2,391 matches
-
obscene pe unde au fost cu siguranță gurile lor înainte de asta. — Va trebui să faci ceva, îi spuse laconic vânzătoarea de dulciuri patronului, în seara asta a fost mai rău ca niciodată. Patronul oftă și porni spre locul unde Ignatius mormăia: — O, Doamne, acum își plimbă probabil fiecare limba peste dinții îmbrăcați și stricați ai celuilalt. Trei Ignatius înaintă clătinându-se pe cărarea de cărămidă care ducea spre casă, urcă anevoie treptele și sună la ușă. O ramură a bananierului uscat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
N-ai văzut unde s-a dus? întrebă ea. Ajută-mă să-l găsesc, Jones. Jones puse pămătuful de praf pe bar și cercetă terenul în căutarea monedei, încordându-și privirea ca să vadă prin ochelari și fum. — Ce mai porcărie, mormăi pentru el, în timp ce bâjbâiau amândoi pe jos. — L-am găsit, strigă Lana emoționată. Uite-l aici. — Ăău! Zău că mă bucur că l-ai găsit. Hei! Ai face bine să n-arunci dolari d-argint pe jos, dacă nu vrai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
am menajat destul până acum în corespondența noastră. Nu-mi mai scrie decât dacă te-ai implicat. Nu pot suferi lașii. M. Mincoff P.S. Scrie de asemenea dacă accepți să joci rolul proprietarului. — Am să-i arăt eu gaiței ăsteia, mormăi Ignatius, arzând programul mototolit la focul de sub tocăniță. Patru Levy Pants ocupa două corpuri de clădire contopite într-o unitate macabră. Partea din față a fabricii era o clădire comercială din cărămidă, construită în secolul nouăsprezece, cu acoperiș mansardat care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
puștii ăștia la munci prea grele, Gonzalez. La revedere, domnișoară Trixie. Soția mea a întrebat de dumneata. Domnișoara Trixie ședea jos pe podea, legându-și șiretul de la un pantof. — Domnișoară Trixie, strigă domnul Gonzalez. Domnul Levy vorbește cu dumneata. — Cine? mormăi domnișoara Trixie. Parcă spuneai că a murit. — Sper că veți constata niște schimbări foarte importante, când veți mai trece pe aici data viitoare, spuse Ignatius. Avem intenția să revitalizăm, ca să zic așa, întreprinderea dumneavoastră. — Foarte bine. Ia-o încet, spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
băteau dușumeaua cu convingere, purtând sânii care se bălăbăneau și șoldurile care se roteau când înainte, când îndărăt, în spațiul dintre masă și sobă. Deci aceasta era mătușa agentului de stradă Mancuso. Numai el putea să aibă o asemenea mătușă, mormăi disprețuitor Ignatius. — Hoo! strigă veselă doamna Reilly. Santa! — Priviți figura asta, copii! strigă femeia cu păr cărunt ca un arbitru de lupte libere și începu să se scuture, lăsându-se din ce în ce mai jos, până când fu gata să atingă podeaua. — O, Doamne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
mâinii. Ar putea fi ceva suspect, se gândi agentul Mancuso. Deschise ușa și se duse la băiat. Tușind, încercă să spună cu o voce prietenoasă: — Ce scrii be mână, băiete? George privi monoclul și barba din dreptul cotului său și mormăi: — Du-te dracului d-aici până nu-ți dau un picior drept în boașe! — Ghemi boliția? tatonă terenul Mancuso. — Nu, răspunse George. Cară-te și gata. Nu fac scandal. Ți-e frigă de boliție? George se întreba cine poate fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
nu le țină la el două ore, în fiecare zi. Unde poți păstra asemenea marfă? Te plictiseai s-o porți cu tine toată după-amiaza. Maică-sa era acasă tot timpul, deci acolo nu se putea duce cu ea. — Javră calică, mormăi George. Ridică pachetul mai sus sub braț și constată că mai purta și cartea pe care o luase de la agentul deghizat. Să furi de la un caraliu! Și asta era una bună. Don’șoara Lee îi spusese să-i aducă o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
ș-arătos a’ dumitale? întrebă domnul Robichaux, ca să pună capăt tăcerii care se așternuse. — Cine? — Fiu’ dumitale! — A, el. E bine. Gândurile doamnei Reilly zburară îndărăt în Constantinopole Street unde îl lăsase pe Ignatius scriind la el în cameră și mormăind ceva despre Myrna Minkoff. Prin ușă, doamna Reilly îl auzise pe Ignatius spunând cu voce tare: „Ar trebui biciuită până cade la pământ!“ Urmă o lungă tăcere, întreruptă doar de zgomotul violent pe care îl făcea doamna Reilly sorbind din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
