2,482 matches
-
mai stupefiată și răgușită) ultima frază, care avea să-mi rămână mereu întipărită-n memorie: "Securistul care părea să fie cel mai mare în grad se așeză invers pe scaun, în fața măsuței pe care se afla manuscrisul, bătu cu palma, mirat, pe ultima pagină, scrisă doar pe trei sferturi, și citi..." Nu mai termină însă fraza. Cu părul zburlit pe brațe, rămase o clipă cu ochii în gol, sări ca ars de pe scaunul cu pricina, înșfacă manuscrisul și, urmat de ceilalți
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
uităm la film!" Mama, încă suspinând, fugi în bucătărie și nu mai ieși de-acolo. Mircea se uită ce se uită la film și-apoi se duse după mama lui. Dar în bucătărie nu era nimeni. Încă mestecând, băiatul rămase mirat în mijlocul odăii, între bătrânul bufet verde și masa, cu mușamaua tăiată de cuțite, de care era prinsă o mașină de tocat. Deasupra aragazului, din găurile de aerisire îmbîcsite de fum, ieșeau și umblau pe perete viespi mari, care nu-și
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
știa și el! O dată, după ce fusese cu mama lui la Muzeul Satului, ieșiseră pe altă parte și se rătăciseră pe niște alei umbroase. Dăduseră acolo peste un fel de capelă veche, părăsită. Mircea aruncase o privire-năuntru și rămăsese foarte mirat. Pe peretele capelei era o mare pictură lucioasă, cam ca acelea de pe pereții Policlinicii 10, unde-l duceau când era bolnav. Dar, bineînțeles, aici nu erau pictate gâze, flori uriașe și spiriduși coborând pe o rază de soare, ci un
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
oameni acum mai bine de o mie de ani. Știu doar că, în momentul în care mi-a spus și mie povestea asta, tatăl meu a pomenit ceva despre visul de a sculpta în mintea umană... Xtyn întoarse o privire mirată: - Dar asta este imposibil! Chiar dacă treci de shu și pătrunzi în ann, nu poți să... Tânărul se opri, dîndu-și seama că vorbea de lucruri care nu existau pe vremea primilor coloniști. - Sperau să poată obține un individ care, dacă stau
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
reușit să ne tragi clapa și să mori după ce ai auzit vorbele alea. Ar fi fost tare păcat să pleci dintre noi, mai ales că nu ne-ai explicat ce anume te-a tulburat atât de tare. Abatele ridică ochii mirat spre femeie. - Credeam că ai priceput... Airam se așeză lângă bătrân, luîndu-i în palmă mâna brăzdată de cute adânci. Degetele lor se împletiră și preț de o clipă priviră amândoi fascinați unirea aceea care însemna atât de multe. - Rade, tu
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
a face față lighioanelor. De altfel, presupun că în acest fel luptă și străinii care se ascund în canionul care mărginește Câmpia Arsă. E cel mai banal și mai prostesc mod de a lupta. - De ce spui asta? întrebă Xtyn, sincer mirat. - Fiindcă nimic nu e mai simplu și mai cunoscut decât felul în care se poate omorî un om, strigă Arrus. Ce te-ai fi făcut dacă dușmanii noștri ar fi realizat cât de lesne era să te învingă?! Ajungea ca
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
prea simpli pentru a vedea timpul în adevărata lui desfășurare. - Ai înnebunit? Vorbești fără sens, moșule. - Vezi, iarăși îi dai dreptate lui Korona. Nu înțelegi ce ți se întîmplă, deși ai mai trăit o dată asemenea clipe. - Ce clipe? îl întrebă mirat Carrin. În momentul acela, două năluci trecură pe lângă cei doi pușcași, care rămaseră fără cap înainte de a vedea ce îi atacă. Jetul imens de sânge care țâșni din gâturile lor atrase preț de o fracțiune de secundă privirile celorlați, facîndu-i
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
e de mirare că aceia dintre noi care pățesc așa ceva nu mai pot fi operatori niciodată. Caută mai bine în registre! O să găsești acolo menționate ceremoniile de înmormîntare ale operatorilor... - De ce te-ai supărat atât de tare? întrebă Oksana sincer mirată. - Mi s-a părut că îmi reproșezi că nu am murit și eu. - Dimpotrivă, sunt foarte mulțumită. Sunt mai aproape ca oricând de țelul meu. Alaana preferă să nu spună nimic. - Mai vreau să știu doar un singur lucru. Presupunând
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
Loon simți o neliniște ciudată, o senzația aproape fizică, bizară, care părea să sugereze că interiorul minții sale devenise brusc mai mic. - Mă minți! Nu cred că ești capabil să pătrunzi în mintea cuiva. De altfel m-ar fi și mirat ca așa ceva să fie posibil și în afara Kyrallului. Fără să rostească o vorbă, N'Gai Loon își ridică spre fața celuilalt mâinile descărnate. De sub unghiile lungi țâșniră spre Făurar zece lame ca niște șerpi micuți care se bifurcară și apoi
