2,334 matches
-
întuneric timp de o oră. Dylan și Clodagh au fost primii care au sosit la restaurant. Au purces în tăcere solemnă prin camera albă și goală, străjuită de coloane albe grecești, timp în care Clodagh a devenit chiar și mai neliniștită din cauza rochiei sale. Părea să atragă priviri uimite de la personalul plictisit. Încercând să tragă de ea în jos pentru a o face să pară mai lungă, s-a grăbit să ajungă în siguranță la masă. Ieșise din circuit pentru prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
mai privit câteva secunde intrigată, înainte de a spune: — Cum e chestia aia? Cu totul. —Delicios. Ai picanteria ghimbirului, căldura de la wasabi - chestia aia verde - și dulceața peștelui, explică Jack. E un gust ca nici un altul, dar creează dependență. Curiozitatea o neliniștea pe Ashling. O parte din ea tânjea să guste, dar, sincer, pește crud... Adică, pește crud! Încearcă asta, întinse Jack bețișoarele către ea, cu bucata pregătită între ele. Corpul lui Ashling s-a retras imediat și fața i s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
sau va mânca și un sendviș a durat vreo patruzeci de minute. O ceașcă cu ceai e bine. Am Penguins, o tentă Monica. Și prăjiturele fluture, le-am făcut eu. Nu, eu... oh... Discuția despre prăjiturele făcute în casă o neliniștea pe Ashling. Monica a deschis o cutie metalică de biscuiți, arătându-i prăjiturele cu forme ciudate, toate cu câte două aripi înfipte într-un moț de cremă. Crema era presărată cu sute și mii de chestii și, în timp ce Ashling lua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
zi după-amiaza, Marcus a sosit cu o păpușă Barbie pentru Molly și cu un camion roșu pentru Craig. În ciuda cadourilor, copiii l-au întâmpinat cu reticență. Amândoi simțeau că lumea lor fusese dată peste cap și se simțeau și mai neliniștiți de prezența acestui nou-venit. Luptându-se cu rezistența lor, Marcus s-a jucat răbdător cu amândoi, pieptănând părul păpușii Barbie și împingând camionul înainte și-napoi, înainte și-napoi pe covor. A fost nevoie de o oră de atenție necondiționată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Încredere În mine? În realitate, nu suportase ideea că mă interesează și altă formă de gîndire decît a lui. Dacă aș fi pastișat un text al lui Claudel despre Biblie, sau inefabila proză a prietenului Daniel-Rops, nu s-ar fi neliniștit. Într-o compunere care, după părerea mea, ar fi fost lipsită la fel de mult, dacă nu și mai mult, de bucurie și de iubire, tata și profesorul meu ar fi regăsit locurile comune ale unui catolicism care Îi liniștea zi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
ai pierde mințile În brațele mele“? Din păcate, nu se punea problema. Era tîrziu și trebuia să mă Întorc acasă, altfel Tina ar fi fost cea care și-ar fi pierdut mințile, iar eu nu voiam ca ea să se neliniștească. Doar dacă nu cumva...“. Nu cumva ce? - Doar dacă nu cumva mă aduci Înapoi acasă cu mașina?“. Isabelle a acceptat și am cunoscut astfel, cu ea, ceea ce tata ar fi numit „dezmăț și trădare“. Pentru Tina, mă Întorceam de la o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
a scris. „Neliniștea nu mă părăsește“, scrie el gîndindu-se la două din fetele lui care, În timpul vacanței, plecaseră la plimbare și nu se Întorseseră Încă. Recunoaște singur: sînt de-acum mari și el știe prea bine unde sînt, dar e neliniștit. E seară. Dat fiind contextul, nu are a se teme de un accident de circulație... Surorile mele aveau optsprezece și douăzeci de ani, iar tatăl lor Își spune: „Au rămas În ele destule urme ale iubirii tale ca să ai Încredere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
există decît o singură atitudine valabilă: să am Încredere, să mă sprijin pe acești ani Îndelungați În care copiii mei au trăit din dragostea noastră, În dragostea noastră, și să-i las mereu În mîinile lui Dumnezeu. Cu toate astea neliniștea nu mă părăsește. O las să-mi dea tîrcoale, o las să pătrundă În mine În voia ei. Simt că sufăr. Ofer această suferință drept ceea ce este: tresărirea unor nervi obosiți sau conștiința paternității mele treze, nu știu prea bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
