4,042 matches
-
nefiind capabili decât să dea lovituri cu lăncile. Astfel, existau multe ocazii când câte un războinic dibaci se repezea în mijlocul lor cu o spadă scurtă, izbea în toate direcțiile și, aproape fără greutate, cucerea faima acordată unui luptător singur care doborâse zeci de oameni. Atacate de roiuri-roiuri ale acestor oameni, forțele clanurilor Tokugawa și Oda erau neputincioase. Compania lui Okubo fi nimicită aproape cât ai clipi. Motivul pentru care subunitatea lui Okubo și forțele lui Sakuma se aflau în afara palisadei, însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și, când în sfârșit se apropiară de palisadă, toate unitățile începură să urle simultan, cu strigăte de război. Eraclar că, în ochii clanului Takeda, palisada de lemn părea o nimia toată. Credeau că aveau să răzbească prin ea cu forța, doborând-o dintr-o singură șarjă, pentru a pătrunde drept în mijlocul armatei Oda, ca un sfredel. Scoțând un răcnet de luptă, forțele din Kai atacară palisada. Oamenii erau hotărâți - unii încercară să se cațăre pe deasupra, alții începură să lovească parii cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Kai care atacau atât de feroce nu făceau decât să-și piardă soldații într-un „scut al morții” inutil. Din păcate, se spunea că până și Yamagata Masakage, care începând de dimineață luptase atât de bine cu aripa stângă, fusese doborât în bătălie. Alți generali celebri, oameni de mare curaj, căzuseră unul după altul, până când morții și răniții ajunseseră să numere mai mult de jumătate din întreaga armată. — E clar că inamicul va fi înfrânt. Nu e momentul potrivit? Generalul care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cursa în care se prinsese. Pentru inamic, era clar că armata centrală din Kai se retrăgea în dezordine. După ce îl însoțiră pe Katsuyori până la un pod din apropiere, generalii reveniră, formând o ariergardă pentru a rezista trupelor de urmărire. Fură doborâți eroic în luptă. Baba îl întovărășise și el pe fugarul Katsuyori și jalnicele rămășițe ale armatei sale, până la Miyawaki, dar în cele din urmă bătrânul general își întoarse calul spre apus, cu cugetul plin de mii de gânduri. „Am trăit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nimic, când clanul Amako a fost învins de Mori. Mai târziu, a cerut în secret ajutorul Seniorului Nobunaga, prin bunele oficii ale Seniorului Katsuie. În lupta de la Muntele Shigi, Shikanosuke a luat capul ferocelui Kawai Hidetaka. Deci tu l-ai doborât pe Kawai, spuse Hideyoshi, ca și cum i s-ar fi risipit toate îndoielile, privindu-l din nou pe Shikanosuke, de astă dată cu un zâmbet larg. * * * Hideyoshi își demonstră foarte repede puterea trupelor. Cele două castele de la Sayo și Kozuki căzură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fi prezentat motive de îngrijorare, trebuia să nu uite să fie atent la pericolele din partea propriilor lui aliați. — Iată ce trebuie să faci, Hideyoshi. Abandonează temporar Castelul Kozuki. Unește-ți forțele cu ale lui Nobutada, înaintați spre Castelul Miki și doborâți-l pe Bessho Nagaharu. Apoi, un timp, observați ce face inamicul. Principala cauză a deprimării trupelor consta în faptul că armata se scindase în două, pentru ca o jumătate să atace Castelul Miki, iar cealaltă să întărească apărarea Castelului Kozuki. Acesta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
o luă la fugă în râu, stârnind jerbe mari de spumă. — Nu-l lăsați să scape! strigă un ofițer din clanul Mori, venind în goană. Își aruncă sulița de pe mal, cu toată puterea. Vârful îl nimeri pe Shikanosuke în spate, doborându-l în apă cu fața în jos. Coada suliței rămase dreaptă în apa care se înroșea, ca un harpon înfipt într-o balenă. Cei doi asasini intrară plescăind în râu. Îl târâră pe Shikanosuke, rănit, de picioare, îl țintuiră pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
al lui Yamanaka Shikanosuke și îi cuprindeau sentimente de venerație. În inimile lor, Shikanosuke avea să trăiască veșnic. Spada și cutia de ceai „Marele Ocean” ale lui Shikanosuke îi fură trimise, împreună cu capul său, lui Kikkawa Motoharu. — Dacă nu te doboram noi, spuse Kikkawa, privind capul, într-o zi ai fi ținut tu capul meu în mâini. Aceasta e Calea Samurailor. Împlinind ceea ce ai împlinit, ar trebui să te resemnezi că ți-ai găsit pacea în lumea de dincolo. * * * Când cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
