19,653 matches
-
totuși necesară. De ce? Pentru că dacă nu-i judec pe ceilalți nu mă judec nici pe mine. Trăiesc deci fără criterii. Într-un soi de amoralitate. Reprobabilă și de fapt imposibilă, căci conviețuim în societate și încă de mult ne-am obișnuit să ne povestim unul altuia și urmașilor noștri istoriile și Istoria. „Ce ție nu-ți place altuia nu-i face” e - în înțelepciunea populară - baza moralei. Eu trebuie să știu ce nu-mi place și trebuie s-o spun ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1891_a_3216]
-
numit șșef al serviciului judiciar la Miliția Regiunii Galați, timp în care am auzit era să cadă cerul pe mine că-mi era groază de cadavre, tâlhari, hoți și bandiți care pe atunci mișunau înarmați. Dar cu timpul m-am obișnuit și după ce am mai urmat două școli militare printre care ultima la Moscova și ajungând din funcția de șef de serviciu la cea de Adjunct Director șef Regiune apoi la funcția de Inspector șef la Mili ția județului Vrancea unde
Pe urmele infractorilor by Vasile Ghivirigă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91846_a_92804]
-
Sava Negrean Brudașcu, Irina Loghin, Elisabeta Turcu și Sofia Vicoveanca. Suflet din sufletul neamului său, Ansamblul Folcloric Trandafir de la Moldova, trăiește în egală măsură și prin noua generație pregătită cu multă minuțiozitate de către conducătorii Ansamblului ca să preia ștafeta. Și, pentru că obișnuiesc adesea să scriu despre oameni și vise, despre fapte mari, istorice uneori, despre credință și adevăr, dar mai ales despre țăranul român, comoara cea mai de preț a neamului nostru, inima și găndul meu se regăsesc integral doar în valorile
ANSAMBLUL ARTISTIC TRANDAFIR DE LA MOLDOVA by LUMINIŢA SĂNDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/254_a_494]
-
act care mă șochează se poate înscrie și părea normal, în care poate avea un sens, constituind chiar un fapt banal. Cu alte cuvinte, este necesar să străpung, pentru o clipă, imaginarul cultural al celuilalt. Raymonde Carroll Mulțumiri Precum se obișnuiește, ținem să le oferim mulțumiri câtorva persoane fără de care această carte s-ar fi născut mult mai greu. Le adresăm cele mai calde mulțumiri lui Alexandru Călinescu (distins profesor la Universitatea "Al. I. Cuza" din Iași) pentru onoarea de a
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
după apusul soarelui. Unele firme chiar și-au încurajat angajații să doarmă la birou, pe o saltea improvizată, adusă cu grijă de acasă, pentru ca procesul muncii să nu fie perturbat de evenimente casnice neprevăzute (practica, uluitoare în ochii unui individ obișnuit cu pauze lungi și dese, se perpetuează și în prezent în unele ministere și clădiri guvernamentale). Mulți oameni mureau de epuizare fizică și nervoasă, dar, ceea ce era mai important, cuferele trezoreriei se umpleau simțitor. Un asemenea efort național nu a
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
adaugă o notă subtilă de ironie: "Nici nu e de mirare că, de când te aștept în van, luna a răsărit pe veșmintele mele". După cum observăm, limbajul aluziv nu face nici un fel de concesii licențiozității cu care noi, europenii, am fi obișnuiți să ne confruntăm în asemenea ocazii. Am reprodus acest episod pentru ca lectorul să înțeleagă mai bine întortocheatul mod de gândire japonez, permanent în căutare de măști, de paravane și de retorică oblică. Această veritabilă forma mentis își pune amprenta pe
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
ridica pur și simplu ar atrage asupra ei privirea întregului vagon, ar acoperi-o pe ea de rușine? Trenul încetinește. Costumul cenușiu se scutură într-un ultim sforăit, se trezește, apucă servieta febril și se năpustește spre ieșire. O scenă obișnuită în Japonia. Aici, numai privirea mea străină, plină de trauma unei alterități care simt că îmi va scăpa pentru totdeauna, maculează peisajul. În Japonia, toată lumea doarme. Este o țară, cum s-a spus pe undeva, cuprinsă de o hipnomanie colectivă
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
masochistic, să-mi supun corpul antrenamentului celui mai sever, picioarele se răzvrătesc și amorțesc tocmai când, adunând elegant futaoki, kensui și hishaku în mână, ar trebui să mă ridic grav și să îmi fac ieșirea din scenă. Profesoara e deja obișnuită cu necazul meu, pe care, astăzi, îl primesc ca pe o flagelare purificatoare oh, m-am făcut complet de râs ca gazdă a ceaiului și încearcă, din surplusul ei infinit de bunăvoință, să mă ajute, să dea timp mușchilor mei
