158,516 matches
-
spune de drumurile spre nicăieri ale desculților lumii, într-o Apocalipsă de nimeni văzută, de nimeni numită. Pînă atunci însă paharul concordiei și al speranței. La mulți ani! 1999 Cu, pardon, creionul prin București 1 ianuarie O tempora! ... o Moritz! zicea minunatul pictor Craiu, bonomul, ut pictura... ut pictura... aveam să-l aud tot drumul. Era Ajunul și urma să trec pe la el, s-o rog pe distinsa doamnă mamă să-l învoiască, să coborîm pe la Observatorul lui Stere, pe la Pompieri
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
de chelnă, căierul? unde putea fi căierul decît în bodegă? Am intrat, era acolo, i-am comandat căierului încă o cană de țuică fiartă cu piper și i-am susurat în ureche că-i luăm oleacă sania. Călătorie sprîncenată! a zis omu'. Și ne-a făcut semn cu policarul afumat că-l găsim tot acolo. Craiu s-a cocoțat pe chelnă, apucînd hățurile, Cuciureanu a-ncălecat bidiviul, eu m-am lungit, cu gura deschisă, pe fundul săniei, pe cerul gurii se topeau
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
ca hormonii lor să apese descreierat pedala de accelerație. Și asta în foiala traficului diurn, pe distanțe foarte mici. De părăsit însă pista asta "periculoasă" și de observat altceva: comportamentul altui segment de adolescenți, cei care și-au ales, să zicem, calea confesională, cei care, după căderea comunismului, fac parte obișnuită din noul peisaj. Imediat după '89 ca șoc vizual afluența de tineri, unii din ei deja cu bărbi firave, în zona Mitropoliei și mai cu seamă în preajma intrării în fostul
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
are importanță din unghiul celor notate acum, aici. Ceea ce mi-a plăcut foarte mult la acești băieți oricum, foarte civilizați care mi-au și vizitat de vreo două-trei ori atelierul, era puritatea comportamentului lor, evident pliată misiunii, puritate și, aș zice, jovialitate foarte atent controlată: să nu lase cumva impresia unei persuasiuni cu orice preț. Drept să spun (poate cei doi au și părăsit între timp orașul, întorcîndu-se în acel imens continent care asupra noastră produce încă pusee indicibile de extaz
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
dacă... Ce ar fi fost dacă Gauguin ar fi ținut cont de "politețea" față de canonul academic? Dacă ar fi fost excesiv de grijuliu să nu bruscheze privirea contemplatoare, să nu juxtapună, neconvențional, cu brutalitate, albul văros lîngă roșul chimic. Simplu, ar zice pișicherul vecin de atelier: n-ar fi fost Gauguin. Moment meditativ: e aceasta condiția specială a geniului, de a nu ține cont de conveniențe, dimpotrivă, a le vexa pe cît posibil, dintr-un impuls aparent insurgent, dar, în definitiv, exprimînd
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
pîclă cenușie prin care merg și tot merg, neștiind încotro, desculții lumii? Așa că, vă dați seama între ce nicovală și ciocan m-am aflat înainte de-a pune piciorul pe scara vagonului! Și-atunci, pînă la scara vagonului, mi-am zis să mai trec prin cele bătute locuri, pe la cei hîrșiți ieșeni cu care, de obicei, mai pun țara la cale. Simțeam nevoia să-mi umplu butelia cu seve bahluiene, pentru a rezista suprasolicitării dîmbovițene. Dar poți ciocăni azi la o
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
nu încă, secunde și secunde de panică, pînă cînd... pînă cînd... of, în sfîrșit... Știu ce va urma: rozariul păgîn al amănuntelor de la ora cinci, recitativul unicului rol de-acum, singurul... Nu. Nu urmează asta. Te rog, ascultă-mă, îmi zice, cu dicția lui imperioasă, și mă prinde, ca-n Cosi fan tutte, galant, galant, de cot, ascultă-mă și spune-mi ce-a fost asta... Cum să nu-l ascult! Ieri după masă, reia misterios timbrat chiar lîngă urechea-mi
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
cîți ani să aibă? mă tot întreb, pentru că pare coaptă bine, bestia, șarmanta bestie, chiar o întreb: Cînd îmi spune 16, să pic uite-aici, nu alta. Și ce crezi? de unde crezi că-i? De unde? Din Tecuci, dom'le. Ce zici? Ce să zic? 7 august O fugă. Compartiment plin. Intrăm în munți și se simte deja răcoarea pădurii crude. Urmărim splendoarea de-afară. Numai ei doi. De cînd s-au urcat, mestecă întruna vorbe. Ce dinamică perfectă! Termina unul de
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
