2,708 matches
-
zid domnesc de incintă într-un veritabil „zid al plângerii”, un altar ad-hoc acoperit de candele, lumânări, icoane de plastic. Pietrele poartă urmele grase ale sutelor de lumânări și candele ce au plâns aici cu lacrimi de stearină. Uleiul lucește stins, epuizat de soarele puternic. Olanele de pământ ars pentru scurgerea apei subterane din dealul de argilă pe care acest zid îl ține închegat ca pe o hernie sunt pline de gunoaie acum. Scormonesc însă de curiozitate într-unul dintre aceste
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
așteptare, cu toate că, repet, timpul necesar pentru a trece prin fața raclei este unul foarte redus raportat la alte pelerinaje din țară. Noaptea cade ca o umbrelă protectoare asupra întregii sărbători pelerine. Muzica din difuzoare a încetat, deasupra locului se aud rumori stinse. Se doarme pe pături, pe bucăți de carton, pe saltele de poliuretan, cum sunt cele folosite în expedițiile montane. De notat și faptul că fiecare colț acoperit (pridvorul chiliilor, spațiile protejate de arcada bisericii, chiar și tunelul de sub scenă sunt
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
sa. Acolo ne adunasem primarii marilor metropole din Europa ca să dăm o mînă de ajutor orașelor din Serbia, secătuită de un cumplit război. Mă împrietenisem rapid cu Vuk și-l ascultam cu compasiune. La despărțire îmi spune cu o voce stinsă, puțin tremurată: Pentru iarna asta, domnule primar, avem nevoie de un ajutor, că sîntem secătuiți. De la anul încolo vă asigur că ne vom descurca. Nu vă puteți imagina cît de greu îmi vine să cer acest ajutor. Eu nu l-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
povestitor. La rîndul lui, Jean ne spune povestea ursului carpatin de la Mănăstirea Neamț. Am urcat cu Dominique pe munte. Ne-am despărțit puțin și m-am speriat cînd am văzut că-s singur. Am strigat din răsputeri: "Dominique!"... Un răspuns stins mi-a indicat direcția spre ea... Jean alerga și striga. Un răspuns din ce în ce mai slab venea de la iubita sa soție. Jean era sigur de următoarea imagine: Dominique într-o baltă de sînge, sfîrtecată de un urs, își dădea ușor duhul. Plîngea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
de alarmă tras de către un despot oriental în fața unei cărți blasfematoare, publicată în Occident și care-l privește, a unei emisiuni scandaloase, a unei publicații care atentează la demnitatea poporului x sau y, mai aprinde din cînd în cînd scînteile stinse ale scandalului. Sînt acolo tulburări de import, provocate de scurtcircuitul a două fenomene: decalajul cronologic al fazelor de evoluție culturală pe întreaga planetă și sincronismul tehnic al actualității mondiale, datorat instantaneității transmisiilor. Au existat și în trecut acele fatwa în
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
convins că o să-mi plesnească. Într-un târziu adorm totuși, dar dorm puțin, chinuit, întrerupt, agitat, bântuit de tot soiul de coșmaruri pe care nu le țin minte. Când se crapă de ziuă, nu mai rezist și strig cu voce stinsă: Mamă, mi-e rău, mi-e foarte rău. Speriată, mama vine alergând înspre patul meu. Și, alături de ea, mă înconjoară tata și frații mei. Vorbesc cu mare greutate, deja cred că am febră, le povestesc poticnit, cum nimeresc, în câteva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
a fost frapat de fața ei albă, cu trăsături perfect conturate și cu ochi aurii strălucitori. Rapid, ca și când și-ar fi reprimat un sentiment indecent care o clipă îi încolțise în inimă, a plecat privirea și a rostit cu glas stins: -Da, sunt brigadier în comuna Steagul Roșu. Acum sunt brigadier... Dar de ce? Doctorița, în loc să continue dialogul, a chicotit cristalin. În locul ei, a adus explicații asistenta medicală: -Doamna doctor se miră, fiindcă nu arătați a brigadier, de-aia!... Tata a surâs
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
fumez. Se vedea din intonația lui, dar și din întreaga expresie a chipului său că îi este recunoscător tovarășului Cameniță, fiindcă a renunțat la violență și îl tratează civilizat. -Mata ești poet? s-a interesat Cameniță tot așa, pe ton stins, inofensiv. Subit însuflețit, Vlad a început să dea explicații pe larg despre activitatea sa literară. În vreme ce se prefăcea că-l ascultă (nu distingea decât un fel de susur fără sens), tovarășului Cameniță i-a încolțit în minte planul pe care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
