19,653 matches
-
și el există, nu se va întîmpla nimic. Vor ridica din umeri, cel mult vor schița un zîmbet cît se poate de strîmb și-și vor vedea de treburile lor. Așa era făcută lumea ori așa era destinul său. Se obișnuise cu ideea asta, că nimic nu poate fi schimbat în viața nimănui pentru că fiecare om are o traiectorie precisă, asemenea traiectoriei glonțului, trece prin multe, suferă tot felul de transformări din clipa în care țîșnește din locașul lui, dar nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
local? Pe scurt, era de acum evident că Vladia se îndrepta cu pași siguri, e drept nu înspăimântători de mari și de repezi, către o amorțire generală. Mai delicat era faptul că oamenilor nici că le păsa cu adevărat, se obișnuiau destul de repede cu orice nouă lipsă, cu orice calamitate. După aproape cinci ani de cînd Șerban Pangratty n-a mai venit în Vladia, coastele dealurilor arătau ca jupuite, pîrloagele se întinseseră în vii, vița înghețase pe un deal întreg pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
cu orice nouă lipsă, cu orice calamitate. După aproape cinci ani de cînd Șerban Pangratty n-a mai venit în Vladia, coastele dealurilor arătau ca jupuite, pîrloagele se întinseseră în vii, vița înghețase pe un deal întreg pentru că proprietarii se obișnuiseră cu iernile domoale și n-au mai făcut efortul să-și închipuie că s-ar putea să vină și un geruleț. Așa că via a rămas neîngropată chiar în anul cînd a dat o iarnă rece și fără zăpadă. Oamenii nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
restaurantelor cu rang diplomatic, urma să fie și această cină intimă, pe care o anunțase Basarab Cantacuzino. Cantacuzino nu era aviator și nici măcar nu se poate spune că era un admirator al acestui "mod futurist de a te sinucide", după cum obișnuia să graseieze, împușcînd mai multe păsări cu același glonte, arăta că e la curent cu toate panglicăriile italienilor ălora, Marinetti și D'Anunzio, care "voiau să răstoarne Europa cu curu-n sus, pardon de expresie, dar nu găsesc alt strai pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
totul pe lume, dincolo de încîntare se afla uimirea, poate chiar teama. Șerban Pangratty era și el pilot, și nu unul oarecare, iar ascultîndu-l se vedea pe obrazul său cum îl cuprindea spaima. De ce se poate teme un om care este obișnuit cu apropierea morții, care are curajul să-și țină viața în degetele sale ca pe un fir tors? "Excelență, îndrăzni să-i șoptească, s-ar putea ca Italianul să fie mai mult actor decît aviator, e prea plin de farmec
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
o jumătate de pagină, firmele nemțești și franțuzești se întreceau la reducerea de prețuri și la avantaje, simțind că există bani, dar că nu se crease încă necesitatea, bunăstarea de cele mai multe ori lenevește omul, mai ales cînd n-a fost obișnuit cu ea, cînd se află abia la prima generație de îndestulare, în fiecare zi puteai afla de deschiderea a noi magazine de pînzeturi ori despre mari reduceri de prețuri la te miri ce produse de import, de la lenjerie pînă la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
pentru o clipă și încurci totul, dacă nu tu, călăuza, totul era posibil cînd era nevoit să se bazeze pe altcineva. Acum lucrurile se schimbaseră, dar teama era aceeași. Aceeași senzație, poate puțin mai acută, cu ea nu te puteai obișnui dacă o știai mai de mult, ci dimpotrivă, devenea mai de nesuferit. În cîteva note, ba chiar și într-un raport destul de limpede alcătuit i s-a semnalat o idee nouă și persistentă, din ce în ce mai persistentă, care circula între intimii primului-ministru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
de acțiune nu doar intelectuală, ci și fizică. Își păstrase la vîrsta lui o carură atletică, mișcările erau precise și nu purta ochelari. Sau, cel puțin, nimeni nu-l văzuse purtînd ochelari. Tot privindu-l de la distanță, funcționarii Serviciului se obișnuiseră cu silueta lui energică, sportivă chiar, cu oarecare îngăduință și de aceea privirea aceasta, "de aproape", ce i se îngăduise lui Leonard Bîlbîie, era tulburătoare, neliniștitoare. Mihai Mihail vorbea rar, tărăgănînd cuvintele, iar Bîlbîie abia înțelegea că este vorba despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
lui Șerban Pangratty. Iar altfel, cred că musafirii lui Șerban Pangratty sînt chiar prințul însuși, asta este una din regulile politeței princiare. Te înțeleg că ești îngrijorat, orice lucru nou ne îngrijorează pînă devine vechi, și cu o boală te obișnuiești. De aceea cred că mai potrivit este să ai răbdare, pînă la urmă tot vor coborî în Vladia. Atunci, ei bine, atunci..." Într-adevăr, n-a trebuit să aștepte prea multe zile pînă cînd și-au făcut apariția pe Strada
