16,255 matches
-
576 care prevedea că, „dacă cheltuielile nu pot sau nu trebuie să fie sprijinite pe acte, ordinul scris al administratorului fondului, specificînd că plata se va face fără acte, constituie singurul act justificativ pentru gestionar”. Banii erau destinați susținerii activității intelectualilor care se aflau În nevoie, de unde și denumirea „fondul intelectualilor”. Pentru că era o problemă care a afectat direct intelectualitatea românească din exil care avea reală nevoie de sprijin material, aceștia nu au putut rămîne indiferenți la acea dezbatere. De pildă
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
trebuie să fie sprijinite pe acte, ordinul scris al administratorului fondului, specificînd că plata se va face fără acte, constituie singurul act justificativ pentru gestionar”. Banii erau destinați susținerii activității intelectualilor care se aflau În nevoie, de unde și denumirea „fondul intelectualilor”. Pentru că era o problemă care a afectat direct intelectualitatea românească din exil care avea reală nevoie de sprijin material, aceștia nu au putut rămîne indiferenți la acea dezbatere. De pildă, Într-o discuție Între Virgil Micu și Emil Cioran, primul
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
să Îngăduie unui grup de membri să vorbească și să ia hotărîri În numele Comitetului Național”. Lor li s-au adăugat ulterior social-democrații Eftimie Gherman, Sașa Volman, Mihai Bădărău și doi foști subsecretari de stat, Mihai Răutu și Victor Buescu. Printre intelectualii care Împărtășeau opiniile generalului Rădescu pot fi amintiți Constantin Antoniade, Nicolae Herescu, Dinu Hiott, Leontin Jean Constantinescu, fostul atașat de presă la Lisabona, și Mircea Eliade. Ca urmare a acestei situații, activitatea politică a exilului a fost divizată Între Comitetul
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
Vintilă Brătianu, Titu Rădulescu-Pogoneanu, VÎnătu, D. Danielopol, inginerul Prundeanu, Gheorghe Munteanu, Matei Ghyka Cantacuzino, Florin Zaharia și doctorul Emil Palade, Augustin Popa, Valahu și Florence Brătucu. Liga și-a constituit filiale În zonele În care se aflau comunități ale românilor. Intelectualii români s-au integrat boemei pariziene, adaptîndu-se tradiției Întîlnirilor din cafenelele literare. Rolul esențial al cafenelelor literare era să ofere un cadru liber de constrîngerile inerente seminarelor sau conferințelor științifice, dar și să ofere cadrul pentru discuțiile tehnice legate de
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
conferințelor științifice, dar și să ofere cadrul pentru discuțiile tehnice legate de apariția unor publicații, În condițiile În care, cel puțin la Început, nu existau birouri editoriale. De asemenea, Întîlnirile erau tot atîtea prilejuri de a căuta soluții pentru implicarea intelectualilor din exil Întru eliberarea României și era Încurajată creația literară În limba română, căci, așa cum spunea Monica Lovinescu „mai buni, mai răi, mai vedeam ce făceam, ce am mai scris”. Nu este Întîmplător faptul că primul cenaclu literar din exil
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
face și În România. În ceea ce privește finalitatea acestor Întîlniri, Virgil Ierunca le aprecia ca fiind total ineficiente „pe cîmpul de luptă al rezistenței intelectuale”, pentru că nu ofereau nici un mijloc eficient pentru a duce la Îndeplinire responsabilitățile pe care le aveau toți intelectualii din exil. Evocînd una dintre Întîlnirile obișnuite de la cafeneaua „Corona”, Virgil Ierunca vorbește despre solidaritățile care ar fi fost imposibile În țară și care sînt dificil de realizat În exil, comunicarea limitîndu-se la anecdotică. „Vorbesc mult, vorbesc prost despre utilitatea
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
stat. În efortul de a coordona activitatea tuturor românilor, Fundația și-a recrutat colaboratori din toate zonele În care se aflau români. Activitatea Fundației a constat În editarea de publicații, oferirea de burse pentru studenți și de ajutor financiar pentru intelectualii care se aflau În dificultate, organizarea de conferințe, seminarii și festivități legate de sărbătorile naționale ale românilor. De pildă, secțiunea de istorie a Fundației a organizat șase Întîlniri În 1951-1952, iar În 1953-1954, 11 astfel de Întîlniri. De asemenea, Fundația
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
În exil. O a doua organizație culturală din exilul parizian a fost Centrul Român de Cercetări, o instituție creată sub patronajul prințului Nicolae. În ciuda reputației sale de organizație legionară, la Centru au conferențiat deopotrivă legionari declarați precum Paul Costin Deleanu, intelectuali de dreapta ca Horia Stamatu, Mircea Eliade sau Vintilă Horia, alături de Virgil Ierunca, de orientare stîngistă. De asemenea, la Centru erau prezenți și apolitici precum Eugen Ionescu, dar și intelectuali evrei, printre care soții Anton și Eliza Cerbu, Marcel Leibovici
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
