6,028 matches
-
discutau cu Însuflețire. Când Îl văzură, tăcură dintr-o dată, fixându-l stânjeniți. Mai cu seamă unul dintre ei, scund și cu o privire piezișă, de tâlhar, avea aerul că ascundea ceva. Dante se apropie hotărât. - Ce te neliniștește așa, Lapo? exclamă el, Înfruntându-l. Celălalt Își ridică bărbia cu aroganță. - Dumneata, mai curând! Se pare că nu mai ești de văzut la adunările Consiliului și că, În schimb, umbli liniștit prin oraș la orice oră, Încălcând normele și regulamentele. Sau poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
umorile, predispunându-ne trupul la boli și la o tristă decădere, precum afirmă Aristotel În De anima. Oare vrei să Îmbătrânești Înainte de vreme, Închis În platoșa ta de orgoliu? Dante Îl scrută surprins. - N-ai fi crezut că sunt logician! exclamă bălăiorul, evident satisfăcut că Îi atrăsese atenția. Am văzut de Îndată, după cum te porți și cum te Îmbraci, că ești un literat, ca mine. - Aristotel nu spune nimic de felul ăsta. Și cu atât mai puțin În De anima, afirmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
mai cu seamă vara, când multă lume Îi Încerca adâncimea Înșelătoare, Încrezându-se În nivelul scăzut al apelor. Se pregătea să le ordone să se adreseze altcuiva, când o presimțire Îi străbătu mintea. Imediat Își schimbă hotărârea. - Duceți-mă acolo, exclamă, urmându-i pe oamenii aceia. O porniră pe malul Arnului, În aval de Ponte Vecchio, până dincolo de șirul de mori de apă. În acele momente, râul, aproape lipsit de apă pe timp de vară, curgea cu Încetineală, adesea Înșurubându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Închise iar ochii. - Nu. Dar transporta ceva neobișnuit, acum că mi-ai adus aminte. Vameșii nu au știut să estimeze taxa și s-au adresat biroul meu. O ladă cu o roată Înăuntru. Și câteva mici obiecte din sticlă. - Ce? exclamă Dante. - Da, o roată din lemn. Ori, cel puțin, așa mi-a descris-o șeful de post, când mi-a raportat. Ba mai mult, nu doar o roată, ci... așteaptă! strigă omulețul, dându-și o palmă peste frunte. Pe masa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
replică Dante, strângând din dinți. Acquasparta făcu un gest vag, după care agită din nou hârtiile. - Așa o fi, precum spui. Dar nu despre istoria acelei stirpe nefaste vreau să Îți vorbesc, messer Alighieri, ci despre a dumitale. - A mea? exclamă Dante, neizbutind să Își ascundă uluirea. Nu știam că am una care să merite atenția. - Și totuși, așa stau lucrurile. Istoria dumitale e una care i-ar fi făcut fericiți pe povestitorii din vechime, dar care produce neliniște printre fiii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Îmboldiți de cupiditate! - Ce vrei să spui? - Anticristul a fost asasinat de feciorul bastard Manfred, care a vrut să pună stăpânire pe pământuri și pe coroană, după ce papa Inocențiu i-a promis că Îl va Învesti rege al Siciliei. - Minți! exclamă priorul Înfuriat. Regele Manfred era un bărbat nobil și mărinimos! Numai calomnia slugilor voastre Îl zugrăvește ca pe un paricid, dar sunt doar vorbe În vânt, rodul intrigilor voastre! - Ce știi dumneata despre niște lucruri petrecute Înainte să te fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
luminii și drumul ei prin beznă? - De ce nu, messer Alighieri? replică Marcello. Totul va reveni la nimic, iar apoi va recăpăta formă, Într-o sublimă repetare a identicului. O ordine eternă va fi recompusă. - Asta e o nebunie, messer Marcello! exclamă Arrigo. Muștele astea care ne chinuiesc intră și ele În proiectul dumitale sublim? Și ele ar trebui să se repete, Într-un ciclu infinit? Și, de asemenea, măgarii și catârii din Florența, cu excrementele lor care Îneacă orașul? - E lucru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
strânși cu ușa s-ar fi sprijinit unul pe celălalt, zădărnicindu-i orice efort de a ajunge la adevăr. Trebuia să mai aștepte și să Îi prindă În plasă unul câte unul. - Nimic nu va opri să fie pedepsit asasinul, exclamă el În cele din urmă. Veți vedea, adăugă ridicând degetul arătător. Făcu un pas În spate, iar apoi se răsuci pe călcâie cu hotărâre, părăsindu-i pe cei trei fără nici o vorbă. Simți cum În urmă se lăsase o tăcere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
