19,069 matches
-
s-a petrecut în urmă cu cinci ani. De atunci, în fiecare an, în ziua Înălțării Domnului, aceste icoane sunt duse în procesiune la troița eroilor martiri din sat. Amândouă au atras atenția prin întâmplări neobișnuite, despre care părintele Antonie mărturisește: „Când sunt scoase pe poartă, dincolo de pământul mănăstirii, icoanele se aburesc și devin din ce în ce mai grele. În urmă cu doi ani epitropul bisericii, Ioan Gherla și ceilalți băieții au mărturisit că nu mai puteau să le ducă de grele ce erau
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
Amândouă au atras atenția prin întâmplări neobișnuite, despre care părintele Antonie mărturisește: „Când sunt scoase pe poartă, dincolo de pământul mănăstirii, icoanele se aburesc și devin din ce în ce mai grele. În urmă cu doi ani epitropul bisericii, Ioan Gherla și ceilalți băieții au mărturisit că nu mai puteau să le ducă de grele ce erau. Și asta numai după se îndepărtau de mănăstire. Chipul Maicii Domnului cu Pruncul rămâne alb intact, iar restul icoanei se închide într-o ceață. De abia după trei-patru ore
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
poruncindu-i să se scoale și să vină imediat la Bârlad să se închine la icoană și să ia binecuvântare. Cum s-a suit în trăsură, îndată s-a simțit sănătoasă și venind -sa închinat cu evlavie propovăduind minunea și mărturisind că a văzut icoana în vis. De acolo, au dus sfânta icoană la Galați, la Biserica Sfinților Împărați. În biserică lucra un pictor, care văzând îmbulzeala oamenilor zicea: "De ce credeți basmelor călugărești? Un pictor poate să picteze o icoană mult
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
starețul mănăstirii. N-au intuit ce pustiu va fi în mănăstire fără Maica Domnului. Cât timp a fost plecată icoana, nu s-au mai făcut slujbe. „Mergeam să ne închinăm din obișnuință, la locul rămas gol, și ne podideau lacrimile", mărturisește măicuța Fanuria, mărturisesc viețuitorii de la Giurgeni La Vaslui, Maica Domnului a strâns o golgotă de necazuri și dureri. A privit spre evlavia unora, spre cutezanța și nădejdea altora, a scrutat depărtările, pe drum, dar și din biserică, s-a întristat
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
au intuit ce pustiu va fi în mănăstire fără Maica Domnului. Cât timp a fost plecată icoana, nu s-au mai făcut slujbe. „Mergeam să ne închinăm din obișnuință, la locul rămas gol, și ne podideau lacrimile", mărturisește măicuța Fanuria, mărturisesc viețuitorii de la Giurgeni La Vaslui, Maica Domnului a strâns o golgotă de necazuri și dureri. A privit spre evlavia unora, spre cutezanța și nădejdea altora, a scrutat depărtările, pe drum, dar și din biserică, s-a întristat și s-a
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
făcute de părintele Mina, troița de mine”, povestește părintele. Când sculptează, preotul Bocănescu are o inspirație specială, lucrează de parcă ar ști să facă de când lumea ceea ce face: „Exact ca și cu poezia. La fel s-a întâmplat și cu sculptura”, mărturisește el. Dar asta este o altă poveste, cu totul și cu totul specială. Salvat de Maica Domnului Totul a început în ziua în care doamna care mă însoțește a bătut la poarta părintelui, pentru a-i propune să sculpteze racla
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
toți să ne mântuim. Am pus creionul jos și m-am liniștit. Maica Domnului mă iertase pentru îndoială. Ceea ce mi s-a întâmplat a fost un exemplu pentru ca nimeni să nu se mai îndoiască de ochii Maicii Domnului de la Giurgeni”, mărturisește. „Temă de rezolvat pentru mine” Poezia pentru Maica Domnului de la Giurgeni a fost scrisă în ziua de joi, 5 august, iar întâmplarea care urmează s-a petrecut pe 9 august. Era luni, prima zi în care icoana Maicii Domnului de la
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
puterea rugăciunii și a Sfântului Maslu, nu aș fi avut imboldul de a pleca atât de repede spre casa băiatului. A fost o temă de rezolvat pentru mine, de la Dumnezeu. A fost un examen pe care mi l-a dat”, mărturisește părintele. MAICA SFÂNTĂ ÎMPĂRĂTEASĂ Preaslăvita Ta icoană Făcătoare de minuni, Ce vindecă orice rană Doar prin post și rugăciuni, O cinstim cum se cuvine Închinându-ne pios, Căci la ceas de rugăciune Ne aduce mult folos. Din străfundul de icoană
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