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
mister din Univers. Din păcate însă, rezolvarea lui va cădea în sarcina succesorilor noștri. Eu nu mă îndoiesc că Ordinul nostru, al quinților, are legătură cu Kyrallul. - Și asta e evident, încuviință Abatele. - De ce spui asta? întrebă N'Gai Loon mirat. - Sunteți cinci, câte unul pentru fiecare trib de pe Kyrall. Și nu faceți decât să imitați ceea ce pot face cu forța gândului oamenii de aici, zise Abatele pe un ton ușor plictisit. Pentru mine c evident acum că, alungat de pe Vechea
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
acum ce avem de făcut? întrebă Kasser. - Trebuie să faceți ceea ce am îndrăznit și eu, să vă duceți menirea la bun sfârșit, Quintaratul și Dinastia trebuie să dăinuie și nimeni nu poate face asta în locul vostru. N'Gai Loon zâmbi mirat. - Spui asta deși ai constatat că suntem dușmani de veacuri? - Abația nu mai există. Poate, cu voia lui Dumnezeu, Sfântul Augustin cel Nou, pe care îl readuc acum la viață, va întemeia una nouă. Kasser își duse mâna în părul
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
direcții opuse. Cel din stânga era un bărbat relativ tânăr, îmbrăcat într-o haină ciudată, făcută dintr-o singură bucată de material cenușiu și legată deasupra șalelor cu un fel de sfoară. Avea chipul rotund, ochii albaștri, care păstrau o privire mirată, și se mișca destul de greoi, semn că pe sub haina largă se ascundea un trup greu încercat de lupte sau de boli. În picioare purta încălțări ciudate, care erau făcute din câteva cordele de piele ce legau o bucată de lemn
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
prin părul lui Xtyn. - Nimeni nu moare cu adevărat. Eu cred că oamenii nu au putut niciodată să aprecieze îndeajuns genul de nemurire cuprins în amintirea semenilor. Atâta timp cât n-o vei uita... - Vorbești ca dintr-un film... - Film? întrebă Alaana mirată. Xtyn își dădu seama că amintirea aceea, care îi aparținea lui Augustin Bloose, era prea greu de povestit în cuvinte pentru a fi înțeleasă de Alaana. Se gândi însă că încăpățînarea cu care oamenii se agățau de genul acela de
Aba by Dan Doboș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295578_a_296907]
-
palma, ștergând-o de marginea mesei, Audbert se gândi că ar putea face un pic de conversație, acum, că gheața fusese spartă. — Nu e puțin prea devreme să pregătești cina? întrebă, arătând jovial către ceaunul de pe foc. Malaberga îl privi mirată. — Cina? Ești nebun? Asta e o fiertură pentru o femeie din sat. — O gravidă care vrea să avorteze? Ea, cu mâinile pe șoldurile slabe, îl fixă un moment: — Da, chiar așa: o femeie gravidă... Are deja șapte copii și un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
ce locuia la ultimul etaj al unei case de lângă sala de concerte Augusteo. Camera lui era așezată lângă cupola mobilă, de sticlă, a teatrului. Toate concertele se auzeau foarte bine și din camera lui. Sabin Popp a fost mai mult mirat decât bucuros de sosirea noastră. Camera era netencuită, piatră pe jos, piatră sus, pereții tot de piatră, un fel de celulă cu un pat de fier pentru o persoană, un cuier, un lavoar, lucruri pentru pictorie, două planșete mari din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1449_a_2747]
-
obișnuiesc cu această legitimitate de necrezut: eram la mine acasă. Fatalist, îmi umplui gura cu pâine și mă prefăcui că sunt în largul meu. Mirosul hranei o atrase în bucătărie pe cea care presupuneam că-mi este soție. Nu păru mirată să mă vadă. Eram de o mie de ori mai surprins decât ea. -Bună seara, îmi spuse cu un zâmbet fermecător. -Bună seara, răspunsei, cu gura plină. -Olaf nu e cu dumneavoastră? Nu am avut reflexul să-i spun că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1943_a_3268]
-
Săi magici, a strălucirii lor ucigătoare nu înceta să mă chinuiască. Cum puteam s-O uit, când era atât de strâns legată de existența mea? Nu, nu-i voi revela niciodată numele: siluetă eterată, subțire, vaporoasă, cu doi ochi imenși, mirați, strălucitori, în profunzimile cărora viața mea ardea și se topea încet și dureros, Ea nu mai are legături cu lumea asta josnică și feroce. Nu, nu trebuie să-I pângăresc numele cu lucruri pământești. După ce s-a stins, m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
