19,069 matches
-
vor aduce Domnului daruri neprihănite. 4. Atunci, darul lui Iuda și al Ierusalimului va fi plăcut Domnului, ca în zilele cele vechi, ca în anii de odinioară. 5. Mă voi apropia de voi pentru judecată, și mă voi grăbi să mărturisesc împotriva descîntătorilor și preacurvarilor, împotriva celor ce jură strîmb, împotriva celor ce opresc plata simbriașului, care asupresc pe văduvă, pe orfan, nedreptățesc pe străin, și nu se tem de Mine, zice Domnul oștirilor. 6. "Căci Eu sunt Domnul, Eu nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85113_a_85900]
-
casă are mai multă cinste decît casa însăși. 4. Orice casă este zidită de cineva; dar Cel ce a zidit toate lucrurile este Dumnezeu. 5. Cît despre Moise, el a fost "credincios în toată casa lui Dumnezeu" ca slugă, ca să mărturisească despre lucrurile, care aveau să fie vestite mai tîrziu. 6. Dar Hristos este credincios ca Fiu, peste casa lui Dumnezeu. Și casa Lui suntem noi, dacă păstrăm pînă la sfîrșit încrederea nezguduită și nădejdea cu care ne lăudăm. 7. De
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85082_a_85869]
-
pe cel ce avea făgăduințele. 7. Dar, fără îndoială că cel mai mic este binecuvîntat de cel mai mare. 8. Și apoi aici cei ce iau zeciuială sunt niște oameni muritori; pe cînd acolo, o ia cineva, despre care se mărturisește că este viu. 9. Mai mult, însuși Levi, care ia zeciuiala, a plătit zeciuiala, ca să zicem așa, prin Avraam, 10. căci era încă în coapsele strămoșului său, cînd a întîmpinat Melhisedec pe Avraam. 11. Dacă, dar, desăvîrșirea ar fi fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85082_a_85869]
-
nimic cu privire la preoție. 15. Lucrul acesta se face și mai luminos cînd vedem ridicîndu-se, după asemănarea lui Melhisedec, un alt preot, 16. pus nu prin legea unei porunci pămîntești, ci prin puterea unei vieți nepieritoare. 17. Fiindcă iată ce se mărturisește despre El: "Tu ești preot în veac după rînduiala lui Melhisedec." 18. Astfel, pe deoparte, se desființează aici o poruncă de mai înainte din pricina neputinței și zădărniciei ei, 19. căci Legea n-a făcut nimic desăvîrșit, și pe de alta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85082_a_85869]
-
vor cunoaște, de la cel mai mic pînă la cel mai mare dintre ei. 12. Pentru că le voi ierta nelegiuirile; și nu-Mi voi mai aduce aminte de păcatele și fărădelegile lor." 13. Prin faptul că zice: "Un nou legămînt", a mărturisit că cel dintîi este vechi; iar ce este vechi, ce a îmbătrînit, este aproape de pieire. $9 1. Legămîntul dintîi avea și el porunci privitoare la slujba dumnezeiască și la un locaș pămîntesc de închinare. 2. În adevăr, s-a făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85082_a_85869]
-
număr, ca stelele cerului, ca nisipul de pe malul mării care nu se poate număra. 13. În credință au murit toți aceștia fără să fi căpătat lucrurile făgăduite, ci doar le-au văzut și le-au urat de bine de departe, mărturisind că sunt străini și călători pe pămînt. 14. Cei ce vorbesc în felul acesta arată deslușit că sunt în căutarea unei patrii. 15. Dacă ar fi avut în vedere pe aceea din care ieșiseră, negreșit că ar fi avut vreme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85082_a_85869]
-
din tabără la El, și să suferim ocara Lui. 14. Căci noi n-avem aici o cetate stătătoare, ci suntem în căutarea celei viitoare. 15. Prin El, să aducem totdeauna lui Dumnezeu o jertfă de laudă, adică, rodul buzelor care mărturisesc Numele Lui. 16. Și să nu dați uitării binefacerea și dărnicia; căci lui Dumnezeu jertfe ca acestea Îi plac. 17. Ascultați de mai marii voștri și fiți-le supuși, căci ei priveghează asupra sufletelor voastre, ca unii care au să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85082_a_85869]
-
dincolo de viață. În jurul acestui discurs al lui Craig, bază a cercetării de față, au început apoi să se facă auzite treptat ecourile altor discursuri venite din teatru, precum cele ale lui Artaud, Kantor sau Genet. Comentând modelul balinez, Artaud își mărturisește fascinația pentru o formă dramatică în care vede, de la bun început, un teatru al apariției fantomelor, un teatru „al halucinației și al spaimei”, unde gesturile actorului-dansator par „dictate de altundeva”. Iar Artaud observă că, în mod paradoxal, tocmai materialitatea corpurilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