În față. Pe colțul mesei zăcea o clepsidră: nisipul se adunase În Întregime În compartimentul de jos, ca și când omul și-ar fi petrecut o bună bucată de vreme adâncit În munca sa. - Se pare că vezi prin beznă, ca pisicile, exclamă Dante surprins. - Pasul dumitale e ușor, și totuși are un sunet inconfundabil. Priorul se deplasă imperceptibil de-a lungul muchiei de lemn, Încercând să zărească, la lumina slabă a lumânării, ce anume scrisese Marcello. Bătrânul, tot fără a-și ridica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
planul? Ce avea el În minte Înainte ca Moartea să sosească? Dante Își plecă ochii În pământ, mușcându-și buza. - Nu știu, mărturisi el. - Pentru numele lui Dumnezeu, messer Durante, cât trebuie să te fi costat aceste două cuvinte simple! exclamă bătrânul triumfător, deschizându-și ochii pe dată. Și totuși, ele sunt suficiente pentru a readuce trufia dumitale sub acoperișul măsurii omenești. „Nu știu”! Sculptează-le În bronz pe poarta casei dumitale! Dante strânse din pumni, Învingându-și pornirea de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Dinainte de Facerea Însăși. Fiat lux, prima Sa faptă! În cădere, fascicolul se desprinsese, scoțând la iveală filele acoperite cu calcule și cu simboluri astronomice. De Îndată, atenția lui Dante se redeșteptă. - Ar trebui să fii mai grijuliu cu scrierile dumitale, exclamă el, aplecându-se să adune filele căzute. Mari opere ale geniului anticilor s-au pierdut dintr-un gest nechibzuit. - Nu se va Întâmpla nimic din ce nu trebuie. Nu se va Întâmpla nimic care să nu fi fost scris Încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
-l purtați adânc În inimă, până Într-acolo Încât Îl sculptați la prora corăbiilor, ca aceea pierdută În mlaștinile de pe Arno. Voi Înveșmântați În noblețe ceva ce nu e decât o cale a ereziei și a pierzaniei. - Așadar, a ajuns! exclamă francezul, Întrerupându-l. Și unde... - A ajuns cu Încărcătura ei de moarte. Asta așteptați? - Dumneata nu Înțelegi, messer Alighieri. Monerre clătină din cap. Apoi Își ridică privirea, ca și când ar fi voit să se inspire de la stelele ce se iveau pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
se insinua În toate acele discuții ca un sunet distonant, strident. - Ar fi de semnat actul... auzi răsunându-i În urechi. Unul dintre priori se apropiase și Îi Întindea o călimară și o pană. - N-am timp de hârtiile voastre! exclamă. - Dar e darea de seamă a administrației pe ultimele două luni, bâigui Antonio, din breasla de pe Calimala, de pe partea cealaltă a mesei. Ca membru al consfătuirii noastre este de datoria dumitale să o semnezi,. Fără avizul domniei tale, nu putem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Acum fixa trupul cu niște ochi aprinși de o stranie luxură. - Urmează-mă! Îi porunci Dante, Împingându-l spre portal. Dar mai Întâi ajută-mă să recuperez ceva de preț. - Bani? gâfâi Cecco, reînsuflețit deodată. Comoara? Atunci, știi că există? exclamă. - Poate mai mult de atât. Cheia unei Împărății. Celălalt Îl fixă dezorientat. Exista Într-adevăr ceva de preț la abație. Și extrem de periculos. Ceva ce poetul nu putea abandona, cu nici un preț. Mașinăria lui al-Jazari, ascunsă În criptă. Din momentul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Dumnezeu? Își simțea ochii umezi și un nod În gât, ca o mână de fier. Izbucni În plâns, covârșit de durere. - Așadar asta voiai? Întrebă el sughițând, Îndreptându-se spre Arrigo. - Ce se petrece, maestre, nu te simți bine? auzi exclamând dincolo de ușă. Cu un efort, Își Înăbuși plânsul. - Nu-i nimic, replică brusc. Doar un vis urât, adăugă el sperând ca acela care În deranjase să plece. Însă văzu ușa Închizându-se. Un călugăr cu un felinar În mână apăruse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
lui Arrigo și Îl potrivi În poziția șezut. Apoi arătă spre plăcile Învelite În fetru, poruncind să fie dispuse de-a curmezișul, lângă cadavru. Călugării de la Misericordia erau din ce În ce mai Înmărmuriți. Sub greutate, oiștea carului gemea periculos. - Parcă e de marmură! exclamă unul dintre cei doi, leoarcă de sudoare pe sub glugă, pe când celălalt, ajutat de Dante, urnea căruța. Dar ce-i Înăuntru? - Un vis, murmură priorul, ștergându-și fruntea și el. Un vis visat de un om mare. - Va trebui să Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
