19,653 matches
-
noastre sărace și să mulțumim Celui de Sus că prima iarnă grea petrecută în Siberia, trecuse. Prima plantație de varză a însemnat din nou muncă din zori până în noapte, dar parcă nu era la fel de istovitoare ca desțelenirea sau poate mă obișnuisem cu efortul. Într-un zori de zi, am fost trezite de zgomote, voci, bufnituri. Mi-a fost frică de o razie militară în căutarea dezertorilor, așa cum fusese cea de la Crăciun, dar de data asta a fost o surpriză plăcută. Axel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
impunătoare, cu sânii bombați deasupra capetelor lor, ca o povară. Carmina a scos portmoneul și a achitat consumația. În tot acest timp, Alexe nici n-a clipit, nici vorbă să încerce măcar să protesteze formal, sau să comenteze ceva acid, după cum obișnuia, nu era deloc imposibil să nu aibă bani la dânsul. Își aprinsese o altă țigară, degetele de la ambele mâini aveau, de la atâta fum, o culoare galben-arămie, la fel și buza de sus și nările, încrâncenarea săpase în el ca într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
un pact, încheiat pe o perioadă determinată și Fana acceptă, nici nu ar fi avut de ales, obișnuită fiind cu ciudățeniile Carminei, cu atât mai mult cu cât, totul lua forma unei competiții: Trece timpul, îi spusese Carmina, ne vom obișnui să ne vedem zi de zi, ca doua pupeze bătrâne, să cârâim pe unul sau pe altul și să nu ne alegem cu nimic din asta. Ne aflăm într-un fel de criză din care ne-am putea smulge cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
-i mai putea crede, cum o făcuse la început. Observase ea din reacțiile bărbaților că se schimbase ceva. Figura ei proiectată în vitrine nu-i mai atrăgea atenția. Fața ei parcă era asemănătoare cu cea a vânzătoarei de la loto, se obișnuise s-o vadă zilnic, ori de câte ori pleca la serviciu, nemișcată în cușeta ei de sticlă printre reclame și fotografii ale fericiților câștigători, o figură spălăcită, comună, ce nu-i spunea nimic, exista așa cum exista chioșcul de loto unde nu intra niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
crezi în vorbe frumoase, să-ți mai faci iluzii erotice. Bătea soarele, o usturau ochii, o făceau să filtreze cu greu imaginea. Tot nu se dusese la policlinică să consulte un oculist. Ajunse acasă aproape orbită, bâjbâi după cheie, se obișnui greu cu lumina din cameră, mobila, scaunele, biblioteca erau întunecate iar contururile lor păreau formate dintr-o pulbere strălucitoare într-o continuă mișcare. Îi era foame și nu avea nimic în frigider dar nimeni n-o forța să se ducă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
deodată cineva de pe țărm a strigat, o, nu-i ființă, e flacără! Ei, bine, am închis cartea, m-am recules și am tălmăcit: totul va fi perfect, eu eram cea care mă ridicam din spuma valurilor și mă înălțam dincolo de obișnuit. Am plecat atât de sigură pe mine, pe victorie, încât nu m-ar fi putut opri nimeni. Ții minte, Nik, am avut un succes real când a fost inspecția de grad. În tot cazul, poemele acestui om deveniseră în timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
treceam pe la vreo prietenă, mai treceam pe la magazine, acum merg trap acasă! Și soțul ce spune de toate astea? El? Nimic. Nu-mi dă dreptate nici mie, nici ei, tace ca peștele. Într-o zi, soacră-mea era în baie, obișnuiește să intre în apă opărită de-a binelea și de multe ori îi vine rău, vedeam că nu mai iese și-i zic lui, du-te mă, în baie și vezi ce-i cu mă-ta, o fi murit acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
și pocni din degete. Am fost mai demult pe la ei în vizită, știi, era acasă doar Nina, am prins-o într-o dispoziție excelentă. Mi-a citit dintr-o piesă de teatru la care lucra, m-a asigurat că nu obișnuiește să facă una ca asta și am crezut-o pe cuvânt, m-a servit cu lichior. Nici nu mi-a trecut prin minte să-i fac curte sau mai știu eu ce alte chestii, vorba aia, soția prietenului meu, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
