2,172 matches
-
urmă și va alege direcția binecuvântată. I-a zâmbit încrezător, foarte sigur pe ceea ce-i spusese. Care drum, s-a întrebat în urma lui, exasperată, Carmina, care drum să găsesc? Ce sătulă sunt de atâtea șarade. Pe urmă a cuprins-o remușcarea. Desigur, nu știa că ea se împotmolise cu Ovidiu într-un cotlon al voluptății, și ceas de ceas, tot mai sâcâitor, trivialitatea își arăta colții. Doamne, oare de ce oamenii își investesc în mine speranțele, că eu nu sunt bună de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
înșală pentru prima dată bărbatul. Sub duș, în timp ce-și întindeau unul altuia jetul de apă fierbinte i-a spus: Ce, ți-ai amintit, între timp, că de fapt nu ești chiar așa de despărțită și te-au cuprins remușcările? Nici măcar nu se străduia să-și ascundă cinismul. Ea tăcea, apa îi șiroia pe față, ținea pleoapele strânse, gura întredeschisă. -Ba chiar sunt despărțită, i-a răspuns cu seriozitate după ce i-a înmânat dușul și a început să se săpunească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
fapt, a fost chemarea trupelor de ordine, ceea ce a atras după sine d\râmarea baricadelor, dar greva ar fi trebuit să continue, în principiu. Când s-a supus moțiunea adunării, ticăloșii n-au făcut decât să-i denunțe, fără nici o remușcare, pe studenții spărgători de grevă, aruncându-le vorbe de ocară și înscenând chiar ședințe judiciare. Curios să aflu ce era în capul liderilor, i-am întrebat pe câțiva dintre ei de ce vin la cursuri în loc să continue greva, dar nu au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Întors la etaj, cu fața Încinsă și picioarele Înghețate, am zăcut treaz până târziu, numărând orele, meditând la perspectiva sumbră de a deveni, din nou, persoana care am fost mare parte din viața mea. Mi-era cumva rușine, aveam cumva remușcări? Sincer să fiu, da. Cu ochii Înlăcrimați și cu inima grea, mi-am dat seama că simțeam și mai mult decât atât. Totuși, dragostea e imprevizibilă. După doar câteva săptămâni, după ce am trecut peste partea intensă a durerii, partea care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
era de salvat, să-mi fac bagajul și să plec până mai pot? Nu era o idee proastă. Dar unde să plec? La cine să mă refugiez? Resemnându-mă, am Început să fac ordine ezitant. Pentru a nu mai avea remușcări, am Încercat să-mi Îndrept gândurile asupra femeii cu copilul de care m-am Împiedicat pe stradă c-o zi Înainte. Poate c-ar trebui să iau totuși legătura cu ea? Cam târziu, e drept, dar Dora mă Învățase să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
mănuși de fier. Heino și Boris reușiră să-l scoată cumva pe Dabor din Încurcătură. Dar au reușit să domine terenul abia când li se alătură și Ivan Britz, care tocmai se Întorcea de la piață, numai mușchi și fără nici o remușcare. Doi dintre muncitorii de pe șantier au fost prinși. Din păcate, a treia siluetă reuși să le scape printre degete. Mi-am dat seama că varianta lui Boris era plauzibilă. Persoana pe care o văzusem ieșind dintre boscheți mai devreme, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
luă la goană de parcă ar fi fugit de cineva care o urmărea. Însă faptul că cedase patimii ei pentru dulciuri avusese probabil un efect declanșator asupra conștiinței ei Încărcate de vinovăție, fiindcă În clipa imediat următoare se lupta cu niște remușcări groaznice. Cum putuse oare să-și lase fetița singură În mașină? În fiecare zi auzeai la KVOA despre vreo puștoaică răpită din fața casei ei sau despre vreo mamă acuzată de punere În pericol prin imprudență... Săptămâna trecută o femeie din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
altarului El Tiradito. „Iartă-mă“, scrisese pe ea. „Pentru ca eu să exist, trecutul a trebuit să fie șters.“ Acum simțea că trecutul se Întorcea. Și pentru ca acesta să existe, el trebuia șters de pe fața pământului... În toți acești ani, o remușcare chinuitoare Îl măcinase pe dinăuntru, puțin câte puțin, fără să-i distrugă fațada exterioară. Însă poate că bătălia dintre amintire și uitare se Încheiase În sfârșit. Ca o câmpie marină ce se Întindea cât vedeai cu ochii după ce mareea se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
