15,674 matches
-
romane, ca Lavinium și Ardeea și, pe lângă acestea, În munții Etruriei meridionale (Monti della Tolfa, Rovello, Luni sul Mignone, San Giovenale), ca și În tezaurele din Umbria meridională (Piediluco și Contigliano, În provinciile Terni și Rieti). În rambleurile din area sacra de la Sant’Omobono În Forum Boarium (Roma) au fost descoperite câteva fragmente de origine necunoscută și de epocă foarte veche, care nu pot fi totuși definite cu certitudine ca miceniene. Aceste materiale sunt datate Între 1400 și 1025 Î.Hr
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
derivarea dintr-o tradiție laconică, prin Ardeea, a cultului Dioscurilor În Forul Roman, Într-o vreme În care cărțile sibiline nu fuseseră Încă primite, așadar Înaintea domniei lui Tarquinius Superbus. Pe o plăcuță de bronz găsită În Lavinium lângă area sacra a celor treisprezece altare este scrisă această dedicație: CASTOREI PODLOUQUEIQUE QUROIS: lui Castorxe "Castor" și Poluxxe "Polux" (Polideux), „Kyroi” (iuvenes). Deci Încă de la Începutul secolului al VI-lea locul lor de cult este documentat la Roma Într-o fundație cultuală
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
care Morges domnea peste Italia (meridională) (În Dionysosxe "Dionysos" din Halicarnas, Antiquitates Romanae, 1, 73). Heraklesides din Pontxe "Pont" definește Roma ca pe o „cetate greacă” - polis Ellenis (De anima, fr. 102; În Plutarh, Camillus, 22, 2). Întemeierea unei zone sacre lângă Vulcanalium (Roma, Forul Roman), cu un cult Întemeietorului cetății, o lege sacră fixată În scris și vizibilă pentru public (Lapis Niger) și un loc de adunare (comitium), creează un centru urban În prima jumătate a secolului al VI-lea
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
1, 73). Heraklesides din Pontxe "Pont" definește Roma ca pe o „cetate greacă” - polis Ellenis (De anima, fr. 102; În Plutarh, Camillus, 22, 2). Întemeierea unei zone sacre lângă Vulcanalium (Roma, Forul Roman), cu un cult Întemeietorului cetății, o lege sacră fixată În scris și vizibilă pentru public (Lapis Niger) și un loc de adunare (comitium), creează un centru urban În prima jumătate a secolului al VI-lea. Arhitectura palatului regal găsește paralele În lumea greacă (Ampolo, 1971; Palmer, 1969). Scrierea
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
lipsită de scriere. Tratatul cu Cartagina (508/507 Î.Hr.) și Legea Celor Douăsprezece Table (jumătatea secolului al V-lea) arată limpede că exista capacitatea de a compune texte ample și complexe. Activitatea legislativă, care include și norme de drept sacru, a fost pusă explicit În legătură cu Solon și cu „instituțiile și obiceiurile celorlalte cetăți ale Greciei” (Titus Livius, 3, 31, 8). Tratatul, ca parte a unui corpus de acorduri Între Roma și Cartagina, putea fi Încă reperat În secolul al II
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
anul 600 Î.Hr.2. O dovadă importantă ar fi imaginea de cult (xòanon) a Artemisei de pe Aventin, care ar fi fost construită pe modelul celei din Massalia. La rândul ei, aceasta din urmă era o copie (aphìdryma) a imaginii sacre a Artemisei din Efes. O urmă tardivă a acestei statui se găsește pe un dinar al lui L. Hostilius Saserna, monedă bătută când Cezar a cucerit orașul (49 Î.Hr.)3. Imaginea monedei o arată pe „stăpâna animalelor” În poziție
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
În el se poate Întrezări același model ca și la Roma: sanctuarul este așezat În afara cetății (Aventin/lacul Nemi), le oferă un azil foarte limitat sclavilor (străinilor), zeița e venerată de către femei; pentru o anumită perioadă, acesta a fost centrul sacru al unei federații latine. În ambele cazuri se Înfăptuiește „programul” indicat prin numele „Artemisxe "Artemis"-Dianaxe "Diana"”. Această adoptare multiplă a „aceluiași” cult din surse diferite este un exemplu instructiv pentru complexele suprapuneri care s-au creat prin răspândirea cultelor
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
abiecta, Latina), dignitas (equestris, matronalis, senatoria), genus (patricium, infimum), gradus (secundus), locus (summus, princeps), ordo, persona (rol), sors (ultima, extrema), status (servitutis). Acestea și alte expresii asemănătoare descriu ceea ce noi numim astăzi „societate”. Trebuie să ne folosim de sistemul semnelor sacre ale acestei „societăți” ca să putem contura În acest cadru religia romană În configurarea ei sistematică și În actualizarea ei concretă. Un asemenea sistem, cu contradicțiile care Îl caracterizează, arată caracterul istoric, diferențele și dinamicile societății care se servește de el
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
