3,363 matches
-
că are intenția ca, în zilele următoare să-și prezinte demisia. Despre aceasta ne comunică nouă și tov. Ostrovski. Trebuie să se ia în considerație că Titulescu își va părăsi funcția, că guvernul român s-a conturat definitiv ca guvern fascist și că în politica externă a României se produc fapte care atestă o apropiere de Germania. În 69 66 aceste condiții concesiile noastre, dacă am fi mers în întâmpinarea lor, s-ar fi dovedit absolut fără temei și fără rezultat
De la dispute la reconciliere: relaţiile româno – sovietice (1932 – 1936) by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1604_a_3072]
-
descrise mai ales cu har de scriitorul Panait Istrati în „Spovedania unui învins”, roman scris după ce a vizitat Uniunea Sovietică. Acest roman va provoca izolarea scriitorului de către prietenii săi de ideologie socialistă, unii din prietenii săi comuniști considerându-l chiar fascist. Părinții mei mai lăsaseră și în Dobrogea, la Ceamurlia de Sus, 10 ha de pământ și o căsuță de piatră construită de ei, așa cum sunt casele făcute în Dobrogea. După revoluție fratele meu cel mare, care a copilărit acolo, a
NU PUNE, DOAMNE, LACÃT GURII MELE by Servilia Oancea () [Corola-publishinghouse/Science/1835_a_3165]
-
Tescovici. Numele românesc va fi ,,Brigada Mobilă“ și avea următoara misiune: să convingă populația că întregul aparat de stat burghez este vinovat de dezastrul țării și trebuia neutralizat (în anumite cazuri chiar lichidat). Partidele istorice erau considerate agenturi ale spionajului fascist și imperialist și trebuiau de asemenea desființate. In plus această unitate trebuia să lichideze elita intelectuală, economico- financiară și politică a țării, care urma să fie înlocuită cu noile cadre formate la Moscova, conducând la crearea în România a unei
NU PUNE, DOAMNE, LACÃT GURII MELE by Servilia Oancea () [Corola-publishinghouse/Science/1835_a_3165]
-
supus în timpul anilor petrecuți în închisori, în cartea sa „Veșnicia ascunsă într-o clipă”, a spus doar că trebuie: Să știm să murim și să înviem în fiecare zi...." Iosif Schwartz a petrecut mai mult de 3 ani în lagărele fasciste și s-a bucurat când în țara noastră a văzut primul “ostaș roșu”. Nu-și închipuia că tovarășii eliberatorilor îl vor judeca și pe el ca infractor politic, că va fi arestat fără judecată și că-și va pierde libertatea
NU PUNE, DOAMNE, LACÃT GURII MELE by Servilia Oancea () [Corola-publishinghouse/Science/1835_a_3165]
-
noastră a văzut primul “ostaș roșu”. Nu-și închipuia că tovarășii eliberatorilor îl vor judeca și pe el ca infractor politic, că va fi arestat fără judecată și că-și va pierde libertatea. Autorul justifică într-un anumit fel crimele fasciste pe care le-a suportat la Auschwitz și Maidanek prin prisma războiului dar ororile din pușcăriile comuniste nu pot fi justificate pentru că au fost pe timp de pace. Comparând închisorile comuniste cu Auscwitz, Buchenwald și Dachau și apreciind că
NU PUNE, DOAMNE, LACÃT GURII MELE by Servilia Oancea () [Corola-publishinghouse/Science/1835_a_3165]
-
Maidanek prin prisma războiului dar ororile din pușcăriile comuniste nu pot fi justificate pentru că au fost pe timp de pace. Comparând închisorile comuniste cu Auscwitz, Buchenwald și Dachau și apreciind că nu s-au petrecut masacre ca în lagărele fasciste, conchide că torturile din pușcăriile comuniste câteodată le-au întrecut pe acelea din lagărele morții. Și în ceea ce privește muncile la care erau supuși deținuții în lagăre, autorul exemplifică lagărul de la Periprava unde” nenorociții de deținuți sunt puși la cele mai grele
NU PUNE, DOAMNE, LACÃT GURII MELE by Servilia Oancea () [Corola-publishinghouse/Science/1835_a_3165]
-
obișnuia să se dea ca exemplu tânărul comsomolist distins cu titlul de erou al Uniunii Sovietice pentru că și-a denunțat părinții ca dușmani ai regimului și aceștia au fost executați. Se considera că, dacă antifasciștii sunt comuniști, atunci anticomuniștii sunt fasciști . Anca Bujoreanu, care s-a ocupat îndelung de închisorile comuniste, conchide că “Holocaustul din țara noastră reprezintă cel mai mare capital din lume”. Iar Romulus Rusan completează: “Nu toate victimele au fost martiri, dar toate ne roagă, din cerul lor
NU PUNE, DOAMNE, LACÃT GURII MELE by Servilia Oancea () [Corola-publishinghouse/Science/1835_a_3165]
-
unei comunicări întrerupte, un drum fără întoarcere pe care se confruntă cu o devastare culturală percepută de el ca fiind iremediabilă. Pasolini preferă lumea țărănească, religioasă și mitologică, chiar dacă este afectată de o eternă inegalitate socială, ori Italia din perioada fascistă sau post-fascistă, în care „viața era ca atunci când eram copii, și vreme de treizeci de ani nu s-a mai schimbat” - în comparație cu distrugerea produsă prin urbanizare, industrializare și modernizare. Este o teză cu care putem să nu fim de acord
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
