19,653 matches
-
o mănușă acestei abordări în care efortul fizic și emoțional al actorilor se întâlnea cu neliniștile și căutările dramaturgice și metafizice ale regizorului. Îmi dădeam seama că actorii erau cu atât mai plăcut contrariați de acest atelier cu cât fuseseră obișnuiți cu modelul regizorului - Dumnezeu care știe tot despre toate și nu permite nici o abatere de la teoriile și rețetele lui scenice. Și pentru care actorul este mai degrabă un executant tehnic decât o călăuză prin sufletele complicate ale personajelor. Munca alături de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2176_a_3501]
-
deșartă, dacă nu te pândește, major, și mai și, riscul unui penibil și devastator eșec sau, de ce n-am exagera puțin... moartea, da, chiar dânsa în persoană, fermecătoare și picant-ademenitoare și longilin-bombată-n șoldurile sânilor însfârcuiți maro, poros (bumbeleul are găurele!). Obișnuiți din pruncie să-l confundăm pe Balzac cu Comedia umană, facem ochii mari, cepoși, emerveiați, pavilioanele urechilor ni se transformă-n farfurii adânci de porțelan cartilaginos și străveziu, pipăitul furnicărește-n buricele degetelor agilități obscure, nările se lărgesc lacomoase, fremătătoare la
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2176_a_3501]
-
atât de dornic să obțină povestea înaintea noastră, că a fost cât pe-aci să o ratăm amândoi din cauza lui. Jack zâmbi. — E greu să-i ții în frâu pe tinerii ăștia năvalnici. Ar face orice pentru o poveste. Cum obișnuiai să faci și tu, dacă-mi amintesc bine. Ridică șmecherește din sprânceană. — Îți mai amintești fustița de piele pe care-o purtai când ieșeai la un pahar cu polițaii? Ți-a adus câteva dintre cele mai bune piste, nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
trecut pe-aici. Stevie privi cu afecțiune silueta lui Jack care se îndepărta. Fusese mare păcat că plecase de la Citizen, dar Jack Allen nu era omul care să țină scaunul cald pentru altcineva, cu atât mai puțin pentru fiica șefului. — Obișnuiam să mă întreb dacă într-o bună zi voi doi ... Stevie lăsă sugestia scandaloasă să plutească în aer. — Cred c-ai înnebunit! protestă Fran, punându-i din nou copilul în brațe înainte s-o facă de rușine izbucnind din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
sticlă de whisky de malț? Macallan n-ar fi rău, și să nu-i spui mamei tale despre asta. Fran râse. Pactul secret care exista între ea și tatăl ei își avea începutul în copilărie. Încă de la șase ani, Ralph obișnuia s-o ia cu el fie la redacție, fie la curse. Ambele locuri fuseseră extraordinar de incitante, i se părea lui Fran privind în urmă, având pe deasupra avantajul că o îndepărtau de mama ei și de dorința ei sufocantă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
avea un efect mai relaxant decât masajele de aromaterapie. — Ce mai faci, Stevie? Ralph o sărută pe obraz și îi ținu mâna într-a lui o fracțiune de secundă mai mult decât s-ar fi cuvenit. Stevie cea sobră, care obișnuia să poarte o gamă de fuste identice și bluze din materiale sintetice nu prea apetisante, arătând toate de parcă ar fi fost lăsate mult timp într-o cameră întunecoasă, și pantofi fără fasoane cu dresuri groase, roși ca o fetișcană la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
Ei bine, te informez, eu una nu sunt adepta mentalității înduste a poveștii în exclusivitate. Jack deschise portiera vechiului său Saab decapotabil, o mașină pe care o avea de când îl știa Fran. — Oh nu? Atunci înseamnă că te-ai înmuiat. Obișnuiai să faci moarte de om pentru un articol. Sau cel puțin să-ți dezgolești jumătate din coapsă pentru unul. Fran îl ignoră. — Întâmplător, cred că ar trebui să tragem cu toții ca să facem orașul ăsta un loc mai bun, nu să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
scăpa, în veșminte de călugări medievali din secolul al XIV-lea, Jack anunță că se ducea la culcare. Din ce în ce mai des în ultimul timp, ajungea să se culce înaintea lui Ben și se întreba dacă asta se întâmpla și în familiile obișnuite cu doi părinți. În seara asta, însă, nu adormi așa ușor. Îi venea tot timpul în minte imaginea Francescăi Tyler, spumegând de furie în parcare. Fusese necinstit din partea lui să abordeze un subiect pe care cei de la Citizen îl considerau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