Centru au conferențiat deopotrivă legionari declarați precum Paul Costin Deleanu, intelectuali de dreapta ca Horia Stamatu, Mircea Eliade sau Vintilă Horia, alături de Virgil Ierunca, de orientare stîngistă. De asemenea, la Centru erau prezenți și apolitici precum Eugen Ionescu, dar și intelectuali evrei, printre care soții Anton și Eliza Cerbu, Marcel Leibovici sau I. Klein. Scopul Centrului a fost să „păstreze și să valorizeze, În cadrul activității culturale pariziene și occidentale, aspectele esențiale ale culturii și civilizației românești, atît În tradițiile lor originale
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
27 februarie 1954 de către mons. Octavian BÎrlea, a acționat pe plan spiritual, social și cultural pentru ajutorarea exilaților români, de cele mai multe ori indiferent de religia lor. Astfel, sediul Misiunii de pe strada Ribera a oferit un spațiu generos activităților culturale ale intelectualilor din exil. Pe plan cultural, Misiunea s-a implicat În organizarea sărbătorilor naționale ale românilor În colaborare cu alte asociații ale exilaților, prin găzduirea de reuniuni mai mult sau mai puțin formale ale intelectualilor din exil și prin organizarea unor
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
un spațiu generos activităților culturale ale intelectualilor din exil. Pe plan cultural, Misiunea s-a implicat În organizarea sărbătorilor naționale ale românilor În colaborare cu alte asociații ale exilaților, prin găzduirea de reuniuni mai mult sau mai puțin formale ale intelectualilor din exil și prin organizarea unor conferințe. Astfel, În prima jumătate a anului 1954, Misiunea română catolică din Paris a organizat o serie de conferințe la care au participat atît români, cît și invitați francezi, dintre aceștia putînd fi amintiți
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
și Mihai Fărcășanu, ziar care a apărut cu frecvență variabilă pînă În 1973. Se pare că inițiativa i-a aparținut lui Constantin Vișoianu și În epocă au existat păreri că publicația a fost sponsorizată de Alexandru Crețianu, probabil din fondul intelectualilor despre care am discutat deja. În editarea unei publicații, pe lîngă dificultățile financiare, românii se confruntau cu o serie de probleme de natură juridică precum procedurile de legalizare a unei publicații, care durau de obicei atît de mult Încît adesea
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
a doua trăsătură face referire la numărul mare de publicații pe care această nouvelle émigration le-a produs. Nu trebuie pierdut din vedere că, dacă la 1848 exilații români găseau În Franța pămîntul care a germinat ideile naționale preluate de intelectualii români, după cel de-al Doilea Război Mondial situația era mult schimbată, În sensul confruntării cu o scenă intelectuală dominată de stînga. Mai mult, la 1848, mai ales românii de la Paris au găsit sprijin În mediile intelectuale franceze, au avut
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
din 1940”. Dacă nu au putut avea acces la mass-media franceze, exilații români trebuiau să se folosească de propriile publicații pentru a suplini această absență. Prin urmare, publicul-țintă ar fi trebuit să fie cititorul francez, În general, și nu doar intelectualii. Cu toate acestea, publicațiile românești erau fie specializate, fie În limba română, fie distribuite În număr foarte mic, ceea ce limita accesul opiniei publice franceze. Pe de o parte, avem reviste specializate cum este cazul Revue de Etudes Roumaines care apărea
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
eșecului acțiunilor lor ține atît de situația internațională, cît și de dinamica internă a comunității românești din afara granițelor. În aceste condiții, Mircea Eliade spunea că „a face cultură este singura politică pe care exilații o pot duce”, mai ales că intelectualul este considerat de comuniști a fi „inamicul public numărul una pentru că el este singurul care are acces la concepte. Prin urmare, activitatea exilului trebuie analizată bidimensional, din perspectiva scopului general pe care exilații l-au avut și a situației internaționale
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
public numărul una pentru că el este singurul care are acces la concepte. Prin urmare, activitatea exilului trebuie analizată bidimensional, din perspectiva scopului general pe care exilații l-au avut și a situației internaționale și dinamicii ei diacronice. Ca oameni politici, intelectualii din exil apreciau că misiunea lor nu era limitată numai la activism pentru a determina o eliberare a României de regimul comunist, ci privea și menținerea continuității culturii românești pentru momentul revenirii În țară. În al treilea rînd, efortul de
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
efecte benefice asupra Întăririi solidarității de grup și pentru menținerea unui dialog În limba română. Imposibilitatea prezenței exilaților În mass-media occidentale s-a datorat deopotrivă lipsei de mijloace financiare menite să susțină o campanie publicistică, dinamicii interne a exilului, mediului intelectual dominat de stînga și, nu În ultimul rînd, talentului individual. Intelectualii români din exil se considerau „angajați” misiunii lor ca fiind singurii În măsură să lupte Împotriva comunismului. Dacă la Început exilații au trăit avînd certitudinea statutului lor provizoriu În