se dovedește a fi tot mai mult unul de tip irațional și pragmatic: autoritatea pe care o atribuim în mod tacit acțiunii are un caracter subcultural așadar, în esență, de dreapta” și 2. „Noi am fost adoptați și de instigatorii fasciști, care se amestecă cu revoluționarii verbali (verbalismul poate duce însă și la acțiune, mai ales când o mitizează), și reprezentăm o mască perfectă nu doar din punct de vedere fizic - curgerea și unduirea noastră dezordonată tind să omologheze toate fețele
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
la „chestiuni” de Dreapta. Ciclul s-a încheiat. Subcultura la putere a absorbit subcultura de opoziție și și-a însușit-o: cu o abilitate diabolică, a făcut cu răbdare din ea o modă care, dacă nu poate fi numită chiar fascistă în sensul clasic al cuvântului, este însă de o reală „extremă dreaptă”. Închei cu amărăciune. Măștile dezgustătoare pe care tinerii și le pun pe chip, urâțindu-se aidoma prostituatelor bătrâne dintr-o nedreaptă iconografie, recreează obiectiv pe fizionomiile lor ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
a început de la revoluționarea tăcută a infrastructurilor. Desigur, în toți acești ani, nu a-ncetat lupta de clasă, care continuă încă. Așa se explică, de fapt, aspectul exterior al acestei reacțiuni revoluționare, aspect ce se prezintă în formele tradiționale ale dreptei fasciste și clerico-liberale. În timp ce reacțiunea primară distruge în mod revoluționar (față de sine însăși) toate vechile instituții sociale - familia, cultura, limba, Biserica -, reacțiunea secundară (de care se folosește temporar cea dintâi, pentru a se putea înfăptui la adăpostul luptei directe de clasă
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
care, în numai câțiva ani, a distrus toate culturile periferice ce - până acum câțiva ani, tocmai - aveau asigurată o viață proprie, în esență liberă, chiar și la periferiile cele mai sărace și de-a dreptul mizerabile. Nici o formă de centralizare fascistă nu a reușit să facă ceea ce a făcut centralizarea operată de civilizația de consum. Fascismul propunea un model reacționar și monumental, ce rămânea însă la stadiul de literă moartă. Diferitele culturi alternative (țărănești, lumpenproletare, muncitorești) continuau să se supună imperturbabile
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
mentalitate care, altfel, n-ar ști unde să se localizeze. Prin spiritul televiziunii se manifestă concret spiritul noii puteri. Fără îndoială (ne-o arată rezultatele) că televiziunea este autoritară și represivă ca nici un alt mijloc de informare din lume. Ziarul fascist și inscripțiile de sloganuri mussoliniene de pe zidurile caselor ne fac să râdem (cu durere): este ca și când am compara plugul cu tractorul. Țin să repet că fascismul nu a fost, practic, în stare nici măcar să rănească sufletul poporului italian: noul fascism
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
și ideologia hedonistă a puterii. Dimpotrivă, astăzi, există motive obiective pentru o angajare totală. Starea de urgență cuprinde masele; ba mai mult, cuprinde în special masele. Aș rezuma aceste motive în două puncte. Primul: „suportarea” unei lupte împotriva vechilor asasini fasciști, care caută să creeze tensiuni de data aceasta nu lansându-și bombele, ci instigând mulțimea la dezordini în parte justificate de nemulțumirea extremă. Al doilea: repunerea în discuție a „compromisului istoric”1, acum că el nu se mai configurează ca
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
clericalismul și sforăriile) poate conviețui în mod pașnic cu noul (producție a inutilului, hedonism, dezvoltare cinică și nediscriminată); și aceasta pentru că o astfel de conviețuire este un dat obiectiv al națiunii italiene. Continuitatea dintre cei douăzeci de ani de regim fascist și cei treizeci de ani de regim creștin-democrat își află temelia în haosul moral și economic, în defetism ca imaturitate politică și în restricția Italiei de a accede la locurile prin care trece istoria. Ceea ce i-a deosebit formal pe
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
treizeci de ani de regim creștin-democrat își află temelia în haosul moral și economic, în defetism ca imaturitate politică și în restricția Italiei de a accede la locurile prin care trece istoria. Ceea ce i-a deosebit formal pe foștii stăpâni fasciști de noii stăpâni creștini democrați (care nu mai au absolut nimic creștin în ei, întrucât au aruncat cu cinism masca) este exercițiul puterii: regimul fascist a fost o dictatură, iar cel creștin-democrat a fost unul parlamentar-polițienesc. Parlamentarismul a fost un
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