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
imposibil să ieși ori să vii în Vladia. Noroiul, zăpada, ploile pot închide singurul drum către Comana și atunci nu existăm decît noi pe lume. Pentru a nu suferi cumva de izolare nici nu ne gîndim la ceilalți, ne-am obișnuit să socotim lumea ca fiind atîta cît este. Cît este împrejurul nostru, Vladia adică. Acum cred că vă explicați de ce vizitele prințului Șerban Pangratty constituiau în același timp o mare sărbătoare, cît și un mare motiv de îngrijorare, prezența lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
terminat cu firmele cei doi s-au apucat de fațadele caselor. Nu erau ele nemaipomenit de părăginite, de soioase, erau ca la Vladia, cum se putea și cum se nimerea, de fapt nimeni nu le măi băga în seamă, se obișnuiseră cu totul să le treacă cu vederea. Artur Stavri a făcut ce-a făcut și pe la sfîrșitul lui mai a intrat în Vladia, străbătînd o mare de noroi cu două care pline ochi cu var și vopsea. Un singur fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
pline ochi cu var și vopsea. Un singur fel de vopsea, un verde-vînăt, ca pelinul. În trei zile toate căscioarele semănau cu niște broaște ieșite pe mal, năucite de lucirea apei. S-a interzis pălăvrăgeala, seara, în fața prăvăliei, după cum se obișnuia dintotdeauna, stînd pe banca ridicată anume, lîngă intrare, pentru așa ceva. Încetul cu încetul și lămpile au început să fie stinse cam pe la ora nouă, prea puțini fiind aceia care să întindă veghea mai tîrziu. Se introdusese o gardă civică de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
-și regleze respirația, privea pe sub sprîncene la Mihail, dar fața acestuia galben-cenușie nu exprima decît o răbdare impusă cu maximum de atenție. Era hotărît să-l asculte pe Pangratty cu orice risc, să treacă peste orice insinuare ori agresivitate. Se obișnuise, oricine vorbea cu el se simțea dator să se arate mai inteligent decît era și mai ales foarte perspicace în a descoperi subtilitățile reale ori presupuse ale muncii, dacă era o muncă asta?!, directorului Mihail. De foarte mulți ani nimeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
deloc cum arăta privirea lui Mihail. Probabil atinsese fără să vrea un punct nevralgic, o zonă delicată, foarte personală. Cînd s-a răsucit din dreptul ferestrei, totul reintrase în normal. "Vă rog să mă scuzați, dar, știți, încerc să mă obișnuiesc cu ideea, a fost o situație îngrozitoare, inconștient am tot amînat relatarea... faptelor. Deci, Bîlbîie l-a adus pe adjutantul Popianu, care mi-a relatat tot felul de aiureli despre Vladia. Nimic nu mai era din ceea ce lăsasem acolo în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
că nu se petrecuse atunci ceva firesc. Ai mei toți știau bine că sunt un bleg, totuși de ce mi s-ar fi pus pe cap o coroană pe care n-aș fi meritat-o? Asemenea gesturi le pot face oamenii obișnuiți din prostie sau din părtinire, dar ce l-ar fi putut îndemna pe un învățător care nu era mai bun decât alții, ba chiar era mai rău, suferind de piept, și folosind foarte des nuiaua, să mă scoată din blegia
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
mi-am dat seama că ocolisem și uitasem de La voix souterraine. Am deschis-o și am dat peste primele propoziții: Je suis malade... Je suis mechant... Era un text accesibil și am început s-o citesc. Cum nu eram încă obișnuit să citesc cărți atât de rele, după ce am terminat-o mi s-a făcut greață. M-am dus la baie și am vomitat. Și atunci mi-am adus aminte de spusele orbului. Ce carte întunecată, în însăși intimitatea ei, ce
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
căzuse în lupte. În tunica lui, un alt român, în aceeași situație ca și el, găsise ca de obicei câteva scrisori, fotografii de fete și ceea ce era mai puțin obișnuit, un carnet mic cu versuri. Le-au trimis prin mijloacele obișnuite prin cei care, pentru un motiv sau altul, plecau în țară, familiei, care a pus mână de la mână și a tipărit versurile. Tatăl ofițerului nu mai trăia de mult, murise în războiul celălalt, din 1916. Și mi-au adus cartea
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
încredere în ea și așa am acceptat. În prima zi, când trebuia să mă duc la interviu la CSM, au apărut titluri mari în presă: „Procurorul Morar datorează trei miliarde de lei statului român pentru arestare ilegală“. Dar deja mă obișnuisem cu presa. Va trebui să mă întorc, acum îmi vine în cap, și o să ru pem un pic firul logic al discuției. Am vorbit despre perioada Năstase. — Da. — Suntem la opt ani de-atunci și, astăzi, 20 iunie, când stăm