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
dialog În limba română. Imposibilitatea prezenței exilaților În mass-media occidentale s-a datorat deopotrivă lipsei de mijloace financiare menite să susțină o campanie publicistică, dinamicii interne a exilului, mediului intelectual dominat de stînga și, nu În ultimul rînd, talentului individual. Intelectualii români din exil se considerau „angajați” misiunii lor ca fiind singurii În măsură să lupte Împotriva comunismului. Dacă la Început exilații au trăit avînd certitudinea statutului lor provizoriu În străinătate, urarea de „la anul, la București” fiind urarea fiecărui Început
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
celelalte. SÎnt oameni foarte optimiști, cari-și Închipuie că ele nu se vor mai vedea peste cîtăva vreme [...]. Eu cred că secolul se va isprăvi și națiile deosebite vor fi Încă vizibile În America”. După ce se Întîlnise cu ei, marele intelectual român atrăgea atenția asupra faptului că „românii din America Îmi păreau altfel Înainte de a merge acolo, decît pe urmă. Este o legendă a românilor din America, și această legendă este bine să o Înlăturăm [...]. Legenda românilor din America este aceasta
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
vindem țara”. Aplicînd un procedeu care avusese succes În România cu un an mai devreme, ei i-au compromis pe o serie de candidați ai opoziției prin reproducerea poeziilor scrise de ei În trecut despre partid, Enver sau Marx. Situația intelectualilor În cele două societăți avea atîtea În comun Încît nu ne surprinde să aflăm că cineva a putut fi ales președinte al Partidului Democrat după ce subiectul tezei sale de licență fusese GÎndirea tovarășului Enver Hoxha despre estetică. O importantă contribuție
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
și articolele lui Jean Ancel, Paul A. Shapiro și Leon Volovici. Primele două dezbat campaniile românești de asasinare din Transnistria (1941-1942) și ghetoizarea/deportarea evreilor din Chișinău după revenirea autorităților române, iar articolul profesorului Leon Volovici analizează trei jurnale ale intelectualilor evrei din timpul perioadei antonesciene. Conceptul de bază al guvernămîntului românesc din Transnistria a fost recuperarea uriașelor cheltuieli ale războiului, iar evreii ucraineni au fost deposedați pentru Îndeplinirea acestui obiectiv. Ei au fost Încadrați În ghetouri/lagăre, iar apoi plimbați
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
din Chișinău s-a făcut prin deportarea În lagărele Transnistriei, dar și prin execuții. De asemenea, statul român a pus stăpînire, În baza unor legi antisemite, pe proprietățile evreiești. Cercetarea lui Leon Volovici Îmbină literatura cu istoria, analizînd relațiile dintre intelectualii români și cei evrei În perioada 1940-1944. Interpretarea se face pe baza analizei a trei jurnale memorabile: cel al lui Mihail Sebastian (publicat În 1996 la editura Humanitas), Însemnările lui B. Brănișteanu (din Arhivele „Yad Vashem”) și volumul lui Emil
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
construit legitimitatea pe supralicitarea participării la lovitura de stat de la 23 august 1944. Hotărît să-l Înlăture pe Foriș, l-a acuzat de trădare. Față de Pătrășcanu nemulțumirile lui Dej erau generate de popularitatea lui crescîndă și de poziția lui de intelectual, ceea ce Îl făcea stimat Între ceilalți oameni de carte din partid. Cu toate că Dej și alți lideri comuniști au jucat un rol foarte important În Înlăturarea lui Pătrășcanu, decizia eliminării celui din urmă a fost luată la Moscova, chiar de către Stalin
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
episcopi greco-catolici ș.a.m.d., În total 180 de persoane. Acolo au sfîrșit personalități emblematice ale istoriei românești: Iuliu Maniu, C.I.C. Brătianu, Gheorghe Brătianu ș.a. Închisoarea Aiud era destinată legionarilor; cea de la Galați era pentru foștii membri PNȚ; Gherla pentru intelectuali; Făgăraș, foști polițiști; Pitești, foști studenți; TÎrgșor, elevi; Mislea, femei; TÎrgu Ocna, Închisoare-spital pentru bolnavii TBC; Jilava, Închisoare de tranzit. Este unanim acceptat că Închisoarea Pitești a devenit simbolul regimului inuman de care aveau parte deținuții din penitenciarele românești, aici
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
imite modul de existență al orașului. Adelina Ștefan MONICA LOVINESCU, Unde scurte. Jurnal indirect, Editura Humanitas, București, 1990, 574 p. Apariția volumului Unde Scurte. Jurnal indirect al Monicăi Lovinescu În 1990 la Editura Humanitas se numără printre Încercările Întreprinse de intelectualii români În direcția ieșirii din ceea ce, cu altă ocazie, autoarea numea „amnezia colectivă” a opiniei publice din România față de perioada comunistă. Căci, dacă orice nou Început ar trebui să fie precedat de rezolvarea problemelor cu trecutul, societatea românească contemporană se
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]