jumate din zilele de la facultate căutându-l, întrebându-mă la ce oră are cursuri. De fapt, la un moment dat, și uitasem de ce dădusem la facultate. Numai la învățat nu-mi stătea gândul. Dar dacă vă aduceți aminte, v-am mărturisit mai devreme că mama nu e genul de femeie jovială pe care îl vezi în reclamele de la televizor. Nu. Cel puțin așa mi se părea mie. Nu mă lăsa să ies după ce se întuneca, pentru că ar fi trebuit să învăț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
lipsit de grijile vieții, un grup de colegi - Urmuz (Demetrescu-Buzău), Ciprian (George Ciprian), el (V. Voiculescu) și Nicu Constantinescu (Nicolae Constantin- escu, pictorul), înființaseră Societatea literară botezată «Capul de rățoi». Numai că membrii ei, dedați la șotii și năzdrăvănii, cum mărturisea doctorul într-un interviu dat lui N. Crevedia și publicat în Universul literar nr. 21 din 18 mai 1930, au făcut de pomină acțiunile ei în toată școala. Ca să consfințească prin fapte de viață numele dat societății lor, membrii acesteia
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
volumul Pârgă, care va vedea lumina tiparului în 1921. - De dragul lui (a lui Vlahuță n.n.) am scris cele mai multe poezii strânse în volumele «Din țara zimbrului» și «Pârgă». Îi plăcuse primul meu volum intitulat «Poezii» și mă zorea să scriu, îi mărturisește poetul colegului său I. Valerian într-un interviu apărut în coloanele revistei «Viața literară» din 13 mai 1926. «Caracterul personal al liricii sale, schițat în Pârgă (1921), va ajunge la strălucire prin Poeme cu îngeri (1927), Destin (1933), Urcuș (1937
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
fuzionează. Prima secvență surprinde legătura scriitorului Academiei Vasile Voiculescu când a locuit la Bârlad, dar și după aceea. La Bârlad văd lumina tiparului poeziile „Din Țara Zimbrului” (1918), iar mai apoi cele din „Pârgă” (1921). În legătură cu apariția acestor opere, scriitorul mărturisește: „Datorită lui (lui Vlahuță) am scris cele mai multe poezii strânse în volumele „Din Țara Zimbrului” și „Pârgă”. Îi plăcuse primul meu volum intitulat „Poezii” și mă zorea să scriu!” Despre marea prietenie cu autorul romanului „Dan” afirmă: „Așa, mai bine de
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
O altă femeie ? Posibil ! Mai tânără, foarte probabil... Iar eu nu vreau să devin o "tolerată" care tolerează... Indiferent prin ce am trecut, nu vreau să devin o femeie "crampon". Poate că am simțit, fără să am curajul să o mărturisesc nici măcar mie însămi, că trebuie să se întâmple ceva ? Că o ruptură poate aduce o reîmprospătare a vieții în doi ? Oare senzația de îndepărtare a copilului meu, a Dorinei, nu a contribuit și ea la decizia mea care poate părea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
nu răspunde pe loc. Se ridică, încearcă să curețe un geam cu batista în carouri. Privește în noapte. Vântul de miazănoapte a depus deja troiene. Gara pare departe, iar ei sunt ca și pierduți pe un tărâm necunoscut. Trebuie să mărturisesc că nu am prevăzut o înrăutățire atât de bruscă a vremii. Azi dimineață, când am luat trenul spre oraș, cădea doar câte un fulg. Și nu am apucat să previn pe nimeni când mă întorc. M-am uitat printre cărți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
am simțit dintr-odată transportată pe alte tărâmuri, singură, doar cu el, cu necunoscutul ofițer român. Mulțimea nu mai exista pentru mine. Privirea ochilor mei s-a pierdut în adâncile iezere ale ochilor lui. Simțeam, și mai târziu mi-a mărturisit că simțise și el la fel, că timpul s-a oprit ca să ofere un mic răgaz pentru iubire celor doi căzuți sub vraja privirii schimbate deasupra horbotei de liliac alb. Nu am schimbat nici o vorbă și totuși a doua zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
deloc ușor. Odată ajuns la familia mea mă voi strădui să recuperez nu numai forța mea fizică, dar și toate relațiile cu cunoscuți care m-ar putea ajuta să te scoată de aici, pe tine și pe Minodora. Îi voi mărturisi soției mele totul, sunt sigur că ea mă va înțelege și ajuta. Mă va ajuta și Ovidiu, el locuiește aproape de noua graniță și desigur știe mai mult ca noi ce se poate face. În cel mult un an vei avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
