18,324 matches
-
autentic... E destul de mult ce vrei... Octav: Dar eu, academicianule, chiar cred în adevăr, în libertate, în dreptate... Groparul:...și în egalitate... și în morală... și în democrație... nu? Of, Doamne, din păcate, toate astea sînt niște cuvinte, dragule... Invenții lingvistice! Cele mai nerușinate cuvinte ce se tăvălesc în gura omului... Dreptate! Hm! Cînd Pilat l-a întrebat pe Isus, adus cu coroana de spini pe cap și cu iubirea pentru om în toată ființa lui, ei, cînd l-au întrebat
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
proza și-a păstrat libertatea de a alege Între a reprezenta prin limbaj sau a exprima În interiorul limbajului. și și-o exercită alegînd mai ales să reprezinte, să povestească și, astfel, să transmită mesaje. De-a lungul secolului trecut, mirajul lingvistic a sedus practica literaturii și a determinat nașterea unei definiții ontologice a literaturii ca ființă a literaturii moderne a cărei valoare/vitalitate este evaluată prin prisma autenticității Înțeleasă ca adecvarea dintre enunțare și ceea ce se presupune că trăiește subiectul, conștient
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de recomandare la istoricul literar Andre Aymard, este Întrebat ce vrea să studieze. Todorov răspunde: stilul și teoriile literare. Iar Aymard Îi răspunde că nu se pot studia stilul și teoriile literare În general, ci numai legate de un domeniu lingvistic național. În raport cu această limitare, studierea literaturii În general relevă de o perspectivă internaționalistă, de tipul „literaturi din toate țările, uniți-vă!” sub stindardul teoriilor formaliste. Chiar și așa, Însă, sub acest alibi internaționalist, fiecare teoretician va Încerca să promoveze autori
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Rancière continuă să o teoretizeze cu tot mai multă Încăpățînare, pînă În finalul volumului, pentru ca să se Înțeleagă bine care este contradicția internă majoră a literaturii, cea dintre „forma necesară și conținutul indiferent” sau, altfel spus, și adus Într-un registru lingvistic, a arbitrariului stilului. Un exemplu extrem În acest sens este cel al lui Antonin Artaud, căruia Jacques Riviere nu Îi publică poemele În Nouvelle Revue Francaise, ci tocmai scrisorile care-i sînt adresate : abia aici se rezolvă problema arbitrariului stilului
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În acest moment, literatura este o practică a resemnificării cu două finalități: introducerea conotoațiilor În sistemul semnelor (a fortiori, a transcendenței În contingență, și nu renunțarea la prima În favoarea celei de-a doua) și, respectiv, exploatarea denotativului ca unic material lingvistic capabil să rămînă În afara sistemului semnelor. De-metaforizarea literatutrii - frust și simplificator spus - este formulată de poetul Claude Royet-Journoud În 1972: „Problema este a literalității (și nu a metaforei). Asta Înseamnă să măsori limba În unitățile ei „minimale” de sens
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
francez, pentru a-i reda demnitatea știrbită În ultimele decenii de deconstrucție a categoriilor literare, Antoine Compagnon voise să clarifice relația pe care o Întreține tocmai cu această ultimă perioadă, cea a „demonului teoriei”. Cartea lui se adaugă, astfel, Mirajului lingvistic al lui Toma Pavel (1988, tradusă În 1993 În românește) și French Theory a lui Franșois Cusset (din 2003). Parțial, poate fi amintită aici și La Pensée ’68, a lui Alain Renaut și Luc Ferry, din 1985. Este vorba despre
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
exproprieze ceea ce tocmai trăise cu patos. Citindu-i cartea, nu se poate să nu o așezi, ca proiect, alături de excepționala GÎndire ‘68 a lui Luc Ferry și Alain Renaut. O altă carte de căpătîi pentru francofonul anului 2000 este Mirajul lingvistic a lui Toma Pavel (1988). Dintre cele trei, cea de față este cel mai puțin teoretizantă. Constatarea n-are o intenție axiologică, ci mai degrabă de diagnostic epistemologic: Între filozofie, lingvistică și literatură, ultima este și cea mai amenințată. Pentru că
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
seducția cromatică și cochetăriile odoriferante. După cum există cuvinte denotative, ca de pildă „macara”, pe care literatura le dăruiește cu un „sens mai pur”, există, sugerează Bataille, alte cuvinte Înmormîntate definitiv În metaforă - iar vorbitorii ar trebui să Încerce dislocarea cutumelor lingvistice și-ntr-un sens, și-n celălalt. Proiectului publicistic al lui Catherine Millet, Însoțit de cel al soțului ei, Jacques Henric, autorii de text & imagine Întru etalarea carierei sexuale a doamnei, i se pot administra două interpretări livrești: prima este
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
revine o filosofie trăiristă, a vitalului panic, este afirmată ideea vieții trăite de tot sau deloc. În fine, Christian Oster, deși născut În 1949, la doi ani după Jean Echenoz, debutează tîrziu, În 1989. Literatura sa - de o excepțională calitate lingvistică, ca și a lui Echenoz de altfel, dar mai Încăpățînată În manifestarea cu orice preț a obsesiei litotice este cea mai radicală dintre cele „de douăzeci de grade” prezentate pînă acum. Dacă personajele lui Echenoz fug de locuința care le
