158,516 matches
-
de fond. În timp ce Miron Costin spune "nesățioasă-i hirea Domnilor, spre lățire și avuție oarbă"28 și "Fost-au acest domn, Radu Vodă, deplin la toate și întreg la hire"29, precum și "om deplin, cap întreg, fire adâncă, cât poți zice că nasc și în Moldova oameni"30. Dimitrie Cantemir se exprimă încă mai precis: "așezământul, stâmpărarea firei, întregimea sănătăței"31, sau, chiar cu înțeles mai concret medical (definind pe fizic drept cel care "știe știința firei" și fizionomie: "știința firei
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
serie de variante: "bolnăvindu-se feciorul Radului Vodă, din care boală lipsise și din minte"34 lipsit de minte, fără minte etc., după cum și fără ținere de minte (lipsit de memorie). Pravilistul definește alienarea "când nu-i omul cu toată mintea... zicându-se și smintit de minte"35, termen utilizat și astăzi în limbajul popular curent. Grigore Ureche acordă același sens animalelor lipsite de minte: "ca să nu se înnece anii cei trecuți a toate țerile și apoi să nu se poată ști
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
țină legat în fiare"40 (cf. Pompei Samarian). Nebunia intermitentă, așa-zisa psihoză periodică, este cunoscută. Pravilistul menționează unele criterii medico-legale legate de această situație: "Cela ce-i când și când nebun, iar nu în toate zilele, cum s-ar zice, patru luni ieste nebun, iar cinci, șase luni ieste înțelept"41, știindu-se că evoluția remitentă este foarte frecventă în bolile psihice. N. Mavrocordat afirmă: "ca și bolile trupești, așa și cele sufletești se întorc de obicei"42, iar pravilistul
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
în acești doi ani din urmă nimic pentru ei (sic)". Ospiciul nu avea nici un medic: S-au găsit că nu-i visitează nici un doctor". Când bolnavii erau trimiși, pentru diferite afecțiuni, la Spitalul Sf. Spiridon., "nu voiesc a-i primi" zicând că-s alienați, astfel că rămân "părăsiți cu totul de vreo căutare medicală". Alimentația bolnavilor era și ea proastă. "La întrebarea ce li s-a făcut cu toții într-un glas au arătat că li s-a dat foarte rea și
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
80 bolnavi la Golia, 60-70 bolnavi la mănăstirea Neamțu. Azilurile erau "într-o stare mai rea și mai mizerabilă decât cum erau azilele din Franța, Anglia etc. în prima jumătate a secolului al XVIII-lea; cu asemenea azile nu putem zice că asistăm alienații, ci-i zvârlim într-un ospiciu de infirmi de unde să nu mai iasă niciodată". Încadrat în conjunctura epocii, în Moldova, Al. Brăescu nu a avut predecesori comparabili cu el prin calificare și activitate. A fost înmormântat în
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
mult? Avea vreo noimă în ceea ce vorbea? Avea momente când înțelegea și răspundea la întrebări? Bolnavul era deprimat? Fugea de lume? Refuza să mănânce pentru ce? Credea că ar fi comis ceva fapte? Avea idei de sinucidere? Pentru ce motiv zicea că are să se sinucidă? A încercat să se sinucidă? A avut idei de grandoare? Se credea bogat? Se credea a fi persecutat de vecini? părinți? de persoane străine? Și pentru care motive? Avea idei religioase exagerate? Se credea stăpânit de
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
anume? Simțea în gura sa sau fără a mânca un gust care nu corespundea la nimic real? Simțea pe piele sau pe trupul său senzațiuni care nu corespundeau la nimic real? Bolnavul uita repede ce făcea? Sau ceea ce i se zicea? Cunoștea el persoanele? Se rătăcea pe străzi? Se lupta contra impulsiunilor sale? Se scula noaptea și rătăcea prin casă? Avea impulsiuni să lovească, să fure, să ucidă, să dea foc? Se urina sub el? Pierdea materiile sub el? Culcat sau
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
fie ceea ce am arătat deja că înțelege școala veche să fie; ci, după concepțiile nouei școale, voința liberă urmează să desemneze starea psihică premergătoare unui fapt săvârșit de un om care se bucură de plinătatea facultăților sale sufletești, care, altfel zis, are sufletul sănătos, care este în toată mintea"103. Și mai departe: Se va socoti, dar, ca responsabil de actele sale, ca lucrând cu "voință liberă" cu "liber arbitru", omul sănătos sufletește și, dimpotrivă, ca iresponsabil, ca lucrând fără voință
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
necesar să existe și condițiile sociale favorizante pentru aceasta. Dar nu este mai puțin adevărat că mulți criminali au o anumită conformație somatică: tipuri masive cu osatură puternică, cu maxilarele proeminente, cu extremitățile mari. Asasinii aparțin în special acestui tip zis atletic sau hiperhipofizar. În cadrul aceluiași tip somatic intră numeroși epileptici, deliranți cronici sau dictatori. Fără a voi să face aici nici un fel de considerație de ordin politic, apropierea de mai sus nu poate să nu ne impresioneze. La escroci, la
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
