2,199 matches
-
obișnuit și îngăduitor. Dar Ripley nu găsi nimic de râs. De fapt, când era vorba de extratereștri, glumele nu-și aveau rostul. Ea văzuse unul cu ochii ei, pe când ei nu erau convinși că aceste creaturi sălășuiau altminterea decât în închipuirea ei. Trebuia să dea dovadă de răbdare. Nu era tocmai lesne. ― Embrionul din al doilea stadiu rămâne în interiorul corpului victimei timp de câteva ore, în gestație, apoi... (înghiți, simțindu-și gâtul uscat.) Iese. Se mișcă. Crește rapid. În forma adultă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
aceste supoziții sunt fondate. În ciuda distanței de parcurs, primele ceaturi care au apărut au putut să se ducă după celelalte ouă în nava de care vorbești dumneata. Această regină, această societate extraterestră complexă, toate acestea poate nu există decât în închipuirea mea. Dar fie că se datorează sau nu inteligenței sau instinctului, este de netăgăduit faptul că aceste ființe cooperează. Asupra acestui punct nu mai există nici o îndoilă. Le-am văzut la treabă. Ripley medită la implicațiile analizei lui Bishop, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
era prea plăcut să-ți vezi propria față multiplicată În zeci de exemplare, apropiindu-se și Îndepărtându-se ca un ecou de fața ta reală, alcătuită din carne, sânge și oase, pentru a dispărea În hău. Forțându-și un pic Închipuirea, Noimann strânse cocoloașele de pe podea și, frământându-le În palme, le aruncă În tavan. Bucățile ricoșară din plafon, se izbiră de masă, de podea, pendulând În zigzag Între pereți, și reveniră Înapoi În mâinile lui Noimann, pe cât de Îndemânatice, pe
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2197_a_3522]
-
o sticluță cu whisky fără să-mi dau seama. La radio se cînta În continuare muzică populară americană. Am reușit, pînă la urmă, să mă Încălzesc și eu și Îmi venea din ce În ce mai greu să-mi dezlipesc ochii de moșmoane... În Închipuirea mea, ea se și transformase Într-o fetișcană... Despicătura dintre moșmoane strălucea și era umedă, precum membrana dintre degetele broaștei. Mi se părea că i s-ar fi potrivit foarte bine o rochie scurtă, de un roșu Închis. Se suprapusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
nu-mi deschidea o cale spre trecut, n-ar mai fi avut de unde să răsară amintirile. De fapt, dacă eram În stare să-mi imaginez că recunosc un loc complet străin, n-ar trebui oare să dispară toate lumile exterioare Închipuirii mele? Dar n-a dispărut decît orașul de pe platoul de dincolo de curbă. Ah! Cunoșteam terenul de la poalele stîncii dinspre nord - Îi puteam preciza și direcția, deși nu eram capabil să stabilesc poziția soarelui. Dacă urcai pînă În punctul acesta zăreai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
am distins și chipul căreia Îi aparținea. MÎna era moale și albă, dar atît sexul, cît și vîrsta păreau Îndoielnice. În cazul În care era bărbat, nu-l puteam considera decît prea efeminat, iar dacă era femeie - prea masculinizată. În Închipuirea mea Însă posesorul mîinii trebuie să fi fost bărbat, poate soțul femeii sau vreunul cu care trăia ea. Am avut senzația că s-a Închis În spatele zidului, ros de gelozie. Îmi imaginam privirile alunecoase ale clienților pe trupul soției lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
de ceai verde, pe farfurioară se îndepărtează o fată cu cozi lungi și negre, iar din ceșcuța tapisată cu mătase zâmbesc doi pantofiori roșii, îmbujorați stingher. Siluete fără chip, mâini desprinse de trup și o ață roșie, subțire ca o închipuire, care leagă oameni, povești, timpuri și culturi. Clipe uitate, emoții de-o secundă. „Poveștile ne ajută să trăim mai intens. Am petrecut nenumărate ore strângând amintiri și fragmente din diferite culturi doar ascultându-le poveștile extraordinare. Am așteptat cuvintele povestitorului
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2207_a_3532]
-
zile senine una după alta. În rest înnorat, dar nu plouă. Oricum au standuri cu umbrele gratis dacă-ți cumperi un ziar. » Despre lucrurile mari nu menționez decât că sunt mult mai impresionante în realitate decât în poze sau în închipuiri. Ceasul, Podul, Abația, parcurile, Palatul, muzeele, monumentele. » Oamenii străzii sunt performeri. Tot timpul fac ceva. Cei care cântă pentru mărunțiș au upgrade. Cântă cu amplificare, cu stație și cu microfon, unii cu negativ, și nu sunt neapărat tineri. » Lipsuri: nu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