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În adîncimea unei limbi naționale al cărei spirit Îl putem În felul acesta Înțelege mai bine. Literatura reprezintă În cel mai Înalt grad cultura modernă: texte la Înțelegerea cărora nu ai nevoie de parcurgerea unei tradiții - și nici de cunoștințe lingvistice foarte vaste - și care nu se adresează unei facultăți umane care are nevoie de antrenament (intelectul, de pildă, așa cum se Întîmplă cu filozofia) ci sensibilității și imaginației, adică exact facultăților de relaționare cu lumea pe care gîndirea secolelor 18 și
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ei „viață”, ci și repusă În contextul ei cultural. Dar, o dată cu secularizarea culturii și cu transformarea literaturii beletristice În avangarda oricărei mișcări revoluționare, fie la nivel politic (literatura națiunilor), fie la cel psihlogic și moral (literatura libertină), fie la cel lingvistic (literatura experimentalistă de Început de secol XX), o dată cu diseminarea autorității prin ruperea de tradiție, cum mai putem pretinde să predăm literatura În școală atîta vreme cît spiritul ei democratic, iconoclast, interzice ierarhia și deci anulează posibilitatea canonizării? Dimpreună cu celelalte
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Renaștere Încoace. Studiul literaturii devine curînd o psihanaliză, pe de o parte și o reflecție asupra limbajului, pe de alta. Or, În vreme ce oscila Între aceste trei roluri: epifania unui suflet național, a unei psihee individuale, abisale și a unui inconștient lingvistic, literatura se Îndepărta tot mai mult de adecvarea ei la ceea ce se numește „norme estetice”. Estetica baumgarteniană, un capitol de psihologie senzualistă Într-un secol materialist, al XVIII-lea, urmată de cea a lui Edmund Burke, cel care echivalează sublimul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
știi” pe Eminescu decît pe Rimbaud sau pe Camoēs, dacă ești român, mai bine pe Rimbaud decît pe ceilalți doi dacă ești francez și mai bine pe Camoes dacă ești portughez. Or, un astfel de raționament ține doar de competențele lingvistice ale cititorului, cauționate de postularea unui esențialism lingvistic. Dar acest argument practic nu ține locul unui principiu. Ba, mai mult, contribuie la deierarhizarea corpusului de texte literare. În momentul În care, la rubrica romantism, ești invitat să citești poeziile lui
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Camoēs, dacă ești român, mai bine pe Rimbaud decît pe ceilalți doi dacă ești francez și mai bine pe Camoes dacă ești portughez. Or, un astfel de raționament ține doar de competențele lingvistice ale cititorului, cauționate de postularea unui esențialism lingvistic. Dar acest argument practic nu ține locul unui principiu. Ba, mai mult, contribuie la deierarhizarea corpusului de texte literare. În momentul În care, la rubrica romantism, ești invitat să citești poeziile lui Eminescu, „ultimul romantic”, contactul tău cu romantismul nu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În care studiul literaturii se instituționalizează și vizează cunoașterea, accesul la autori francezi, englezi, germani, englezi, italieni sau spanioli mi se pare esențial, mult mai important, În linii mari, decît cel la autorii români care i-au continuat/preluat . Argumentul lingvistic nu e de lepădat, totuși. Literatura este În primul rînd o limbă, iar limbile nu pot fi ierarhizate. Limbile sunt diferite, nu superioare și inferioare. Privită astfel, ca un fenomen apreciabil În interiorul limbilor, literatura română este un obiect-În-sine, pentru că nu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
inferioare. Privită astfel, ca un fenomen apreciabil În interiorul limbilor, literatura română este un obiect-În-sine, pentru că nu poți compara un poem scris În românește cu unul În portugheză. Corect. Atunci literatura ar trebui să facă parte dintr-un curriculum cultural circumscris lingvistic: studii românești, studii poloneze, studii cambodgiene și studii lesotho-iene ar fi echivalente pe baza criteriului statal, apoi, dacă facem să intervină În plus criteriul lingvistic, probabil că studiile lesotho-iene ar dispărea (limba oficială a statului sud-african e sesotho, nu știm
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În portugheză. Corect. Atunci literatura ar trebui să facă parte dintr-un curriculum cultural circumscris lingvistic: studii românești, studii poloneze, studii cambodgiene și studii lesotho-iene ar fi echivalente pe baza criteriului statal, apoi, dacă facem să intervină În plus criteriul lingvistic, probabil că studiile lesotho-iene ar dispărea (limba oficială a statului sud-african e sesotho, nu știm dacă aria lingvistică se suprapune peste aria teritorială a statului, nu știm dacă limba sesotho se și scrie...). Totuși, dacă limbile sunt obiecte egale, și
