158,133 matches
-
reduse (mult-râvnitele locuințe familiale construite În Marea Britanie de guvernul laburist aveau suprafața standard de 56 de metri pătrați pentru un apartament cu patru camere). Foarte puțini europeni aveau mașină sau frigider: muncitoarele din Anglia, unde nivelul de trai era mai ridicat decât În majoritatea țărilor de pe continent, mergeau la piață de două ori pe zi, pe jos sau cu mijloacele de transport În comun, la fel ca mamele și bunicile lor, pe vremuri. Marfa din țări străine era exotică și costisitoare
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
emblematic viziunea asupra viitorului colonial al Franței: „În Africa franceză, ca În fiecare teritoriu unde flutură steagul nostru, nu există progres real dacă oamenii nu pot beneficia de el, moral și material, pe pământul lor natal; dacă nu se pot ridica puțin câte puțin la un nivel care să le permită să participe la propria lor guvernare. Este de datoria Franței să facă posibil acest lucru”. Ca de atâtea ori (și probabil În mod intenționat), nu se știe exact ce voia
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Înfuriați de ceea ce ei luau drept dovada unei trădări iminente, ofițerii și coloniștii din Algeria au Început să plănuiască o revoltă generală. S-au făcut comploturi, puciuri și se vorbea despre o revoluție. În ianuarie 1960, la Alger s-au ridicat baricade și „ultrapatrioții” au tras În jandarmii francezi. Însă revolta s-a risipit În fața intransigenței lui de Gaulle, iar ofițerii superiori de o loialitate Îndoielnică (inclusiv Massu și superiorul său, generalul Maurice Challe) au fost transferați În afara Algeriei. Cu toate
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
până În 1954 și, În continuare, din 1955. Guverne de toate culorile s-au scindat și au căzut În fața acestor obstacole. Chiar și cu o armată loială, a Patra Republică ar fi trebuit să depună un efort imens pentru a se ridica deasupra acestor Încercări, la doar un deceniu după cea mai grea Înfrângere militară din istoria națiunii și o umilitoare ocupație de patru ani. E de mirare că a rezistat chiar și atât. Instituțiile celei de-a Cincea Republici a lui
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
etnice și schimburile de populație care au urmat -, dar puterea colonială În sine s-a retras relativ intactă. Numai insurgența comunistă din Malaysia Învecinată a determinat guvernul britanic să declare În iunie 1948 starea de urgență, care avea să fie ridicată abia doisprezece ani mai târziu, după Înfrângerea definitivă a rebelilor. În general Însă - și În pofida retragerii din India și din țările vecine a mii de rezidenți și administratori coloniali -, plecarea Marii Britanii din Asia de Sud a fost mai ordonată și mai puțin
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
De-a lungul anilor ’60, CEE s-a consacrat elaborării unui set de proceduri și reglementări care să rezolve această problemă. Urmau să se stabilească prețuri-țintă pentru toate produsele agricole. Tarifele comerciale externe ale Comunității Economice Europene urmau apoi să ridice costul produselor agricole importate până la aceste niveluri, bazate de obicei pe cei mai scumpi și mai ineficienți producători din toată Comunitatea. În fiecare an de-acum Înainte, CEE avea să cumpere excedentul de produse agricole al membrilor săi la valori
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
săi la valori cu 5-7% sub prețurile-țintă. Apoi urma să lichideze surplusul, subvenționând revinderea lui În afara Pieței Comune la prețuri sub nivelul celor europene. Acest mecanism evident ineficient a fost rezultatul unor tocmeli aprige. Micile ferme ale Germaniei necesitau subvenții ridicate pentru a supraviețui. Fermierii francezi și italieni nu practicau prețuri deosebit de mari, dar nimeni nu Îndrăznea să le spună să limiteze producția și, cu atât mai puțin, să le ceară să-și vândă produsele la prețul pieței. Fiecare țară le-
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Existau precedente pentru PAC. Tarifele vamale practicate În Europa la sfârșitul secolului al XIX-lea Împotriva importurilor de cereale ieftine din America de Nord erau relativ similare. De asemenea, În timpul Marii Crize de la Începutul anilor ’30 au existat diverse tentative de a ridica prețurile produselor agricole, cumpărând surplusurile și plătindu-i pe fermieri pentru a produce mai puțin. Iar Într-un acord din 1938 dintre Germania și Franța care n-avea să fie niciodată pus În practică, Germania promitea să preia exporturile agricole
