3,245 matches
-
fost condamnat. Sentințele "sunt parafate cu măruntaie de pasăre" sau sunt "scrise în limba sâmburilor". Acuzatul este convins că este învinuit pe nedrept, dar nu se poate apăra și se resemnează. În mod absurd a fost condamnat: "indescifrabil,/ la o perpetuă așteptare,/ la o încordare a înțelesurilor în ele însele/ până iau forma merelor, frunzelor,/ umbrelor,/ păsărilor". Exegeții au interpretat mesajul din mai multe perspective ale existenței umane: 1. Perspectiva orfică. Teologia orfică are la bază ideea păcatului originar. Deoarece oamenii
Dicţionar de scriitori canonici români by George Bădărău [Corola-publishinghouse/Science/1401_a_2643]
-
în esența sa, adică „nihilistă, ironică, directă și universal valabilă” și nu aluziv parabolică, vizând o anume ordine socială, poezia lui era aptă a fi receptată pe orice meridian. Discursul liric - expresie a stilului său comportamental nonconformist și rebel, în perpetuă opoziție, țintește să „recupereze” libertățile pierdute și chiar erorile creatorului în efortul său „de a-și computeriza destinul” sau „fantasmul”. A. respinge, așadar, sistematic eternele interdicții „nu e bine” sau „nu se poate” (Prima recuperare, A doua recuperare, în Poeme
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285477_a_286806]
-
adevărul era că, atunci ca și acum, nu reușeam ca progresele pe care le înregistram să fie convingătoare ca acte coerente, încadrate într-un program și o strategie care să le armonizeze, indicând existența unui proces de pregătire coordonat și perpetuu. Cred că suferim de carențe endemice în ce privește capacitatea instituțiilor noastre de a se mobiliza ca mecanism intern, spre o țintă unică. De aceea asimilarea și punerea în practică a politicilor europene rămân și în prezent o țintă de atins, de unde
[Corola-publishinghouse/Science/1455_a_2753]
-
formă de praștie, pot fi privite ca reprezentînd un cuplu de actori cu formă antropomorfică, relația dintre aceștia e încărcată de tensiune, de dorință și ostilitate, mișcarea fiind de tragere-împingere, ceea ce îi conferă sculpturii o amprentă de narațiune fără sfîrșit, perpetuă, bazată pe un echilibru delicat. Acest echilibru precar poate fi "în-carnat" transformat în povestire păstrînd toate accentele pe care le implică materialul și forma. Aluzia la cultura aborigenilor prin simbolismul implicit redat de oase, praștie, culoarea pămîntie, furnizează o bază
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
un Sine pe deplin format la care se referă termenul de identitate. Este vorba despre o proiectare nesfârșită a subiectului în ordinea simbolică, care este ordinea unui Alter, ceea ce înseamnă că relația Sine-Alter este trăsătura constitutivă centrală a identității. Construirea perpetuă a Sinelui este mascată în termenul de identitate, conceptul adecvat fiind cel de identificare. Schimbarea conceptuală servește nu doar pentru a sublinia natura dinamică a identității, care nu este problematică în psihologia socială, ci de a evidenția că funcționează ca
by IOANA LEUCEA [Corola-publishinghouse/Science/958_a_2466]
-
este mascată în termenul de identitate, conceptul adecvat fiind cel de identificare. Schimbarea conceptuală servește nu doar pentru a sublinia natura dinamică a identității, care nu este problematică în psihologia socială, ci de a evidenția că funcționează ca un proces perpetuu de compensare. În plus, identificarea susține relațiile de constititivitate, logica fundamentală a constructivismului. Înțelegera identității de către Lacan a identității prin identificare este una non-esențialistă, procesuală, care permite desprinderea de abordarea individualistă a statului și proclamarea identității acestuia ca element ontologic
by IOANA LEUCEA [Corola-publishinghouse/Science/958_a_2466]
-