Laurence, îl invită cu vioiciune Henrietta, poate că ai vrea să ne spui câte ceva despre activitatea secției tale? Laurence lăsă jos furculița privind doar cu o umbră de regret spre apetisantele fructe de mare din farfurie. Era clar că era obișnuit să-și câștige pâinea făcând frumos. — Vindecăm toate formele de infertilitate la femei prin tratamente cu hormoni și operații la nivelul trompelor uterine, dar presupun că rezultatele cele mai importante le-am obținut prin inseminare artificială - fertilizarea in vitro și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
ca seara plănuită cu grijă să se termine urât. Fran continuă să-l studieze discret pe Laurence. Primea toate împunsăturile acestor bogătași ignoranți cu calm și umor. Emana un fel de seninătate aproape monahală. O intriga pe Fran, care era obișnuită cu compania ziariștilor cu tupeu. Fără să vrea, se trezi comparând calmul reținut al lui Laurence cu farmecul plin de îngâmfare al lui Jack Allen. La Jack totul era la vedere. Era mai greu, bănuia ea, să ajungi să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
să învețe mai întâi să scrie corect. — Știi, zâmbi Stevie, ascultând râsetele, uneori chiar îmi lipsesc zilele de demult, înainte ca totul să devină atât de serios. Lucram la reportaje dimineața, apoi luam un prânz copios și aveam după-amiaza liberă. Obișnuiam să mergem la un băruleț unde aveau stripteuze... — Stevie! Fran era uluită. — Erau adevărate veterane. Mai rele de gură ca Roseanne. Treceau pe toată lumea din public prin ciur și dârmon în timp ce-și scoteau chiloții. Bineînțeles, Stevie se smulse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
se pregăti să o ia în sus. — Pariez că erai o vedetă pe terenul de fotbal. — Nici vorbă. Eram prea miop și mult prea timid. Mă tachinau pentru că arătam ca un băiat de cor sau, mai rău, ca un tocilar. Obișnuiam să mă refugiez în laboratorul de științe ale naturii. — Și uite unde te-a purtat asta, domnule doctor Westcott. Observă o cicatrice lungă pe unul dintre genunchi. Am căzut de pe bicicletă la zece ani. Își lipi buzele de pielea încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
uită la ceas. — Cred că e ora de culcare. Trebuie să ajung devreme la clinică mâine. Se opri o clipă înainte să adauge: — Vrei să rămâi peste noapte? Și în spatele acestei pauze Fran ghici o ușoară de ezitare. Laurence era obișnuit să-și păstreze libertatea. Urcă și-și strânse lucrurile de pe podea, unde, aruncate în euforia momentului, făceau notă discordantă. Până și Sally Bowles și-ar împături hainele în dormitorul lui Laurence. O cuprinse o panică irațională. Asta a fost tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
relație. Îmi închipuiam că o să devină ceva permanentă Nu-i venea să creadă că i se destăinuia în felul ăsta lui Jack Allen, ziarist, expert în a stoarce povești lacrimogene de la mame greu încercate, infractori înrăiți și funcționari din administrație obișnuiți să o dea cotită. — Dar n-a fost așa. Mi-a scris și m-a anunțat că totul s-a sfârșit. — Frumoasă modalitate. Fără îndoială e un bărbat cu principii. Lacrimile începură să se prelingă pe obrajii lui Fran și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
să mă întorc la redacție. Phyllis atinse sfios brațul fiicei sale. — Îmi pare rău că n-a fost o atmosferă veselă. Pare o persoană foarte drăguță. — Mulțumesc, mamă. Chiar este. Ralph îi conduse la plecare și o îmbrățișă strâns, așa cum obișnuia să facă atunci când era mică. Mirosul lui bine cunoscut, un amestec de tweed tocit, aftershave antic și o aromă vagă de tutun, îi aminti pentru o clipă binecuvântată de momentele cele mai fericite pe care le petrecuseră împreună. — Mai vino
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
cum crezi că l-ar afecta faptul că nu e sigur dacă un copil e al lui sau al altcuiva? Ar conta enorm. Nu-i spune atunci. O să se împace cu gândul de-a avea copii. Trebuie doar să se obișnuiască cu ideea. Așa fac întotdeauna bărbații. E combinația fatală de vanitate și inevitabilitate. Îi pui în fața unei alegeri: vor să-și vadă genele transmise din generație în generație sau aruncate la groapa de gunoi a omenirii? Ar fi trebuit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