asemenea sistem, cu contradicțiile care Îl caracterizează, arată caracterul istoric, diferențele și dinamicile societății care se servește de el ca de un mijloc de comunicare socială. Trebuie totuși să subliniem că, atunci când vrem să enumerăm aceste acțiuni și aceste semne sacre relative la societatea umană, riscăm să cădem În ceea ce se poate numi procesul de „condensare holistică”. O panoramă concentrată și sistematică nu este În măsură să evidențieze frecvența reală a acțiunilor religioase, nici durata și semnificația lor În raport cu acțiunile, simbolurile
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
din epoca republicană sunt rare și se exprimă În sărbători de rugăciune și mulțumire, fără o dată fixă (Titus Livius 32, 1, 14; cf. Halkin, 1953): „poporului i-a fost impusă o supplicatio de o zi și au fost Împlinite acțiuni sacre În toate lăcașurile zeilor (pulvinaria)”. Câteodată oamenilor li se poruncește să se Încununeze cu ghirlande; „Întreg poporul” (universus populus) este implicat: bărbați, femei, copii (Titus Livius, 21, 62, 9; 40, 37, 3; 43, 13, 8). Ziua de 6 martie este
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
au cetățenie romană (civitas). Așadar, Arpinum este „patria autentică” (germana patria) a familiei Tulii Cicerones. Această localitate e marcată de sacralitate, Întrucât la Arpinum ei se află nu numai obârșia și stirpea, alături de multe „urme” ale strămoșilor lor, dar și sacra, adică mormintele, altarele și edificiile familiei (Cicero, De legibus, 2, 1, 1-2, 2, 5). 3. Indivizii (singuli homines) Își exprimă posibilitățile religioase În cultul privat zilnic (Larii și Penații primesc mici părți din mâncare), dar și În cultul morților, În
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
mysti” și preoții lui Isisxe "Isis" la Corint și Roma, așa cum i-a cunoscut și cum i-a consemnat În scris Apuleius, formează din punct de vedere tipologic o astfel de comunitate religioasă (Apuleius, Metamorfoze, 11: comunitatea lui Isis). b) „sacra publica” - „sacra privata” 1. Tratând despre religia romană, juriștii romani au introdus o serie de distincții elementare care le propun cercetătorilor iubitori de ordine câteva structuri simple Într-un cadru mai degrabă haotic. Din ele fac parte, de exemplu, câteva
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
preoții lui Isisxe "Isis" la Corint și Roma, așa cum i-a cunoscut și cum i-a consemnat În scris Apuleius, formează din punct de vedere tipologic o astfel de comunitate religioasă (Apuleius, Metamorfoze, 11: comunitatea lui Isis). b) „sacra publica” - „sacra privata” 1. Tratând despre religia romană, juriștii romani au introdus o serie de distincții elementare care le propun cercetătorilor iubitori de ordine câteva structuri simple Într-un cadru mai degrabă haotic. Din ele fac parte, de exemplu, câteva perechi de
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Tratând despre religia romană, juriștii romani au introdus o serie de distincții elementare care le propun cercetătorilor iubitori de ordine câteva structuri simple Într-un cadru mai degrabă haotic. Din ele fac parte, de exemplu, câteva perechi de contrarii, ca „sacru/non-sacru” (sacrum/profanum)2, „licit/interzis” (fastus/nefastus), „lume divină/lume umană” (res divinae/res humanae). De o deosebită importanță este distincția Între culte „publice” sau „ale statului” (publicum) și culte non-publice, private, personale (privatum). Dreptul pontifical de la sfârșitul epocii
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
nouă de Festus, le definește astfel 3: „Sunt publice cultele care se practică pentru popor pe cheltuiala publică, adică acele culte pentru munți, sate, curii, capele. În schimb, private sunt cultele care se practică pentru oameni particulari, familii, neamuri” (Publica sacra quae publico sumptu pro populo fiunt, quaeque pro montibus, pagis, curiis, sacellis: at privata quae pro singulis hominibus, familiis, gentibus fiunt). Cultele publice se definesc pe baze teritoriale, cele private, pe baze personale. În exemplele aduse pentru cultele de stat
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Compitalia, pentru cei care se aflau În apropierea răspântiilor (compita); Paganalia și Compitalia sunt „sărbători mobile” a căror dată este stabilită an de an. Cultele private nu sunt finanțate de către stat. Cu toate acestea sunt și ele reglementate de dreptul sacru comun. Și asociațiile religioase private trebuie să fie notificate și aprobate de către autoritatea centrală (cf. subcapitolul 3.1b3). În caz de moarte sau de adopție, toți sunt interesați de continuarea cultelor familiei sau ale stirpei. Referitor la acest fapt, maxima
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
de adopție, toți sunt interesați de continuarea cultelor familiei sau ale stirpei. Referitor la acest fapt, maxima dreptului sacral prevede (Cicero, De legibus, 2, 9, 22, cu comentariul 2, 19, 47-2, 50, 51): „Cultele private trebuie să rămână pentru totdeauna” (Sacra privata perpetua manento). Așadar, moștenitorii sunt obligați să ia asupra lor aceste culte. Comunitatea juridică a celor vii pune În practică voința defunctului, exprimată În testament 1. Mormântul inviolabil al defunctului, care, prin riturile de Îngropare, este ridicat la condiția