putrezind la tine în cameră. Ostilitatea ta față de conferința pe care o voi ține este manifestarea sentimentelor tale de ratare, eșec și impotență mintală (?). — Această fufă liberală ar trebui să fie trasă în țeapă pe membrul unui armăsar deosebit de mare, mormăi furios Ignatius. — Cum? Ce-ai spus, băiete? Ignatius, ești pe cale de a suferi o cădere nervoasă. Trebuie să faci neapărat ceva. Chiar și munca voluntară la un spital te-ar smulge din apatie și nu ți-ar strica probabil nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Gonzalez o ignoră tot timpul și o face, într-o sută de feluri, să se simtă nedorită. În subconștientul ei urăște Levy Pants. — Parcă numai eu? spuse domnișoara Trixie. — Trist, foarte trist, fu unicul răspuns al domnului Levy. Domnișoara Trixie mormăi ceva și aerul îi ieși șuierând printre buze. Și acum hai s-o sfârșim, spuse domnul Levy. Te-am lăsat să te joci făcând aici o mulțime de lucruri ridicole. Acesta din urmă nu are nici un rost. Dacă vrei să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
astea numai ca să mă înfurii? Poți să mă înfurii și fără să te străduiești atâta. Și acum las-o în pace. Singura ei dorință este să se pensioneze. E ca și cum ai chinui un animal necuvântător. — Sunt o femeie foarte atrăgătoare, mormăi domnișoara Trixie în somn. — Ascultă ce spune, strigă fericită doamna Levy. Și tu vrei să o arunci afară în zăpadă? Abia am reușit să-i pătrund în suflet. E ca un simbol a tot ce tu n-ai reușit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
votanților, broșuri, comitete. Vom da startul acțiunii cam pe la opt. Eu stau pe St. Peter Street, o casă placată cu stuc galben, imediat cum ieși din Royal Street. Nu poate să-ți scape. Uite cartea mea de vizită. — Oh, Doamne! mormăi Ignatius, privind cartonașul mic și sobru. Nu se poate să te cheme Dorian Greene! — Ba da. Nu-i nemaipomenit? întrebă leneș Dorian. Dacă ți-aș spune adevăratul meu nume n-ai mai sta de vorbă cu mine niciodată. E atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
o lampă cu ultraviolete o copseseră pe domnișoara Trixie până la o nuanță cafeniu-aurie. Zău că arată bine, spuse domnul Gonzalez. Vocea îi suna fals și zâmbea strâmb. Ați făcut cu ea ceva minunat, doamnă Levy. — Sunt o femeie foarte atrăgătoare, mormăi domnișoara Trixie. Domnul Gonzalez râse nervos. — Ascultă, te rog, ce-ți spun, i se adresă doamna Levy. O parte a problemelor acestei femei vin din cauza unei asemenea atitudini. Nu are nevoie să fie ridiculizată. Domnul Gonzalez încercă, fără să reușească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
A! Vrai s-o vezi? Vino p’aci-ntr-o seară cân’ dansează cu animalu’ ei. — Doamne, Dumnezeule, să nu-mi spui că ea e Harlett O’Hara. — Îhî! Chiar ea-i Harla O’Horror. — Boetius și un animal favorit, mormăi Ignatius. Ce mai descoperire! — Ar’ să deschidă peste vro trei zile. Tre’ să vii și tu. E număru’ cel mai grozav pe care l-am văzut. — Îmi pot imagina, spuse respectuos Ignatius. Vreo satiră strălucită despre decadența Vechiului Sud, prezentată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
ce văd aici, spuse el furios. Foarte bine, spuse Frieda. Ia-o din loc! — În noaptea asta bucătăria este teritoriul nostru. Noi hotărâm cine s-o folosească. — Nu mai pot de curiozitate să asist la cheful dat de corpul auxiliar, mormăi disprețuitor Ignatius, îndreptându-se greoi spre ușă. Când să iasă, o cutie goală de bere atinse pervazul ușii în dreptul urechii sale. Ce te-a făcut să pângărești mișcarea noastră invitându-le pe mitocancele astea? N-am avut încotro, explică Dorian
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
munții-n horă prinși, Cu argint pe frunte ninși, Dealurile-n valuri line Și cu pivnițele pline; Sunt câmpiile cu grâu, Pe la brâu cu-albastru râu. Și e mare Că ne are Pe noi toți: Strămoși U Ursul umblă furios, Mormăind în sus și-n jos. -Ce-ai, măi urse - frățioare? Ce te doare? Oare vrei Miere din știubei? Suc de zmeură să bei? Înghețată de agrișe Sau plăcintă de măcrișe? Poate vrei să-ți dau o prună, Moșule, cu blana brună
ANTOLOGIE DE POEZIE PENTRU COPII by Lucia - Gabriela Munteanu, Carla - Daniela Grădinaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/282_a_520]
-
vâlvoi și Încrețit de ploaie. Isobel deschise gura parcă pentru a spune ceva și apoi o Închise. Ploaia se izbea de partea de sus a cortului, aparatul foto păcănea și scâncea În timp ce, blițul se declanșa cu o frecvență amețitoare, generatoarele mormăiau. Cu toate astea, liniștea era asurzitoare. Medicul de serviciu fu cel care rupse vraja: — La naiba! Stătea Într-un picior, scuturându-l pe celălalt, În care se putea vedea un pantof plin cu apă. Isobel adoptă atitudinea ei profesională. — A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