mama și sora Într-un camion, În Palm Desert, iar apoi ucisese șase oameni Într-o stație de benzină și Încă trei În parcarea unui magazin, pentru ca În cele din urmă să se ducă singur la poliție, suspinând, isterizat de remușcări și vinovăție. Whittier stătuse la spital zece ani, timp În care atacase cu brutalitate câțiva asistenți. Acesta era omul care se ridicase Înfuriat În fața lui Norman, trântind masa și izbind scaunul de perete. Norman era Încă student: nu știa cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
furat, În căutarea neîndurată a lui Goliadkin. În minele Africii de Sud, În laboratoarele Braziliei și În bazarurile Boliviei, Goliadkin cunoscuse toate mizeriile aventurii și sărăciei; dar niciodată nu-i trecuse prin minte să vândă diamantul, În care se Întrupau propriile-i remușcări și speranțe. Cu timpul, prințesa Klavdia a devenit pentru Goliadkin simbolul Rusiei binevoitoare și fastuoase, călcată În picioare de rândași și utopiști. Și, cum nu dădea de ea, o iubea din ce În ce mai profund; nu peste multă vreme, a aflat că prințesa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
Leonard Bîlbîie. Leonard Bîlbiie care să-l ducă undeva sus, la cineva de încredere, căruia să-i spună tot ce știe. Se socotise că ar putea da greș și atunci. Dar în acest caz nu mai avea nici un fel de remușcare, nici un fel de problemă, chiar în limita datoriei. Dacă pecinginea conspirației se întinde atît de mult și de sus înseamnă că nu mai este vorba de o conspirație, de un complot, ci de o realitate, de o normalilate, pentru că niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
de rătăciri și trădări și omul care îi conducea murise fără să-și atingă visul. De ce întîrziase el atît? Ce îl împiedicase? De ce spărsese el tablele legii furios? Iar în fața mea aveam un om care nu avea nici îndoieli, nici remușcări. Da? zic. îmi cunoști ideile? Care idei?" Alea pe care le ai! Știi tu!" "Bine, nașule, văd că mă cunoști mai bine decât mă cunosc eu, cu toate că ne întîlnim pentru întîia oară de când eram mici. O să-mi urmez soarta, orice
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
plan minuțios, ca să înfăptuiască ceva măreț, ca și Napoleon, pe care nimeni nu-l acuzase de crime, deși săvârșise atâtea... Dimpotrivă, fusese aclamat... Credeam că după crimă va urma înfăptuirea acelui ceva măreț, eroul însă e prins de spaime și remușcări și cade în mod inexorabil în plasa unui Porfir Petrovici formidabil, care avea să-l lase liber până ce își va dezvălui singur crima, în genunchi, în piața publică. Nu prea era pe gustul meu. Cât despre Svidrigailov, n-am înțeles
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
ce qui jusqu'a present a ete exige, sanctifie. Je ne suis pas un homme, je suis de la dinamite. "Nu mai spune! Bizuindu-se pe aforismele lui, s-au putut pronunța câteva decenii mai târziu cuvintele: ucideți, iau asupra mea remușcările voastre de conștiință. "II y aura des guerres comme il n 'y en eut jamais sur la terre. C'est seulement a partir de moi qu'il y a dans le monde une grande politique... "A fost, filosoful a fost
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
nehotărâtă a zorilor. Și în minte deodată, într-o lumină de vis, răsări mama Chivei, o umbră, și fantoma boierului bătrân. A fost atunci, demult, o dragoste care poate semăna cu a mea, și boierul a zdrobit două vieți fără remușcare, fără să-și dea sama poate. Și acum, poate zdrobeam și eu o viață, viața fetei lui Marin, poate a fetei celorlalți doi ce nu mai erau... Ce putea să fie? Ce putea să se întâmple? Un sfârșit al dragostei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
Dinu. Singurul farmec pe care l-am cunoscut în această luptă pentru a-mi cuceri o identitate a fost unul veninos; și singura lecție pe care o învățam zilnic era aceea a urii. Dacă tata încerca uneori, probabil cuprins de remușcări, să mă mângâie, îl respingeam. Eram mai încăpățînat decât el. Când mă bătea, se oprea să mă întrebe: "Mai faci?" Aștepta să zic un "nu" de circumstanță, ca să mă lase în pace. Nu era, în fond, un om rău și
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
îngîna Călugărul când era beat. Erau melodii tărăgănate, în care te așteptai să fie invocat cerul, dar deodată descopereai, uimit, că fostul călugăr își amintea de o femeiușcă pe care o iubise. Când se trezea din beție, era cuprins de remușcări negre. Striga: Sînt un gunoi, Doamne, un gunoi" și se lovea cu capul de podea. Se ruga lui Dumnezeu să-l ierte, bătea mătănii, apoi în disperarea pocăinței se îmbăta iar. Nimeni nu știa cum făcea rost de băutură, unde
