2,052 matches
-
va fi condamnată să dispară de pe fața pământului. Și încă n-a sosit momentul acela. — Dar un palmier are rădăcini, noi nu. Rădăcinile poporului nostru sunt mai adânci și mai solid înfipte în pământ decât cele ale celui mai înalt palmier, interveni mama sa cu vocea domoală. Așa m-a învățat tatăl tău și asta va trebui să-i înveți tu pe copiii tăi. Dacă el n-ar fi fost atât de sigur că deșertul nu-l va trăda niciodată, n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
pe care profetul le promitea celor ce piereau în apărarea credinței sale, singura lui grijă era să transmită o parte din puterea sa celor de același sânge cu el. Dacă acolo, în albia acelei străvechi sekia și la rădăcina acelor palmieri ofiliți ar fi curs cel mai firav firișor de apă care să le permită să-și continue existența, el ar fi fost capabil să-l găsească, de aceea fiii săi aveau obligația de a lupta cu aceeași ardoare cu care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
niciodată n-ai fost un adevărat fiu al Poporului Vălului, al Poporului Spadei sau al Poporului Lăncii. Se scurse o nouă zi. Și apoi alta. Au venit alți vulturi. Au venit o mulțime. Nimic nu se mișca în jurul celor trei palmieri prăfuiți, căci chiar și cea mai ușoară adiere, părea să fi dispărut din acel loc blestemat. Soarele și liniștea erau stăpânii. Moartea era invitata. Laila împărți apa rămasă, un ibric de persoană, fără să facă vrei diferență în funcție de sex sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
care, probabil, se simte cumplit de plictisit, pentru că are absoluta convingere că întotdeauna învinge? Gacel Sayah, fiul cel mare legendarului inmouchar de la care, conform unei vechi tradiții familiale, moștenise numele și rangul în momentul când acesta dispăruse, stătea la rădăcina palmierului cel mare și-și punea tot felul de întrebări în timp ce observa zborul vulturilor. De ce trimisese Moartea atâția mesageri înaripați înaintea ei, dacă până la urmă se hotărâse să nu se înfățișeze? Ce aștepta? Din când în când închidea ochii, încercând să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
într-un loc atât de îndepărtat din pustiu, dar poate de aceea tuaregii au fost, din timpuri imemoriale, stăpânii deșertului. Centimetru cu centimetru, săpară pământul. Piatră cu piatră, completară cercurile. Metru cu metru, urmară drumul pe care-l indicau rădăcinile palmierilor. Erau convinși, „știau“, datorită existenței lor de secole în regiuni atât de pustii, că, dacă acei palmieri erau vii, aceasta se datora sevei pe care o primeau dintr-un loc pierdut în albia acelei sekia. Și dacă se afla acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
imemoriale, stăpânii deșertului. Centimetru cu centimetru, săpară pământul. Piatră cu piatră, completară cercurile. Metru cu metru, urmară drumul pe care-l indicau rădăcinile palmierilor. Erau convinși, „știau“, datorită existenței lor de secole în regiuni atât de pustii, că, dacă acei palmieri erau vii, aceasta se datora sevei pe care o primeau dintr-un loc pierdut în albia acelei sekia. Și dacă se afla acolo, oriunde ar fi fost, ei aveau s-o găsească. Într-o noapte, când Ajamuk lucra la peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
ținuturi atât de îndepărtate. Familia Sayah avu nevoie de o săptămână și ceva ca să astupe gaura din puț punând la loc piatra, să scoată nisipul și să recupereze trupul răposatului, pe care-l îngropă cu o ceremonie simplă, la umbra palmierilor. Dar când se pregăteau să se pună din nou pe treabă, constatară că apa pe care o adusese Ajamuk avea să se termine înainte de vreme. — Trebuie să mai facem un drum, hotărî Laila. Nu cred că e bine să riscăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
o viață îi obligă să lucreze cu aceeași grijă ca și cum ar fi construit un castel din cărți de joc, ce amenința să se dărâme în orice moment. Ajunseră la adâncimea de treizeci de metri, unde rădăcina cea mai groasă a palmierului cel mare începea s-o ia spre miazăzi. De ce oare? Se sfătuiră în jurul focului, încercând să găsească o explicație logică pentru acest fapt aparent absurd. În virtutea cărei ciudate rațiuni o rădăcină care în mod normal trebuia să pătrundă din ce în ce mai adânc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