timp a Întrupării, o Înveșnicire mistică a ei pentru noi. Prin ea se realizează „Îndumnezeirea noastră", despre care vorbește Sfântul Atanasie al Alexandriei când spune că „El (Cuvântul) S-a făcut om, pentru ca pe noi să ne Îndumnezeiască". Prin această perpetuă și tainică Întrupare euharistică, Fiul lui Dumnezeu Se face pe Sine necontenit Fiul Omului, pentru ca noi să putem deveni fii ai lui Dumnezeu. În același sens, Sfântul Maxim Mărturisitorul afirmă că Întruparea și Îndumnezeirea corespund una alteia, se implică una
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Mariana Palamariu () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92310]
-
distribuirea lor, în acord (uneori) cu idealul înalt al solidarității umane. Prea adesea însă, politicienii și birocrații noștri, aleși și numiți, centrali și locali, se comportă, si sunt priviți de unii concetățeni, ca și cum s-ar afla în posesia cornului abundentei perpetue, din care lasă să cadă, de regulă în preajma alegerilor periodice, beneficii individuale directe în aparență nelimitate, mărind astfel deficitele diferitelor bugete publice, a căror povară este aruncată în mod injust în viitor. Prin definiție, însă, posibilitățile statului fiscal actual de
[Corola-publishinghouse/Science/84981_a_85766]
-
perfectă dintre biografie și hagiografie, poeta speculând coincidența dintre propriul prenume și acela al unui personaj biblic. Din această omonimie ia naștere un discurs dublu codificat, unde revolta împotriva „Tatălui” sintetizează în egală măsură defularea și erezia: „În abatorul acesta perpetuu/ de vietăți lucide și vorbitoare/ el Stăpânul poftește tainul de osanale porția caldă/ de tămâie: spuma de sânge/ El însuși - Forma perfectă a existării - e ca hingherul la pândă// El Stăpânul e Măcelarul// e Hingherul” (Apocalipsa după Marta). Pe de
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288793_a_290122]
-
213. Pe de altă parte, susținătorii rolului semnificațiilor imaginarului în construcția socială a realității au mers chiar mai departe, subliniind că "ceea ce este prezentat ca raționalitate a societății moderne reprezintă pur și simplu o problemă de formă, conexiuni externe necesare, perpetua dominație a silogismului. Dar în silogismul vieții moderne, premisele își împrumută conținutul din imaginar; iar prevalența silogismului ca atare, obsesia "raționalității" neconectate la altceva constituie un imaginar secundar. Pseudoraționalitatea modernă este una dintre formele istorice ale imaginarului (...)"214. O astfel
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1033_a_2541]
-
produsul lui, este și rămâne o relație dialectică. Adică, omul (nu izolat, desigur, ci aflat în colectivitatea lui) și lumea sa socială interacționează mutual. Produsul acționează asupra producătorului său. Exteriorizarea și obiectivarea sunt momente ale unui proces dialectic aflat în perpetuă derulare. Cel de al treilea moment al acestui proces (...) este interiorizarea (prin care lumea socială obiectivată este reproiectată, reflectată în conștiință, în cursul socializării)"324. Regăsim aici, în cazul celui de al treilea moment al procesului de construcție a ordinii
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1033_a_2541]
-
mai păstrează puternice note de vitalism futurist, expresia acestei relații e mereu frenetică, paroxistică. Imaginea pe care Voronca o oferă acum despre „epocă” este a unui spectacol neîntrerupt, Într-o desfășurare vertiginoasă, pe măsura dinamicii mașiniste. Peisajul citadin e o perpetuă feerie, o imensă scenă tumultoasă În care omul (poetul) noului ev devine un soi de dănțuitor nietzschean, debordînd de forță vitală, ce și-a schimbat doar ambianța naturală cu una artificial-urbană, unde stihialul face loc dezlănțuirilor nu mai puțin violente
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
