii de bine, a comentat Suki. Belinda mi-a mărturisit că iubitul prietenei a fost ei cel care a făcut poza. O știi, Baby. Este aici. —Știu. Aproape că o puteam auzi, deși era pe cealaltă parte a ambarcațiunii - era la proră sau la pupă? - într-o bluză scurtă tricotată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
de la Universitatea Rutgers, ne-am amuzat de episodul cu bomboanele roșii. Am invitat-o în România și mi-a promis că va veni. Ba chiar a spus că va merge cu mine la mormântul bunicii. N-am insistat suficient: îmi mărturisise că locuiește cu o nepoată și paisprezece pisici. Dacă aș reveni acum cu invitația, aș părea oportunist: chiar astăzi, când scriu aceste rânduri, 11 octombrie 2007, femeia care seamănă leit cu bunica mea a primit Nobelul pentru literatură. Numele ei
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
la care voi începe să scriu în curând, un roman american, aș vrea să aibă suflul Copiilor în miez de noapte, al lui Rushdie. Țeluri înalte? Da, clar, doar după stele ne uităm de mii de ani. Într-un interviu mărturiseați că ați pierdut naivitatea pe care ați avut-o la prima carte. Credeți că maturitatea unui scriitor constă în dobândirea acelei „naivități de gradul al doilea“, despre care vorbea Malraux? Există două feluri de naivități. Aceea când încă nu ești
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
Nu era ea cine știe ce, dar faptul că-și rodea unghiile pare să-i fi plăcut lui În mod deosebit. S-a dus s-o vadă trei zile la rînd, după care i-a scris o scrisoare În care și-a mărturisit pasiunea. În a patra zi lucrurile păreau că merg spre bine și el s-a gîndit s-o invite, undeva, la masă. Apoi, În a cincea zi, totul a luat o Întorsătură neașteptată - oribilă sinucidere senzațională În camera fetei. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
mergeți acolo. N-am stat nici noi cu mîinile-n sîn... Am mai auzit eu melodia asta! Da, mi-o mai cîntase și fratele clientei mele. M-a cuprins furia. — Ei, hai! Dacă tot ai Început, de ce n-ai curajul să mărturisești cinstit? Ce vreți să spuneți ? — Știi foarte bine. Am deschis radioul, privindu-l pe individ cu coada ochiului. Înțepenise de parcă-l lipise cineva de scaun. O voce ca de copil, acompaniată la chitară, cînta o melodie suavă: Ce bine ! Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
jos și-și ronțăi, nervoasă, unghia de la degetul mare. — Uitați articolul din ziarul de anul trecut, Îmi spuse tînărul Tashiro, uitîndu-se prin ochelarii lui groși la o fîșie de ziar jerpelită. Mi-l Întinse de Îndată ce m-am așezat. — Trebuie să mărturisesc că m-am descurcat destul de greu după schița făcută de tine. — Aici scrie că au dispărut peste optzeci de mii de persoane. Am rămas trăsnit. Cazul domnului Nemuro nu e cu nimic ieșit din comun. — Tu ai hotărît să vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
explica anumite lucruri... și m-am simțit satisfăcut... E explicabil pe plan psihologic, nu?... Și-apoi mai e ceva... foarte dificil... pînă acum n-am spus nimănui... Trebuie să fiu cinstit... să-mi iau o piatră de pe inimă și să mărturisesc... Adevărul este că și fotografiile sînt doar o cacialma. Îmi pare rău... totul a fost o minciună. Le-am găsit pe stradă, cu totul Întîmplător... Mi s-au părut interesante și m-am tot uitat la ele... și imaginația a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
secret teribilă care mă nelinișteșteă Spun minciuni pe care n-ar trebui să le spun, Încercînd să scap de apăsarea lor. Dacă reușesc să găsesc pe cineva care să le creadă, simt că vor deveniadevăruri. Am obosit, Însă..... Vreau să mărturisesc totul... pe onoarea mea! Vă rog să-mi Înapoiați fotografiile... N-au nici o legătură cu domnul Nemuro, sînt doar niște fleacuri care mă fac să mă simt și mai rușinat. Nu i-am răspuns. VÎrtejurile de oameni erau Îmboldite de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
Cum puteam să justific tot ce-am cheltuit ?.... Trebuia să explic În raportul pe care-l Întocmeam... Cum să spun că n-am chiar nimic demn de luat În seamă? Și pierderea de timp prezintă o oarecare valoare. Trebuie să mărturisesc că aveam nevoie de o gumă excepțională ca să pot șterge totul... să tai toate ițele dubioase și inutile care m-au legat timp de două ore de un pseudo-fugar potențial. Dar mi-era imposibil să asamblez Într-un raport obiectiv
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
nu renunța la locul lui... și era răsplătit oarecum pentru că Își putea permite să Încuie gelozia În spatele ridului, Împreună cu gîndurile lui chinuitoare. Zău că aș face și eu la fel și aș patrona localul, În continuare... numai cu condiția să mărturisesc cinstit că sunt de-al casei pe-aici. Cei doi de lîngă ușă, aparent absorbiți Într-o discuție de afaceri, pentru că gesticulau mult, s-au ridicat. Femeia Își aranja fusta și coborî de pe scaun. Conturul tibiei părea umbrit de o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
se scurgă acele fluide...“, a glumit Mircea Cărtărescu la începutul lecturii. Lectură care a pornit într-o atmosferă oarecum tensionată: „Mă bucur că sunteți într-un număr care pe mine mă jenează... Nu știu cui se datorează acest număr...“, a spus Cărtărescu, mărturisind că nu se simte prea bine stând în fotoliu, în timp ce pe margine atâția oameni sunt în picioare. „Și la biserică stăm în picioare“, a spus o femeie, dar replica sa a sporit jena scriitorului care, vizibil stânjenit, a precizat doar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2207_a_3532]
-
să îți iei o casă în altă parte - dacă aș alege să trăiesc în Elveția, cred că obsesiile mele românești s-ar întări foarte tare. Nu e întâmplător că ultima parte din Orbitor e atât de impregnată de istorie“, a mărturisit Mircea Cărtărescu. Inevitabil, scriitorul a fost întrebat și de planurile sale de viitor. „Adică dacă există viață după Orbitor?“, a glumit el. Da, există: sunt câteva planuri pentru niște romane, „dar mai scurte, de vreo 200 de pagini“. Cu unul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2207_a_3532]