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
aparținând familiei Calpurn Pison pe via Salaria. Se povestește că gens Fabia ar fi fost nimicită pe Cremera (477 Î.Hr.) atunci când gens Fabia ar fi părăsit tabăra ca să ofere la Roma un sacrificiu gentilic 1. Gens Fabia Își celebra sacra gentilicia pe Quirinal și avea un grup propriu de „ocrotitori Împotriva lupilor”, luperci Fabiani. Ei considerau că Își au originea În Herakles, Întemeietor al acestei gens (nu se știe de când). Polemica lui Cicero la adresa lui Clodius, care trecuse de la patriciana gens
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
știe de când). Polemica lui Cicero la adresa lui Clodius, care trecuse de la patriciana gens Claudia la plebe, arată cât de Înrădăcinată era poziția ginților patriciene În perioada republicană tardivă 2. După Cicero, această trecere amenința supraviețuirea cultului gentilic al acestei gens Claudia (sacra Claudiae gentis), iar o asemenea alegere era de competența unor pontifices. Dacă și alții ar fi urmat exemplul lui Clodius, Întreaga religie romană s-ar fi prăbușit. În scurtă vreme poporul roman nu ar mai fi avut un rege consacrat
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
exista la Roma și un colegiu al „negustorilor de ulei spaniol”, un colegiu al sirienilor și niște collegia iuvenum 3. Toate asociațiile, chiar și cele al căror scop nu constă În venerarea unei divinități, au un oarecare complex sacral. „La sacrul sinod al atleților lui Herakles”, În anul 134 d.Hr., Împăratul Hadrian hotărăște un loc „...În care puteți să vă Înființați cultul și arhiva”1. Asociația are nevoie de ustensile pentru cult: statuie, vatră, tămâie, vase pentru libații; În arhivă
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
44 Î.Hr.). Statutul de Întemeiere, din care cincizeci de capitole, adică o treime din cele nouă table originare, au fost găsite Încă din 1870, era atârnat În for pe o lungime de treisprezece metri (Riccobono, 19862, nr. 21). Dreptul sacru era public, nefiind un secret al unei caste sacerdotale. Normele În materie de sacru Încep cu reglementarea calendarului (capitolul 65); urmează organizarea finanțelor (capitolul 65; cf. capitolul 72) și a funcționarilor cultului (capitolele 66, 67, 68; cf. capitolul 128), iar
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
din cele nouă table originare, au fost găsite Încă din 1870, era atârnat În for pe o lungime de treisprezece metri (Riccobono, 19862, nr. 21). Dreptul sacru era public, nefiind un secret al unei caste sacerdotale. Normele În materie de sacru Încep cu reglementarea calendarului (capitolul 65); urmează organizarea finanțelor (capitolul 65; cf. capitolul 72) și a funcționarilor cultului (capitolele 66, 67, 68; cf. capitolul 128), iar apoi jocurile (capitolele 70, 71) și normele privind Înmormântarea (capitolele 73, 74). Aceste reguli
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
oferă spectacolele, iar cealaltă jumătate de către casieria publică, dar nu cu banii obținuți din amenzi, care sunt păstrați pentru cult În sensul strict. Dintre numeroasele sacerdoții ale Romei, pentru Urso sunt prevăzute numai două colegii mai Înalte, pontifices, pentru dreptul sacru, și augurii, pentru divinație, fiecare dintre aceste colegii fiind format din doar trei membri 1. Acești funcționari sunt aleși; durata funcției lor nu este indicată și, de aceea, ne putem gândi că ei o exercitau pe viață. Se stabilește În
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
scutiți de serviciul militar și de obligațiile publice. În timpul serviciului lor trebuie să Îmbrace toga praetexta; la teatru și la luptele de gladiatori au un loc de onoare printre membrii consiliului. În acest fel, este făcută vizibilă legătura dintre puterea sacră și puterea politică. Puterea sacrală le revine administratorilor (magistri) care sunt numiți de autoritățile supreme ale orașului. Prin hotărârea consiliului orașului, care la Urso asumă În materie de politică religioasă același rol central al Senatului din Roma, ei se Îngrijesc
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
datate cu certitudine și se inserează În situații istorice și economice particulare. Este vorba despre următoarele texte: - 1 făgăduințe, voturi pentru sănătatea vitelor (83) - 2 ritual care precede semănatul (132) - 3 ritual care precede culesul (134) - 4 rărirea unui crâng (sacru) (139) - 5 săpături efectuate Într-un crâng (sacru) (140) - 6 lustratio agri (suovetaurilia) (141) - 7 tratamentul luxațiilor (160) Cato a consemnat aceste ritualuri pentru agricultori, nu pentru curiozitatea istoricilor religiei romane. Implicațiile acestei simple observații apar clare dacă vrem să
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]