17,249 matches
-
și atunci când disperarea ne face să credem că totul este pierdut, mai beneficiem totuși de un ajutor nesperat: cel al mâinii nevăzute a timpului, care, ca nimeni altcineva, are răbdarea de a le Înțelege și rezolva pe toate. Μ Când inteligența judecă moral, dobândește atributul demnității. Μ Ești făuritorul propriului destin În măsura În care ai ceva de spus sau de Înfăptuit. Μ Nu spuneți niciodată, În mod repetat sau În termeni prea categorici, unui copil - ne avertizează știința pedagogiei - că este indolent sau
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
multe dintre acele lucruri pe care etica le grupează În categoria a „ceea ce nu se cade sau nu se cuvine”. Μ Pentru a trăi bucuria rugăciunii În biserică, trebuie să ai În suflet vocația sincerității și a iubirii. Μ O inteligență superioară, dar fără sentiment este ca o logică impecabilă, dar absurdă prin indiferența ei față de suferință; este ca un creier electronic, capabil de a da răspunsuri riguroase/exacte, dar nu neapărat și adevărate, deoarece omenescul nu se desfășoară după o
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
om moral de ocazie Într-unul pe deplin convins. Adevărata rugăciune nu cuprinde, așadar, urâțenia vreunui negoț! Μ Nu suferă sincer În credință acela care are sentimentul orgolios că a dat mai mult În smerenie decât altul. Μ Nu numai inteligența, dar și memoria poate contribui decisiv la obținerea maturizării noastre, mai ales a celei morale: atunci când o obligăm, de exemplu, să reînvie din când În când acele greșeli din trecutul nostru care pot reprezenta repere pentru ceea ce trebuie să evităm
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
bucura de bucuria altuia și nu acceptă, În forul său interior, punctul de vedere al altuia (de aceea nu poate cunoaște, de exemplu, taina comuniunii sufletești din sentimentul de prietenie). Μ Când despre un semen ajungem să spunem: „Îi respect inteligența, dar nu-i pot admite faptele”, Înseamnă că la acea persoană moralitatea este În gravă suferință și că este adevărată zicala: „Fiecare exprimă inteligența potrivit cu caracterul său”. Μ Un om se poate Îndrăgosti de mai multe ori pe parcursul vieții, dar
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
comuniunii sufletești din sentimentul de prietenie). Μ Când despre un semen ajungem să spunem: „Îi respect inteligența, dar nu-i pot admite faptele”, Înseamnă că la acea persoană moralitatea este În gravă suferință și că este adevărată zicala: „Fiecare exprimă inteligența potrivit cu caracterul său”. Μ Un om se poate Îndrăgosti de mai multe ori pe parcursul vieții, dar nici una din iubirile sale nu o va face uitată pe prima: căci În prima iubire este cel mai mult prezent impulsul de a ne
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
-și pot deriva credința decât dintr-un exces de luciditate: Dumnezeu, spun ei, nu poate exista decât În măsura În care rațiunea proprie Îl admite. Dar, așa cum ironic observă Emil Cioran, oamenii de acest gen nu fac altceva decât „să reducă spiritul la inteligență”. Μ Unii psihologi, filosofi etc. apreciază ca fiind un aspect negativ faptul că, de Îndată ce Încercăm să explicăm o stare psihică, un fapt, chiar un concept, conținutul acestor realități se modifică (ele nemaifiind realitățile de la Început). Noi n-am avea, prin
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
dată proaspeți În lumea copilăriei, În lumea de vis și de fantastic tonifiant a acesteia. Μ Oamenii sunt atrași, Îndeosebi, de faptele și lucrurile deja verificate, de certitudinile confirmate de realitate, și mai puțin de plăsmuirile care țin de autonomia inteligenței, a voinței sau a intuițiilor proprii (În care intră În joc, se știe, dorințele și preferințele personale). Dar, paradoxal, tocmai exprimările curajoase, necenzurate ale acestor intuiții sau preferințe personale reprezintă izvorul Înnoirii vieții. Μ Viața omului nu poate să nu
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
exprimă o plăcere a celui În cauză de a face rău altuia. Se cuvine, prin urmare, să nu-i tratăm pe unii ca fiind mai răi decât sunt ei În realitate, iar pe alții mai blând decât ar merita! Μ Inteligența este, se știe, comună omului și animalului, numai că cea umană se exprimă de obicei la un nivel abstractizat (cum ar fi, de exemplu, În surprinderea implicațiilor subtile din termenii verbali ai unor proverbe: „Durerile mari sunt mute”; „Prea multă
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
cum ar fi, de exemplu, În surprinderea implicațiilor subtile din termenii verbali ai unor proverbe: „Durerile mari sunt mute”; „Prea multă minte strică”; Cine se scuză se acuză”; „Rău cu rău, da-i mai rău fără rău” etc.). În schimb, inteligența animalelor este conjuncturală, exprimându-se mai ales prin abilitatea de a fructifica o situație concretă de viață. Este cunoscut, În acest sens, exemplul cimpanzeului care, pentru a-și satisface nevoia de foame, rupe la un moment dat un fir mai