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
studii poloneze, studii cambodgiene și studii lesotho-iene ar fi echivalente pe baza criteriului statal, apoi, dacă facem să intervină În plus criteriul lingvistic, probabil că studiile lesotho-iene ar dispărea (limba oficială a statului sud-african e sesotho, nu știm dacă aria lingvistică se suprapune peste aria teritorială a statului, nu știm dacă limba sesotho se și scrie...). Totuși, dacă limbile sunt obiecte egale, și este evident că sunt, pentru că nu există o ierarhie a lor, fiecare dintre ele fiind, spun asta cu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
dintre ele fiind, spun asta cu riscul de a mă vedea amendat, o ființă În sine, atunci și culturile scrise devin de asemenea egale, pentru că ireductibile la o scară. În consecință, studiul literaturilor moderne s-ar diferenția strict pe bază lingvistică, ceea ce ar face inoperantă istoria literară Însăși, pentru că nu s-ar mai putea lucra cu conceptele ei universale: literatura ar deveni un obiect de studiu În care compartimentarea structurală, pe curente și valoarea scriitorilor de inițiatori ai curentelor - și, În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
sintagmă În interiorul paradigmei literare europene. Poate că nu putem aduce Într-un spațiu omogen literatura chineză și cea franceză, cel puțin În perioadele lor de dezvoltare separate, dar, În cazul romantismului, soluția reprezentării lui sub forma unei constelații de monade lingvistice, etanșe, regizate nu de monada supremă - literatura modernă Își este sieși propriul Dumnezeu - ci de Estetică, adică de Sensibilitate, este invalidată foarte ușor de structura centralistă a rețelei culturale În care se Înscrie. Atunci, revin. Studiile literare trebuie integrate studiilor
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
asupra procesului, sucombă sub impactul efectelor acestuia. În timpul supravegherii, spectatorul întreține o dublă relație, convertibilă, cu acțiunile și cu oamenii. La început de distanțare, mai târziu de participare. Supraveghere, observare, voyeurismetc "Supraveghere, observare, voyeurisme" Fără a întreprinde o veritabilă analiză lingvistică - aceasta ar presupune competențe speciale -, va trebui să operăm totuși câteva distincții preliminare, cu toate riscurile de imprecizie (poate chiar și de divagație) implicate. Mai întîi, supravegherea poate fi concepută ca o supraveghe, o veghe înzecită, ce se poate lesne
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
ultima vreme o extindere deosebită. Îl întâlnim folosit cu o frecvență semnificativă pentru integrarea conceptului și a practicilor supravegherii în societățile actuale. Ne referim aici nu numai la „supravegherea integrată” utilizată de regimurile totalitare, ci mai cu seamă la integrarea lingvistică a cuvântului care, dincolo de conotațiile sale obișnuite, trimite mai mult ca oricând la „supravegherea de sine”, nu pe plan moral, ca la Seneca, ci mai ales pe planul masei ponderale și al preocupărilor de ordin corporal (supravegherea siluetei, de pildă
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
95). Putea, așadar, să vadă fără să fie văzută... vălul o ascundea privirilor celorlalți, fără să o împiedice totuși să-și plimbe propria privire peste toată întinderea Curții imperiale. „Vălul” este aici metafora „voalului” concret, care reunește în sfera sa lingvistică tot ceea ce are vreo legătură cu supravegherea pe o scenă: draperii, perdele, țesături de tot felul. „Vălul” este o oglindă mată avant la lettre, un suport cu două fețe, dintre care una transparentă și cealaltă opacă. Ea simbolizează, prin natura
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
un bumerang asupra practicilor umane și duce la crearea adevăratelor sisteme-expert omenești, reci ca și mașina, și independente de orice mașină. III. Inteligența artificială 1. Izvoare de inspirație: Chomsky și Turing A) Limita Chomsky: gramatica-mașină Legînd capacitatea cognitivă și competența lingvistică, Chomsky se referă direct la raționalismul lui Descartes. El împrumută de la filozof argumentul conform căruia oamenii zăpăciți, ba chiar nebuni, cu tulburări de vorbire datorate unei leziuni pe creier, păstrează totuși această facultate înnăscută, ca în somn... altfel, aceștia nu
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
reprezentarea apare în orice moment, și mai întîi în raportul limbajului cu lumea. Noi am poseda o serie de asociații, care ar reprezenta ele însele mișcările noastre externe, am putea spune a priori. Cascada de reprezentare: limba, care reprezintă structurile lingvistice profunde, care reprezintă a priori lumea. Postulatul nr. 5: Reprezentarea este spațială. În această reprezentare, dacă o parte este legată în mod real de subiecți (psihologia lor) și de diferențele lor, rămîne neschimbată o parte: faptul însuși de a-și
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]