17,196 matches
-
rigide. Frontierele teritoriale, ce sunt considerate limitele comunității sau identității politice, sunt văzute de postmodernism drept rezultate contingente din punct de vedere istoric, și extrem de ambigue (Ashley și Walker 1990). Ca atare, ele nu au un statut transcendental. Ca o provocare adusă delimitărilor etice impuse de suveranitatea statală, etica postmodernă "etosul diplomatic", așa cum îl numesc Ashley și Walker nu este limitată spațial și teritorial. Ea caută să "facă posibilă practicarea riguroasă a acestei etici într-o sferă cât se poate de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
că interdependența copleșitoare putea să modifice natura și eficiența puterii statale, și că echilibrul puterii militare, îndelung subliniată de realiști, nu va mai determina rezultatele politice, deoarece senzitivitatea și vulnerabilitatea la interdependență produceau noi relații de putere între state. Această provocare pentru realism nu a rămas fără răspuns. Așa cum explică Jack Donnelly în Capitolul 2 al acestui volum, în 1979 Kenneth Waltz a publicat Theory of International Politics (1979), în care a avansat o teorie realistă revizuită radical, ulterior etichetată ca
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
acceptă existența unei societăți interna-ționale, dar concepția lor despre acea societate rămâne strategică. Desigur că statele se asociază în construcția cooperativă și menținerea unor instituții funcționale, dar identitățile și interesele lor nu sunt deloc formate sau constituite prin interacțiune socială. Provocarea teoriei critice În vreme ce neorealiștii și neoliberalii s-au angajat într-o ceartă de familie raționalistă, teoreticienii critici au pus sub semnul întrebării înseși bazele proiectului raționalist. Ontologic vorbind, ei au criticat imaginea actorilor sociali ca fiind cea a unor atomiști
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
de a reafirma superioritatea propriilor lor concepții despre teoria și politica mondială, raționaliștii i-au provocat pe teoreticienii critici să mute atenția acordată criticii teoretice înspre analiza substanțială a relațiilor internationale. În vreme ce teoreticieni critici importanți au condamnat motivele din spatele acestei provocări, constructiviștii au văzut-o ca pe o oportunitate de a demonstra puterea euristică a perspectivelor non-raționaliste (Walker 1989). În al doilea rând, sfârșitul Războiului Rece a subminat pretențiile explicative ale neorealiștilor și neoliberalilor, deoarece niciunul dintre ei nu a prezis
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
a continuat să fie aclamată ca principala dezbatere contemporană, a fost înlocuită odată ce raționaliștii și-au unit subit forțele pentru a înfrunta un dușman constructivist comun. Afirmarea constructivismului a înlocuit, de asemenea, dezbaterea dintre raționaliști și teoreticienii critici internaționali. Vehemența provocărilor epistemologice, metodologice și normative ridicate de teoreticienii critici împotriva raționalismului nu a scăzut, însă afirmarea constructivismului s-a concentrat pe probleme ontologice și empirice, împingând dezbaterea metateoretică din anii '80 către marginile scenei. Miezul dezbaterii ce animă acest domeniu se
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
constructiviștii sau alții vor produce inovații teoretice semnificative. În multe privințe, lipsa unui răspuns constructivist inovator pentru lumea post11 Septembrie este surprinzătoare, căci multe dintre întrebările mari și importante cu care se confruntă acum comunitatea internațională (și care oferă mari provocări academice) sunt în avantajul constructivismului. Trei dintre acestea merită o atenție deosebită: natura puterii, legătura între societatea internațională și cea mondială și rolul culturii în politica mondială. Dezbaterile despre putere în relațiile internaționale au fost văzute în mod tradițional ca
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
clasică, "caracterizată mai presus de toate de o fundamentare explicită pe exercitarea judecății", mai degrabă decât pe standardele neopozitiviste de "verificare și dovadă" (1969, 1995:20-38). Aceste similitudini, ca și rădăcinile constructivismului în teoria critică internațională, păreau să constituie o provocare pentru înțelegerea convențională a domeniului. O "diviziune atlantică" a structurat pentru multă vreme percepții ale sociologiei Relațiilor Internaționale ca disciplină, domeniul fiind văzut ca divizat între "oamenii de știință" nord-americani și "clasicii" europeni (mai ales britanici). Două dintre "marile dezbateri
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
alternativă radicală la realism (Runyan și Peterson 1991). Așa cum au argumentat Richard Price și Christian Reus-Smit (1998: 263), "cea de-a treia dezbatere a fost îndreptată spre interior, preocupată în special de subminarea fundamentelor discursurilor dominante în Relațiile Internaționale". În timp ce provocările curentului feminist în Relațiile Internaționale au deschis calea pentru cercetările critice, ele au pus și întrebarea: cum ar arăta politica mondială din perspectivă feministă, și cât de diferită ar fi aceasta? (Zalewski 1995). La șaptesprezece ani după ce prima revistă de