aibă? mă tot întreb, pentru că pare coaptă bine, bestia, șarmanta bestie, chiar o întreb: Cînd îmi spune 16, să pic uite-aici, nu alta. Și ce crezi? de unde crezi că-i? De unde? Din Tecuci, dom'le. Ce zici? Ce să zic? 7 august O fugă. Compartiment plin. Intrăm în munți și se simte deja răcoarea pădurii crude. Urmărim splendoarea de-afară. Numai ei doi. De cînd s-au urcat, mestecă întruna vorbe. Ce dinamică perfectă! Termina unul de spus una, tace
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
vii... Păi, din nunta aia tot s-a ales Moșu cu ceva: cu un culcuș în frunzarul gras, cu pomeni de peste tot, de pe la generoasele ferestre. Ce-i puțin pentru bătrînețile lui de cîine retras la vatră? Îl și ntreb: Ia zi-i, Moșu, e puțin? Se gudură ca un bătrîn care cîndva a avut umor. Dintre picioarele din spate, cea care l-a dus la nuntă, scula, se bălăbăne ca o țeavă de eșapament mîncată de gaze. Moșu. Două smochine cu
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
și melițează nonstop. Ce-o fi la gura lor? Evident, nu le scap. Scurtă introducere despre soare, despre frunzele moarte, apoi direct în sujet: politicale. Mitraliere. După prima salvă, îmi și dau seama ce-i cu smochinele agitatoare. Gata, le zic, sînt lămurit! Ce? întreabă crispate gurițele lor pungă; dacă sînteți lămurit, încearcă ele să zîmbească-nțepat, spuneți-ne, dacă ghiciți, pentru că noi nu ne dăm seama în ce vă privește, ghiciți din ce partid facem parte? Al lui Vadim, zic pe
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
le zic, sînt lămurit! Ce? întreabă crispate gurițele lor pungă; dacă sînteți lămurit, încearcă ele să zîmbească-nțepat, spuneți-ne, dacă ghiciți, pentru că noi nu ne dăm seama în ce vă privește, ghiciți din ce partid facem parte? Al lui Vadim, zic pe loc și mă uit în ochii lor mijiți. Formidabil, după ce v-ați dat seama? Fac pauză retorică și, meditativ, zic: după pălărie. Zbaaang. Se poate termina și altfel. Jung, îmbătrînind, se așeza cu modestia, dar și cu imensul orgoliu
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
pentru că noi nu ne dăm seama în ce vă privește, ghiciți din ce partid facem parte? Al lui Vadim, zic pe loc și mă uit în ochii lor mijiți. Formidabil, după ce v-ați dat seama? Fac pauză retorică și, meditativ, zic: după pălărie. Zbaaang. Se poate termina și altfel. Jung, îmbătrînind, se așeza cu modestia, dar și cu imensul orgoliu al gînditorului în categoria celor care "au învățat să-și ferească ochii de lumina orbitoare a părerilor comune și să-și
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
mortal din brațe), panicatul dictator dîmbovițean s-a împiedicat la urcarea treptelor spre tribună și tot groparul său a fost acela care l-a prins de subsuoară să nu cadă. Parcă i-ar fi șoptit Gorbaciovul: stoi, nu acum, îți zic eu cînd... A fost singura dată cînd am respirat același aer cu Ceaușescu (o, ce riscată exprimare!). Era o Bienală de-a noastră, la Dalles, și vă închipuiți ce forțe fuseseră puse în mișcare ca să asigure un vernisaj (neapărat magnific
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
venețian 4 ianuarie Scriu aceste rînduri pline de silă, în timp ce, dincolo de fereastră, continuă să explodeze petarde. Deși termenul impus folosirii lor a expirat. Aș fi putut "sări", ca și în alți ani, peste această "nevinovată" defulare colectivă (un fleac! ar zice unii), dar ce-am trăit noi ieșenii în zilele premergătoare sărbătorilor și mai ales de Revelion depășește obișnuita noastră toleranță și se așază într-o stare de-acum îngrijorătoare: o întreagă generație crudă, care vine din urmă, se află, în
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
De asta-i arde unui rector acum? Nu vedeți ce...? Dar mozaicul de pe Prefectură (fost comitet județean de partid)? Ce emblemă luminoasă, cu tacîmul ei complet: steaua kremlinească, macaraua (muncă! muncă!), satelitul gagarinean, cartea, secera și ciocanul etc. ce emblemă, zic, pentru democratica postdecembristă instituție! Cine să radă scîrboșenia de pe perete? Cine-o mai vede? Prefectul, oricum, nu. Și cîte, cîte altele! Zorii suficienței leneșe să-i căutăm, unde? în chiar zorii bolșevismului, între salvele de tun ale Aurorei? Cînd bestiile
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Nicule, au ieșit șobolanii... A dispărut această sete masochistă de a sta la coadă? De cîtva timp, în preajma Halei, zilnic, în fața unei intrări de bloc, și-a făcut apariția o coadă ruptă bucățică cu surata ei din deceniile trecute. Ai zice, văzînd abnegația cu care se stă la ea, că ne aflăm nu în 2000, ci în 1950, 60, 70, 80. Atît de bine seamănă totul cu imaginea de coșmar de care credeam că ne-am despărțit. Mai ales că, în
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