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
păcat, Își limitează, de fapt, posibilitatea de progres sufletesc, deoarece nu există În realitate o limită În procesul construcției de sine sau În efortul desăvârșirii de sine. Μ Ce interesantă este această lume a semnificațiilor! Astfel, exigențele moralei Îi acordă inteligenței care a fost folosită cu maximă abilitate În raporturile de afaceri ale cuiva cu un semen epitetul de inteligență egoistă, profitoare sau chiar ipocrită. Aceeași inteligență poate primi Însă o conotație pozitivă, fiind numită obiectivă sau altruistă, dacă ea a
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
de sine sau În efortul desăvârșirii de sine. Μ Ce interesantă este această lume a semnificațiilor! Astfel, exigențele moralei Îi acordă inteligenței care a fost folosită cu maximă abilitate În raporturile de afaceri ale cuiva cu un semen epitetul de inteligență egoistă, profitoare sau chiar ipocrită. Aceeași inteligență poate primi Însă o conotație pozitivă, fiind numită obiectivă sau altruistă, dacă ea a excelat, de exemplu, În acțiuni judiciare de restabilire a drepturilor sau a demnității rănite a unui semen de-al
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
sine. Μ Ce interesantă este această lume a semnificațiilor! Astfel, exigențele moralei Îi acordă inteligenței care a fost folosită cu maximă abilitate În raporturile de afaceri ale cuiva cu un semen epitetul de inteligență egoistă, profitoare sau chiar ipocrită. Aceeași inteligență poate primi Însă o conotație pozitivă, fiind numită obiectivă sau altruistă, dacă ea a excelat, de exemplu, În acțiuni judiciare de restabilire a drepturilor sau a demnității rănite a unui semen de-al nostru. Dar poate că cel mai spectaculos
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
opoziția dintre dorința și puterea de voință individuală, pe de o parte, și exigențele impuse de o ordine socială sau de o responsabilitate derivată dintr-o conștiință individuală dominată de „imperativul categoric” (I. Kant), pe de altă parte. Μ Acea inteligență este cu adevărat superioară, care nu trebuie să se convingă pe ea Însăși pentru a convinge pe alții. Μ Iată un aspect hazliu al faptului că oamenii se diferențiază atât de mult Între ei sub raport psihologic: oricâte Înșelătorii s-
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
a putea păstra un simț al măsurii În aprecierile sau atitudinile noastre față de alții sau față de noi Înșine (mai prozaic spus: să știi sau să poți să „nu sari calul”). Dar „bunul-simț” poate să exprime și o anumită capacitate a inteligenței, și anume aceea de a se adapta și readapta continuu la schimbările impuse de realitate, de situațiile și evenimentele de viață (inteligența neguvernată de bun-simț procedează invers: pretinde să modeleze lucrurile după o logică a sa, strict personală, să facă
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
știi sau să poți să „nu sari calul”). Dar „bunul-simț” poate să exprime și o anumită capacitate a inteligenței, și anume aceea de a se adapta și readapta continuu la schimbările impuse de realitate, de situațiile și evenimentele de viață (inteligența neguvernată de bun-simț procedează invers: pretinde să modeleze lucrurile după o logică a sa, strict personală, să facă realitatea să se Încline În fața unei idei - devenită fixă pentru acea inteligență -, În loc să-și adapteze ideile În funcție de cursul evenimentelor din realitate; o
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
schimbările impuse de realitate, de situațiile și evenimentele de viață (inteligența neguvernată de bun-simț procedează invers: pretinde să modeleze lucrurile după o logică a sa, strict personală, să facă realitatea să se Încline În fața unei idei - devenită fixă pentru acea inteligență -, În loc să-și adapteze ideile În funcție de cursul evenimentelor din realitate; o astfel de inteligență, rigidă și Îndrăgostită de ea Însăși, a caracterizat, de exemplu, comportamentul caraghios și, totodată, absurd al lui Don Quijote). Μ „Tipul psihologic”, ca expresie a unei generalizări de
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
bun-simț procedează invers: pretinde să modeleze lucrurile după o logică a sa, strict personală, să facă realitatea să se Încline În fața unei idei - devenită fixă pentru acea inteligență -, În loc să-și adapteze ideile În funcție de cursul evenimentelor din realitate; o astfel de inteligență, rigidă și Îndrăgostită de ea Însăși, a caracterizat, de exemplu, comportamentul caraghios și, totodată, absurd al lui Don Quijote). Μ „Tipul psihologic”, ca expresie a unei generalizări de trăsături și atitudini comportamentale, nu este o invenție a psihologilor, ci o creație