accede la locurile prin care trece istoria. Ceea ce i-a deosebit formal pe foștii stăpâni fasciști de noii stăpâni creștini democrați (care nu mai au absolut nimic creștin în ei, întrucât au aruncat cu cinism masca) este exercițiul puterii: regimul fascist a fost o dictatură, iar cel creștin-democrat a fost unul parlamentar-polițienesc. Parlamentarismul a fost un lux permis noilor stăpâni (antifasciști!) prin prezența Bisericii. Grandioasa majoritate pe care Creștin-Democrația a obținut-o dintotdeauna la votări în ultimii treizeci de ani datorită
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
este - cred eu - imposibil de realizat de-acum, din punct de vedere istoric. Amenințarea pentru Italia o reprezintă eventual o lovitură de stat asemenea celei din Etiopia (sau Portugalia?), în care armata s-ar plasa - cred - în afara vechiului univers ideologic fascist. Ea s-ar putea susține exclusiv pe principiul de „ordine”: dar o „ordine” menținută pentru a proteja nu un stat al mizeriei și al nedreptății (ca pe vremea fascismului și a creștin-democraților din anii ’50), ci pentru a proteja „dezvoltarea
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
la Religia sa codificată (contradicție între termeni, care însă nu putea să lezeze un țăran din Puglia ori din Bretonia, din Friuli ori din Andalusia, a cărui religiozitate se plasa mult dincoace de o atare contradicție). Acordul Bisericii cu regimul fascist 2 a fost un lucru foarte grav, la momentul acelei semnări ce a reprezentat un blestem în ochii lui Dumnezeu; dar astăzi acest acord este încă și mai grav. De ce? Pentru că poporul italian de atunci era „solidar” - în sensul pe
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
analizat raportul Bisericii cu Familia. (...) Cât despre mine, pot spune că sentințele Tribunalului Sacru m-au scandalizat. Dar să fie clar: nu din cauza aberației lor morale și politice, a servilismului lor lingușitor față de aliații tradiționali (oameni de putere creștini-democrați și fasciști) și nu pentru senzația de înșelăciune, de tertip, de ipocrizie, de rea-credință, de insinuare, de privilegiu, care nu apar niciodată mai evidente ca în aceste sentințe. Ele m-au scandalizat din două motive, ce ar putea fi considerate mai degrabă
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
Sigur, trăiască republica antifascistă. Dar care este sensul real al acestei fraze? Să încercăm să-l analizăm. Ea provine din două fapte, care o justifică de altfel în totalitate: 1. victoria zdrobitoare a lui „contra” pe 12 mai3, 2. masacrul fascist de la Brescia, în ziua de 28 a aceleiași luni. Victoria lui „contra” este, de fapt, o înfrângere nu doar a lui Fanfani și a Vaticanului, ci, într-un anume sens, și a lui Berlinguer și a Partidului Comunist. De ce? Pentru că
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
culturii italiene, care se îndepărtează atât de fascismul tradițional, cât și de progresismul socialist. Dacă astfel stau lucrurile, atunci ce rost mai are „masacrul de la Brescia”1 (sau cel de la Milano, înaintea acestuia)? Să fie oare vorba despre un masacru fascist, care implică o reacție de indignare antifascistă? Dacă cuvintele sunt cele care contează, atunci trebuie să răspundem pozitiv. Dacă în schimb contează faptele, atunci răspunsul trebuie să fie negativ sau cel puțin să modifice vechii termeni ai chestiunii. Italia n-
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
s-a unificat foarte mult. Matricea care îi generează pe italieni este de-acum aceeași. Nu mai există deci o diferență apreciabilă - dincolo de o alegere politică încadrabilă într-o schemă moartă care să fie umplută prin gesturi - între un cetățean fascist oarecare și un cetățean antifascist oarecare. Cultural, psihologic și - ceea ce este cel mai impresionant - fizic, ei sunt interșanjabili. Nimic din comportamentul cotidian, la nivel mimic, somatic - dincolo de un miting politic sau o acțiune politică, repet-, nu poate face distincția dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
credea el)? O Italie rustică, lipsită de comodități? Fără televiziune și fără bunăstare? Fără motociclete și geci de piele? O Italie cu femeile închise-n casă și pe jumătate îmbrobodite? Nu, este evident că până și cel mai fanatic dintre fasciști ar considera anacronic să renunțe la toate aceste cuceriri ale „dezvoltării”. Cuceriri care anulează - prin nimic altceva decât prin simpla lor prezență, devenită totală și totalizantă - orice misticism și orice moralism al fascismului tradițional. Prin urmare, fascismul nu mai este
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
ale „dezvoltării”. Cuceriri care anulează - prin nimic altceva decât prin simpla lor prezență, devenită totală și totalizantă - orice misticism și orice moralism al fascismului tradițional. Prin urmare, fascismul nu mai este cel tradițional. Și atunci ce este? Tinerii din taberele fasciste, tinerii din SAM1, tinerii ce sechestrează persoane și pun bombe în trenuri se numesc și sunt numiți „fasciști”: dar este vorba despre o definiție pur nominalistă. Ei sunt întru totul identici cu majoritatea celor de o vârstă cu ei. Din
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]