19,653 matches
-
Excelență, ceea ce urmează vă interesează în mod direct. Acvila a zâmbit. A ― Bine, bine! Mă voi gândi și la asta. Dar pentru că tot vorbeam de agenții francezi, dragă prietene, trebuie să-ți dau o veste bună. Oamenii mei s-au obișnuit deja cu trucurile franțuzești și au prins o epistolă de-a Vulpoiului către Bursuc. Era pitită într-un volum de Machiavelli. Nici nu se putea altfel! Aici Acvila a tras un hohot pe cinste. Vă previn, însă, că ceea ce a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
lui. Era o excelentă vânătoriță. Pentru ea, prințul comandase cel mai frumos capișon din marochin, cu motive orientale aurii. Îi prinsese de picior un zurgălău din aur și un inel pe care erau gravate cuvintele: Aparțin lui Manuc Bei. ― Generalii obișnuiesc să meargă până la capăt, doar dacă sunt lăsați. Dar asta n-ar trebui să se întâmple. Iată încă un motiv în favoarea semnării tratatului de pace acum. Mihail Ilarionovici Kutuzov are școala bătrânului Suvorov. Chiar dacă nu se precipită să semneze tratatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
anume, pentru că nu avea nici o îndoială, nici o supărare. O făcuse din joacă și chiar izbucnise în râs atunci când citise fraza peste care nimerise: Spre seară vei avea unele surprize și vei simți o împunsătură în inimă. Gelozie? Teamă? Suspiciune? Se obișnuise cu reacțiile femeilor față de soțul său. Îl priveau ca pe un zeu încă din prima clipă. Se aprindeau, îl ademeneau. Și Marioritza îl plăcea, vedea bine, dar ea nu se aprindea. Avea un fel rafinat de a se delecta. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
citind cărțile maestrului preferat. Disperată, aruncă o privire spre ucenicul pictorului, dar Luciano i se păru cam prea serios, chiar respingător. Nu-i mai rămânea decât să-și caute un servitor, un fel de animăluț de budoar, un hermelin, cum obișnuia să spună mătușa ei, care avea un soț cu totul inapt pentru anumite treburi. ― Cred că data viitoare voi veni cu micuțul meu Bichon. E un cățel adorabil și mă iubește atât de mult... ― Un cățel? Aveți un cățel? În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
pentru ca ea să-și mențină vigoarea și să se realizeze măcar în vis. Îi sugerase chiar voaierismul controlat. Era o formă de terapie care dăduse rezultate bune în unele cazuri. Marioritza se opri în ușa laboratorului, apoi se așeză, așa cum obișnuia, cu fundul pe masa lui de lucru. Guibert luă loc în fața ei, pe un trepied, și îi masă ușor tălpile. ― Aici e o altă lume, Guibert, oftă ea. Am început să redescopăr unele stări pe care le credeam cu totul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
cu negocierea păcii nu mai făceau nimic. Evitau să se mai întâlnească. Așteptau. Dar ce anume așteptau n-ar fi putut nici unul din ei să spună. În sfârșit, după ce văzu apărând și cupa fierbinte cu porția de coniac pe care obișnuia să o savureze după o masă delicioasă, secretarul se simți plutind cu adevărat pe apele diplomației. ― Eu nu pot să-i înțeleg! Nu înțeleg ce așteaptă! Dacă ar ști, așa cum știu eu, ce armată pregătește Napoleon împotriva Rusiei, s-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
-te, Além! Du-te la stăpânul tău, la casa șoimilor. Îi mângâie micul vervelle aurit de la picior pe care erau gravate cuvintele: Aparțin lui Manuc Bei. Îi dezlegă curelușa și întinse brațul. Șoimul porni ca pentru o vânătoare, așa cum era obișnuit, și chiar atacă o pasăre, stârnind un vârtej de pene. După care, neauzind fluieratul de chemare din partea ei, înțelese în sfârșit. Abandonă pasărea și țâșni în sus, tot mai sus. Destul de curând, Marioritza îl văzu doar ca un punct repede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
scurt, îi întoarse spatele, păstrându-și însă înclinarea, ceea ce era nu numai curată sfidare față de poziția consulului, dar și o aluzie clară la cealaltă funcție a lui exercitată... pe din dos, și ieși fără să mai aștepte permisiunea acestuia, așa cum obișnuia. Fața lui Ledoulx se alungi, se umflă, se înroși. Mâna lui întinsă acuzator tremură o clipă prin aer, apoi căzu. Și contele înghiți de mai multe ori în sec. Trebuia să-și păstreze valetul cu orice preț, chiar îndurând orice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