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
bogăția multiformă și din producția ei intelectuală liberă și supraabundentă, În vreme ce mizeria, angoasele, constrângerile de tot felul Înfrâng sau descurajează inițiativele spiritului, Bergson pare deja să aparțină unei vârste revolute, iar numele său să reprezinte ultimul mare nume din istoria inteligenței europene. După cum se vede, Valéry nu se poate abține să nu Încheie cu maliție, formula entuziastă „ultimul mare nume din istoria inteligenței europene” nereușind decât cu greu să atenueze duritatea celei care o precedă și care Îl plasează binevoitor pe
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
Bergson pare deja să aparțină unei vârste revolute, iar numele său să reprezinte ultimul mare nume din istoria inteligenței europene. După cum se vede, Valéry nu se poate abține să nu Încheie cu maliție, formula entuziastă „ultimul mare nume din istoria inteligenței europene” nereușind decât cu greu să atenueze duritatea celei care o precedă și care Îl plasează binevoitor pe Bergson Într-o „vârstă revolută”. Ne putem teme, citind-o și cunoscând pasiunea lui Valéry pentru cărți, că acesta nu a luat
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
de prim plan al scenei ieșene, pe cît de talentat, pe atît de simpatic. De-a lungul carierei sale care însumează două decenii a avut suficient răgaz să se inițieze în labirinticele căi ale succesului în teatru. Restul se datorează inteligenței, iscusinței și harului său actoricesc. În Calul verde și-a propus un dificil experiment: să redea chintesența locului comun și a banalității printr-un dialog care să nu plictisească, ba chiar să fie animat și să amuze. Experimentul s-a
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
temeiul inexistenței absurdului în viața omului de tip nou...! Dar absurdul începuse deja să se manifeste ca dominantă a vieții noastre. Vidarea de conținut a realului, criza valorilor, amurgul umanismului, ne conduceau către absurd. Iraționalul se impune ca valoare. în locul inteligenței administrația -, în locul intimității -colectivismul. Presiunea politică este, în "Regulamentul de bloc", și una externă. Un teritoriu, în proprietate, e invadat de o putere străină, și stăpînit cu forța, întrebarea, pe care cred că și-o pune aici Constantin Popa, este
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Avădanei, Ruxandra Bucescu. Emil Coșeru (Val) schițează un portret cinic al lașității profitoare. Florin Mircea îl poartă cu siguranță pe liderul vecinilor agresori între o amabilitate trucată și o violență conținută, jocul dintre aparența și esența personajului fiind speculat cu inteligență de actor. Îl secondează, în aceeași manieră grotescă, Liviu Manoliu al doilea vecin. Un personaj foarte prezent în spectacol, susținîndu-i ritmul, mai ales în prima parte, este Mama, interpretată de Ada Gârțoman. Actrița urmărește atentă meandrele sufletești ale personajului, asigurîndu-i
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
de elită... Ha!, numai în frunte țintești... Numai în frunte... Ucigașule...! Te-ai antrenat, nu glumă! (apropiindu-se de Mona; tandru) Mona, rămîi numai frumoasă... numai femeie... N-are rost să faci... analize... evaluări... Nu-mi place să-ți pipăi inteligența... N-am nici un chef să-ți sărut ideile... Groparul: (ridicîndu-se puțin, aplaudă) Octav:...Nu te grăbi... n-a fost finalul... mai e puțin... Mona:...Să-nțeleg că mă alungi! Octav: Dacă l-am alungat eu pe Ovidiu...! Dacă m-am
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
fi excorcizată decît, eventual, pe o scenă de teatru, unde realul se confundă în ficțiune, iar conturul adevărului se preface în siluetă îndepărtată. După părerea mea este una dintre cele mai bune producții dramaturgice românești de după '90 încoace. Scrisă cu inteligență și sensibilitate, seduce prin replica promptă, ambalată fie într-un umor subtil, de calitate superioară, fie într-un dramatism cutremurător, într-un registru dual guvernat de "rîsu'plînsu' ". După ce te destinde cu o primă parte generatoare de hohote, te lovește
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
sfîrșitul anilor 1970, intervenții ca cea ale lui John Barth, pe atunci tînăr scriitor și universitar postmodern apăreau În traduceri. Autorul clarifică aici, din punctul de vedere al practicantului și profesorului de literatură, paradigmele modern versus postmodern, cu umor, cu inteligență și cu ceva mai puțină rigoare igienică decît s-a Întîmplat mai tîrziu la noi (unde, pentru ca postmodernismul să prindă, promovarea lui s-a făcut prin apel printre altele la o retorică didactică). E drept, exemplele erau luate aproape numai
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]