imagini cu gingașul sex, fără grija că feminismul autohton ar fi atins nivelul incriminantelor interpretări de peste Ocean. Frumoasa daco-romană e, prin definiție, o necomplexată. Actorii, minunații actori, cît or fi ei de "nebuni", sînt, la urma urmei, niște oameni, aș zice normali, ca noi, cei obișnuiți (cît om fi și noi...) Plecînd insurgentul regizor canadian care a montat la Național Roberto Zucco, adică ducîndu-se el la casa lui de-acolo, după ce a pus pe picioare provocatoarea piesă, cu tot cu, mai ales cu
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
Tonitza lua tabloul ales și, cu el sub braț, suna la ușa avutului personaj... De fiecare dată, cînd diligențele mele pe lîngă personajul prosper încep să-mi pară oarecum stînjenitoare întru demnitate, mă întremez imediat cu stratagema tonitziană și-mi zic: dacă marele Tonitza... atunci eu... (De avut în vedere totuși, marii colecționari interbelici, în același timp mari bogați.) O remarcă ce privește nu atît relația om de afaceri - pictor, la urma urmei una neînsemnată în momentul de față, cît comportamentul
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
și titlu operei sale: "icoană blindată" și a dus-o, de la Paris, unde locuiește acum, taman la New York, în fieful dolarului. Trăsnet! A devenit celebru peste noapte și... și... cu buzunarele doldora de sute, de mii (de dolari). Ei, ce ziceți, stimați colegi? Grăbirea copilăriei. Aud părinți (destul de îngrijorați) care nu au ce face, acceptă regimul intensiv de instrucție a copiilor lor impus de o programă atît de "racordată" la modernitatea tehnico-științifică occidentală, atît de "avansată" cînd o compară cu propria
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
că rufoșii ce năpădiseră străzile după 1989 erau doar o defulare (de altfel și erau) după căderea comunismului, atît de grijuliu să-și ascundă, pudibond, furunculele, o defulare ținînd cît o modă: moda cerșitului la vedere, fără teamă. Ne-am zis că rufosul cerșind pe trotuar, în poziție patmasana, și mișcîndu-se ore întregi ca un metronom dereglat era doar o sordidă modă. O găselniță cerșetorească pentru sensibilizarea trecătorului. N-a fost așa. Mai la tot pasul întîlnim și acum jalnicul metronom
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
allegro ma non troppo. Două pilule: una de Orient Apropiat, alta de Occident... îndepărtat. Le avem și aici, la Iași. În coasta Medicinei, scăpată de buldozere, a rămas în picioare o bucată de străduță din acel tîrg ancestral al, să zicem, Teodorenilor, în care trăiau, de cîteva bune secole, îndeolaltă, români și evrei. Sfeșnicul cu lumînări, văzut prin îngustele ferestre, era emblematic. Ei bine, dughenuțele acelea, emanînd mirodenii, iată-le reînviind din propria cenușă și arătînd ca în nu știu care mică arteră
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
comercială orientală. Bistrourile de-acum sclipesc, moderne, în fața lor, înghesuite, mașinile elegante ale feciorilor de "nababi" orientali. Warda, Summer Time, Tanja, Capulschi, Anita, Amanda, Andreea, așa sună cochetele bistrouri. La o masă, cunosc pe Ahmed. Mă recomand pictor. A, Victor, zice Ahmed, am auzit... Repet: pictor. A, da, înțeleg, Victor. Glumă nevinovată, evident, pentru că, în cel mai tolerant spirit liberal, îi respect pe acești adolescenți orientali care într-un an-doi ne deprind limba și care ne pun în contact cu părți
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
concomitentă în NATO a Rusiei și a României n-ar mai fi doar glumiță, ci sadea cinism răsăritean. Apropo, numai glumă galantă nu e fuguța acestuia peste podul de flori la Kișiniov, unde camarazii de epoleți științifici (humoris causa, ar zice pișicherii) l-au și pus în capul mesei. N-a mers liderul nostru pe firul roșu chiar pînă la Kremlin (ar fi fost nu știu cum în tevatura telefonică de-acum), dar pînă la frații intermediari n-a stricat. Singura stricăciune au
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]
-
capra trăsurii) comanda ieșeanului cu țilindru și ghetre, doritor să ajungă în mahalaua smîrcoasă a tîrgului, botezată... Veneția. Ehe, ce vremuri! Acu? Ies, flamboiat, în urbe, să spun că formidabil! plec la Veneția. Chiar la Veneția. Aaa, la Veneția, îmi zice unu', am fost. Mai dau un colț și altu-mi silabisește sotto voce o, am fost de trei ori. Trec pe cel'lalt trotuar și alt rictus, și mai dezabuzat, ăhă, am fost de cinci ori. Măi, să fie! Oi fi
by al Gheorghiu [Corola-publishinghouse/Science/1091_a_2599]