atâta timp cât ea nu deschide gura, are o voce ascuțită, spartă, cu fetele nu-i cazul să vorbească de două ori, nimeni nu poate pretinde că n-a auzit, chiar dacă s-ar afla în cea mai îndepărtată cameră. Dacă nu ești obișnuit cu ea sau dacă încăperea e prea mică din pricina tonalității îți vibrează timpanele. Ar fi bine dacă ar muți, așa, dintr-odată, presupuse absurd inginerul în timp ce migălea cu măiestrie la aparatele sale. Și doar citește destul de mult, ori de câte ori are puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
a face rost de" îi era cu totul străină? Nu era chiar așa. Când Nina s-a operat de apendicită l-a întâlnit pe Alexe, căuta un album de artă apărut recent, voia să-l dea medicului, "fiindcă așa se obișnuiește" spusese el cu un fel de cinism. Uite așa! Îți fac eu rost, i-a promis Marcu și s-a dus la o cunoștință de-a lui care într-adevăr i-a făcut rost de albumul de artă. Mulțam, amice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
în echilibrul ce-i guverna familia, nu-și făcea probleme, știa că soția lui este mereu prezentă și asta era suficient. După prima naștere, când ea îl anunță că este din nou însărcinată, el bănuise, datorită balanței cu care era obișnuit, că ea va face neapărat un băiat. Fusese surprins, neliniștit chiar, când i se comunică rezultatul. Avea tot o fetiță. Se gândi dacă nu era un semn rău, un rău biologic care să vină să-i tulbure lui existența. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
lui intrau în relaxare. Nu știa ce s-ar fi făcut dacă i-ar fi cerut sprijinul într-o problemă mai dificilă, el nu avea forța de a decide atunci, pe moment când era vorba de familia sa, nu fusese obișnuit, parcă se bloca, întotdeauna soția îl scotea din asemenea încurcături, facem așa, facem așa, spunea, draga de ea și el se mira de simplitatea soluțiilor. Mult mai ușor îi era în secție, la uzină, când șeful pleca în delegație, să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
rătăcitor? Încearcă el, că încercarea moarte n-are dar cu acesta nu-i merge. Urâciosul îi dă de furcă. Până la urmă nu se întâmplă nimic. Trecură doi ani și tânărul se afla mai departe la ei în secție. Oamenii se obișnuiseră cu felul lui de a fi, îl lăsau să se creadă superior, asta nu-i costa nimic, îl porecleau Urâciosul și se credeau împăcați. Poate intuiau că el este un punct nevralgic care poate oricând deveni dureros. Numai inginerul Marcu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
recunoștință. Alexe vorbea calm, cu siguranța celui ce se știe foarte stăpân pe poziție, știa că în fața lui nu stă un rival, ci un receptacul lipsit de agresivitate, căruia era de ajuns să-i torni până la suficiență informații, el era obișnuit cu manevrele, obișnuit să atace pentru a se apăra, cu rapiditate, în așa fel încât să nu mai fie timp pentru clarificări, în fața Carminei se putea desfășura fără teama de a fi contrazis. Mai întâi făcu un tur de orizont
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
ce-i era necunoscută. În timp ce pășea de-a lungul holului o pisică se împleticea printre poalele rochiei lungi, de casă, ale gazdei. Hai, du-te, du-te de aici, micuțo, îi spuse cu voce joasă, tabagică. Se vedea că adesea obișnuia să-i vorbească pisicii. Animalul alergă înaintea ei și se așeză strategic pe pragul ușii spre care se îndreptau, privindu-și stăpâna cu ochii verzi, fosforescenți, strălucind oblic de istețime și alintare. Nu poate omul scăpa de tine, îi mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
destule malițiozități, deși Sidonia își alegea pentru conversații un anumit gen de oameni, triați după selecții riguroase, pe care ea îi credea în stare că pot depăși această hibă a vârstei ei reale, biologice, credea că acei bărbați s-au obișnuit cu ideea și că vor fi încântați, după destăinuirile făcute, să pătrundă către sfera plină, nealterată de arderile celulare ale sufletului ei. De altfel, ea își pregătea minuțios prietenii pentru momentul mărturisirilor. Îi alegea mai mereu pe cei blazați, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
ce făcea să se oprească în loc timpul. O, Dumnezeule, era ca un drog și ea, Carmina, mai încercase odată să i se opună, brutal, fără milă, îndepărtând-o pe Fana, focarul viciului. Trece timpul, îi spusese atunci Carmina, ne vom obișnui, să ne vedem zi de zi ca două pupeze, să vorbim despre o mulțime de lucruri și despre nimic și să nu ne alegem cu nimic din asta. Ne aflăm într-un fel de criză din care ne-am smulge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