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
ciudat, cel atât de altfel, purtând mituri de care nu ești nici măcar conștient, ca pe o mantie nobilă și singuratică, până în intimitatea trupului care, alb, te face ales. Cu o simplitate dezarmantă, anulând regulile de distanță socială cu care ești obișnuit, vânzătorul dintr-un sat de munte îți va spune, cu ocazia unui festival local, atunci când îi plătești înghețata, că ești atât de frumoasă. Femeia bătrână îți va pregăti în grabă un prânz modest, în magazinașul ei cu suveniruri dintr-un
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
fost anihilat, pentru mine, firescul unui act simplu, de care se bucură restul omenirii: așezatul pe veceu. Și aici, ca întotdeauna, firescul, imediatul este dat de imersarea totală în act, în lipsa oricărei dedublări a conștiinței. Henrich Steffens povestea că Fichte obișnuia să dea tot timpul studenților săi următorul exemplu pentru a clarifica natura acelei intuiții intelectuale prin care eul se poate cunoaște pe sine (intellektuelle Anschauung): începe prin a te gândi la perete, și apoi gândește-te la tine, cel care
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
sunt sănătoși tun. Și, dacă ar fi fost așa cum pretinde, de ce nu-i ia cu el? Rog, deci, să se analizeze situația și s-o dezbatem în plină adunare...” - ... - tac! Sala e plină, toată lumea așteaptă să înceapă adunarea; așa cum se obișnuiește, sunt prezenți nu numai cei ce lucrează efectiv la catedră, ci întreg personalul, inclusiv Maria și Aneta, femeile de serviciu, și Ion Țurcanu, factotumul școlii, despre care, însă, trebuie să existe măcar un glas care să-i reproșeze (mai pe
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
urmă le-a sunat ceasul și gata!, s-a-ndurat Dumnezeu de ei și i-a luat!” Iar sufletul meu adaugă: “Și mi i-a luat!” Fiecare plecare întru eternitate a cuiva care mă lega de sat mă doare. Dar m-am obișnuit cu astfel de dureri. Căci cea mai cumplită dintre ele a fost, acum câțiva ani, moartea mamei. Dispariția ei a așezat o cortină - nevăzută, însă, totuși, atât de prezentă - între mine și oamenii satului meu. La fel de năpraznică a fost stingerea
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
lor, pe atât de dăunătoare bunului mers al muncii pedagogice din instituția noastră. Multitudinea aspectelor negative ce caractezează activitatea conducerii școlii ne pune în fața unei probleme deosebit de dificile: cu ce să începem? Greu de spus! Poate cu faptul că direcțiunea obișnuiește să deranjeze frecvent orele, ascultând tot ceea ce se petrece în unele clase și, așa, pe nepusă masă, intervievând în timpul lecției și făcând observație profesorului în fața elevilor. Trebuie să fiți de acord cu noi că această situație este cât se poate
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
Că, dacă n-aveam un dram de noroc, era vai de ciolanele noastre” ,,Păcat de bob! Dar o să-l facem iar ca nou!” ...IV.1 ...ei, da, o dată cu trecerea anilor, toată lumea avea să se împace și, până la urmă, să se obișnuiască, atât cu numele, cât și cu firea aparte a copilei. Ajunsă la vârsta când colbul drumului și hârjoneala cât e ziulica de mare trebuiau să fie schimbate cu banca de clasă și cu disciplina lecțiilor, Epaminonda nu și-a schimbat
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
găsit poarta deschisă și, cum mă plictiseam tare să mă mai joc de unul singur prin curte, am ieșit în uliță. Nici aici nu mă aștepta o perspectivă mai îmbucurătoare: strada era pustie. Și, cum nici unul din copiii cu care obișnuiam să mă-ntâlnesc, din când în când, la joacă nu era prezent, pașii mi s-au îndreptat către râul ce desparte satu-n două. N-am stat mai mult pe pod, căci nu era deloc atrăgător să privești curgerea monotonă a
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
încă, noapte bine. Aș mai prinde câteva ore de somn. Da, dar, cum? ...tic-tac, tic-tac... Îmi amintesc că, în copilărie dar, chiar și în adolescență ori mai târziu, atunci când se întâmpla să nu pic mort de somn, ca să pot adormi obișnuiam să mă legăn. Asta se petrecea fie când avusesem o zi grea, fie când eram foarte obosit și somnul mă refuza. Legănatul acesta dura, câteodată, o jumătate de oră, o oră și mai mult. Să-ncerc acum? Nu cred să
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]
-