au ajuns la concluzia cea mai logică după părerea lor: cu mult timp în urmă, în acel loc curgea un pârâu care cobora din munții din apropiere, ceea ce permisese să crească vegetația. Mai târziu, nivelul apei a scăzut și doar palmierii au fost în stare să-și întindă suficient rădăcinile și să se mențină vii. În cele din urmă însă când albia pârâului a secat de tot, rădăcinile s-au îndreptat spre un alt loc, unde încă mai era umezeală. — E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
cu apă, ca să ude mormântul celui ce-și dăduse viața în acea aventură. Acum, în sfârșit, după atâtea nenorociri, greutăți și amărăciuni, familia neîmblânzitului Gacel Sayah avea o casă. Casa lor erau nesfârșite întindere a deșertului, un masiv stâncos, trei palmieri și un puț. Pentru majoritatea oamenilor, era puțin. Pentru tuaregi, era mult. Au adus de la poalele munților cel mai bun pământ și, la umbra palmierilor, au făcut o mică grădină. Apoi au semănat una câte una, într-un fel de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Sayah avea o casă. Casa lor erau nesfârșite întindere a deșertului, un masiv stâncos, trei palmieri și un puț. Pentru majoritatea oamenilor, era puțin. Pentru tuaregi, era mult. Au adus de la poalele munților cel mai bun pământ și, la umbra palmierilor, au făcut o mică grădină. Apoi au semănat una câte una, într-un fel de ritual, prețioasele semințe pe care Laila le păstrase într-un săculeț de piele. Gacel mergea la vânătoare și, din când în când, se întorcea cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
viteză amețitoare. — Cheamă-l pe Suleiman, spuse, apoi intră în casă și reveni cu două puști; când fratele său i se alătură, îi dădu o pușcă, indicându-i cu un gest să ocupe un loc strategic lângă puț, exact lângă palmierul cel mare. Toată familia așteptă ca zgomotosul vehicul să se apropie; acesta se opri la vreo zece metri de gura puțului, iar din el coborâră doi tineri plini de praf. — Aselam aleicum! ziseră. — Metulem, metulem! — Bună ziua! adăugară politicoși, într-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
dorul unei femei cu care să împartă patul în fiecare noapte, dar știau foarte bine că nu aveau multe șanse să-și găsească perechea, când tot ce puteau să ofere erau doar un puț amărât, câteva straturi de zarzavat, trei palmieri și o duzină de capre și cămile. Sărăcia poate fi mult mai dezolantă când o compari cu bogăția; în seara aceea, văzând cum francezii scoteau din minunatul lor automobil cutii peste cutii cu produse exotice, admirând luxul hainelor și încălțărilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
o situație destul de delicată, de aceea copilotul se strădui să se arate împăciuitor. — Bine! îngăimă. Bănuiesc că aveți dreptate și că într-adevăr locul ăsta nu e Sidi-Kaufa, deoarece conform hărții rutiere acolo este o oază cu peste cincizeci de palmieri... Cât vreți pe apă? — Pentru băut, nimic. — Și dacă nu e pentru băut? — Nu e de vânzare. — Cum adică nu e de vânzare? se miră pilotul. Bănuiesc că are un preț. Aici apa reprezintă diferența dintre viață și moarte, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
rămase împietrită, cu gura căscată, necrezându-și ochilor, incapabilă fără doar și poate să accepte că ceea ce se întâmplase putea fi altceva decât un coșmar; de îndată ce mașina ce se îndepărtase pe urmele celei dinainte dispăru, Gacel se apropie de un palmier și își sprijini fruntea de el, străduindu-se să-și potolească furia care pusese stăpânire pe el. Se ruga lui Allah să-i dea cumpătare, deoarece nu se simțea în stare să-și pună gândurile în ordine, sau cerându-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
deși își dădea bine seama că greutatea răspunderii apăsa doar pe umerii săi. Oricare-ar fi fost părerea lui, avea să fie acceptată, fiindcă el era inmouchar-ul micului clan și purta gloriosul nume al tatălui său. Se așeză la umbra palmierului, își făcu de lucru în nisip, privi îndelung puțul, țarcul cu animale și corturile, suspină adânc și în cele din urmă spuse: — Trebuie să ne grăbim să strângem tot. Cu cât vom pleca mai repede, cu atât mai repede vom
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
celălalt printre hohote de plâns. — În El este ultima speranță... De îndată ce grupul format din oameni și animale dispăru în spatele stâncilor ce protejau tabăra de temutul harmattan care de multe ori sufla săptămâni la rând, Gacel Sayah se așeză la rădăcina palmierului său preferat și se pregăti să aștepte cu răbdare, așa cum numai oamenii obișnuiți cu vânătoarea în nisipuri și întinderi pietroase sunt în stare s-o facă. Tatăl său, marele inmouchar căruia toți îi spuneau Vânătorul, îl învățase de mic copil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