gris: funcționarea presei românești, cu privire la perioada de campanie electorală, într-un context al (dez)informării manipulatoare, al corupției generatoare de false atitudini, al lipsei de libertate reală, al tinereții și fragilității democrației: (tr.:) „Presa serioasă a fost neglijată”, „Presa se neliniștește”, „Oligarhii din presa scrisă și audiovizuală - oameni ai puterii, ai banului care controlează principalii vectori de informație din România”, „Capitalul străin foarte prezent”, „Televiziunea română este ca o adolescentă”, „Media este peste tot dar, de fapt, ea nu există”, „Presa
Cuvântul - dinspre şi pentru oameni... : declaraţii politice, texte de presă, discursuri, interviuri, corespondenţă by Sanda-Maria ARDELEANU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/100953_a_102245]
-
al lui Iorga, apropierea vasului care îi aduce pe Paris și Elena la Troia ar trebui să fie prilej de veselie o dată ce vestește sărbătoarea nunții. Cu toate acestea, o presimțire întunecată umbrește momentul festiv, iar Priam, Hecuba și Andromaca sunt neliniștiți de dorul de luptă al lui Hector : parcă pe toți apasă o frică, o prevestire (III 1). Încrezător în această pace sfântă a zeilor din ceruri, preotul cetății le reamintește troienilor interdicția de a cerceta misterele lumii : este poruncă a
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
face să se teamă că ar putea fi la rândul lui omorât, supoziție infirmată de Marghioala : Te las în viață, să mă porți în suflet, ca pe o groază, ca pe o pedeapsă a lui Dumnezeu (II, p. 628). Afirmația neliniștește ca semn al unui curaj smintit : mă faci să înțeleg că nu vei cunoaște mila de te las (II, p. 628). Bizuindu-se pe cel din urmă prieten, ura sa întreagă (II, p. 629), nevasta abandonată intenționează să răspundă ultragierii
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
consecvente nu puteam lega. Așa mi se pare. Însă, după ce crizele se potoleau, deveneam iar sănătos și puternic, cum sunt acum. Mi-aduc aminte: tristețea din sufletul meu era insuportabilă; chiar îmi venea să plâng; mă tot miram și mă nelinișteam; mă deprima groaznic faptul că toate îmi erau străine; asta am înțeles-o. Ceea ce era străin mă ucidea. Mi-amintesc că din această beznă m-am trezit cu desăvârșire într-o seară, la Basel, tocmai când intram în Elveția, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ghes nici o chemare? întrebă Alexandra. — La început, chiar la început, îmi dădea ghes să plec și mă apuca o mare neliniște. Mă tot gândeam cum voi trăi; voiam să-mi pun la încercare destinul, mai ales în anumite clipe eram neliniștit. Știți că există asemenea clipe, mai ales în solitudine. La noi, acolo, era o cascadă mică și cădea de sus, din munte, ca un fir de ață subțire, aproape perpendicular; era albă, vuitoare, înspumată; cădea de sus, dar părea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
întorc de unde am plecat să-i povestesc lui Ippolit. Fără îndoială, veți fi primit, nu vă fie teamă! Nastasia Filippovna e grozav de originală! Urcați pe scara asta, la etaj, o să vă arate ușierul! XIIItc "XIII" Intrând, prințul era foarte neliniștit și se străduia din răsputeri să-și facă curaj. „Cel mult, se gândea el, n-or să mă primească și or să-și închipuie ceva urât despre mine sau, poate, mă vor primi și-și vor râde de mine pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
are fizionomia întregii voastre familii și a modului vostru de viață; dar întreabă-mă de ce am ajuns la concluzia asta și n-am să știu cum să-ți explic. E o aiureală, desigur. Chiar mă tem că tocmai asta mă neliniștește atât de mult. Mai înainte nici nu m-am gândit că stai într-o casă ca asta, însă, de cum am văzut-o, mi-am și zis: „Păi tocmai așa trebuia să fie casa lui!“ — Vezi! râse vag Rogojin, neînțelegând pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
sunt decât cazuri deosebite, pe când aceștia doar... se înșală... Numai că n-aș fi vrut aici, de față cu toată lumea. Scuzați-mă, Lizaveta Prokofievna, vor intra, vi-i arăt, apoi îi conduc în altă cameră. Poftiți, domnilor! Era mai degrabă neliniștit de alt gând care îl chinuia. Se întreba: oare n-o fi pus cineva dinadins la cale această tărășenie, potrivind-o anume la această oră, în această seară, ca să fie de față chiar acești martori și n-o fi aranjat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
noii harababuri din casă. Dar vedea clar că tatăl lui caută cearta cu lumânarea clipă de clipă și în orice loc, vedea că s-a schimbat deodată atât de mult, încât nu mai semăna deloc cu cel dinainte. Îl mai neliniștea și faptul că în ultimele trei zile bătrânul nu mai pusese strop de băutură în gură. Știa că s-a despărțit și chiar s-a certat cu Lebedev și cu prințul. Kolea de-abia se întorsese acasă cu două litre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