totodată de celularele la care era pus să vorbească, obiecte străine, smulse dintr-un SF care, în 15 ani de temniță, s-a dezvoltat afară. În acel „afară“ pe care Ivanțoc și Petrov și l-au construit altfel, probabil, în închipuirea lor dintre gratii. „Avem aceleași sentimente ca în urmă cu 15 ani, aceeași cauză“ - au mai spus ambii eliberați, nedându-și încă seama că, dincolo de ei, cauzele au murit fără a fi fost rezolvate, chiar aspirațiile propriilor concetățeni moldoveni disipându-se
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2167_a_3492]
-
ușa maestrului. — Ne-a primit în unica-i odăiță ce avea, așternută cu bruma de scoarțe scăpate de prăpăd. Când l-am văzut așa de luminos și plin de drag, mi s-a părut că intru în palatele Amurgului din închipuirile copilăriei mele... Și a fost așa de bun și de prietenos, s-a înfățișat așa deschis, drept și nemeșteșugit că nu mi-a rămas nici umbră de bănuială sau îndoială asupra lui. Îi pătrunsesem dintr-odată în suflet și simțeam
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
feste imaginația? Pe măsură ce trecea timpul și lumea aceea mică se pierdea în zare, eram din ce în ce mai puțin sigur că acele lucruri se întâmplaser\ cu adevărat. Îmi spuneam că s-au întâmplat, credeam în asta, dar când le consideram un joc al închipuirii, chiar începeau să mi se pară astfel. Totuși, îmi erau prea clare în minte și prea detaliate ca să le consider pură închipuire, dar și prea frumoase ca să le pot considera adevărate. Trupul lui Naoko și lumina lunii... Tatăl lui Midori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
cu adevărat. Îmi spuneam că s-au întâmplat, credeam în asta, dar când le consideram un joc al închipuirii, chiar începeau să mi se pară astfel. Totuși, îmi erau prea clare în minte și prea detaliate ca să le consider pură închipuire, dar și prea frumoase ca să le pot considera adevărate. Trupul lui Naoko și lumina lunii... Tatăl lui Midori s-a trezit [i a început s\ tu[easc\, ceea ce m-a readus cu picioarele pe pământ. I-am ținut un șervețel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Acesta era, Într-adevăr, cel mai comun efect secundar al amărăciunii postmaritale cronice: te făcea să vorbești singur. Oricâte dialoguri ți-ai fi imaginat, nu rămâneai niciodată fără cuvinte. În decursul ultimelor săptămâni, Rose se certase În repetate rânduri În Închipuirea ei cu fiecare membru În parte al familiei Tchakmakhchian, apărându-se cu fermitate, câștigând de fiecare dată, articulând fluent toate lucrurile pe care nu reușise să le rostească cu voce tare În timpul divorțului și pe care le deplânsese de atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
că eu n-aș fi atent la emoțiile mele? replică Ted. — Dacă crezi că emoțiile nu sunt importante, nu, nu ești atent. — N-ați putea lăsa controversa asta pentru mai târziu? interveni Barnes. — „Orice lucru e... numai după cum Îl face Închipuirea noastră“, cită Ted. — De ce nu spui de-a dreptul ce ai de spus, În loc să-i citezi pe alții? spuse Norman supărat. — Ăsta e un atac la persoană, ripostă Ted. — Cel puțin, eu n-am negat validitatea domeniului tău de studiu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
1 Replică din actul II, scena 2 din Hamlet, de William Shakespeare. Citatul complet ar fi fost: „There is nothing either good or bad, but thinking makes it so" (“fiindcă orice lucru e bun sau rău, numai după cum Îl face Închipuirea noastră” - traducere de Ion Vinea) 2 Termen argotic ce desemnează științele pozitive FILENAME \p D:\microsoft\docuri nefacute\crichton sfera revizuit.doc PAGE 240
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
ale scriitorului, îl influențează decisiv pe tânărul Ioan, participant la luptele din Transilvania anului 1848 (Sofia = înțelepciune, în greaca veche; Poesis derivă din poein = a crea, a face, tot în limba lui Aristotel). Poesis, ființa feminină „fantastică, voluptoasă, plină de închipuire și vis”, cu „gânduri sclipitoare, dar fără adâncime”, îi induce eroului un mod de percepere a lumii haotic și contradictoriu. Sofia îl determină să caute „ideea lucrurilor”, „ea nu-l învață lucrurile înșile, ci-l învață a vedea” (Opere, vol
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
ale scriitorului, îl influențează decisiv pe tânărul Ioan, participant la luptele din Transilvania anului 1848 (Sofia = înțelepciune, în greaca veche; Poesis derivă din poein = a crea, a face, tot în limba lui Aristotel). Poesis, ființa feminină „fantastică, voluptoasă, plină de închipuire și vis”, cu „gânduri sclipitoare, dar fără adâncime”, îi induce eroului un mod de percepere a lumii haotic și contradictoriu. Sofia îl determină să caute „ideea lucrurilor”, „ea nu-l învață lucrurile înșile, ci-l învață a vedea” (Opere, vol