a deschis ușa și s-a oprit în prag. Privirea i-a căzut mai întâi pe masă, s-ar fi așteptat să găsească cartea de anatomie deschisă la capitolul "sistemul osos", apoi pe scaunul cu încheieturile slăbite din pricina faptului că obișnuia să se legene sau să-l țină aplecat pe două picioare, văzu noptiera cu oglinda ovală pe care încă se mai afla o cutie de cremă contra pistruilor, folosită de Elena mai mult ca suport moral și patul larg încadrat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
balastul ce-i umplea spațiile celulare și acum percepea totul ca la început, normal și fără eforturi. Se întâmpla așa pentru că era normal să se întâmple așa și nu altfel. Principalul e să ai suficiente resurse de adaptare, să te obișnuiești repede cu toate câte se întâmplă. La prânz au mâncat mâncărică de ciuperci și gogoși vanilate, tatăl a scos o ulcea cu vin. Era încă tulbure dar el a asigurat-o că-i bun la gust, că are buchet. În timp ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
să amuțească întrebarea sâcâitoare: Ce ai de gând? Unde vrei să ajungi? Pe urmă interveniseră profesorii Alexe, salvatorii ei, mai puternici decât vraja de suprafață a Fanei, ei, profesorii glăsuiau prin ea atunci când i-a spus: Trece timpul, ne vom obișnui să ne vedem ca două pupeze bătrâne, să cârâim pe unul sau pe altul și să nu ne alegem cu nimic din asta. Carmina avea impresia că nu prin vorbărie îl cucerise Fana pe Dimitrie, de când sosise el acasă, frazele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
nu se mai întâmplase de foarte mulți ani, au stat de vorbă în pat mult timp, pe urmă au stins veioza și au așteptat liniștiți somnul. Sidonia regretă cu nu profitase de acel moment de slăbiciune instaurat între ei, era obișnuită să ia inițiativa, i-ar fi putut mărturisi că în ea nu s-au stins încă ecourile voluptății, că se întâmplă ca o parte din tine, din corpul tău, din sufletul tău să rămână cu îndărătnicie tânăr, știa că e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
persista numai o atenție involuntară legată de necesitățile biologice. Oricât de adâncit era în studiu, sesiza de îndată atunci când dinspre bucătărie venea miros de friptură, când în dormitor era lenjeria schimbată sau când venea din baie iz de lavandă. Carmina obișnuia să-și parfumeze apa atunci când se îmbăia cu câteva picături de ulei de lavandă. Atunci, în funcție de stimulent, declara că-i e foame, că-i este somn sau că are chef de dragoste. În rest știa să evite factori perturbatori, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
fi greu să rostească acele cuvinte. O fixa cu atenție, îi era teamă s-o întrebe dacă era sau nu de acord, un eventual refuz ar fi găsit-o total nepregătită, ar fi însemnat o umilire ori ea nu era obișnuită să piardă, rareori se avânta în situații ce prezentau un deznodământ îndoielnic și de aceea prefera să se scalde în vorbe, își cunoștea puterea, era conștientă, forța ei consta în dialog, dar încă nu-și găsise suflul, nu se simțea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
încânta auzul, puțin răgușită, puțin cântată, cu note înalte, parcă mirate de întorsăturile de frază. Poate nici nu se schimbaseră deloc, erau aceleași, nu trecuseră anii, se aflau în minutul rostirii acelor cuvinte decisive pentru amândouă: trece timpul, ne vom obișnui să ne vedem ca două pupeze bătrâne, să cârâim pe unul și pe altul și să nu ne alegem cu nimic din asta, Carmina gândise așa, voise să spună acele vorbe din răzvrătire, era prea multă platitudine în prietenia lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
curând, din zi în zi forțele începeau să-i scadă. Simțea că va muri și-și arăta nedumerirea: Cum, fa, să mor, când nu mă doare nimic, cum să mă sting eu așa pe picioare? Până în ultima clipă nu se obișnuise cu această situație care i se părea o absurditate. Ea nu concepea o moarte fără suferință, o moarte din senin. Și totuși așa se întâmplase. Într-o zi simțise că-i fâlfâie inima, ridicată în gât ca o pasăre, ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]