a cuplului. Agățîndu-se cu desperare de himera calului verde, eroii instaurează un sistem de convenții menit să-i mîntuie de bovarismele și insatisfacțiile lor. Dar convențiile rămîn convenții, încît finalul piesei sancționează, tragic, această încercare de a depăși alienarea, să zicem, obiectivă, printr-o altă alienare, asumată și "regizată". Piesa lui Constantin Popa are calități literare incontestabile. Cu o bună "priză la real", autorul știe să surprindă nota falsă, sentimentul trucat, trăirea convențională, clișeul uniformizator. Dacă îi recunoaștem textului, în cele mai multe
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
Popa dă brînci realului în coșmar? Uite că e foarte posibil, și piesa nu se sfiește să ne trîntească în față acest adevăr stingheritor. Vecin 3: Haideți fraților, păi ce facem? Jucăm poker sau facem comunicări științifice? Vecin 2: Deci zici că ai cerut o mie, da? Vecin 3: Deocamdată... Vecin 2: Umbli cu intimidări! Bun, atunci și mie o mie. Vin cu două Vecin 3: Păi n-am stabilit că jucăm cu banii jos? Vecin 2: Domle, am carte mare
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
Ai dreptate. Cărți! Vecin 3: Toate. Nu mai maschez nimic. Merg cinstit. Vecin 4: Eu nu iau. Tot cinstit. Vecin 1: Nici eu. Mă mulțumesc cu ce am. Poate mă credeți pe cuvînt. Vecin 2: Ia să iau eu trei. Ziceți. Vecin 3: Domnule, acuma sînt curățat eu de bani. Așa că decît un cip anemic cer și eu un fotoliu. Vecin 4: Bun. Fotoliul tău plus șifonierul. Vecin 1: Atunci dați-mi și mie covorul ăsta care nu pare de plastic
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
se mănîncă) Cine le face? Vecin 2: Eu. Gazdele ce fac? Vecin 1: Domnule, e liniște deocamdată. E bine. Vecin 2: Păi nu-i bine. Nu spuneai dumneata să nu ne luăm după aparențe? Cine știe ce forfoteală e în liniștea asta! Ziceți! Vecin 3: Un modest cip. Vecin 2: Deci ai rămas cu perechi. Bun. Mai departe. Vecin 4: Stai, frățioare, că nici nu le-am filat. Și mi-i și sete. (bea din sticlă împreună cu ceilalți, marcați de băutură) Va să zică eu
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
și impostură, crevasele familiei "protejate" se adîncesc, caracterele se disparizează, conflictele se ascut, capul familiei afectat de eșec devine țintă de sarcasm și vindicte, membrii familiei oscilează între panică și înverșunare contestatară, și-o iau în cap, cum s-ar zice, și numai bătrîna, croită dintr-un aluat cu o altă valoare, să-i spunem perenitate, și tradiție, rămîne pînă la un punct autoportantă, chiar dacă și ea abia își ascunde lacrimile violenței la care a fost supusă cu toți ai ei
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
cu albumele lui comemorative...! Și le-aduce, d-le, pe toate! "O sută de ani de la înființarea teatrului"! Ce mă interesează pe mine actorii de-acum o sută de ani!? Și spectacolele?! Mă rog, ăla de la cincizeci de ani... să zicem... parcă e ceva mai aproape..., parcă mai știi pe cîte cineva..., cu unii chiar am fost coleg..., unii mai trăiesc... alții... Dumnezeu să-i ierte... (sonerie ușă) A venit! Nu-i dau drumu'! Nu-i dau drumu'! Și să-l
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
să te veselești, să-ți aduc niște reviste sexy..., niște poze porno... Gh. P. unu: Mai bine-mi aduceai niște pîrjoluțe..., făcute de nevastă-ta..., că bune le mai face...! (Gh. P. doi i le arată pe masă) Cum? Ce ziceau că aduci?, reviste sexy, porno? Adică de ce nu! Ne mai spălăm și noi ochii..., ne mai hlizim ca proștii oleacă, ne mai amintim și noi de...; ce ziceam?!, a da, mi-ai adus pîrjoluțe? Gh. P. doi: ...Ți-am mai
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
mai face...! (Gh. P. doi i le arată pe masă) Cum? Ce ziceau că aduci?, reviste sexy, porno? Adică de ce nu! Ne mai spălăm și noi ochii..., ne mai hlizim ca proștii oleacă, ne mai amintim și noi de...; ce ziceam?!, a da, mi-ai adus pîrjoluțe? Gh. P. doi: ...Ți-am mai spus eu că ai o memorie brici? Gh. P. unu: Păi ce, n-am memorie?! Gh. P. doi: Hai taci, și ia o pîrjoluță. Gh. P. unu: Știi
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
mîncare, dar nu să mor de foame..., cum a pățit colegul ăla al nostru..., ăla grasu'..., bun actor de altfel... cum îi spune, măi... Gh. P. doi: ...Contemporan cu noi? Gh. P. unu: Ei, na... doar nu cu Matei Milo...! Zi-i, măi, ăla care îl jucase pe Lenin... ia uită-te în album. Gh. P. doi: Lenin gras?! (răsfoiește albumul) Gh. P. unu: Nu, că îl jucase înainte de-a fi gras..., îl jucase chiar foarte bine... Gh. P. doi
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
vrut să-l joc eu..., ramolitul tatii... Gh. P. doi: Cred că ai dreptate... Cum se chema, d-le, piesa aia... parcă era românească... Gh. P. unu: ...da, românească... Gh. P. doi: ... și cine o pusese, măi frate, cum îi zicea... Gh. P. unu: Aoleo...!, da uită-te în cimitirul ăla din mîinile tale... (Gh. P. doi răsfoiește) Așa, dragule, dă-i, dă-i, lespede după lespede... deshumează, dragule... Gh. P. doi: Na, că iar am dat de tine... Gh. P.
