16,970 matches
-
vă trăiască feciorul, Toadere și Marandă, și să fie la fel ca voi - a încheiat vorba moșul... Mulțămim frumos pentru vorbele aiestea și grijă să nu duceți, fiindcă știm ce am crescut! - a răspuns Toaibă bombându-și pieptul ca în tinerețe... Gruia s-a întors cu fața spre ai lui, și punându-le mâinile pe umeri, le-a șoptit: Am să fac tot ce pot. De asta să nu vă îndoiți!... Toaibă a luat-o de mână pe Maranda și, cu
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
Viața 1633-1691 Cărturar și om politic, Miron Costin (1633-1691) este un ilustru reprezentant al umanismului românesc. Copilăria și tinerețea și le-a petrecut în Polonia, unde hatmanul Ion Costin se refugiase, ca urmare a mazilirii, de către domnul Moise Movilă. Tânărul Miron Costin și-a făcut studiile în Polonia, unde a dobândit o cultură vastă și sistematică de profil clasic
ARC PESTE TIMP 40 ANI 1972 – 2012 by Argentina Pânzariu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/288_a_576]
-
adică la aproape patru decenii de atunci, cînd toți am devenit Înțelepți, cînd timpul a trecut, mai trece Încă. Ce-a fost rămîne «trecut» sau poate deveni prezent - cum să spun? - printr-o improprietate a verbelor Întrebuințate, născută din obsesia tinereții răpite, care-și cere dreptul la viață acum, abia acum, În spațiul tardiv al narațiunii” Îl văd ridicîndu-se: - „CÎnd am ajuns acolo, am fost «poftit» (acesta e cuvîntul), ca un musafir, Într-o Încăpere cu mobilă simplă dar cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
o baracă, iar În după-miaza aceleiași zile fu Înmormîntat. O movilă de pămînt ce se șterse și ea În vîntul secetos al ținutului. Au trecut ani, mulți, foarte mulți, și mi-aduc aminte și acum de el, străjuind Începutul acelei tinereți cînd am urcat, pentru prima dată, treptele tribunalului județean. 17. 1953. Anul morții lui Stalin. În dimineața acelei zile de martie, grupuri de oameni fură aduse Încolonate, În centrul orașului, În fața primăriei. Primarul vorbi din balconul cu Înflorituri de fier
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
de neexplicat comuniunea celor doi cu domnul Pavel care la data aceea, dacă gîndesc bine, nu ajunsese la vîrsta majoratului, era deci de neluat În seamă, cu atît mai puțin nu putea arăta cum arăta, adică un om În plină tinerețe, și nici să converseze cu ei familiar ca-ntre vechi cunoștințe. Simțise, probabil, că este privit și se Întoarse spre mine, dar În clipa aceea, printr-o coincidență, ușa se deschise fără vreo avertizare, și El, făcînd cîțiva pași, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
prezent, dar se naște apoi o anumită aură, ce amestecă timpii, identitățile, scoțînd la suprafață substanța În care ne oglindim - mereu aceeași -, cît despre vîrste, nu; mai știu că uneori sînt foarte bătrîn, alteori sclipitor de tînăr, dar nu o tinerețe fără sens, decorativă, ca trestiile În bătaia vîntului, ci purtătoare a unui anume destin, magnific, ireductibil, așa cum e vîrsta ființei tale, care refuză, În substanță, Îmbătrînirea. - SÎntem la fel, Îmi răspunse, numai că eu port clară amintirea miilor de ani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
și seninătate ființei. Își ridică mîinile de pe umerii mei, trecu cu spatele spre fereastră. - E foarte tîrziu, spusei, domnul Pavel doarme de mult, visează, e vesel. - El se află acum În timpul adevărat al substanței, Îmi răspunse, conversează, părînd la vîrsta tinereții, cu domnul și cu doamna aceea cu pălărie cu voal, deși timpul la care se Întreține cu ei la bordul acelui vaporaș de croazieră este cel de la Începutul veacului, cînd nu avea decît 15-16 ani; nici vorbă să discute cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
jenă s-o Întreb. - Ați da dovada unei deformații profesionale fără noimă, e ca și cum eu aș Întreba-o dacă are cazier judiciar, observai zîmbind. Căldura răsfrîntă de asfaltul trotuarului larg din partea asta a străzii moleșește trecătorii, care-și pierduseră voiciunea. Tinerețea anotimpului Își lumina vitalitatea prin policromia vestimentației, cu deosebire a celei feminine; rochiile În diversitatea lor coloristică dînd impresia unei abundențe comerciale, contrazisă Însă de primele vitrine, pline numai cu stămbării colorate; cît despre rochia de mătase albastră a profesoarei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