bolnăvicios, de parcă străzile ar fi fost măcinate de o suferință anume. Ploaia torențială din noaptea trecută nu se oprise de tot, iar picăturile grele loveau În continuare trotuarele alunecoase. Canalele dădeau deja pe dinafară. Autobuzele Își croiau calea pe drum mormăind, Împroșcând cu jeturi de arteziană pe oricine era Îndeajuns de nebun să iasă din casă Într-o zi ca asta. Blestemând, Logan Își strânse cu o mână haina Încheiată, dorindu-le În același timp o moarte lentă și dureroasă tuturor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
privea drept În față, prin parbriz către Lang Stracht care se Întindea Înainte, cenușiu și posomorât. — Păi... Ăăă... făcu el. — Dacă te interesează Colin Căcănaru’, făcu el În șoaptă, dar se opri brusc, se lovi cu palma peste gură și mormăi În direcția agentei Watson. Scuze, iubire, m-a luat gura pe dinainte. Watson ridică din umeri: la urma urmei, Îl făcuse și ea În toate felurile pe Miller În urmă cu doar câteva minute. Leslie zâmbi stânjenit. — Mda, oricum, căcățelul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
auzi. După expresia feței ei, bănui că Îi pusese o Întrebare. — Hmmm... făcu el, trăgând de timp. În ce sens? Era Întrebarea standard pentru a continua o discuție. Watson se Încruntă. — Adică... ce a spus doctorul azi-noapte? La urgențe? Logan mormăi ceva indescifrabil, după care scoase din buzunarul interior al hainei o sticluță de plastic, pe care o agită. — Una la patru ore, de preferat după masă. A nu se lua În combinație cu alcool. Deja luase trei În acea dimineață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
nimic, ne oprim. Inspectorul Îi Întinse punga cu bomboane, care era aproape goală, și polițistul luă una, aruncându-și-o În gură cu vădită satisfacție. — Nimeni nu ne poate reproșa că nu ne-am făcut treaba cum trebuie. Da, domnule, mormăi el cu gura plină. Insch Îi dădu liber polițistului și le făcu semn lui Logan și Watson. — Autopsia, spuse el direct și ascultă apoi relatarea lui Logan despre profanarea corpului lui David Reid la fel cum ascultase și raportul despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
stătea pe latură opusă a mesei arăta vag familiar. Era vreunul din echipa de căutări? Era cel care vărsase bere peste tipul cu barbă de la Investigații? Watson trânti alt sandviș cu șuncă pe masă, de data aceasta În dreptul agentului care mormăi. — Nu trebuia să faci de mâncare, spuse Logan zâmbindu-i lui Watson, În timp ce aceasta așeza ultima serie de felii de șuncă În tigaie. Un nor mare de abur sfârâitor se ridică din tigaie, iar ea Încercă să-l răspândească cu ajutorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
cu vocea trădând Îngrijorare, chiar nu arăți bine. Ești sigur că ești În stare să mănânci ăla? Arătă Înspre sandvișul cu șuncă rămas pe masă. — Pare foarte, foarte gras. Gura lui Watson era plină de mâncare, Însă tot reuși să mormăie printre buze. — Nu-l băga În seamă, Steve. Îți va prinde foarte bine. Mda, spuse agentul fără nume. Bagă În tine, Steve. Bucăți sănătoase de porc mort. Prăjit În propria untură. Înecat În grăsime. Exact lucrul de care ai nevoie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
De ce? Nenorocitul de Sandy Șarpele a mâncat niște rahat. Zice că suntem cu toții niște incompetenți și că vrem să-i punem În spate clientului lui toate crimele că habar n-avem. Spune că se repetă povestea cu Judith Corbert. Logan mormăi nemulțumit. Tot ce găsiseră fusese degetul inelar de la mâna stângă, cu tot cu verigheta de aur și domnul Sandy Moir-Farquharson făcuse praf rechizitoriul procurorilor. Soțul fusese achitat, deși toată lumea știa că el o făcuse; Sandy Alunecosul se alesese cu un cec gras
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
și o puse pe masă. — Ai timp până la patru. „Cum l-a găsit Eroul Poliției pe copilul dispărut?“ Poimâine: nu-i mai pasă nimănui. M-anunți când știi. 16 Era prea târziu să se mai culce la loc, așa că Logan mormăi În drum spre duș și apoi spre sediul general al poliției. Strada era sticlă, Întrucât cei de la consiliu făcuseră ceea ce făceau de obicei, adică nu dăduseră cu nimic pe străzi și trotuare. Dar măcar nu mai ploua. Deasupra capului său
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]