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
mai precisă în utilizarea analitică a conceptului de gen și mult mai apropiată de evoluțiile din teoria critică internațională, constructivism, teoria economică post-marxistă, precum și de metodele feminismului istoric și antropologic, cea mai nouă generație de feminiști oferă suport empiric pentru provocările primei generații și în același timp generează noi intuiții teoretice asupra dimensiunii de gen a politicii globale, așa cum o ilustrează restul acestui capitol. Feminismul empiric Feminismul empiric ne îndreaptă atenția către femei și către relațiile de gene ca aspecte empirice
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
cel mai adesea în scrierile feministe de Relații Internaționale ca "empiriste", "perspectivale" sau "postmoderniste", nu sunt abordări autonome sau neapărat contradictorii față de cunoașterea sensibilă la diferențele de gen din Relațiile Internaționale (vezi Keohane 1989b; Weber 1994). Dimpotrivă, aceste epistemologii sunt provocări feministe interrelaționate la adresa autorității și a dominației masculine în cadrul științei în sine (McClure 1992: 359). Ele au în comun o luptă normativă pentru a susține legătura cu politica feministă practică și cu manifestările concrete ale puterii genizate. Spre exemplu, autoarele
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
genului, golite de orice specificitate istorică, culturală și geografică, inclusiv de realitățile oprimării rasiale și de clasă. Mohanty subliniază că tipologiile occidentale nu se pot submina pe ele însele și nu pot ataca structurile imperialiste din celelalte societăți. Implicațiile acestei provocări lansate de feminismul Lumii a Treia la adresa teoriilor feministe din Relațiile Internaționale vizează lipsa de imparțialitate a unor concepte precum genul, astfel de constructe neputând fi aplicate cu ușurință la nivel global. Într-adevăr, dacă, așa cum susțin cercetătorii feminiști, relațiile
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
insistat asupra comparației dintre teoria ecologistă și teoriile existente în Relațiile Internaționale (Laferrière și Stoett 1999; Laferrière 1996; Hovden 1999; Mantle 1999; Helleiner 1996, 2000), dezbaterile s-au concentrat asupra modului în care mișcările ecologiste și reacțiile teoriilor dominante la provocările ecologice globale sunt implicate în reconstruirea politicii mondiale (Eckersley 2004). Ecologismul internațional a apărut ca o forță politică semnificativă în multe țări începând din 1975. Multe dintre lucrările teoreticienilor ecologiști și practicile mișcărilor ecologiste conțin atât analize ale dinamicii politice
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
alte tradiții din Relațiile Internaționale care au aceleași viziuni în privința transformărilor suportate de sistemul de state și a modului cum aceste transformări pot fi împinse spre o direcție radicală. În sfera mediului există lucrări precum cea a lui Hurrell despre provocările la adresa suveranității și a sistemului de state (1994), a lui Shue despre dreptate globală și politica globală de mediu (1992, 1995, 1999), sau cea a lui Dobson despre cetățenia ecologică (2003). Toate acestea sugerează, în moduri diferite, modul cum concepțiile
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Lucien sau pentru Călătorie În Egipt: conținutul unei cărți nu contează În discursul de care este demn cartea - să te apuci să o citești, și devine posibil chiar și la Balzac, printr-un soi de paradox final sau din tentația provocării. În cazul Călătoriei În Egipt, ca și pentru cărțile lui Lucien și ale lui Nathan, comentariul nu are legătură cu cartea, ci cu autorul. Valoarea acestuia, adică locul său În sistemul literar, este ceea ce determină valoarea cărții. Așa cum i-o
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
criticului problematica operei? Nici mai mult, nici mai puțin decât pentru romancier sau pictor. Asemenea lor, el Își poate găsi pretutindeni motivele operei sale. Proba este modalitatea de tratare. Nu există nimic care să nu conțină o sugestie sau o provocare.” Printre exemplele date de Wilde, cel mai important este, fără Îndoială, cel al lui Flaubert, care se lăuda, referitor la Doamna Bovary, că a scris „o carte despre nimic” și că a consacrat-o unuia dintre locuitorii din Yonville. Contrar
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
în numerele 4-5-6 (2011), Anul 29, p. 5-9. 15 Cf. Luigi Bambulea, art. cit., p. 6. 16 Asocierea pe care Luigi Bambulea o face între ideea de canon estetic și cea de canon al istoriei literaturii vine ca urmare a provocării adresată acestuia, în cadrul interviului acordat, de a vorbi despre posibilitatea ca o istorie literară să instituie canonul: "[M. A. D.]: Asociați canonul istoriei literaturii acelei structuri de adâncime care se fundamentează pe tensiuni, deveniri, metabolisme, influențe? Credeți în organicitatea literaturii române
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