Un atare atașament față de realitatea imediată ca proces, dinamică transformatoare, supusă unui ritm al metamorfozării permanente, presupune În mod logic opoziția, pe de o parte, În raport cu achizițiile culturale ale timpului revolut, cu tradiția, iar pe de altă parte afirmarea, În numele perpetuei schimbări, a noului. Una o subînțelege pe cealaltă, iar Între aceste două momente se desfășoară tot ce e mai specific pentru demersul avangardist. Or, Voronca se situează de la Început decis, În Însuși miezul acestei complexe ecuații. Se poate spune chiar
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
pretinde un material luat din neobicinuit, care să supere timpanul convenției, să-i calce În picioare rochiile de mătase, certificatele de studii. Toate raporturile și gusturile admise date de-a valma peste cap, În locul lor instituite altele (aș voi o perpetuă mișcare, neîntronarea nici unei alte formule, dar nu e cu putință) la Început contrare convenției, mai tîrziu Însăși hrana ei”. Împreună cu toți promotorii avangardei, Voronca trăiește, așadar, acea teroare a convenționalizării limbajelor, despre care vorbeam mai sus. El exprimă Însăși aporia
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
deja subminată printr-un salt către „altceva”, rămas În nedefinitul mereu promițător, nicicînd coagulat În forme sortite perenității. „Să fie cu neputință oare - se Întrebase Voronca În același poem-eseu, Între mine și mine - o dezbărare definitivă de formulă, o plutire perpetuă deasupra raporturilor mai mult sau mai puțin admise, o respirație neîntreruptă Într-o atmosferă alta decît aceea a principiilor și regulamentelor incontestabil arbitrare?” (s.n.) Dincolo de astfel de Întrebări traducînd teama de recuperare, de includerea Într-o tradiție-convenție, Într-un „muzeu
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
limpede În mai multe rînduri, cu un patos particular, ale cărui accente inconfundabile le recunoaștem imediat În ambianța mișcării românești de avangardă: „știu că semnul marilor izbînzi, marilor Împărtășiri de lumină materializată ca o cascadă de glicerină e insuccesul, debutul perpetuu, nerealizarea, nedesăvîrșirea oricărui gest, condamnarea la eșec a oricărei Întreprinderi”. În A doua lumină, scrisese Într-un sens similar: „CÎt de penibil refugiul Într-o aprobare și un «rezultat» În timp [...]. Nu, nu scriu pentru viitor și nici pentru voi
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
o naivitate originară e chemată să contrazică formula, convenția utilitaristă: „GÎngăveala unui copil ceresc nedeslușită alfabetului atîtor registre de comerț și dicționare”. Și, În același sens, aceste propoziții din textul semnificativ intitulat A doua lumină: „Făcătorul de poeme a fost perpetuu insul neștiutor de tulburarea pe care degetele lui o vînturau și adevărul s-a ivit Întotdeauna aceluia ce nu se Îngrijea de adevăr, nu-i căuta cu voință conturul, nu-i isca În preștiință flacăra”. Totul apare Însă canalizat, În
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
unei gîndiri ca metodă”, „ritualului profesional”, „formulei” sau „catalogului”. Exercițiul imaginației și, ca atare, imagismul ca tehnică esențială a poemului (scriiturii) e chemat să distrugă coerența stagnantă a discursurilor moștenite, multiplicînd perspectivele („Fiecare poem o pupilă”), instaurînd regimul polisemiei, mișcarea perpetuă a spiritului inventiv, atras de „neprevăzutul, noutatea asocierilor de idei sau de obiecte”. Imaginația este interpretată deci ca agent eliberator dintr-o realitate și ordine inerte, dar, implicit, și ca factor de Întemeiere a unui alt spațiu, mai autentic-vital, al
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
dinamice dintre real și imaginar, dintre eu și univers, Într-o „incandescență sublimă”, - trimițînd spre ceea ce Breton numește, În Suprarealism și pictură (1928), „cîmpul psiho-fizic total”. Imaginea și, ca succesiune infinită de imagini, poemul se constituie astfel drept spațiu În perpetuă efervescență, În care amintirea realului destructurat, niciodată pierdută, coabitează cu aspirația spre un altceva, eliberator. Refuzînd cantonarea În real, subminîndu-l prin forța de subversiune a imaginației, dar refuzînd și „rezultatul”, imaginarul ca punct terminus și definitivă rezolvare a contradicțiilor eului