Un om norocos by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295605_a_296934]
-
Imaginez pentru o clipă aceeași situație la noi. Nu, nu aceeași situație, ar fi imposibil un singur elev dormind ar suscita bășcălia întregului colectiv și dezaprobarea (dacă nu indignarea) profesorului, care bănuiesc că l-ar da, în multe cazuri, fără remușcări, afară. La firmă, deznodământul nu ar fi diferit. A dormi în aceste situații este văzut, în cultura noastră, drept un semn al lipsei crase de respect, pe scurt, al unei intolerabile nesimțiri. Iată că intră în joc chiar și o
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
ghioarlele intră cu totul sub pământ. Ea se năpustește spre cel mai nenorocit climax din viața ei. Și câinii ard în flăcările iadului. Ea face gargară cu carnea și laptele meu. Și ei se îneacă în propria lor vomă. Nici o remușcare. Doar gloriosul meu răget peste toată jungla. Privesc în zare. Stelele clipocesc în înaltul cerului. Vecinii trag înapoi obloanele. Macii își curăță ultimele semințe. Și iubita îmi linge stropii de transpirație de pe gât. Se anunță o toamnă liniștită. Așteaptă să
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
răsputeri să-mi ascund plăcerea, să nu-l las să înțeleagă voluptatea pe care mi-o stârnea atingerea lui lipsită de orice tandrețe. Nu mai simțeam nici durerea de pe obrazul pălmuit, nici crengile de sub mine care-mi zgâriau pielea, nici remușcarea născută de gândul că nu am fugit atunci când aș fi putut. Auzeam în depărtare zgomotul făcut de mașinile care treceau doar la câteva zeci de metri de noi, jos pe șosea. Am avut orgasm. Un orgasm mut, chinuit, distorsionat, camuflat
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
îi închid telefonul după ce am ... Mă înfioară gestul meu răzbunător, dar azi n-am chef decât să stau singură și să fumez. Lumina de la lumânarea roșie se poate îneca, văd în ceara topită din jur ca într-un lac. Face remușcări, spune Prințesa Miau, a vorbit și cu Ilinca și i-a povestit, de ce naiba i-a povestit și ei? Mă gândesc la el acum după ce a sunat și știu că a rămas pironit în mijlocul străzii și eu respir greu și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
ea simt că e din inimă, dar e ceva umilitor și tot accept, iau Campari și bem la ea acasă ca fetele, cu gheață și rece și foarte repede te ia și e perfect, când plec, las sticla odihnitor pentru remușcarea mea, mai vin și mai bem și ea îmi va arăta sticla în frigider înainte să ies pe ușă după ce îmi va fi împrumutat bani pentru garsonieră, aș fi vrut să-mi iau bicicletă... dar ție îți sunt mai utili
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1988_a_3313]
-
se trezește în hohote de plâns, căutându-se prin toate buzunarele. Dacă găsea vreun gologan rămas acolo din greșeală, trimitea copilul la ceainărie după apă fiartă. Pe chipul său de meseriaș cu fruntea și cu țăcălia de savant, se citea remușcarea de a fi săvârșit încă o dată o nelegiuire față de femeia și copiii lui. Cinci băieți mici avea pe vremea aceea moșul Isidor și toți plângeau de foame, cu el împreună, marțea, dimineața. Tragicul eveniment repetat în fiecare săptămână, nu împiedica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
17 februarie 1935 * * * Sunt unul dintre aceia care au savurat cu delicii cartea lui H. Bonciu. Nu m-au speriat unele cruzimi. Am urmat pas cu pas evoluția eroului central, cu gusturile lui de profanare, dar și cu teribilele lui remușcări. Cuvintele sângerează. Cum există mari admiratori ai lui Céline sau Axel Munthe și nu observă că autorul român este din aceeași familie. Am iubit sufletul lui complicat chiar dacă nu am cunoscut aceleași întâmplări. Și ce minunată mi-a apărut sinuozitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
lui Sartre, cu o „condamnare supremă”. V-ați putea întreba, desigur, ce nevoie aveam să alegem între libertate și claustrarea normelor? De ce ar vrea cineva să fie supus unui sistem prestabilit? E simplu. Pentru că atunci când dai grăș poți să abolesti remușcările eșecului dând vina pe cel care te controlează. Noi, românii, facem asta în permanență. Omenirea nu este pregătită încă să-și asume răspunderea pentru faptele sale. Teama de consecințele ce survin în urma unor alegeri greșite ne fac să ne dorim
A doua oară unu by Diana Dupu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91792_a_92923]