oferiți condiții care să-i permită propagarea credinței sale, nu încape nici o îndoială că-l va părăsi pe Murashige. — Da, asta-i clar, spuse cu admirație Hideyoshi. Dacă l-am putea determina pe Ukon să-l convingă pe Sebei, am doborî două păsări cu aceeași piatră. Puse capăt întrebărilor. Hanbei părea și el obosit. Hideyoshi se ridică să plece. — Așteptați doar un moment, îl opri Hanbei. Seridică și ieși din cameră, probabil spre bucătărie. Hideyoshi își aminti că-i era foame
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
aproape zece mii de ostași. — Bine, dar e perfect! Ne-a făcut să înțelegem cât se poate de limpede că s-a revoltat. Dacă nu se întâmpla asta, s-ar fi putut să nu sosească niciodată ziua în care să-l dobor pe acest trădător ingrat. De astă dată, va trebui să curățim Fukushima de toți oamenii care au loialități împărțite. Descărcându-și dușmănia atât de greu de controlat, Katsuyori bombănea de unul singur, în timp ce calul îl purta pe drum. Dar vocile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
seniorul, necum să-și fi părăsit propriul clan. Preotul continua să tacă, ținând ochii închiși. În comparație cu Kaisen, care părea asemenea cenușii reci, Katsuyori vorbea înainte, ca un foc dezlănțuit: — Însă până și oamenii care erau postați și pregătiți să-i doboare pe trădători s-au împrăștiat cu toții, fără să se fi angajat într-o singură luptă sau să fi așteptat comanda stăpânului lor. Este un asemenea comportament vrednic ce clanul Takeda și de generalii săi - care nici chiar pe marele Uesugi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
între tăioasele lame dezgolite n-avea să dureze mai mult de un moment. — Acesta e sfârșitul! — Senior Katsuyori! Senior Taro! Am să v-o iau înainte! Strigând încoace și-ncolo de la unul la altul, ultimii oameni ai clanului Takeda erau doborâți pe rând. Armura lui Katsuyori se înroșise toată. — Taro! își chemă el fiul, dar avea vederea încețoșată de propriu-i sânge. Toți cei din jur păreau dușmani. — Stăpâne! Încă mai sunt aici! Sozo e lângă dumneavoastră! — Sozo, repede... voi comite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Înapoi! Înapoi! strigă deodată generalul din Ukita, în mijlocul norilor de praf și fum. Privindu-i crunt pe cei din Ukita care se retrăgeau, apărătorii se lăsară purtați de dorința de a-i strivi sub picioare. Porniră pe urmele lor, strigând: — Doborâți-i! — Până la steagurile lor! Prea târziu, comandantul călare al avangărzii castelului zări în față tranșeea armatei Ukita. Văzând capcana, încercă să-și oprească oamenii, dar aceștia se repeziră înainte, neputând vedea pericolul. Cât di clipi, din tranșee se stârni o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
îl spintecă și pe el. În același timp, Rokuro și Kyuemon - care stăteau înapoia lui Kanbei - scoaseră spadele și-i lichidară pe ceilalți trei, într-un șuvoi de sânge. În acest mod, Kanbei, Kyuemon și Rokuro își împărțiră sarcinile și doborâră cinci oameni, cu iuțeala fulgerului. Izbiți de iuțeala și surpriza acestei fapte, muncitorii amuțiră ca iarba dintr-un cimitir. Glasurile nemulțumite fuseseră reduse la tăcere într-o clipă. Chipurile care până atunci arătaseră atâta obrăznicie, expresiile sfidătoare, dispărură. Nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pe cursul superior al râului și i-am împinge în apă cu coroane cu tot, s-ar putea să încetinească puțin curentul. Acest plan fu pus în aplicare și, timp de o jumătate de zi, peste o mie de muncitori doborâră copaci și-i împinseră întregi în râu. Dar nici acest lucru nu încetini năvala apelor. Următoarea sugestie a lui Rokuro fu aceea de a scufunda treizeci de bărci mari, încărcate cu bolovani enormi, pe locul propus pentru baraj. Se dovedi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
capetele. Nobunaga rămase complet tăcut. Expresia lui sugera că problema era de o asemenea gravitate, încât nu putea fi discutată în câteva cuvinte. Arsese până-n temelii Muntele Hiei și, folosind o violență care o întrecea pe aceea a foștilor conducători, doborâse buddhismul în genunchi. Azvârlise asupra clerului o ploaie de spade și foc din iad, dar el însuși știa mai bine decât oricare altul că, oriunde s-ar fi dus, nu erau șanse ca dușmănia contra lui să se risipească. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
o stratagemă pentru a traversa acel biet șănțuleț și se apucară să împingă liniile din fața lor. — Atacați! Atacați! Ce mai așteptăm? — Săriți peste ziduri! Întrecându-se pe negândite să cucerească mai întâi intrarea, îi îmbrânceau în lături pe cei nehotărâți, doborându-i chiar la pământ. Câțiva oameni din față fură împinși în șanț, în timp ce atât cei căzuți, cât și cei de sus scoteau strigăte de luptă. Apoi, în mod vădit intenționat, frupurile și mai îndepărtate începură să împingă și ele. Alți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