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
de conștiința imposibilității unei atari performanțe: „Va fi iarăși un cult, o altă foaie matricolă, va fi iar un catalog. Aici stă, cum am spus, cursa cuvîntului, vulpește ascunsă În iarba oricărui entuziasm”. Punerea În mișcare a imaginației ca forță perpetuu productiv-inventivă, generînd un imagism insolit, urmează să instituie poemul ca aproximare, fie și grevată de povara „formulei”, a libertății lăuntrice a eului. E un refuz, aici, În orice caz, de a privi realitatea de la distanță, un mod al implicării, al
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
interferează, sistemul de referință se schimbă rapid de la un vers la altul, fiecare imagine devine un fel de nucleu generativ al altor asocieri, astfel Încît poemul Întreg propune o suită de relee iradiante care-și propagă la nesfîrșit undele, asigurînd perpetua mișcare a imaginarului și conferind textului o dinamică aparte. „Obiectul” se pulverizează astfel spre toate orizonturile, Își descoperă Înrudiri insolite și ecouri În tot ce există: extremă a unei atitudini romantice, afirmare și - mai mult decît atît - provocare a universalei
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
alte fragmente de real/imaginar, orice cuvînt poate avea această putere coagulantă sau, dimpotrivă, dezintegratoare. Poemul este - cum Îl va defini Voronca nu peste multă vreme - o „alunecare Într-o cale lactee de imagini”, „o succesiune de hazarduri”, „aventură totală”, „perpetuă mișcare”. PÎnă și rima, element tradițional constrîngător al discursului, se transformă Într-un factor de dinamizare, alături de celelalte elemente ale prozodiei clasice (Colomba e scris În Întregime În vers perfect ritmat și organizat strofic În catrene), căci ceea ce se impune
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
sau stării de spirit) cu cuvîntul, Într-o situație de vase comunicante: unul crește din celălalt, nivelele comunică osmotic, se egalizează și se confundă, se provoacă reciproc la o mișcare de translație și echivalare, propusă privirii ca spectacol al metamorfozelor perpetue: „pe ghergheful Înalților cedri se urzește brocartul poemului”, „visul plăpînd ia forma zăpezilor din zboruri”, „frunzele sunt fluturii verzi adormiți În cuvinte”, „elanul se imprimă În arbore și-n slovă”, „cu un toiag Învie În literă un șipot”, „e seva
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
un viitor presimțit”) prin care „călătorul” e condus de o incertă „călăuză”: „Insula-Nălucă”, Patmos, poate „pămînt al apocalismului”, - dar rareori În Înțelesul său terifiant-exhatologic, ci mai ales ca teritoriu al revelațiilor ultime, de dincolo de neliniști și spaime, sub semnul „luminii perpetue”: Pe malurile surpate stăteau frumos păturile albiturile timpului, Lumina perpetuă, Un vînt roz ca o scoică șlefuită de aurore Îmi spală sîngele cald Lumină clară. (Întîia apariție) Poemul Întreg Își desfășoară vastele panorame În acest regim vizionar, de la „frontierele somnului
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]
-
incertă „călăuză”: „Insula-Nălucă”, Patmos, poate „pămînt al apocalismului”, - dar rareori În Înțelesul său terifiant-exhatologic, ci mai ales ca teritoriu al revelațiilor ultime, de dincolo de neliniști și spaime, sub semnul „luminii perpetue”: Pe malurile surpate stăteau frumos păturile albiturile timpului, Lumina perpetuă, Un vînt roz ca o scoică șlefuită de aurore Îmi spală sîngele cald Lumină clară. (Întîia apariție) Poemul Întreg Își desfășoară vastele panorame În acest regim vizionar, de la „frontierele somnului”. Sentimentul Înstrăinării rămîne doar o amintire dureroasă („Am fost pretutindeni
[Corola-publishinghouse/Science/2021_a_3346]