2,867 matches
-
ieși în întâmpinare cu amândouă mâinile întinse: Uite, nici n-am comandat cafeaua ca să fie cât mai caldă posibil când vii tu. Știu că preferi lucrurile fierbinți. Teo simți o ironie fină, dar nu răutăcioasă în spusele directorului. Așa e, pară el elegant, dar de un timp o beau mai mult rece, voind în acest fel să sublinieze starea lui sufletească din ultima vreme. Directorul apăsă pe un buton discret din spatele biroului și ușa se deschise, în cadrul ei apărând o secretară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1550_a_2848]
-
în practică. Bineeeee! Mă retrag. Să nu mă învinuiești de încălcarea unor convenții pe care ți le-am propus și tu le-ai ignorat. Ești om în toată firea, un intelectual, dar ești încă naiv ca un copil. O să-ți pară rău. O să-ți pară foarte rău, o să vezi!... Și Simona părăsi camera de gardă și mai înfierbântată și mai înrăită decât venise, ca urmare a conversației avută cu Teo. Teo arăta, după discuția din seara aceea cu Simona, ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1550_a_2848]
-
retrag. Să nu mă învinuiești de încălcarea unor convenții pe care ți le-am propus și tu le-ai ignorat. Ești om în toată firea, un intelectual, dar ești încă naiv ca un copil. O să-ți pară rău. O să-ți pară foarte rău, o să vezi!... Și Simona părăsi camera de gardă și mai înfierbântată și mai înrăită decât venise, ca urmare a conversației avută cu Teo. Teo arăta, după discuția din seara aceea cu Simona, ca un om terminat. La rândul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1550_a_2848]
-
Hugo calm, ieșind din cameră. Urletul ei ultragiat l-a urmat în jos, pe scările alunecoase, din sticlă. —Terapie? Eu? Eu nu sunt genul de femeie care are nevoie de terapie. Nu e nimic în neregulă cu mine. O să-ți pară rău că ai spus asta. Ticălosule! Capitolul 20tc " Capitolul 20" La Chicklets, Theo plângea. — Nu e în apele lui, a remarcat educatoarea ridicând salopeta lui Theo ca să lase să se vadă câteva pete de un roșu palid. La vederea lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
ia casa din portofoliu, a fumegat Neil. Evident c-o s-o dea direct unuia dintre rivalii noștri. Hugo și-a adus aminte ce urlase Laura în urma lui, în timp ce el cobora scările: „Nu e nimic în neregulă cu mine. O să-ți pară rău că ai spus asta“. Deci așa voia să-l facă să-i pară rău. Amenințându-i slujba. Hugo a tras adânc aer în piept. —Ascultă, Neil! N-am pierdut nimic. Femeia aia n-are nici cea mai mică intenție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
stânjenitoare și nefamiliară, a greutății copilului. — Ai grijă, a avertizat-o el. Amanda s-a oprit în loc și s-a uitat la el cu răutate. — Nu. Tu să ai grijă. Să faci frumos la interviu. Altfel chiar c-o să-ți pară rău. Hugo a văzut imediat în situația asta un colac de salvare. Oare Amanda îi transmitea, deși într-o manieră neplăcută, că dacă rămânea discret și zâmbitor și dac-o sprijinea pe parcursul interviului avea să se calmeze și să revină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
scuze pentru Întârziere când va ajunge la prietenii lui. Dar până să ajungă, când mai avea vreo câțiva metri, spre marea lui uimire, autocarul demară. — Hei! strigă el, șchiopătând Înainte. Autocarul scoase un fum negru și, În Încercarea de a para acest atac toxic, Harry sări spre dreapta și căzu Într-un șanț puțin adânc, aterizând pe umărul stâng Într-o manieră care nu-i lăsa loc să-și rotească brațul pentru a-l proteja. Câteva clipe mai târziu, ieși din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
și plecă să exploreze tabăra. Marlena observă că În afară de gemeni și bătrâni, puțini erau Îmbrăcați În costumele tradiționale pe care le vedeai la spectacolele de dans și muzică. Să fi fost acesta un trib autentic și nu unul Îmbrăcat ca să pară tradițional? Pânzele pe care bărbații și femeile le purtau Înfășurate În jurul capetelor aveau În mod clar un scop funcțional și nu unul decorativ. Păreau niște prosoape murdare turcești Înfășurate fără a ține cont de cum arată. Iar femeile și fetele În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
că vă e foame. E aproape gata. Știi ceva? Îi spuse Esmé lui Rupert pe un ton reținut. Mama și cu mine am văzut o maimuță azi-noapte. Era imensă. Își Întinse brațele deasupra capului și se ridică pe vârfuri ca să pară cât mai Înaltă posibil. Nu se poate, zise Rupert. —O, ba da, replică Esmé și se ghemui din nou la pământ. Nu văzuse cu ochii ei maimuța, dar când mama ei i-o descrisese cu câteva minute Înainte, avusese un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