săgețile însele erau prea distinse pentru nemernicii aceia, că vârfurile săgeților erau daruri de la omul care avea să conducă națiunea. Dar și săgețile pe care i le adusese Ano se terminară repede. Ici și colo, în grădina templului, zăceau dușmani doborâți de săgețile lui Nobunaga. Dar, înfruntându-i arcul, un număr de soldați în armuri se repeziră cu urlete disperate până sub balustradă, după care începură însfârșit să se cațăre pe coridorul podit. — Te vedem, Senior Nobunaga! Nu ne mai poți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
-se cu toată ființa asupra auzului, ascultă vreun semn din cameră. Silueta albă care năvălise adineaori înăuntru era aceea a Generalului de Drept, Oda Nobunaga. Luptase până la sfârșit, când văzuse că flăcările devorau templul și toți oamenii din jurul lui fuseseră doborâți și uciși. Se înfruntase corp-la-corp cu soldații de rând, ca și cum ar fi fcut parte dintre ei. Și totuși, luase hotărârea de a comite seppuku nu numai fiindcă își judecase reputația și găsise regretabil că trebuia să-și lase capul pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
învingi propriile greutăți, în aceste timpuri atât de importante. Primul semnal de corn reverberă prin castel și oraș. Hideyoshi le dădu ultimele instrucțiuni servitorilor săi din Castelul Himeji: — Victoria și înfrângerea se află în mâinile soartei, dar dacă voi fi doborât de Mitsuhide, dați foc castelului și asigurați-vă că nu va mai rămâne nimic din el. Trebuie să acționăm vitejește, urmând exemplul omului care a murit la Templul Honno. Se auzi al doilea semnal, iar convoiul cu provizii o luă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Enmyoji. Dar, în întuneric, numai licărirea palidă a stelelor strălucea peste câmpul de luptă. Nu trecuseră decât trei ore între Ora Maimuței și a doua jumătate din Ora Cocoșului. Drapelele lui Mitsuhide umpluseră toată câmpia. Acum unde erau? Toate fuseseră doborâte. Ascultase numele morților până nu le mai putuse ține socoteala. Durase nu mai mult de trei ore. Nu încăpea nici o îndoială că Yojiro tocmai primise încă o veste proastă. Și nu mai avea curah să-i transmită știrea lui Mitsuhide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
dinainte? — N-am să vă ascund nimic, doamne. Armata lui Tsutsui Junkei a apărut pe câmpul de luptă și ne-a atacat aripa stângă. Saito Toshimitsu și toată unitatea lui n-au avut putere să-i oprească și au fost doborâți fără milă. — Cum! Asta era? — Am știut că, dacă v-o spuneam acum, era greu de acceptat. Sperasem din tot sufletul să v-o spun când nu v-ar mai fi sporit nefericirea. — Trăim într-o lume a bărbaților, replică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
lasă-mă să trec! — De ce sunt atât de înnebuniți înțelepții ochi ai stăpânului meu? Armata noastră a primit azi o lovitură dureroasă și trei mii de oameni au murit, în timp ce alții, fără număr, au fost răniți. Generalii noștri au fost doborâți, iar noii recruți s-au împrăștiat. Câți soldați credeți c-au mai rămas acum în tabăra asta? — Dă-mi drumul! Pot face întocmai ce poftesc! Lasă-mă să trec! — Tocmai vorbele necugetate de acest soi dovedesc că nu faceți decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ai bate din palme, trupurile lor fără viață alcătuiră pe pământ petalele și inima unei flori de sânge. Yojiro se năpustise în desișul de bambus pentru a se lupta cu bandiții. Murakoshi strigă în întuneric, îngrijorat să nu fi fost doborât deja. — Yojiro, vino înapoi! Yojiro! Yojiro! Dar, indiferent de câte ori strigă, Yojiro nu se mai întoarse. Murakoshi fu rănit și el în câteva locuri. Când reuși cumva să se târască prin pâlcul de bambuși, văzu silueta unui om trecând chiar prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
auziseră strigăte de război care răsunau ca niște valuri tsunami. Apoi, niște războinici ai armatei lui Sakima, probabil o grupă de recunoaștere, galopaseră cu caii prin sat, dinspre Yogo. Se zvonea că forțele lui Nakagaba Sebei apărau fortăreața, dar erau doborâte până la ultimul om. Întrebați dacă știau ceva despre oamenii lui Kuwayama din regiunea Shizugatake, țăranii răspunseră că, în urmă cu numai câteva momente, Seniorul Kuwayama Shigeharu își condusese toate forțele afară din fortăreața de la Shizugatake, iar acum se grăbea pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]