duhul. Mi-a fost groază în ce hal era. Doctorul mi-a spus că ocupă un pat degeaba, că se chinuie, consumă cu el o avere (că acum medicamentele sunt teribil de scumpe). Și, văzându-l cum era, cu ochii stinși, cu coșul pieptului ca o pompă rablagită ce s-o mai spun, nici randament, nici viață, i-am luat mâna și i-am spus așa, de la obraz: mă nene, dă-ți drumu', nu te mai chinui, ce să-i faci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
reușit în final supunerea lor121. Însă imensa sursă a discordiei și lipsei de uniune în Biserica apuseană au fost diferiții antipapi care au apărut; și, în cele din urmă, în secolul al XIV-lea, marea schismă apuseană, care, fie și stinsă, a lăsat mulți germeni ai separării, ai invidiei, ai ostilităților secrete între națiunile creștine, germeni întăriți de tot ceea ce s-a făcut cu ocazia schismei de și mai memorabilele Concilii de la Pisa, de la Constanța și de la Basel. Acea schismă a
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
o cucerire deplină: Biserica însăși părea obosită în acest al X-lea secol să tot strige și să tot protesteze în van împotriva uzurpărilor, părea că nu mai are nici voce, nici suflu, atît de slab vorbea cu glasul său stins. Noi ne găsim în cel mai nefast secol. Clerul rătăcit de la calea sa, orbit de bunurile trecătoare și aproape gata să-și vîndă demnitatea și conștiința, la care se adaugă o importantă împrejurare, care poate adînci aservirea ecleziastică, adică puterea
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
Medeea. Deși nu am, evident, amintiri vizuale clare ale sfârșitului războiului, căci În ’45 de abia Împlineam doi ani, Încerc să recompun alte secvențe povestite de părinții mei, ca aceea În care tata Își conducea În noapte Opelul, cu farurile stinse, pentru a nu atrage atenția, Între București și ferma de la Meret, unde sora și fratele lui se adăposteau pe moșia unor prieteni, care ne-au primit și pe noi să stăm o vreme mai ocrotiți de pericolele războiului. La Meret
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
fapt, s-au dovedit a fi doar 144) adolescenți. Am numărat și 16 cadre. Tinerii, bine îmbrăcați, ca pentru frigul de afară, purtau uniforme tip pufoaică. Curioși - majoritatea, flegmatici - unii, indiferenți - alții, cu privire inteligentă - la cei mai mulți, să spunem doar stinsă - la câțiva! Narând acum, îmi dau seama că acești tineri erau prezenți în sala de festivități nu pentru că ar fi fost mânați de o pornire interioară determinată de marea sărbătoare creștină sau dintr-un instinct religios bine cultivat, ci pentru că
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
aceasta de lume mă fascinase nu numai cu Robinson Crusoe, Insula Paștelui, Țara de Foc, deșertul Atacama..., dar și cu unele nume de fluvii, orașe, munți, provenite multe de la băștinași, altele de la conchistadori Punta Arenas, Valparaiso, Bio-Bio, Aconcagua... Aconcagua, vulcan stins, cel mai înalt vârf al Anzilor, " Santinela de piatră" în graiul indigenilor Quechua, ne da acum bun venit chiar lângă aripa avionului, cu creștetul strălucind de nămeți, la 6962 de metri. Știam că uriașul, acum potolit, ne vestește apropierea de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
populist, specific unor activiști ai vremii, al doilea frapa printr-o extraordinară paloare a feței, exprimând oboseala ajunsă parcă la limită acumulată de-a lungul a sute și sute de zile și nopți de ședințe. Vorbea rar, cu o voce stinsă. Ciudat, deși ziua de 11 martie 1959 avea să-mi fie fatală, am simțit față de acel om ostil mie în acea împrejurare, încă tânăr, dar care părea la capătul puterilor și care, peste aproximativ un sfert de veac, după ce îl
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
a biciuit sala cu memorabila propoziție: „Iar începeți ca în ’56?” A fost singura dată în viață când am reușit să pun în mișcare o masă de oameni! Am început, firește, să fiu întrerupt și atunci am auzit vocea moale, stinsă a lui Virgil Trofin: „Lăsați-l să continue...” Perfidie? Compasiune? Corectitudine? În atitudinea lui era poate ceva din toate acestea. Până la urmă, Gh. Udr. a fost nevoit să părăsească sala, iar asupra mea s-au repezit mai mulți inși din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
Soarele era strălucitor, de un galben deschis, aproape alb incandescent. Copacii erau înmuguriți, iar pământul se pregătea să explodeze cu toată forța lui într-un verde proaspăt. Vântul adia ușor peste pământul fără margini, iar apusul era de un roșu stins. Mirosul ghioceilor dispăruse demult. Diamantul o conduse acasă și stabilise o eventuală întâlnire. - Aș vrea să le spui alor tăi ce am stabilit. - Da. Sigur le voi spune. Stai fără grijă. - Vin ambii părinți. Ei sunt la aproape patruzeci de