mergem sus, la stana, pe creasta dintre zări. Acolo sus nu fie, în noapte, decât noi, Să ne cuprindem iarăși, în brațe amândoi, Să dormi apoi cu mine, la stana, lângă hau, O noapte de poveste și n-o să-ți pară rău. Și de-o să vină noaptea, furtună, ca pe vremuri, Să stai cuprinsa-n brațe, de frică să nu tremuri. Afară de-o să treacă o lună, printre nori, Pe noi ne vor cuprinde ai dragostei fiori. Sa-asculti, după iubire, tăcerea
PESTE VREMI…ISTORIA UNEI GENERATII – PROMOTIA 1952 – by Șorea Niculai () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91807_a_93338]
-
pățesc și eu. A intrat fără să-și ceară scuze și s-a tolănit imediat în prima bancă, răsfirându-și părul de arăboiacă bogată. Pe vremea aia, se îmbrăca doar în negru sau gri, din mândrie, tristețe sau doar ca să pară mai enigmatică. Împrejurările mi s-au părut simple, dar scandaloase. Întâlnirea noastră purta ceva din Bonnie & Clyde, Thelma & Louise, Tony și Costi. Ultimii doi apăruseră de curând pe prima pagină a ziarelor, cu ocazia unei tentative de-omor (sau poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
daca mama mea nu mi-a dat alte lamuriri atunci cind putea sa o faca, imi explic aceasta fie prin virsta mea, fie prin imprejurarea ca in anii 1950-1960 a discuta despre unele probleme care astazi pot sa ni se para fara importanta ar fi putut avea consecinte politice si sociale neplacute. Cred ca mamei mele i-a fost frica sa discute cu mine „politica“. Nici nu prea avea de altfel timp. Trebuia sa se scoale cu noaptea in cap, sa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
lăudat pe organizatori, după care am coborât. Aplaudau toți, ca la execuție. Habar n-aveau ce e-n sufletul meu. Din colț, de pe Academiei, m-am îndreptat spre „Edgar’s“, încercând să-mi închipui bodogănelile lui Mihnea și să le parez în gând, una după alta. Întâmplarea sau ironia soartei făcuseră ca strada pe care unii își supraâncărcau creierele, iar alții își eliberau vezica, să debarce în dreptul unui loc agreat de toți. O minte isteață, perversă sau pur și simplu neatentă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ironic, suficient, unul după altul, procesam cu grijă informația primită. Frigul ascute percepțiile. Îmi plăcea să-l împung pe Mihnea, era ca un frate sau chiar mai mult, dar intervalul pe care îl câștigam făcându-l să asculte și să pareze putea fi inestimabil: îl utilizam hoțește, profesionist, ca un inginer de sunet, captând baza și-eliminând distorsiunile. Scoteam ce mă interesa din masa fonetică și logică, extrăgeam sensurile ascunse, variantele de continuare. Pe-astea nu trebuia să le știe nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de studiul fenomenelor electrice, al opticii și-al greutății corpurilor în diferite condiții.“ „Un adevărat fizician. Fac pariu c-a desenat și vreo hartă cosmică secretă, pe care, din cine știe ce motive obscure, se chinuie s-o recupereze Securitatea!“ „Deloc.“, a parat Mihnea cu calm. „Dar a făcut altceva, care cred că te privește-n mod direct. Și pun și-eu un pariu: că nu ești străin de povestea pe care o să ți-o zic mai departe!“ „Să vedem!“, am acceptat provocarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
un mecanism intern de autodistrugere a informației. Citești și, după ce primești datele, mesajul se evaporă.“ „Și dumneata crezi că mecanismul e-acolo, în banda desenată perpetuă?“ „Vedem.“, am zis. „Asta, bineînțeles, dacă-mi arătați numărul.“ „Toate la vremea lor.“, a parat Grosescu. „Și eu care am crezut întotdeauna că povestea cu mișcarea căsuțelor e-o schemă. O convenție narativă. Parcă așa se spune la dumneata.“ Nu i-am răspuns. Îmi stătea pe limbă să-l întreb „care dumneata?“ sau „la dumneata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