prispa și să-i deschidă odăile. Soția lui Lung de asemeni cum o știam deși timpul Îi bîntuise ușile casei și-i luase soțul. Era neschimbată, dar nu datorită unei filozofii anume, adică unui mod de a Întîmpina viața, ci tinereții. Pentru ea nădejdea era egală cu certitudinea, n-avea nici o Îndoială că Lung se va Întoarce teafăr cum a plecat; aștepta zi de zi să se deschidă poarta și să-l audă strigînd-o. Oamenii de aici spun că sînt asemeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
timp după aceea, cînd ideologia comunistă se anunța la porți purtată de vestitori străini, Încă necunoscuți pentru noi, am crezut În sine-mi că s-ar putea să fie ideologia salvării pentru multe din nedreptățile acestei lumi - Înșelătoare alegeri ale tinereții. Credeam că lumea ce se anunța... „Dacă ai două cămăși, dă una aproapelui tău”, sau „Mai repede va trece cămila prin urechile acului decît bogatul În rai”, ori „iubește pe aproapele tău ca pe tine Însuți”. Că Însuși Isus a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
concentrare, a camerelor de gazare, Îmi spuneam, ca să intrăm În alta, a pustiului și cenușii. „Ce e de făcut? mă Întrebam. Nimic, Îmi răspundeam. Keti se ivi lîngă mine: - „Nu e adevărat! Îmi spuse. N-ai voie să-ți uiți tinerețea, puritatea de-atunci. Nu le poți schimba pe nimic; nu-ți este Îngăduită nici o trădare, trebuie să rămîi ce-am fost amîndoi. Credeam În frumusețea lumii, În eternitatea destinului ei, În libertatea tuturor, și uram orice necuviință Împotriva ei și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
puțin timp, ca și cum nimic important nu le preocupase pînă atunci, aceste neplăcute conversații erau date la o parte ca pe niște lucruri nefolositoare, Își reluau apoi vorbăria, mereu aceeași, singura ce dădea sens existenței lor, mai mult chiar decît În tinerețe, bîrfeau, „comentau”, acum fără teamă, erau prea bătrîne ca puterea să le mai ia În seamă, din care cauză se credeau curajoase, Încîntate de prezența lor În timpul social al acelor zile. Venea uneori și domnul Pavel, mai mult ca să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
cunoșteam?” Ea lăsă jos micul ei geamantan, și ghicind parcă Încurcătura În care mă aflam, rezolvă Încîlceala de ani luîndu-mă după gît și sărutîndu-mă de cîteva ori, uitînd de fiica ce stătea alături zîmbind, purtînd, uluitor, asemănarea și frumusețea din tinerețe a mamei, Încît În clipa În care aceasta se desprinse de mine, privii cu năuceală la ele ca la două realități asemeni fotografiilor mișcate. Ea Îmi observă mirarea. și puse asta pe seama emoției revederii, o seamă de modificări secrete ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
la maică-sa, Încercînd să deslușească puntea dintre generații - atunci, inexplicabil, abia vizibilă - pe care - nu știa de ce, probabil un defect de vedere - Încercînd s-o străbată, simțea o nesiguranță, ca un permanent dezechilibru, de fiecare dată, Însă, Învins cu tinerețe și abilitate, Înfloream la adierea conversației lor, - le auzeam fără să le ascult, ocrotit de prezența Anei și pleoapele șirete ale fiicei ce-i stătea alături ca o fotografie a ei făcută de un fotograf ambulant, Într-un parc, cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
făceam a nu observa această intimitate publică, născută În ea - știam bine, nu putea rosti nici un cuvînt - dintr-o disperare de neînvins. O priveam În răstimpuri, pe furiș: fața Îi era totuși, cu vagi deplasări ale timpului, aceeași ca-n tinerețe. Nu puteam spune nimic, dar Începui să nu mă satur privind-o, un fel de readucere a timpului, o rememorare În care eram cuprins. Ziua aceea o terminarăm, ca urmare a invitației mele, Împreună cu soții Pavel, la restaurantul din Grădina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
cu degetele tactul muzicii de pe estradă. La finalul acestei rememorări, doamna Pavel, simțindu-și intrarea În rol, reluă amintirile soțului cu evocarea unor Întîmplări amoroase, omise de el, ce făcuseră ocolul orașului la timpul lor, mult Înainte de război, la vremea tinereții amîndurora și pe care le socotea necesar a fi povestite „pentru o mai bună cunoaștere a vremilor, spre Încîntarea Anei, - era sigură de asta - deoarece asculta cu atenție vizibilă nu numai În ochi ci și În mimica participativă a feței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
În ochi, fix, - și atunci, În fracțiunea aceea de timp, se porni, dar numai pe durata ei, pentru noi, o dulce adiere astrală din apus. CÎnd ne-ntoarserăm la masă, domnul Pavel, care gîndise Între timp la unele evoluții ale tinereții lui, În segmentele petrecute În această Grădină și surîdea acelor amintiri fără mărturisiri către soție, Întrerupt Își ridică privirea spre noi și, adresîndu-se Anei și fiicei sale, rosti Înviorat: - Nu-i așa că-i măreț? - În adevăr, răspunse Ana, spre Încîntarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