luminară de încântare, de parcă n-ar fi văzut-o cu doar o jumătate de oră mai devreme -, ce bucurie să te văd. Ce vânt te-aduce? De data aceasta, Fran zâmbi numai și îl luă de mână. Începea să se obișnuiască. Zgomotul de pași de pe pietriș o făcu să se uite la ceas. Era prea devreme ca să fie maică-sa, dacă nu cumva se certase cu parternera de bridge, un incident deloc ieșit din comun. Singurul motiv pentru care continuau parteneriatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
-i ceară părerea sau să-l întrebe ceva, dar știau cu toții cine era în biroul lui și păstrau distanța. — Ei bine, Jack. Era clar că avea vreun as în mânecă, Jack era sigur de asta. — Ar fi cazul să te obișnuiești să rămâi la înălțime fără concurență. — De ce, Murray? Jack știa că e atras într-un joc dar probabil că, mai devreme sau mai târziu, Murray se va plictisi și îl va lumina și pe el despre ce e vorba. — Pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
opțiune și am avut mare noroc că ne-a fost acordată. Doar mulțumită lui Laurence a fost primit acolo. — Cum a reacționat tata? Fran putea să-și închipuie starea de deznădejde și confuzie prin care trecuse tatăl ei. — O să se obișnuiască cu timpul. Tonul defensiv al maică-sii fu un răspuns suficient. — Nu i-a plăcut deloc, nu-i așa? Oh, Doamne, bietul tata, nici nu pot să mă gândesc la asta. Cum rămâne cu Biata de Mine? Eu sunt cea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
și camera comună era pustie. — Dar e aberant de devreme. La ce oră serviți cina? o întrebă pe intendenta iritată. — Ceaiul se servește la patru și jumătate, biscuiții și cacaua la șapte. Dar tatăl meu detestă să mănânce devreme. E obișnuit să ia cina la nouă. Asta face foarte rău la digestie. Nimeni nu ar trebui să mănânce după ora șase, conform recomandării medicului. Fran trase cu ochiul prin ușa deschisă la sala de mese în care pensionarii mâncau în tăcere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
care mișunau pe trotuar. — Ar trebui să edităm ghiduri turistice pentru străini, mormăi Sean, încă nedumerit asupra destinației spre care îl târa Fran. — Cu excepția faptului că vin aici doar șase săptămâni pe an. Sean, ai ceva experiență într-ale actoriei? — Obișnuiam să mă duc la cercul de teatru pe când eram la școală, răspunse Sean, încă și mai intrigat. Și de când sunt aici am văzut destul teatru de amatori cu trupa din Woodbury Dene ca să-mi ajungă toată viața. — Bun. Uite ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
ai parte de-o surpriză. Ceea ce a făcut Francesca a fost să creeze un segment de piață cu totul nou. E vechea poveste: oferă-le oamenilor ceea ce nu știau că își doresc. S-ar putea chiar să ne păstrăm cota obișnuită de anunțuri. — La naiba, sper sincer că da, de dragul tău, Jack. Acționarii or să ne ia la întrebări altfel. Să sperăm că vom fi la înălțime mâine la Gala Premiilor Presei Regionale. Dacă nu facem vânzare, pentru Dumnezeu, măcar prestigiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
doi ochi rotunzi, verzi. Cu dreapta ținea de strat pușca atârnată pe umăr, și mâna neagră, mare, cu degetele lungi, osoase, noduroase, mi se păru înspăimântătoare. Zâmbii: —Dumneata ești Marin?... Pe urmă nu mai știui ce să-i spun. Ce obișnuiești? —Țuică, o țuică mi-e destul, zise el încet, cu voce lină și joasă. O țuică, două, cât ai dumneata bunătate, vorbi zâmbind și frecându-și mânile Sandu Popescu. Pușcașul tăcu o clipă, privind în pământ, apoi mă ținti cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
mă amețea. Vtc "V" O pace mare îmi stăpânea acum sufletul. Întors acasă, ieșii la câmp, ca să supraveghez clădirea girezilor degrâu. Stătui de vorbă vesel, ca niciodată, cu Dragomir, care era tare mirat de această considerație cu care nu era obișnuit din parte-mi. Făgăduii oamenilor țuică, și multă vreme îi privii cum se mișcau vioi printre snopii aurii, cu țăpoaiele, cu brațele, cu glasuri puternice, cu glume vesele. Pe la toacă, pornii spre Iezer în trap leneș. Domnul Sandu, crâșmarul, mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
a malului. Așa sta singură și murea, sub pletele mestecenilor cu trunchiuri albe. Vremuri de bejenie, 1907 În pădurea Petrișorului a apărut prima dată în Semănătorul, nr. 17-18 din 20 aprilie 1907. În perioada în care a scris povestirea, Sadoveanu obișnuia să meargă la vânătoare în Valea Râștei, însoțit de setter-ul său, Nero. Profira Sadoveanu spune că Pădurarul era, de fapt, un cunoscut pușcaș de la Dolhasca. „Câteva din cele mai frumoase pagini de natură din întreaga literatură a lui Sadoveanu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]