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
din cauza morții absurde a nevestei sale, Dochița, va găsi în el o ureche înțelegătoare. Pentru întregirea tabloului, mai apare și un coleg al lui Vova Ciocan de la fabrică, muncitorul Ionel Pâslari, amăgindu-și viața mizerabilă de cămin de familiști cu închipuiri erotice despre o învățătoare nimfomană, dar cu bun nivel ideologic. În schimb, vărul său de la țară, Grișa Furdui, ar da orice ca să poată să trăiască în căminul acela nenorocit, cu veceuri oricât de mizere, dar încălzite iarna. Poveștile sunt construite
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]
-
Astfel, capitolul Visul lui Ionel Pâslari se construiește dintr-o ambiguitate îndelung întreținută cu privire la chestiunea dacă muncitorul Pâslari este într-adevăr în stare să suscite pasiuni bizare vampei de partid Veronica Lapteacru sau e vorba pur și simplu de o închipuire bețivănească a aceluia. Tehnica amintește, bineînțeles, de jocurile cu cititorul ale lui Caragiale cel din La hanul lui Mânjoală sau Grand Hôtel „Victoria Română“. În plus, toate istoriile se contectează între ele, cum am arătat, asemenea „firelor“ din filmele unor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]
-
ochilor (acel stâlp de foc imaginar) și care îi dilata nu numai pupilele, ci și sufletul său turburat de această predispoziție nestinsă de trecerea anilor: pornirea irezistibilă și inconștientă de a ieși din real și de a intra în lumea închipuirii, în care însă începi să crezi și tu că e tot reală și nu te trezești din ea, povestești și altora ceea ce vezi... Dar oare nu asta e și predispoziția artiștilor? Am văzut mai târziu, prin albume și prin muzeele
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
șeful clasei, cu bursă încă patru ani, ieșea sigur învățător... Ce-l apucase? - Fugim în țari străine, reluă el cu o sticlire stranie în ochi, dar cu un glas domol, gospodăresc. Pâș, pâș, și... Și arătă cu mâna în depărtările închipuirii. Țelul prea sigur al vieții sale nu-i mai plăcea, bănuia, intuia poate că destinul meu avea să fie mai aventuros și mă invidia? Râsul meu triumfător i-o confirma, se dăduse de gol, dar era alături de mine, nu avea
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
a făcut, în ultimii ani, niște călătorii mai mult sau mai puțin exotice. Când te gândești la Spania, la Italia sau la Japonia, oricâtă imaginație a amănuntelor ai avea, rămâi într-o proiecție livrescă și într-un regim abstract al închipuirii. Când ajungi acolo, când respiri aerul spaniol și plutești pe apa Veneției, sau te plimbi pe Aleea Chiparoșilor din Capri, situația se schimbă în mod fundamental. Analiza, oricât de fină și de subtilă, nu poate prinde farmecul indicibil al acestor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2176_a_3501]
-
ieșit înainte. Eram flămând și însetat și tulburarea mă adusese într-o ciudată stare. Căutam să-mi lămuresc pricina pentru care hanul era pustiu. Mă așezasem în odăița îmbrăcată din fund; mă gândeam în tăcerea adâncă; îmi făceam sute de închipuiri care de care mai stranii, mă tulburasem de-a binelea și n-ajungeam la nici un capăt. Tăcerea și pâcla întunericului măreau jalea clădirii mute. După un răstimp, mi s-a părut că negura nopții de toamnă se luminează puțin. Aceeași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
din vorbe cunoșteam dragostea. Visam și eu, precum se visează, o fecioară subțirică, ș-un colț de pădure, ș-o pajiște de flori, ș-un izvor care murmură în taina înserării, și șoapte, și făgăduinți - și cât de deosebite erau închipuirile mele de această boală grabnică, arzătoare și dulce, care mă purtase dintrodată spre fata unui vânător de pe malul unei bălți, din două vorbe, dintr-o privire! Și cât de repede se petrecuse totul! Nu mă mai puteam reculege; nu puteam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
de urs - c-un singur ochi; și tot clipea din acel ochi ca dintr-un jar și-l îndemna mai afund. Unde l-a fi îndemnat? și de ce? Nu pot ca să știu, nană; căci el tulbura istoria asta cu alte închipuiri. Câteodată vorbea cu lelea Ana. —Cu cine? Cu fie-iertată lelea Ana. Cum spui tu asta, băiete? Cum ar fi putut grăi cu dânsa, când ea, sărmana, odihnește în țintirim la ea acasă. Și i se fac rugăciunile de liniștire, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]