găsit sania asta?), amîndoi Încotoșmănați În șube, Lung cu gulerul dat peste umeri, aproape descheiat la gît, veneam ca din basme, el rîdea cu bucurie de copil, avea acum cincizeci și unu de ani, vesel de revederea fostului judecător din tinerețe, o Întreagă lume Îi răsărea În ochi, eu pe banca din spatele lui, privind pînă la orbire sticlirea fugară a zăpezii În soarele de necrezut al dimineții sfîșiat de goana cailor iuți. Și Crăciunul acelui an Începu spre seara zilei următoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Erau de față, veniți anume, sora Anei cu soțul, amîndoi Încă tineri sau părînd astfel la puntea nehotărîtă a anilor, surprinzător pentru mine fu prezența neașteptată a lui Lung și soției; toți stîlpii de care se rezema amintirea timpului de tinerețe petrecut la Începutul profesiunii mele În acele locuri erau acolo. Fiica Anei și cu soția lui Lung serveau, aveau grijă de toate cîte mărunte ale acelei seri. Lung se simțea stînjenit, timid În lumina odăilor, În vorbăria și rîsetele noastre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
fiica - asemeni surorii altădată - va pleca definitiv la București - Îmi mîngîie obrazul, fruntea, se uita la mine cu ochii mari deschiși, o tristețe fără seamăn. Vor trece ani și-mi voi aduce aminte de tine, cel din prima parte a tinereții tale, cînd locuiai la noi, - pe atunci Îți spuneam „dumneavoastră”. Ca-ntr-o fotografie veche, tatăl meu va Îmbătrîni, toți vom Îmbătrîni, aici, și soțul meu, și vecinii și Lung și soția lui, fiica se va mărita, va avea copii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
fotografie veche, tatăl meu va Îmbătrîni, toți vom Îmbătrîni, aici, și soțul meu, și vecinii și Lung și soția lui, fiica se va mărita, va avea copii, foarte repede voi deveni bunică, tu vei rămîne nemișcat În anii tăi din tinerețe, de altfel nici acum - așa te văd, cîteva fire albe la tîmple; - nu te-ai schimbat, iar eu nemaivăzîndu-te nu-mi voi mai putea Închipui cum vei arăta, și atunci singurătatea va fi Îngrozitoare. Cu tine vorbeam, gîndeam despre toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
e posibil. Acum sunt iar pe pămînt ca Înainte - Îți spun numai ție - locuiesc la Maria di Pietrasanta, În Italia sunt soția unui mic patron care ține acolo un fel de restaurant, cam cum erau birturile la noi, În vremea tinereții noastre, totdeauna plin de clienți veseli și gălăgioși, teribili de vorbăreți, nu departe de carierele de marmură din care se fac aici statuile. E țara tatălui meu, Leonardo Perussi. În somn e simplu... repet: nu e ca altădată, dar pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
dictatorilor care au bîntuit acest secol, că pentru unii s-au ridicat statui la care uitîndu-ne de jos ne dominau. Turnul parcă era mai Înalt ca În realitate, noi ne țineam de mînă; lîngă noi o doamnă se mira de tinerețea noastră, dar deodată apăru și soțul meu, era uluit, eu am Încercat să-l liniștesc spunîndu-i că ne cunoaștem dintr-o altă viată, adică mult Înainte de a mă naște din nou, dar el, greu de cap, nu pricepea nimic, mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
trecut ani peste el, existența acestora este neîndoielnică pe fața lui, dar nu Întotdeauna, uneori ființa dovedindu-și pentru el, ca-ntr-un miracol, la fel și pentru alții (aidoma și mie, cîteodată, care scriu aceste rînduri) secrete refugii În tinerețe. Aceste performanțe aparțin bineînțeles spiritului, arătîndu-și dominația, În timp ce materia Își continuă drumul ei În nimicnicie... „Ce dimineață frumoasă, Keti!” spusei pe negîndite, ca o reacție firească la lumina frunzelor de primăvară, și, deodată, mă surprinsei așteptîndu-i răspunsul, dar vorba ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
fată dansează undeva, Într-o curte apropiată, se aude ritm de castaniete, mînuite cu perfecțiune, și parcă aerul stătea nemișcat, ca un bloc transparent, anume pentru asta, domnul Pavel Însuși era Încîntat Încît exclamă Înviorat: -N-am mai auzit așa ceva din tinerețe, pe estrada de la Lacul Sărat, era un negru sau un mulatru tînăr; purta un costum albastru cu guler alb, executa un dans amețitor pe ritm de castaniete. De l-ați fi văzut!... Ce-am văzut eu la timpul meu, dumneavoastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]