generalul, care se pomenise deodată lângă prinț și remarcase extrema atenție cu care asculta acesta discuția. Până atunci îl întreținuse pe generalul care îi era șef, dar observase de mult rezerva excesivă a lui Lev Nikolaevici și începuse să se neliniștească; voia să-l implice într-o oarecare măsură în discuție, arătându-l și recomandându-l astfel pentru a doua oară „persoanelor de vază“. — Lev Nikolaevici a fost copilul de suflet al lui Nikolai Andreevici Pavlișcev, după moartea părinților săi, plasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
noastră rusă, trebuie să ne punem în fruntea lor și ar fi cazul să nu se mai susțină la noi că predica lor este elegantă, cum a spus cineva adineaori... — Dar dați-mi voie, dați-mi voie! spuse, grozav de neliniștit, Ivan Petrovici, uitându-se în toate părțile și chiar începând să se teamă. Ideile dumneavoastră sunt, desigur, lăudabile și pline de patriotism, dar totul este exagerat în cel mai înalt grad și... chiar ar fi mai bine să renunțăm... Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ies întâmplător în cale. Dar se citea pe chipul ei dacă trebuie s-o fac „negreșit“ sau nu. Mi-a aruncat o privire, de mi-a stat inima în loc... După alte câteva întrebări, prințul, deși nu mai află nimic, se neliniști și mai mult. Rămânând singur, se întinse pe canapea și începu iarăși să se gândească. „Poate că vor fi având vreun musafir până la ora nouă și îi e frică pentru mine, nu vrea să mai fac cine știe ce năzbâtie“, inventă el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
cuprinse camera cu privirea; dezgustul i se întipări vizibil pe față, ca și cum s-ar fi temut să nu se murdărească aici. Cu gesturi mașinale, își aranja veșmintele și într-un rând își schimbă chiar locul, mutându-se cu un aer neliniștit spre capătul canapelei. Puțin probabil ca aceste mișcări să le fi făcut în mod conștient, dar tocmai de aceea comportamentul ei amplifica jignirea. În sfârșit, privi ferm și drept în ochii Nastasiei Filippovna și citi pe loc tot ce licărea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
precum o indigestie - mai gânditori decât un filozof. Și mai mult decât catedralele, nu ne face mai religioși mâna unui cerșetor ce ne arată drumul de urmat într-un oraș mare și-n care ne-am pierdut? Începi a te neliniști de Timp, cu mult înainte de a-i citi pe filozofi, privind atent, într-un moment de oboseală, fața unui om bătrân. Brazdele adâncite de necazuri, de speranțe și de năluciri se înnegresc și se pierd parcă fără urmă într-un
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
s-ar putea să-l prindă pe Tiberius departe de Roma, pe câmpul de luptă. Iar legiunile îl divinizează. Pieptul i se umflă sub povara unei dureri adânci. Legiunile! Blestematele alea de legiuni! O adunătură de oșteni inculți. Se plimbă neliniștit prin încăpere, ca un leu în cușcă. Ei, romanii, cuceritorii lumii, au ajuns de râsul dobitoacelor, care se lasă conduse numai de animalul cel mai falnic sau cel mai aprig. Cirezile n-au în fruntea lor un taur degenerat, ci
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
Pomponia întărește: — De aceea, pe lângă zeii poporului nostru, trebuie să-i ado răm în fiecare zi pe lari și penați. Ajunși la parter, Germanicus este surprins de zumzetul înă bu șit din spatele ușii închise ce dă spre vestibul. Se întoarce neliniștit către Tigellin. — Clienții veniți pentru salut s-au adunat și așteaptă să fie primiți, îi șoptește acesta. — Sunt mulți? întreabă îngrozit bărbatul. Aș fi vrut să fac mai întâi libația de dimineață. — Au umplut până la refuz tot spațiul dintre stradă
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
viața i s-ar fi părut ingrată. Într-adevăr, a avut nevoie de toată consolarea filozofiei pentru a se împăca cu soarta. Prin naștere, capaci tăți și educație ar fi trebuit să fie destinat succesului, însă copilăria i-a fost neliniștită și zbuciumată alături de părinți, în fuga lor continuă de trupele lui Octavianus. Iar la 36 de ani s-a trezit dat la o parte pentru a face loc nepoților lui Augustus. Despărțit de femeia pe care o iubește încă și
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]