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nemaiîntâlnită prosperitate. Pe parcursul unei singure generații, economiile țărilor din Europa de Vest continentală au recuperat decalajul acumulat În patruzeci de ani de război și depresiune, iar performanța economică europeană și tendințele consumului au Început să semene cu cele din Statele Unite. După ce se ridicaseră Împleticindu-se din moloz, În mai puțin de un deceniu europenii au intrat, spre Încântarea și consternarea lor, În era bunăstării. Istoria economică a Europei Occidentale postbelice este o poveste simetric opusă celei din deceniile precedente. Accentul malthusian pus pe
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
30 fusese frânat de lipsurile din perioada războiului și din anii următori, ea s-a dublat În fiecare deceniu din 1950 până În 1980. De la 2 milioane și un sfert de vehicule În 1950, posesia de mașini În Marea Britanie s-a ridicat la 8 milioane În 1964 și a atins cifra de 11,5 milioane la sfârșitul anilor ’60. Italienii, care dețineau doar 270.000 de automobile particulare În momentul izbucnirii războiului și 342.000 În 1950 (mai puține decât numărul mașinilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
aveau 2 milioane de vehicule În 1960, 5 milioane și jumătate În 1965, peste 10 milioane În 1970 și aproximativ 15 milioane cinci ani mai târziu - două mașini la fiecare șapte locuitori 15. În Franța, posesia de mașini s-a ridicat de la mai puțin de 2 milioane la aproape 6 milioane de vehicule În cursul anilor ’50, apoi s-a dublat iar În următorii zece ani. Semn al vremurilor, la sfârșitul anilor ’50 au fost introduse În Marea Britanie parcometrele; pe parcursul anilor
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
germanii. Harold Macmillan Bunăstarea și forța economiei britanice pe care șministrul de Finanțe britanicț Butler le lăuda În discursurile din 1953 și 1954 au constituit ultimul val de prosperitate ce scălda țărmurile britanice, adus de trezirea economiei germane care se ridica pe val, trăgând după ea flotila europeană. Dacă privim În urmă, 1954 pare ultima vară de iluzii grandioase pentru Marea Britanie. Alan Milward O particularitate izbitoare În istoria Europei Occidentale postbelice o reprezintă contrastul dintre performanța economică a Germaniei de Vest
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
păduri, ferme, cherhanale și câteva industrii de bază, cele mai multe În Suedia. Relațiile de muncă, mai ales În Suedia și Norvegia, erau afectate de conflicte severe - rata grevelor În ambele țări era, În primele decenii ale secolului XX, printre cele mai ridicate din lume. În timpul Marii Crize din anii ’30, regiunea a cunoscut un șomaj cronic. În perioada 1932-1933, un sfert din forța de muncă suedeză era În șomaj, iar În Norvegia și Danemarca, 40% dintre adulți nu aveau serviciu - cifre comparabile
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
poate fi văzut - destul de concret - Într-un domeniu În care statul progresist din Est și din Vest era neobișnuit de activ: planificarea și lucrările publice. Împreună, creșterea demografică și urbanizarea rapidă care au urmat celui de-al doilea război mondial ridicau probleme fără precedent pentru planificatorii urbani. În Europa de Est, unde multe centre urbane fuseseră distruse sau pe jumătate părăsite În timpul războiului, douăzeci de milioane de oameni au migrat În mediul urban În primele două decenii postbelice. În Lituania, jumătate din populație
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cu totul altă direcție. Prin tradiție, În cele mai multe state occidentale nimic nu Împiedica trecerea de la nivelul liceal la cel universitar: oricine lua cu bine examenele de bacalaureat se putea Înscrie la facultate. Până la sfârșitul anilor ’50, acest aspect nu a ridicat probleme: cifrele erau mici, iar universitățile nu riscau să fie copleșite de studenți. și, oricum, studiul În universitățile de pe continent era prin tradiție distant și nestructurat. Profesori aroganți și inabordabili țineau cursuri magistrale În amfiteatre pline de studenți anonimi care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
sau coborând ratele dobânzii, el trebuia să răspundă În fața electoratului. Dar În circumstanțele de la sfârșitul anilor ’70 un guvern din Londra (sau Stockholm sau Roma) care se confrunta cu șomaj cronic, industrii falimentare sau salarii afectate de inflație, putea să ridice din umeri și să se dezvinovățească arătând cu degetul termenii unui Împrumut FMI sau rigorile ratelor de schimb intraeuropene prestabilite. O astfel de manevră prezenta atât avantaje strategice evidente, cât și riscuri. Un stat european care nu mai reușea să
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
nazismului, implicită În Deutschland im Herbst, devenea absolut explicită În apologiile intelectuale aduse terorii anticapitaliste. După cum explica În 1985 filosoful Detlef Hartmann, „putem Învăța din legătura evidentă dintre bani, tehnologie și exterminare În Noua Ordine a imperialismului nazist... (cum) să ridicăm vălul ce maschează tehnologia exterminării civilizate În Noua Ordine de la Bretton Woods”. Acest derapaj facil - ideea că asemănările dintre nazism și democrația capitalistă sunt mai importante decât deosebirile și că germanii erau În ambele cazuri niște victime - explică insensibilitatea stângii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