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
continuând s-o sărute și s-o mângâie dulce, ca un copil care nu vrea decât să-și păstreze jucăria. Lipindu-se cu mâinile peste mijlocul lui, tremurând ușor și fremătând de plăcere, zise într-un târziu cu un glas stins: - Mi-e frică! În același timp, brațele și trupurile lor se cuprinseră într-o îmbrățișare plină de iubire, de promisiuni și de dorință. - Vreau să fii a mea, nu vreau să te pierd! Ești iubirea mea, jumătatea mea, te iubesc
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
să o vadă sau i-ar fi reproșat mai degrabă cu ce drept mai calcă în acel loc. Carlina venise să vadă copiii, nepoata și alte persoane dragi. Acum zorile îi păreau plumburii iar apusul de un roșu cărămiziu și stins. Altădată, când toate erau bune, îi păreau cele mai frumoase și bogate locuri, iar acum era lipsită de strălucirea lor. Se simțea ca o persoană săracă, fără casă și care trăiește în umbra ei ducând un trai discret. Era mama
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
nimbul strălucind al Cucii S-adune suflete-n topaze Ce răspândi-vor mii de raze Pe altare ... Din tot creatul își găsește: Prieteni, frați, surori și rude ... Un lup dușman, smerit s-aude Și prietenos cu laba-ntinsă Declară dușmănia stinsă ... Ba chiar și moartea îi e soră Că-i dă în cea din urmă oră Paradisul ... Din ploaie, vânt sau chiar furtună Din păsări, flori și limpezi ape Nu e nimic ce să îi scape ... Pe cer cu stele, soare
Franciscani în zeghe : autobiografii şi alte texte by Iosif Diac () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100985_a_102277]
-
Mangopul, bolborosește el. Mangopul? bâiguie Ștefan și se lasă moale într-un jilț. Și Alexandru?! întreabă Țamblac speriat. Bârsan, pe ocolite, povestește: Galioanele turcești au venit... Și Alexandru?! repetă Ștefan întrebarea. A... a căzut... și principele, gângăvește el cu glas stins. L-au tăiat... L-au tăiat?! îngână Țamblac sprijinindu-se de spătarul jilțului. Și... și moldovenii mei?! strigă Ștefan. Tăiați! Toți trei sute?!... Toți! Ștefan tace. Țamblac tace. Bârsan tușește, își drege glasul și povestește: De hramul Sfântului Nicolae... În zori
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
de bărbie, îi zâmbește și-i grăiește răspicat: Zi după mine, Voichiță: "Să ne vedem sănătoși!" Voichița își șterge lacrimile cu palmele și strigă: "Să ne vedem sănătoși, Ștefane, Măria ta!" Așa-așa, Voichițo! Trece și aiasta. N-ai teamă... Stinsul stelelor e aproape... Cucoșii stau să cânte... Voichițo, să ne despărțim ca doi oșteni; acu, doar, ești într-un fel -, ești oștean în oastea lui Ștefan Vodă. Să ne cerem iertare... Voichița își mușcă buzele să n-o podidească iarăși
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
al secolului XX. În 1923 Hubble a descoperit că multe pete slabe de lumină, numite nebuloase, sunt de fapt alte galaxii, vaste aglomerări de stele ca soarele nostru, aflate Însă la distanțe foarte mari. Ca să pară atât de mici și stinse, distanțele trebuie să fie atât de mari Încât lumina de la ele să străbată milioane sau chiar miliarde de ani până să ajungă la noi. Prin urmare, Începutul universului n-ar fi putut avea loc cu doar câteva mii de ani
Creativitate şi modernitate în şcoala românească by Magda COZLAC () [Corola-publishinghouse/Science/91778_a_93107]
-
său (Totdeauna viu! sau Reverie). Cum indică și titlul, Fascinația clipei (1991) e o încercare de a fixa momente, emoții, oprind inexorabila trecere a timpului, care o îndepărtează tot mai mult de realitatea fiului viu din inima ei. Plângerea, din ce în ce mai stinsă, înseamnă reîntoarcere în trecut, când o „recompunere” imaginară, când neputincioasă atingere a golului: „Tot mai stinsă închipuirea/ sub luna arsă de sete/ Renunț / în fiecare ceas/ la amintirea ta/ Din tot ce mi-a rămas/ doar cripta o mai pot
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290034_a_291363]
-
a fixa momente, emoții, oprind inexorabila trecere a timpului, care o îndepărtează tot mai mult de realitatea fiului viu din inima ei. Plângerea, din ce în ce mai stinsă, înseamnă reîntoarcere în trecut, când o „recompunere” imaginară, când neputincioasă atingere a golului: „Tot mai stinsă închipuirea/ sub luna arsă de sete/ Renunț / în fiecare ceas/ la amintirea ta/ Din tot ce mi-a rămas/ doar cripta o mai pot atinge/ uneori/ și străine umbre/ în valul de flăcări/ mi se arată printre flori” (Basorelief pe
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290034_a_291363]