a sinucis înainte de proces, lacul Toplitz a fost definitiv închis. Austriecii nu sunt dispuși să accepte vreo nouă investigație. Nimeni nu mai poate reconstitui traseul.“ „Mai puțin prietenul Dvs., scufundătorul de plăcere.“ „Scufundările de plăcere au uneori scopuri științifice.“, a parat Grosescu, fără să tresară. „Științifice, cu ghilimele?“, am insistat. „Cu sau fără. Nu contează.“, a continuat inginerul, „Vrei hârtia?“ „Depinde.“, m-am ferit. „Ce conține și de ce-ar trebui să mă intereseze?“ „Eu ți-o dau oricum.“, mi-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de masă, dimpotrivă, și-a ferit puțin scaunul. „Cum cine provoacă o asemenea epidemie?“ Devenise încruntat, bănuitor, agitat. „Noi.“, a continuat, „În clipa asta, cât vorbim. Sau scriem; mă rog, fiecare cu treaba lui.“ „Știm cine, bineînțeles.“, am încercat să parez, conștient că greșisem. Nu mergea. Gafa scăpase pe fir și săpa distanțe din ce în ce mai mari între noi. „Apropo, când ați pus ultima oară mâna pe un calculator, domnule Robe?“ Nu mă mai tutuia. Situația devenea îngrijorătoare. „La propriu.“ Am stat și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
două întrebări. Nu așa ne fusese înțelegerea. Dacă n-aș ști cum se termină toată povestea, ți-aș zice că-mi rămâi dator.“ „«Cum se termină»?“, l-am amenințat. „Iar te dai mare? Uiți unde te afli...“ „Chiar deloc.“, a parat scriitorul, fără să se miște de pe scaun. „Dar hai să te lămuresc, așa cum mi-ai cerut. Vorba lui Cezar: «Pu-puțină cu-cunoaștere n-a făcut rău nimănui!» Să luăm cazul dumitale, bunăoară. Ca să dăm puțină culoare poveștii, am transferat datele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
nemișcați În fața trăsurii. Cu un răcnet, atacatorii se năpustiră asupra lor. Alexandru nu putuse vedea, În Învălmășeală, decât că unul dintre apărători căzuse Într-un genunchi, cu o rană deschisă la umăr, dar se ridică repede, schimbă sabia În stânga și pară o lovitură care putea să-i reteze capul. Un altul horcăise surd, cu un jungher Înfipt În piept. Rănitul căzuse din nou, străpuns de vârful unei săbii pe care n-o văzuse la timp. Rămăsese un singur luptător, cu spatele la trăsură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
jungher Înfipt În piept. Rănitul căzuse din nou, străpuns de vârful unei săbii pe care n-o văzuse la timp. Rămăsese un singur luptător, cu spatele la trăsură, iar Alexandru nu-și dădea seama cum se putea apăra, auzea doar șuierul lamei parând lovituri și izbind În armuri și mai auzise gemete de oameni ajunși de sabie căzând sub roțile trăsurii, și pe urmă mai auzise strigătul de luptă al lui moș Onofrei, care Își scosese sabia ascunsă și tăiase cel puțin doi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
așteptarea unei deschideri pentru atacul decisiv. Nici una dintre tacticile sale nu-l atrăsese Însă pe Oană În vreo mișcare greșită. Moldoveanul părea cu adevărat decis să nu atace, dar reușea să se strecoare printre loviturile italianului cu o grație rară. Para doar când era nevoie, și atunci fără să dea vreun semn că lovitura condotierului ar fi putut avea vreo importanță În ansamblul luptei. Tot ce făcea Montassini părea o sforțare inutilă. Și, brusc, lupta se Încheie. Oană se răsucise pe sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
nu și-l putuse imagina. Ucenicul lui Burri deschise cu piciorul una dintre lăzi, luase o sabie și, dintr-o mișcare scurtă, zburase sabia din mâna uriașului. Ceilalți mateloți Îl Înconjuraseră, dar asta nu păruse să-l tulbure pe Cosmin. Parase o lovitură laterală, făcuse o piruetă fulgerătoare de-a lungul sabiei atacatorului și tăiase lung, prelins, de la gât până la pântece. Omul căzuse fără suflare. Uriașul Își ridicase sabia de jos dar, din aceeași mișcare, parcă legată, Cosmin i-o zbură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
zâmbind și-i zbură din nou arma din mână, cu o lovitură precisă și rotundă. Uriașul Înnebunise de mânie. Se repezise asupra lui cu jungherul pe care Îl scosese din cizmă, dar căzu În gol, căci tânărul eschivase elegant atacul, parase o lovitură de sabie de sus, se răsucise și tăiase, parcă firesc, gâtul celui care Îl atacase. Deodată, din trăsură se auzise un țipăt disperat: - Nooo! Contele făcea față cu greu loviturilor iuți ale matelotului, retrăgându-se spre ușa trăsurii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
se auzise un țipăt disperat: - Nooo! Contele făcea față cu greu loviturilor iuți ale matelotului, retrăgându-se spre ușa trăsurii. Era limpede că, În puține clipe, avea să fie străpuns. Dar acest lucru nu se Întâmplase. Tânărul făcuse un salt, parase o lovitură la gât destinată contelui, simulase o combinație de lovituri laterale, simțise În garda sabiei forța unor blocaje bine aplicate, schimbase tactica, trecând În defensivă, prinsese o străfulgerare de deschidere În loviturile prea largi ale agresorului și țâșnise Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]