să aloce sume fără precedent ca ajutor de șomaj. Cifra „scandaloasă” de 1,6 milioane de șomeri care afectase atât de tare guvernul lui Callaghan În 1977 ajunsese În 1985 la 3,25 milioane și a rămas printre cele mai ridicate din Europa până la sfârșitul mandatului doamnei Thatcher. Mulți dintre cei care pierduseră slujbe În industrii neperformante (și până atunci subvenționate de stat) ca oțelul, cărbunele, textilele și construcția de vapoare nu și-au mai găsit niciodată de lucru și au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
pentru producția de energie, Boemia de Nord era cea mai poluată regiune din Europa. Din cele 73,5 de miliarde de kWh de energie electrică generată În zonă, 64 de miliarde proveneau din termocentrale care ardeau acest cărbune cu conținut ridicat de sulf. Drept urmare, În 1983, aproape 35% din pădurile Cehiei erau distruse sau grav afectate, iar o treime din cursurile de apă erau prea poluate chiar și pentru uzul industrial. La Praga, guvernul a fost forțat să creeze un spital
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În sfera privată toate activitățile și nevoile pe care nu le putea nici suprima, nici satisface, În timp ce economia secundară avea nevoie de cea oficială pentru materiale, dar mai ales pentru ineficiența sectorului public, care Îi garanta o piață și Îi ridica artificial valoarea - și, prin urmare, profiturile. Stagnarea economică era În sine o palmă pe obrazul comunismului, care se pretindea superior capitalismului. și, chiar dacă nu stimula opoziția, era În orice caz o sursă de nemulțumire. Pentru majoritatea celor care au trăit
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cumpărător din Washington DC trebuia să lucreze 12,5 ore pentru „coșul alimentar” tipic (cârnați, lapte, ouă, cartofi, legume, ceai, bere etc.). Același coș „costa” 21,4 ore de muncă la Londra, dar 42,3 ore la Moscova, În ciuda subvențiilor ridicate 14. În plus, cumpărătorul sovietic sau est-european pierdea mai multe ore pentru a găsi și achiziționa mâncare și alte bunuri. Măsurată În timp și efort, dacă nu În ruble, coroane sau forinți, viața În comunism era scumpă și extenuantă. E
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
deschidă doar o supapă de siguranță, să obțină eventual puțină popularitate și, mai presus de toate, să câștige suficient timp pentru a propune un program de „reforme”. La urma urmei, Zidul a fost deschis cu același scop cu care fusese ridicat și Închis cu o generație În urmă: pentru a opri o hemoragie demografică. Această tactică disperată a avut succes În 1961 și, Într-un anumit sens, și În 1989: surprinzător de puțini est-germani au rămas În Berlinul de Vest sau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cumplit pentru statutul privilegiat al lui Ceaușescu. Pentru creșterea populației - o tradițională obsesie „românistă” -, el a interzis În 1966 avortul la femeile sub 40 de ani cu mai puțin de patru copii (În 1986, bariera de vârstă avea să fie ridicată la 45 de ani). În 1984, vârsta minimă a căsătoriei a scăzut la 15 ani pentru femei. Au fost introduse examinări medicale lunare obligatorii pentru toate femeile aflate la vârsta procreării pentru a preveni Întreruperile de sarcină, care erau permise
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
sărăcie extremă. La Începutul anilor ’80, Ceaușescu a decis să consolideze poziția României În lume achitând integral uriașa datorie externă a țării. Agențiile capitalismului internațional - Începând cu Fondul Monetar Internațional - erau absolut Încântate și nu mai știau cum să-l ridice În slăvi pe dictatorul român. Bucureștiul a primit o reeșalonare completă a datoriilor externe. Pentru a-i plăti pe creditorii occidentali, Ceaușescu a recurs la o presiune neîntreruptă, fără precedent, asupra consumului intern. Spre deosebire de diriguitorii comuniști din alte părți, care
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
aveau Încălzire centrală. Ca și În tratativele cu Moscova, Bonnul a Încercat să rezolve problemele aruncând În joc sume imense de bani. În primii trei ani de la reunificare, totalul viramentelor din Germania de Vest spre Germania de Est s-a ridicat la 1.200 de miliarde de euro; la sfârșitul anului 2003, costul asimilării Republicii Democrate totaliza 1,2 trilioane de euro. Est-germanii au primit subvenții din partea Germaniei Federale: slujbele lor, pensiile, transportul, educația și locuințele au adus cheltuieli uriașe pentu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]