rizibil, de familiaritate a lucidității cu misterul dezumanizării. Cu misterul în care Constantin Popa își învăluie un protest fără echivoc, ridicînd acuitatea pamfletului la iradiația parabolei. Iar scriitura acestui acrobatic contrapunct existențial, de autentică modernitate, ne-a fost o pasionantă provocare de a desluși cifrul teatral care, șlefuit pe fețe și pe muchii, să incite pe spectator să-l citească prin efectul de transparență. Spectacolul nu se va naște decît în clipa în care cei de pe scenă și cei din sală
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
În schimb, este a cărnii, a trupului, abia ea este o prezență fizică absolută. Trăind sub zodia prezenței, constatăm că showul de teelviziune este mult mai autentic decît o carte, pentru că ultima nu arată, de fapt, nimic. De aceea, marea provocare a literaturii este astăzi transformarea ei dintr-un scris Într-un vorbit. Există În literatura franceză contemporană o tendință care vizează așa ceva: autoficțiunea, care deplasează sensul interpretărilor de pe enunț pe enunțare. O relativizare a acestui model de producție și instituție
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
rînd, dar și despre consacrarea unui scriitor nu prin mijloace neapărat estetice. Dincolo Însă de orice judecată de valoare, Particulele elementare, o carte cu rezonanțe și În mediile noastre francofone, la scurtă vreme după apariție, reprezintă o excelentă promovare - și provocare -a lecturii de literatură. La nivel de masă. Prin stil și limbaj, prin pasiunea rousseauiană de a scrie tot, Michel Houellebecq este, În Les Particules élémemtaires (cel mai bun roman al anului 1998 desemnat de redacția revistei Lire), cel mai
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
melodramatic - “eul este o nevroză intermitentă” p. 292) la cel propriu lui Michel (dezabuzat + tehnic, cartezian). Platforma Acest penultim roman houellebecquian este, fără Îndoială, foarte provocator. Dar găsim și aici, subliniată o dată În plus, miza importanței persoanei publice Michel Houellebecq. Provocarea este de natură estetică În ultimul rînd. Prima grijă a romancierului este aceea de face publicul și instituțiile culturale și politice să reacționeze imediat. Sunt vituperați, pe rînd și uneori În mai multe reprize, foștii eroi soixante-huitarzi, best-seller-urile americane (concret
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În cel de-al doilea volum din Al Doilea sex, a inserat un capitol intitulat „Lesbiana”, puțin apreciat Însă de liderele mișcării feministe de la sfîrșitul anilor 1960. Totuși, abordarea ei „existențialistă” reușește să circumscrie problema identității lesbiene: „Dacă există multă provocare și de afectare În atitudinea lesbienelor, aceasta se Întîmplă pentru că n-au nici un mijloc de a-și trăi situația firesc. [...] Comportamentul celorlalți o aduce pe lesbiană de fiecare dată În situația de a lua cunoștință de ea Însăși.” Lesbiana se
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
romanul este doar trecut de mijloc. Ceea ce urmează Însă nu are acțiune. Se mai Întîmplă foarte puține lucruri - totul se petrece de-acum În narator. Miza evidentă rămîne subiectul, definit În raport de excludere cu ceilalți și deci singur În fața provocărilor propriilor pulsiuni. Ca și pentru fenomenologii existențialiști post-hegelieni, fundamentul alterității este conștiința ei. Vrînd să-l elibereze din chingile dialecticii spiritului, Gilles Deleuze a numit omul „mașină dezirantă”, dar pentru naratoare a atare regresie e acum cu neputință. După moartea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
ar fi un simulacru de mașină dezirantă Înaintînd În virtutea inerției. Aceste două exemple de opinii Înarmate teoretic au la bază niște clișee. Unele, clișee pentru că adevărurile exprimate au devenit de mult truisme. Altele, clișee flaubertiene. Putem bunăoară să apreciem o provocare asumată, o autenticitate cu atît mai elocventă cu cît iese de sub incidența convențiilor și pactului autobiografic - nu denunțîndu-le, ci prin indiferență. Putem aprecia din loc În loc pasaje de literatură realistă prin care autoarea dă dovada unui talent literar remarcabil, dar
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
căror capitole au drept majuscule ale titlurilor toate literele alfabetului, de la Abri la Zygote (“pentru că voiam să vorbesc despre fecundație, despre germen, despre reînceputul etern al ciclului romanesc ca și al celui feminin” va spune ea) - Încearcă să răspundă marii provocări, scrierea cu propriul sînge, experiența “texistenței” sau scrisul ca autocunoaștere prin autoscopie (psihanalistul căruia naratoare Îi vorbește ceea ce cartea stenografiază este de fapt dublul naratoarei), scrisul care concentrează drama unei vieți și a expresiei sale Într-o anumită limbă. Este
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
căsuțelor destinate acestui scop, pe plicurile poștale). “Cea mai bună cale de a rezista unei tentații este să-i cedezi”, spune Irène la un moment dat, și se pare că aceasta este deviza carpe diem-ului ilustrat de romanul Lorettei Nobécourt. Provocarea scriitoarei este următoarea: ființa umană nu poate fi redusă la dogmatica creaționismului creștin, dar nici nu-și poate transcende dualitatea constitutivă: conștiința - martorul și corpul - actorul. Mersault, K sau numeroasele personaje “minimaliste” recente sînt interpretate astfel de cuvintele naratoarei: “Indiferența
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]