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
poate! Da ce-s eu, popă?! Gh. P. doi: (e isteț, se lasă educat, adică, dar ceea ce spune nu are legătură cu ceea ce gîndește; ca tot românul, se adaptează) Nu, cum o să fiți popă?! Gh. P. unu: ...și să-mi zici mie săru' mîna, părinte...! Gh. P. doi: Nu..., cum să vă zic eu săru' mîna părinte...! Gh. P. unu: Așa, măi tov. Paleu... Eu sînt tovarășu Pavel de la organizația de bază mare, nu? Și tu? Gh. P. doi: Eu sînt
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
lasă educat, adică, dar ceea ce spune nu are legătură cu ceea ce gîndește; ca tot românul, se adaptează) Nu, cum o să fiți popă?! Gh. P. unu: ...și să-mi zici mie săru' mîna, părinte...! Gh. P. doi: Nu..., cum să vă zic eu săru' mîna părinte...! Gh. P. unu: Așa, măi tov. Paleu... Eu sînt tovarășu Pavel de la organizația de bază mare, nu? Și tu? Gh. P. doi: Eu sînt de la organizația mică... Gh. P. unu: ...de la grupă, adică, nu? Gh. P.
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
unu: Ce păi?! Ce păi?! Gh. P. doi: Păi... copiii... i-am fpcut... după divorț... Gh. P. unu: Cum după divorț, Doamne iartă-mă...! Na, că m-a luat gura pe dinainte...! (se bate peste gură) Măi tov. Paleu, ia zi-mi și mie cum naiba se fac copii c-o nevastă de care ești divorțat?! Gh. P. doi: Tov. Pavel..., uite vă spun cinstit..., ca între doi membri de partid... Tov. secretar, de la lemne mi se trage... Gh. P. unu
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
P. unu: (ieșit din rol) Dumnezeule mare, ăsta teatru absurd! Gh. P. doi: ...Viața era absurdă... Nu, viața era normală..., adică așa cum ne-o făceam noi..., și noi o îmbrînceam împotriva ei... împotriva naturii... mare porcărie! Gh. P. unu: Hai, zi-i mai departe..., să terminăm... Gh. P. doi: Stai să mă uit în text...; așa..., da, de aici... (reintrînd în personaj) Tov. Pavel, de la lemne mi se trage... Gh. P. unu: Măi tov. Paleu, fi atent ce vorbești...! Ce, ai
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
burghezo-moșierească... a lor... și... Gh. P. unu: Ei și?! Tot nu-nțeleg...! Gh. P. doi: Stați puțin..., și eu am rămas la casa mea... de muncitor..., și am rămas fără lemne... Vedeți legătura? Gh. P. unu: Nu. n-o văd... Zi-i mai departe! Gh. P. doi: ...și era frig... da știți..., frig frig, nu glumă... și atunci m-am dus la casa ei... a lor... să mă mai încălzesc și eu oleacă... Gh. P. unu: (a înțeles, și nu iartă
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
cortina trasă) Zău că are ceva de cavou...; uite, dacă-i pui colea o cruce... și doi îngerași pe laterale... Exact ce trebuie! Gh. P. unu: Păi nu toate scenele sînt niște morminte? Mai abitir decît albumele alea soioase?! Ia zi-i! Păi nu-s toate scenele niște cimitire doldora cu atîtea și atîtea personaje rămase prin aer, pe ziduri..., printre faldurile de perdele..., printre scînduri? Crezi că nu orbecăim și noi prin lumea aia de imagini..., de sunete...?! Gh. P.
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]