Preţul adevărului. Un procuror în luptă cu sistemul by Dan Tăpălagă, Daniel Morar () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1338_a_2715]
-
liber să-și manifeste nemulțumirea, chiar și Președintele României sau alți parlamentari. Im por tant este să nu-i amenințe pe magistrați. Vă referiți la sfârșitul lui 2011. Nemulțumirea a fost exprimată dur, a fost catego rică. Dar ne-am obișnuit. N-aveți multe istorii de povestit cu Președintele Traian Băsescu? Sunt foarte mirat că, după șapte ani de zile, relațiile cu un personaj politic de efervescența Președintelui se rezumă la un contact pur instituțional. Repet, cred că așa a fost
Preţul adevărului. Un procuror în luptă cu sistemul by Dan Tăpălagă, Daniel Morar () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1338_a_2715]
-
de a cerceta oameni foarte importanți pentru fapte de corupție, și sigur că este foarte important cine conduce instituția. — Spuneați, tot în discuția de la GDS, că s-a mers prea departe prin atacarea judecătorilor de la Curtea Constituțională. Nu ne-am obișnuit cu atacurile politicienilor la procurori, la judecători? — Mai spuneam ceva la GDS. În urmă cu câțiva ani eram aproape invidios, cu ghilimelele de rigoare, pe faptul că erau insultați, atacați și amenințați doar procurorii. Procurorii erau oaia neagră în ochii
Preţul adevărului. Un procuror în luptă cu sistemul by Dan Tăpălagă, Daniel Morar () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1338_a_2715]
-
ajungem în situația de-a fi contestați judecători și procurori deopotrivă. Și mi se pare extrem de grav, pentru că judecătorii dau verdictul final. Iar dacă ei sunt atacați și amenințați, avem o problemă cât se poate de serioasă. Procurorii s-au obișnuit. Procurorii reprezintă acuzarea. Ei trebuie să apere ordinea de drept. Nu pot fi extrem de simpatizați. Dar să ajungi să-i ameninți pe judecători e destul de grav. — Cât credeți că mai contează, domnule Morar, sprijinul extern? Pentru că, în cazul judecătorilor de la
Preţul adevărului. Un procuror în luptă cu sistemul by Dan Tăpălagă, Daniel Morar () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1338_a_2715]
-
au luat cu vântul și - detaliu important - inclusiv de parlamentari din cadrul Alianței care o susținea pe Macovei ca ministru al justiției. — V-a impresionat scena asta? — Da. M-a impresionat. Pentru că era un ministru, era o femeie singură. Acolo ești obișnuit să vezi, în loja Guvernului, un Guvern întreg care dă impresia de solidaritate, de soliditate, dar de data aceasta vedeam un singur ministru. Probabil că așa trebuia să fie. Nu trebuia să meargă tot Guvernul ca să susțină o cerere. Dar
Preţul adevărului. Un procuror în luptă cu sistemul by Dan Tăpălagă, Daniel Morar () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1338_a_2715]
-
în lumea civilizată, că respectul față de public și față de opera cinematografică ar trebui să fie principala lor preocupare. Lume multă, prezentare emoționantă, Andrei Both (scenograful filmului, venit special de la San Diego) și cu mine, cam stingheri pe scenă, mai mult obișnuiți în spatele camerei, ieșim elegant cu câteva cuvinte bine simțite. Publicul a înțeles foarte bine filmul. Îți dai seama după cum respiră, cum râde sau cum cade în tăcere. Ritmul secvențelor sau semnificația încadraturilor captează atenția, provoacă. La sfârșit, Alex. Leo Șerban
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
pentru locale? E un exercițiu la care vă provoc. Întâlniți-vă cu unul, doi, trei prieteni. Stați relaxați pe o terasă, la o bere, la iarbă verde, lângă micii care sfârâie pe grătar, în propriile locuințe sau în orice loc obișnuiți să vă întâlniți cu prietenii. Porniți o discuție despre campania electorală locală, indiferent în ce parte a țării vă aflați și indiferent ce candidați vi se oferă spre alegere. Iar eu, în timpul ăsta, pornesc un cronometru virtual. Știți de ce-l
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
practica jurnalistică sunt examinate în mod curent. Pornind de la numărul mare de cercetări legate de practicile jurnalistice, Michael Schudson (2003) a încercat să sistematizeze abordările curente în acest tip de cercetare. Principalele trei direcții sunt reprezentate de: a) studiile sociologice obișnuite; b) studiile despre economia politică a știrilor; c) abordările culturale ale știrilor (Schudson, 2003, p. 36). Cel mai avansat cadru de gândire privind știrile rămâne însă sociologia producerii știrilor, care pune accentul pe relațiile, pe rutinele de lucru și pe
Conflictele din ştiri. Impactul asupra cinismului, încrederii şi participării politice by Mădălina-Virginia Boţan [Corola-publishinghouse/Journalistic/928_a_2436]