cu gândul că, la primăvară, există o șansă infimă să-mi găsesc rucsacul prin prăpăstii și poate chiar să recuperez câte ceva de prin el, măcar actele. Zâmbesc. Nici o șansă. Toate vin cu un preț. Andrei Patriciu Call me baby Duminica obișnuită de mers la karaoke cu o prietenă. Plictiseală, cântece anoste, scaune goale în jur, o bere ca să treacă timpul mai repede, nu două, fiindcă mâine e zi de lucru. Spre finalul serii, apar doi tipi, hotărâți să se așeze la
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
urmă Cetatea Eternă care mă atrage ca un magnet de câțiva ani. Orașul în care mă simt minunat ziua, când îi colind străzile, muzeele și bisericile, dar în care seara mă simt stingheră și mai singură ca oricând. M-am obișnuit și cu asta. Nu voi lăsa singurătatea să îmi cen zureze viața. Is this seat taken? Tresar. Un domn îmi cere permisiunea să se așeze pe locul din fața mea. Remarc că seamănă ușor cu Sean Connery, dar ceva mai tânăr
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
Nu văd nimic, dar îmi imaginez șocul pe care lumina l-ar pricinui ochilor mei. Mi-e frică de durerea pe care ți-o provoacă lumina puternică după o noapte de beznă totală, așa că încerc de fiecare dată să mă obișnuiesc cu ea treptat. Ridic un colț de plapumă și o rază năvălește brusc înăuntru, ca un câine care abia așteaptă să-i dai drumul în casă, iar când deschizi ușa e deja în spatele tău. Ridic plapuma și mai mult, iar
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
partea mea. E scump tușul, fac eu o glumiță. Nesărată. Mustă ciosul iese din cămăruța blindată și apoi iese prin localul șaormeriei. Îl văd și nu îmi vine să cred că are și picioare și fund și toate alea. Mă obișnuisem cu căpățâna lui imensă stând inflexibilă în spatele geamului. Mă ia de mână și mă dă afară. Tu, mă arată cu degetul, nu mai vii pe aici. Mustăciosul intră înapoi în local și apoi în cămăruță. Se așază pe scaun, calm
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
pe furiș. Și de fiecare dată mă minunam de trăsăturile lui frumoase. După câteva minute de tăcere am început să vorbim. I-am povestit de Sibiu, de Facultatea de Litere, de cămin, de viața de noapte, de locurile bune unde obișnuiam să mănânc. Au mai trecut câteva minute și mi-am dat seama că nu-mi spusese nimic despre el. L-am întrebat. Mi-a răspuns evaziv și scurt. Locuia în Sibiu și mergea la Brașov ca să rezolve niște probleme legate
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
prăbușește de la înălțimea celor unșpe centimetri, de pe culmile blănii mele de șinșila împrumutate. Vocea lui, cea mai iubită. Ștefan, reușesc să articulez în telefon, mă aud șoptind cu obrajii înțepeniți, în timp ce creierul zbiară că nu, nu se poate. Ștefan, rostesc, obișnuindu-mi buzele din nou cu fie care literă, în timp ce mintea repetă ceea ce știa toată lumea, ceea ce ziarele scriseseră acum doi ani, dispărut în misiune, atac cu bombe capcană, mama lui primise medalia, decorat post-mortem, acum un an. A închis. A venit
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
nefolositor: un bărbat e un fel de alibi pentru o femeie. Oricum ar arăta, orice ar face, oricum s-ar purta, cu timpul, prezența lui, vie sau umbră, chiar și ca un obiect, ca o mobilă cu care te-ai obișnuit, îți dă libertatea mișcărilor, poți fi compătimită cel mult, atunci când nimic nu merge ca lumea și ar cam trebui să fii nefericită, dar prezența aceea te apără și te introduce în lume. E îngrozitor. E îngrozitor pentru că nu suport să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
Casa până atunci pustie se umplea de ele, le primea pe toate, dar toate zburau neînduplecat de repede în alte părți și iar rămânea singură până veneau alte ființe lipsite de trup și de grai cu care ajunsese să se obișnuiască. Și, în timp ce stătea în pragul ușii-fereastră, înfiorându-se de răcoare, și nu de umbrele rămase în spatele ei, în spațiul întunecat, albăstrui al apartamentului, se străduia să nu privească într-o anumită direcție, către casele ascunse între arborii și vilele de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
se afla casa cu scara interioară ca o cochilie de melc, își amintea toate acestea. Și le amintea de parcă n-ar fi trecut aproape două decenii. Mai ales noaptea, dar nu în fiecare noapte, pentru că de foarte multă vreme se obișnuise să își plimbe gândul cât mai repede spre alte lucruri, care să n-o amărască. Deși n-avea de ce s-o amărască ceva, era mândră de tot ce făcuse întotdeauna. Își mijea ochii, încercând să distingă și luminițe mai îndepărtate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]