acasă, în vechea cetate a fumului și a îmbulzelii de pe malul Tamisei. Pe curând, Nanone. FINAL PASAJ RETRAS PAGINĂ NOUĂ 22 Din pavilionul construit chiar deasupra Dâmboviței, în fața hanului, prințul privea tăcut apele din jur. Era un loc preferat. Aici obișnuia să stea dimineața, când își bea cafeaua, sau la apusul soarelui, înainte de a reveni acasă după o zi obositoare. Cotul adânc al râului oferea priveliști liniștitoare. Din verdeața grădinilor răsăreau turlele bisericii Domnița Bălașa, clopotul greu de pe dealul Mitropoliei, suspendat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
împreună ziua aniversării, doar ei doi, în pădurea de la Păuna. Cum nu mai auzea nimic, a dat să intre cu tava în dormitor, dar i-a găsit sărutându-se într-un fel care a buimăcit-o. Biata fată, desigur, fiind obișnuită cu lucruri mai puțin... elaborate. „Nu știam, doctore, că poate fi așa de... Mă rușinez grozav să spui, zău!” După care a tresărit speriată și m-a rugat cu cerul și pământul să nu „scap” nimănui despre aniversare. La despărțire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
de luat, după cum dictau interesele unuia sau altuia. ― Îndură-te, conașule! Mâncate-aș, frumosule! Am trei copchilași. Îndură-te cu-n ban, să nu moară de foame! țiganca se milogea de câteva minute, alergând tot lângă calul lui. Prințul era obișnuit cu astfel de cereri și nu refuza niciodată pe nimeni. Scoase o monedă și i-o aruncă. țiganca o prinse din zbor și, în același timp, îl fulgeră nu numai albeața brațului, dar și privirea. Manuc tresări, ca și cum ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
siguranță îi va simți lipsa. În fine, aici trăise departe de ceea ce detesta cel mai mult: țesătura invizibilă de intrigi, subteranele bârfelor, pârile mârșave, mierea și zâmbetele înșelătoare de la curtea Rusiei. Mai erau apoi și micile obiceiuri dobândite aici. Se obișnuise să-și ia micul dejun singur și gol, doar cu o manta aspră aruncată pe el. Perspectiva de a relua tot protocolul unui mic dejun simandicos, în compania soției sale de care aproape că uitase cu totul, îi stârnea deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
stingherit, privesc aiurea. „Prietenul” satisfăcut de ceea ce citește pe profilul meu de medalie feniciană, mă bate protector pe umăr și mă întreabă de sănătate și afaceri. Într-o zi va trebui să-i vorbesc deschis. Îi voi spune să se obișnuiască cu femeile, indiferent dacă dinții vreuneia din ele, vor sta albi și neclintiți, fără să ia parte la actul amoros. Căci numai după actul acesta, va găsi liniștea infinită. În sfârșit, când femeia din mansardă își va netezi cu palma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
Ih dankă”. Era femeia-vacă, de douăzeci de ani, cu carnea coaptă și cu fiecare mădular descoperit în țipăt. Intra în toate diminețile cu cârpa, măturoiul și fărașul. Mă găsea în pat, citind, sau la masa de scris, în fața paginilor încâlcite. Obișnuită cu indiferența mea, deschidea ferestrele și lumina zilei, caldă și binefăcătoare, inunda încăperea. Venea și pleca mută, deranjându-mă de fiecare dată, ca să măture de sub scaun și masă, cocoloașele de hârtie și mucurile de țigări. În fiecare dimineață, Albertina se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
Fecioara, și să isprăvesc suavul episod. Ferdinand Sinidis „...O carte despre suflet, nu că nu face să fie scrisă, obiecta Ferdinand Sinidis, dar literele paginilor ei sunt câteodată atât de aburite, încât trebuiesc citite pe dedesubt, ceea ce nu se prea obișnuiește. E a treia față din tripticul care trebuie împlinit din carne, vin și duh, și se poate încheia, cocoțat pe muchia unui povârniș de munte. Prin fereastra larg deschisă a căsuței spânzurate, vezi Posada, risipită în valea adâncă, până dincolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
de a ajunge singură la o decizie atât de importantă, îmi imaginez că acel slujbaș mongoloid al legii ți-a băgat ideea asta în cap. — Eu și domnu’ Mancuso am stat de vorbă așa cum stăteam cu taică-tu. Taică-tu obișnuia să-mi spuie ce să fac. Tare aș vrea să mai fie azi în viață! — Mancuso și cu tatăl meu au în comun doar faptul că amândoi dau impresia că sunt ființe fără importanță. Oricum, mentorul tău actual pare să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