sa și distanța nu se schimbă niciodată; în funcție de linia orizontului ca punct de reper, când o privim avem impresia că se mărește sau se micșorează. Oricum ar fi fost, se afla acolo, preschimbând întunericul într-o frumoasă strălucire, obligând frunzele palmierilor să facă umbră din nou și lăsând să se distingă silueta crenelată a munților unde membrii micii sale familii trebuiau să-și găsească adăpost. Acolo, în acel labirint de creste și viroage pe care le bătuse de atâtea ori mergând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
înseamnă o moarte sigură. — Mă pui în încurcătură... — Tu hotărăști dar fă-o repede, pentru că aici este ultimul ținut locuit unde te pot lăsa. Austriacul se uită cu atenție la micul grup de colibe de pământ și la cei șase palmieri prăfuiți care-și făcură apariția în depărtare, izolați, aproape fără nici o legătură cu impresionanta monotonie a întunecoasei întinderi bolovănoase, și spuse scoțând un ușor fluierat: — Nu pare cine știe ce. Nimic nu-i cine știe ce pe aici. Și cum m-aș putea întoarce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
lanț muntos, așa încât Nené Dupré se îndreptă spre sud-est și, după câteva minute, arătă un punt întunecat ce ieșea în relief la vreo zece kilometri distanță. — Acolo este puțul - spuse. Te las aici. Când începură să coboare, atât puțul și palmierii, cât și munții îndepărtați se pierdură din vedere, așa încât austriacul intră în panică, înțelegând că va rămâne absolut singur în mijlocul întinderii netede ca o tăblie de masă încinsă de soare și fără nici cea mai mică urmă de orizont oriunde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Nené Dupré nu trebui să se uite în urmă ca să se convingă că ziaristul făcea exact ceea ce făcea, deoarece, fără îndoială, și el ar fi făcut la fel în asemenea împrejurări. Poate că acel prăpădit puț otrăvit și cei trei palmieri pricăjiți nu însemnau nimic în imensitatea pustiului Tenere, dar constituiau singurul punct de referință, singura umbră și ultima speranță de salvare pentru oricine s-ar fi aflat pe o rază de sute de kilometri. Îl privi de sus, își mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Îl privi de sus, își mai spuse o dată că doar o mână de tuaregi deznădăjduiți ar fi fost în stare să supraviețuiască într-un asemenea ținut, și încercă o senzație de ușurare când îl zări pe Gacel Sayah așezat sub palmierul cel mare. Ateriză foarte aproape de cele trei mașini care aruncau scânteieri metalice sub soarele după-amiezii și se apropie de beduin, ducând în mână două cutii de răcoritoare foarte reci: — Aselam aleikum! - salută. Cu umilință îți cer ospitalitate. — Metulem metulem! - veni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
dacă sunt nevoit... — De ce? — De câte ori trebuie să repet? vru să știe tuaregul, vizibil supărat. Chiar așa de neghiobi sunteți voi francezii? — Eu sunt austriac. — Pentru mine toți sunteți „francezi“. - Făcu un semn spre Nené Dupré, care rămăsese sprijinit de un palmier. - Să-ți spună el toată povestea. Mi-a spus-o deja. — Atunci uită-te la caprele astea: sunt pe moarte. Și la cămile, care abia se țin pe picioare. Doar cele trei, pe care nu le-am lăsat să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
o mie de ori dacă este nevoie... Scoase dintr-o servietă hărtănită o duzină de fotografii enorme luate din avion, le răsfiră pe o măsuță joasă și așteptă ca însoțitorii lui să se apropie. În asta se văd perfect puțul, palmierii, jaimele și mașinile - arătă. Dar se vede clar că nu e nici un loc unde-ar putea să-i ascundă pe ostatici, așa că cel mai probabil e că i-au dus în vreo peșteră din munții ăștia. — Nu cred că am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Unii au scris chiar și pe nisip (eu însămi am făcut așa ceva pe o uriașă plajă pustie de lângă New York), mizând tocmai pe efemeritatea textului scris în nisip (nici o aluzie la Borges, să fie limpede!). Alții au scris pe frunze de palmier. În închisori, s-a scris pe fundul gamelelor ori pe săpun. S-a scris și pe sticlă (pe geamuri). Și, poate, au mai existat și alte fantezii legate de felul în care se poate scrie o carte. Tentația mea a
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2201_a_3526]