Ei. Privea fără să vadă, un surâs extatic și inconștient Îi înghețase pe buze, ca și cum S-ar fi gândit la cineva absent. Prin lucarnă I-am văzut atunci ochii teribili și fermecători, plini parcă de un reproș amar, ochi tulburători, mirați, amenințători și promițători totodată. Scânteia vieții mele se pierdu în profunzimea acestor pupile strălucitoare, cu expresie misterioasă. Această oglindă fascinantă îmi absorbi întreaga ființă și mă purtă în ținuturi unde gândirea umană își pierdea orice putere. Ochii oblici turcmeni, animați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
am tot potrivit fața, nu ajungeam să le regăsesc expresia. Apoi, am văzut cum, dintr-odată, obrajii Ei se colorează insensibil într-un roșu ce amintea culoarea cărnii expuse pe tejgheaua măcelarilor. Se reînsufleți. Ochii, peste măsură de mari și mirați, ochii Săi, în care se concentrase toată splendoare vieții și care străluceau cu o lumină morbidă, ochii bolnavi și mustrători se deschiseră încet și mă fixau. Apoi se închiseră din nou. Era pentru prima dată când sesiza că exist. Asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
de la mâna stângă. Involuntar, m-am apropiat de el, am scos prăjiturile din buzunar și i le-am întins: „Șah Djan mi le-a dat pentru tine.“ Fiindcă el îi spunea soției mele Șah Djan, ca și cum era mama sa. Foarte mirat, contemplă prăjiturile cu ochii săi oblici și le acceptă cu o mână ezitantă. M-am așezat pe bancă și am luat copilul pe genunchi. L-am strâns în brațe. Trupul său era cald. Pulpele picioarelor semănau cu ale soției mele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
inimă și cu nebunia-n creieri. Dar azi, mulțumită cerului, am scăpat de toate... Azi pun capăt vieței mele vagabonde căci Stela; mea mă face fericit Dar... cine vine? [SCENA III] DOCT[ORUL] (d-afară) Bine, bine! // (întrînd) Alecule! [ȘTEFAN] (mirat) Domnule! D[OCTORUL] A! Domnule! Da' ia stai! O! Domnu Vrance de nu mă-nșel... Nu mă mai cunoști, paciente? [ȘTEFAN] O, dragă doctore, cine nu te-ar cunoaște! (strîngîndu-i mîna) D-ța... care mi-ai cârpit de atâtea ori
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
și care avea in privirea sa o durere sălbatecă, din care cauză credeam că voi auzi desigur de la el vreo veste neplăcută. - Voiam să vă rog pentru cheia de la mormântul Lejonsward, zise el, o aveți pesemne încă? - Cum, întrebai eu mirat, vreți a o avea acuma? e prea tîrziu! - Vreau s-o am, zise străinul cu nerăbdare, căci un cadavru - da, într-adevăr un cadavru - o să se mai adauge încă pe lângă celelalte chiar acuma. Străinul îmi părea atât de extraordinari încît
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
vizită de la un călugăr. "Iertați senor, zise el, dacă vin cu o întrebare cam gravă; ai d-ta un lanț de aur pe care l-ai căpătat odinioară de la o damă mare pe care o iubeai... Eu căutai la el mirat și răspunsei: Da' ce poți ști d-ta despre aceasta? " "Ba da, senor. Eu am preparat pe o femeie bătrână la moarte, care se ocupa cu {EminescuOpVIII 574} facere de venine și ea-mi mărturisi următoarele, dîndu-mi voie de-a
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
predomni esplicarea că de ciumă ar fi fost vorba; căci aducerile aminte ale oamenilor prind formă după cele ce li se întîmplă. Astfel găsiră că întîmplarea s-a împlinit după prevestire, de vreme ce ciuma izbucni deodată cu năvălirea peloponezienilor. Lucru de mirat este însă că boala nu a pătruns în Pelopones, ci a pustiit mai ales Atena și multe alte ținuturi foarte populate. Acesta a fost decursul ciumei. {EminescuOpVIII 588} MAXIME - AFORISME de La Rochefoucauld MAXIME [ 2] Amorul-propriu este cel mai mare lingușitor
Opere 08 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295586_a_296915]
-
cutia era plină de monezi de aur. „De unde erau oare, de ce nu le folosise cerșetorul, cum de nu descoperise pe ce bogăție stătea?” - „E cutia mea magică, e cutia mea magică, ți-am spus eu!”striga fetița fericită. Doctorul privi mirat când la fetiță, când la cutie și-și zise: „Să stai pe o comoară și totuși să nu bănuiești nimic și să trăiești în sărăcie! Neobișnuite sunt căile Domnului!” Oare nu suntem noi cerșetorii care stau la poarta vieții așteptând
Trăieşte viaţa pe care o iubeşti! by Alexandra Lupu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91668_a_93006]