duse spre o mică boxă de lângă birou să aducă, își imagină Ignatius, vreun medicament. Dar se reîntoarse cu unul dintre cele mai mici taburete de metal pe care le văzuse Ignatius vreodată. Uite. Persoana care lucra mai înainte la registre obișnuia să se deplaseze pe taburetul acesta cu rotițe ca să umble la sertarele de jos. Încearcă-l. — Nu cred că structura trupului meu se poate adapta cu ușurință acestui tip de dispozitiv. Ignatius aruncă o privire sfredelitoare spre scăunelul ruginit. Avusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
deja scrisese câte ceva și le inseră la începutul mapei. Luând apoi pixul de la Levy Pants începu să scrie pe prima coală din mapă. Dragă Cititorule, Cărțile sunt fiii nemuritori care își sfidează părintele. - Platon Constat, dragă cititorule, că m-am obișnuit cu ritmul febril al vieții de birou, o adaptare pe care mă îndoiam că o voi putea face. Este desigur adevărat că în scurta mea carieră la Levy Pants am reușit să introduc câteva metode care te ajută să-ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
o seară la popicărie. Din baie se auzea un staccato de pași, ceea ce însemna, după cum știa el, că mama lui încearcă să ducă la bun sfârșit mai multe faze ale pregătirii, în același timp. Urmau apoi zgomotele cu care se obișnuise în decursul anilor, deoarece se repetau ori de câte ori doamna Reilly se pregătea să plece de acasă: bufnitura unei perii de păr care cădea în chiuvetă, sunetul unei cutii de pudră care se lovea de podea, diverse exclamații indicând confuzie și haos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
spargi capu’ sau să-ți rupi un braț!“ Doamna Reilly tăcu un timp, sugând un cub de gheață. Ignatius a-nvățat de când stătea pe genunchii mei să fie prudent. Mi-a fost todeauna recunoscător pentru asta. — E bine să s-obișnuiască omu’ de mic, crede-mă. Îi spun lu’ Ignatius așa: „Ai grijă când traversezi strada, fiule“. — Trebe să fii atent cu traficu’, Irene. Nu te superi că-ți spun pe nume? — Cum dorești. — Irene e un nume drăguț. — Așa crezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
cu ușa deschisă. Toată după-masa fusese preocupată, cu gândul la repetiția cu costume a lui Darlene. Jones se lăsă în genunchi și-și scoase ochelarii pentru prima dată de când era la Bucuria Nopții. La început ochii lui trebuiră să se obișnuiască cu lumina ceva mai puternică, dar tot slabă care dădea la iveală o crustă de murdărie pe dușumeaua din spatele barului. Privi în interiorul casetei si văzu, puse unul peste altul, vreo zece pachete învelite în hârtie simplă. Îngrămădite într-un colț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Muma-Pădurii. Buclele date cu fixativ deveniră șerpi. Nu te-ai lăsat până n-ai făcut-o! Orice numai să te răzbuni pe tatăl tău, să-i distrugi fabrica. Știam eu că se va sfârși astfel. — Mai taci din gură! Nu obișnuiesc să scriu eu scrisorile de aici. Susan și Sandra vor trebui să renunțe la facultate. Nu le rămâne decât să se vândă unor marinari și gangsteri ca cel de colo. — Îî? făcu Zalatimo, simțind că se vorbește despre el. — Ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Sărmana Harlett! Spune-mi, ce fel de animal favorit are? — De, asta nu po’ să-ți spun. Tre’ să vezi tu singur. Harla are și ceva de spus. Da’ și asta-i o mare surpriză. Nu-i strip-tease cum s-obișnuiește. Harla vorbește! Cerule mare! Vreun comentariu pe care nici unul dintre spectatorii ei nu-l va înțelege. Va trebui s-o vadă pe Harlett. S-o cunoască. — Există un lucru pe care aș dori să-l știu, domnule, spuse Ignatius. Nazista
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
-mă din nou, dacă îți face plăcere. — Nici nu vreau să mă ating de tine, pramatie. Mă îndoiesc că vreun scriitor angajat, silit fiind, ar putea scrie o melodramă atât de atroce, comentă Ignatius. Și acum, lăsați chestiile astea, degeneraților. Obișnuiți-vă și voi cu puțină decență și bun-simț. — Pălmuiește-mă, țipă marinarul. Știu că mori de dorința s-o faci. Ți-ar plăcea să mă rănești, nu-i așa? — Se pare că nu se va liniști dacă nu-l faci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
fuma țigară de la țigară. — Bună ziua, domnule, spuse el fără să se sinchisească să-și Îndrepte corpul sau să Își arunce țigara. Ce vreme Împuțită, nu? Nu era de prin partea locului: avea un accent clar de Newcastle. — Ajungi să te obișnuiești cu ea. Logan ieși din casă și se postă lângă polițist pentru a fuma pasiv cât putea de mult. Acesta Își scoase țigara din gură și vârî În loc un deget, lucrând intens cu unghia Între două măsele. — Nu prea Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]