viață, murmură Bonatti cu glasul Învăluit de tristețe. Pierdut. Dar mai apoi ridică din umeri, revenind la tonul său zeflemitor. - Și de ce am făcut-o? Eu Îmi adoram Împăratul. Știi să-mi spui, Alighieri? - Da. Acum știu. Acum știu totul, exclamă poetul triumfător. Pentru că Frederic se pregătea să dea curs Întreprinderii care ți-ar fi spulberat toate certitudinile. - Și de asta te afli aici? Întrebă Bonatti. Cu el, adăugă arătând spre trupul lui Arrigo fără să Îl privească. - Da. Are dreptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
și urmase niște cursuri de limbi străine la un fel de Universitate Populară. Apoi l-a cunoscut pe Peter și lucurile s-au complicat. Făcuse câteva avorturi fără știrea lui , deoarece nu știa sigur a cui era copilul. -Sărmană fată! exclamă Codrin uluit parcă. -Nici nu-mi doresc vreodată copii. M-ar încurca. Nu-i puteam vedea fața,dar nu spuneam nimic, stânjenit parcă de discuția despre copii. Dragostea ei mi se părea hâdă, monotonă, destul de tristă în asemenea condiții. Seara
AGENT SECRET, CODRIN by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83872_a_85197]
-
pruni și, dincolo de grădină, o livadă de mandarini. Se mai vedeau drumul de țară, câmpul cultivat cu orez, crângul de pini și, în zare, marea. Așa cum stăteam în sufragerie, linia orizontului părea la același nivel cu pieptul meu. Splendid peisaj! exclamă mama cu tristețe în priviri. — Poate și datorită aerului. Lumina soarelui de aici este complet diferită de cea din Tokyo, nu-i așa? Parcă își filtrează razele printr-o fâșie de mătase, am zis eu, veselă. La parter erau două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
Trebuie să stea liniștită. „Mă îndoiesc“, am zis în sinea mea. Am încercat să mă mai calmez după ce i-a pus diagnosticul. Mă simțeam ca înecatul care se agață de un fir de pai. După ce-a plecat doctorul, am exclamat: — Nu-i mai bine c-am aflat? O infiltrație... Aproape toată lumea are câte ceva. Dacă-ți menții moralul bun, te vei simți bine repede. Vara asta a fost tare călduroasă. Asta-i buba. Nu pot suferi vara. Nu-mi plac nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
o știre... Scrisă din maternitate. Pacifism Satu-ntreg o duce-n pace Și-i pe voia tuturor: Ea, bărbaților le place, Ei , îi plac toți cei ce-o vor. G.L.U.P.I.- „Fidelitate reciprocă” Ea prin vis crezând că-i altul Exclamă: Vine bărbatul! Soțul peste balustradă, Gol-goluț sări în stradă. Declarație M-a violat! De frica lui eu am tăcut, Nici pâs n-am zis, că mi-a plăcut, Vai, ce bărbat! Surpriză Soțul, spre a-l întreține, A plecat în
ALEXEEV LOGHIN MARTIN by ALEXEEV LOGHIN MARTIN () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83925_a_85250]
-
gândim la asta. Pentru că nu am simțit cu nimeni ce simt cu tine. Așa că ce știu eu ce o să mai fie într-un viitor îndepărtat? Nu mi s-a mai întâmplat așa ceva niciodată. Ție? Nu. Vai, nu-mi spune! a exclamat ea, nimerind-o la fix. Ești gelos! Vai, Augie, să știi că alții ar trebui să fie geloși pe tine. Ei, și nu tu. Astea n-au fost decât niște episoade. Știi, lucrul ăsta poate fi cel mai lipsit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
doctorul, care n-o putea ajuta, dădea din umeri și spunea, „Che posso fare“ Che posso fare!“ Am văzut scena asta de mai multe ori și m-a întristat grozav, aproape m-a provocat să izbucnesc în lacrimi și să exclam către Stella, „Uită-te la mine dacă vrei un motiv să plângi. Chiar sub nasul tău! Ce nevoie ai de oameni teoretici și de aceste emoții prefabricate care nu aparțin oricum acestei lumi?“ Și durerea aproape că mi se scurgea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
după ce deja ne istoviserăm de tot încercând să respirăm vântul acela înghețat și să continuăm să îi dăm cu cura de cântec: Nu era în franceză cântecul, nu? I-am spus că era un cântec mexican. La care ea a exclamat: Ah, visul vieții mele e să ajung în Mexic! Visul vieții ei? De ce nu în Saigon? Sau Hollywood? Sau Bogotá? Sau Alep? M-am uitat de două ori la ochii ei în care sclipea roua, și la fața ei înghețată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
o clădire uriașă, din piatră cafenie, și am fost întâmpinat de o doamnă arătoasă, cu părul de culoarea lavandei, care m-a întrebat dacă sunt un prieten al miresei sau al mirelui. I-am răspuns că al mirelui. Oh, a exclamat ea, tocmai îi îngrămădim pe toți laolaltă. A râs cu poftă de gluma ei și m-a condus la ceea ce părea a fi ultimul scaun pliant liber dintr-o încăpere supradimensionată, ticsită. Port în minte o amnezie veche de treisprezece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2217_a_3542]