noapte, Ajunul Crăciunului era abia a doua zi, deci am dat urmare rugăminții lui. Se simțea bine, plăgile se descongestionaseră, bășicile se resorbiseră și am putut vedea cicatrici deschise, adânc săpate în pulpele picioarelor. Fără să îl întreb mi-a mărturisit că fusese și el deținut ca și noi, printre primii aduși în Siberia în anul 1920. Era tânăr ofițer în Armata finlandeză care luptase alături de Gărzile Albe și fusese făcut prizonier de Roșii. După ce trecuse prin mai multe pușcării fusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
încruntată, cu o cicatrice sângerândă pe obrazul stâng. Doar ochii erau ai ei, ochii lui Simion. Deci era ea, Minodora, copilul meu, copilul unic al iubirii mele unice. Trăia, și asta era cel mai important. A doua zi mi-a mărturisit fără ocolișuri, cu o voce aspră pe care nu i-o cunoșteam, că era însărcinată, în luna a patra. Nu avea cum să știe cine era tatăl și oricum nu avea nici o importanță. Am asigurat-o că poate face un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
convine, nimic nu-i priește, face o mie de coțcării, fără răsunet, cu gândul că nu-l știe nimeni, împroașcă, lansează fel de fel de zvonuri despre unul și altul, așa, de dragul diversiunii, îi face o plăcere diabolică să-ți mărturisească în mare taină, după ce se uită precaut prin toate părțile și se convinge că nu există o a treia persoană pe aproape: Ferește-te de cutărică, e transmițător, e... o idee care face metastază în rândul multora dintre noi. Chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
la capătul puterii, că bărbatul stă în casă ca o momâie, că nu-l interesează nimic, că este absent și la propriu și la figurat. Dacă avea un ascultător convenabil, nu se sfia să intre în detalii mai intime, să mărturisească că ea nu mai știe ce-i acela bărbat de ani și ani de zile, că omul ei este impotent sau cel puțin așa pretinde dar în același timp trata chestiunea cu o mare superioritate, își demonstra blazarea ei de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
între timp acea lume dispărută demult la care visai? Atlantida? Ai reușit s-o găsești fără noi? Nu, nu, îi răspunse cam fără chef Carmina, stai liniștit că n-am reușit s-o descopăr. Poate am prins doar izul, îi mărturisi ea cu voce înceată, imboldul de a răscoli mai departe, de a nu lăsa să treacă o zi după alta în zadar. N-ar fi vrut ca el să-i reamintească despre înțelegerea dintre ea și Fana și n-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
ei doi și acea putere miraculoasă de a te mulțumi cu ce ai. Cu talpa apăsată pe pedala accelerației Ovidiu și-a recăpătat buna dispoziție. I-a povestit foarte serios cum se scurseseră cele două zile de absență, i-a mărturisit că nu-și mai regăsea vechile preocupări, că orele s-au scurs într-un monoton drum între cameră, bucătărie și baie. Foarte neplăcut, dar așa s-au întâmplat lucrurile. Tu cum te-ai simțit? Extrem de liniștită, i-a răspuns prompt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
mașina, îi era lene să facă o școală de șoferi, numai gândul că trebuia să pună mâna pe carte și să învețe o groază de reguli și semne o inhiba, o făcea să dea înapoi. Uneori singurătatea devine apăsătoare, le mărturisi ea, e ca o presiune atmosferică, știți, acționează neplăcut asupra mea din când în când. Voi îmi lipsiți, am momente când aș vrea s-o văd chiar și pe mama dar distanța asta, gândul că ar trebui să aștept un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
s-o pornească de la capăt și sentimentul de izbăvire ce-o copleșește pare să aibă în el ceva religios, în tot cazul îi amintește de postul Paștilor, când mama o trimitea pe ea și pe Elena la popă, să se mărturisească, era un preot bătrân, înțelept, nu le punea niciodată întrebări jenante la care ar fi răspuns printr-o minciună, le așeza doar patrafirul pe cap și rostea, miluiește Doamne, pe roabele tale Carmina și Elena și le iartă greșelile lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
unui început, să se infiltreze în viața celor doi tineri, îi era așa de bine să balanseze, acum se simțea mamă, acum se simțea tânără, copleșită de beția începutului de viață. Până și Trofin, tremurând de emoție și încântare, îi mărturisi că dorea să le dăruiască tinerilor un impozant album filatelic. După atâția ani de ignorare a pasiunii lui Trofin, ea deschisese curioasă albumul, cu toate piesele chibzuit ticluite, așezate milimetric, cu penseta, îl răsfoi cu răbdare, cu atenție. Ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]