înainte însă, așa cum am văzut, corul îl asociase cu Perseu, cel ce înfruntase Gorgonele și retezase capul Meduzei. Mult mai târziu, straniul dialog dintre Oreste și sclavul frigian venit să povestească moartea Elenei va relua aceeași temă: frigianului ce-și mărturisește teama în fața sabiei al cărei tăiș sclipește amenințător Oreste îi spune: „Ți-e frică să nu te preschimbi în piatră, ca la vederea Gorgonei?”. La care frigianul răspunde: „Nu, în cadavru, căci nu i-am văzut niciodată chipul”. Într-adevăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
cu valoare de experiență a adevărului și zeu al unui extaz-capcană în care omul cade, ajungând astfel în stare de cele mai sângeroase fapte. Ambele dimensiuni ale delirului frenetic aparțin tragediei. În exaltarea sa profetică sau ucigașă, personajul tragic își mărturisește legătura cu Dionysos printr-un vocabular care îl situează printre fidelii zeului. Bunăoară, el este deseori asimilat unui soi de „bacant” (variantă masculină a bacantei, preoteasă sau însoțitoare a zeului Bachus). În Oreste a lui Euripide, corul, ca și Oreste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
sfâșie mieii și se mânjesc cu sângele lor; victimele sunt urmărite până în mormânt. Richard este bestia (the beast), bestia feroce, neîndurătoare, criminalul a cărui minte sângeroasă (the bloody mind), nu visează decât măceluri și masacre. Firea lui însetată de sânge, mărturisește ducesa de York, se trădase încă din anii copilăriei și se făcuse tot mai aprigă odată cu trecerea timpului. Să ne amintim că în ultima scenă a piesei, cea a morții lui Richard, Richmond va anunța triumfător: „The bloody dog is
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
o asemenea teroare, încât Paulina se grăbește să nege orice amestec diavolesc în operația magică de convocare a fantomei, acea fantomă, acel psyche al cărui dublu de piatră este colossos-ul. Bineînțeles, Hermiona prinde glas, își binecuvântează fiica regăsită și îi mărturisește că, dacă ceva a ținut-o în viață, aceasta a fost doar speranța de a o vedea iarăși acasă. Toată lumea așteaptă acum povestirea amănunțită a celor întâmplate: o cere în primul rând Leontes, dornic să afle rolul jucat nu numai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
privire. Căci, în timp ce Olivia își descoperă chipul, iar Viola îi admiră frumusețea, Olivia este aceea care, în schimbul de priviri dintre ele, se lasă prinsă în mreje și târâtă într-o aventură amoroasă. Mai târziu, vorbind despre această întâmplare, Olivia va mărturisi că farmecele tânărului paj îi „pătrunseseră prin efracție”, printr-o invizibilă și subtilă efracție în ochi, aceștia neputând să reziste „unei prea puternice fascinații a imaginației ei”. Totuși, lucru ciudat, când o întâlnise pe Viola, Olivia o întrebase: „Ești cumva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
schimbau culoarea ca și marea” fusese „anunțat” cu mult timp înainte de un soi de nălucire a femeii terorizate, o nălucire capabilă să trezească în ea aceeași extraordinară senzație de realitate, de prezență, ca și ființa vie a fostului iubit. O mărturisește Ellida însăși: „Uneori, e ca și cum l-aș vedea deodată în fața mea, în carne și oase. De fapt, nu chiar în fața mea. Nu se uită la mine niciodată. Pur și simplu se află acolo”. Se află acolo, înăuntrul ei, în mintea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
marea”, secretul magnetismului său este tocmai faptul că fascinează și sperie în același timp. Dar și Ellida fascinează și sperie. Și Ellida are conștiința apartenenței la o specie bizară: „Ce mă îngrozește e această atracție ascunsă în adâncul inimii mele”, mărturisește ea. O atracție vecină cu moartea, dar resimțită ca viață adevărată. Puterile mării sunt puteri ale morții, dar și metafore ale nenumitului, ale nemărginitului, ce cristalizează acea „sete de imposibil” pe care, îndurerat, Wangel însuși este silit să o recunoască
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
și, la un moment dat, dispăruse nu se știe unde -, sunt obiecte legate de mare, de adâncurile ei, ca și rața sălbatică: „Mi se pare că podul și tot ce se găsește în el sunt un fel de «fundul mării»”, mărturisește Hedvig, o absurditate, desigur, adaugă ea, căci „e doar un pod, și nimic altceva”. Gregers Werle nu este însă pe deplin convins de asta și are dreptate. Pentru că acesta va fi podul - care înfricoșează și atrage în același timp - în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
da, exact așa. Apărută din întuneric și tăcere”. În cele din urmă, toți vor trebui să admită că „legenda” cailor albi e adevărată; Rebekka însăși, neîncrezătoare precum Horațio în Hamlet, va trebui să accepte, la fel ca acesta, existența fantomei, mărturisind (în actul al treilea): „Mi s-a părut că zăresc niște cai albi” - și asta în plină zi, spre marea uimire a doamnei Helseth -, căci, de-acum înainte, „caii albi de la Rosmersholm vor sta prin preajmă zi și noapte”. Rebekka
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
la suprafață, de la năzbâtiile copilărești și până la greșelile grave?”, recunoscând mai târziu că, desigur, focul distruge orice, „dar cruță... din nefericire... amintirile... trecutului”, acele amintiri de care nici moartea nu-l putuse scăpa pe Assir. „Numai fantomele mă sperie”, va mărturisi Necunoscutul în a doua parte a trilogiei. Fantomele pe care le zărise atunci când petrecuse o vreme într-un azil-mănăstire. Experiența aceasta (descrisă în prima parte din Drumul Damascului) implicase, într-adevăr, o întâlnire cu fantomele. Didascaliile lui Strindberg introduc limpede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
și pentru noi toți, șancrul care ne-a mâncat carnea până la os”; aidoma unei fantome răzbunătoare, el a pus stăpânire pe trupurile lor, s-a strecurat înăuntrul lor și i-a lăsat mai mult morți decât vii. Ilse însăși îi mărturisește lui Cotrone: „Mi se pare că visez sau că trăiesc o a doua viață, o viață de după moarte...” și își amintește de „marea pe care am traversat-o împreună cu ceilalți”. Femeia se simte cu totul desprinsă de fosta ei existență
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
lăsate în memorie poartă deopotrivă semnul atracției față de lumea reală (mama, ființele apropiate, goana prinpădure etc.) și față de latura ascunsă, misterioasă a lucrurilor față de: prezența invizibilă a lumii existente dincolo de real, o lume „diferită”, neexplicată. Mult mai târziu, Kantor va mărturisi că tot acolo, în aceeași cameră a memoriei, a înțeles marele adevăr pe care îl poartă în ea copilăria: e vârsta la care lumea invizibilă, „superioară” coboară în realitatea cotidiană și se confundă cu ea. Căci momentul decisiv al artei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
pământului, nu ne trimit oare cu gândul la acel străvechi mormânt originar despre care vorbea Michel Serres? Purtând marca vremurilor arhaice, învăluite în bezna începutului de lume, nu ne dau ele sentimentul că ar fi fost dezgropate? Giacometti i-a mărturisit odată lui Genet că plănuise cândva să facă o statuie și să o îngroape, „dar nu ca să fie găsită sau, în orice caz, să fie găsită mult mai târziu, când nu numai el însuși, ci chiar și amintirea numelui său
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
pe o carte. Dacă Genet își dorește un teatru „printre morminte”, e pentru că moartea înseamnă mister, înseamnă taină de nepătruns, în opoziție cu spiritul analitic, cu luciditatea atotștiutoare de care dramaturgul s-a săturat până peste cap, după cum el însuși mărturisește. Avem nevoie și de tenebre, avem nevoie și de lucruri ce rămân neînțelese, iar teatrul ar putea să ni le ofere. Simțul gravității, simțul misterului - iată ce-i cere Genet lui Roger Blin atunci când acesta se pregătește să pună în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
care aruncau gunoiul în cele mai neașteptate locuri. Casele cu adevărat demne de luat în seamă se puteau număra pe degete. Cât despre palate... Consulul le reducea la inexistență cu un simplu gest. Înainte de a părăsi Bucureștiul, predecesorul lui îi mărturisise că adora imaginea orașului văzut de departe, de pe dealuri, primăvara, când înfloresc pomii și toate florile din grădini. C’est tout à fait autre chose. Ledoulx nu se grăbea să verifice impresia fostului consul al Franței. Nici nu avea de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
întoarcere în uterul uriaș al pământului din care apăruse el, Iancu, urmașul Văcăreștilor. Se regăsea pe sine. Stătea față în față cu ochiul atent, blând sau mustrător al familiei sale. Își recunoștea dorințele, neliniștile, limitele, îndoielile, căderile și înălțările. Le mărturisea cu voce tare, ascultând apoi ecourile ca pe niște răspunsuri oraculare. În jur vedea numai o buluceală haotică prin clipa existenței. Înlăuntrul lui, însă, simțea o nevoie adâncă pentru o altfel de viață, pentru un alt rost al existenței. Mama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
dezgustat de lume, nu avusese dorințe păcătoase. Pe când el suferea, era dezgustat și plin nu numai de o dorință, ci de mai multe deodată. Spinarea îi alunecă pe cărămizile peretelui. Se lăsă pe vine, cu genunchii la gură. Și iar mărturisi cu glas tare: ― Nu cred prea tare în poveștile Bibliei, nu cunosc extazul mistic și nici măcar iubirea. Sunt doar un visător și un nevrednic slujitor al Domnului. Îmi exersez singur și prea des umilul meu organ masculin, fără să înțeleg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]