3,363 matches
-
misticism și orice moralism al fascismului tradițional. Prin urmare, fascismul nu mai este cel tradițional. Și atunci ce este? Tinerii din taberele fasciste, tinerii din SAM1, tinerii ce sechestrează persoane și pun bombe în trenuri se numesc și sunt numiți „fasciști”: dar este vorba despre o definiție pur nominalistă. Ei sunt întru totul identici cu majoritatea celor de o vârstă cu ei. Din punct de vedere cultural, psihologic, somatic, repet, nu există nimic care să-i distingă de aceștia. Ceea ce îi
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
repet, nu există nimic care să-i distingă de aceștia. Ceea ce îi deosebește este o „hotărâre” abstractă și apriorică ce trebuie spusă cu voce tare, pentru a se face cunoscută. Poți să vorbești întâmplător ore în șir cu un tânăr fascist terorist, fără să-ți dai seama că este fascist. Și asta în timp ce până acum zece ani era suficientă nu spun o vorbă, ci o privire, ca să-l deosebești și să-l recunoști. Contextul cultural în care se formează acești fasciști
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
aceștia. Ceea ce îi deosebește este o „hotărâre” abstractă și apriorică ce trebuie spusă cu voce tare, pentru a se face cunoscută. Poți să vorbești întâmplător ore în șir cu un tânăr fascist terorist, fără să-ți dai seama că este fascist. Și asta în timp ce până acum zece ani era suficientă nu spun o vorbă, ci o privire, ca să-l deosebești și să-l recunoști. Contextul cultural în care se formează acești fasciști este foarte diferit de cel tradițional. Acești zece ani
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
sute sau mii; iar dacă guvernul și poliția ar fi vrut, ei ar fi dispărut complet din scenă încă din 1969. Fascismul masacrelor este deci unul nominal, lipsit de o ideologie proprie (distrusă fiind de calitatea vieții reale a acestor fasciști) și, în plus, e artificial: el este dorit de Puterea care, după ce a lichidat tot din interese pragmatice fascismul tradițional și Biserica (clerico-fascismul, care era, efectiv, o realitate culturală italiană), a hotărât apoi să mențină în viață anumite forțe care
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
putea să regret țărișoara. Asta dacă nu cumva tu mă consideri schimbat radical, lucru care face parte din psihologia italienilor dispuși să vadă miracole la tot pasul - lucru care însă nu mi se pare demn de tine. „Țărișoara” este mic-burgheză, fascistă, creștin-democrată; e provincială și stă la marginea istoriei; cultura sa este un umanism scolastic, formal și vulgar. Vrei ca eu să deplâng toate acestea? În ceea ce mă privește, această țărișoară a fost o țară a jandarmilor, care m-a arestat
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
clasa dominantă (naționalistă) modela acest reziduu conform propriilor interese și scopuri politice (pentru un pugliez - și mă gândesc aici la De Martino 1 -, națiunea care îi era complet străină a fost mai întâi Regatul burbonic, apoi Italia piemonteză, apoi cea fascistă, pe urmă Italia actuală, fără soluție de continuitate). Or, tocmai această lume țărănească nelimitată, prenațională și preindustrială, care a supraviețuit până acum câțiva ani, este cea pe care o regret (nu întâmplător, poposesc cât mai mult timp posibil în țările
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
este radicală: ea consideră fenomenul ca pe unul global, nu și excepțiile, rezistențele sau cazurile de supraviețuire. Când vorbesc despre omologarea tuturor tinerilor, conform căreia, judecând după corp, după comportament și după ideologia inconștientă și reală (hedonismul consumist), un tânăr fascist nu poate fi deosebit de toți ceilalți tineri, enunț un fenomen general. Știu foarte bine că există tineri care se deosebesc. Dar sunt cei care aparțin elitei noastre, condamnați să fie și mai nefericiți decât noi; și, prin urmare, poate și
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
-ți spun ceva. Nu de pe poziții de moralist, ci de realist. În răspunsul tău grăbit la tezele mele, în Messaggero (18 iunie 1974), ți-a scăpat o frază de două ori nefericită. Este vorba despre: „Nu-i cunosc pe tinerii fasciști de astăzi și sper să nu am ocazia s-o fac”. Dar: 1. cu siguranță că nu vei avea niciodată o astfel de ocazie, chiar și pentru că, dacă într-un compartiment de tren, la coadă la un magazin, pe stradă
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
fac”. Dar: 1. cu siguranță că nu vei avea niciodată o astfel de ocazie, chiar și pentru că, dacă într-un compartiment de tren, la coadă la un magazin, pe stradă, într-un salon ar fi să te întâlnești cu tineri fasciști, nu i-ai recunoaște; 2. să-ți dorești să nu dai niciodată ochii cu tineri fasciști este un blestem, pentru că, dimpotrivă, noi ar trebui să facem orice ca să-i depistăm și să-i întâlnim. Ei nu sunt reprezentanții fatali și
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
pentru că, dacă într-un compartiment de tren, la coadă la un magazin, pe stradă, într-un salon ar fi să te întâlnești cu tineri fasciști, nu i-ai recunoaște; 2. să-ți dorești să nu dai niciodată ochii cu tineri fasciști este un blestem, pentru că, dimpotrivă, noi ar trebui să facem orice ca să-i depistăm și să-i întâlnim. Ei nu sunt reprezentanții fatali și predestinați ai Răului: nu s-au născut ca să fie fasciști. Nimeni - când au ajuns la adolescență
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
nu dai niciodată ochii cu tineri fasciști este un blestem, pentru că, dimpotrivă, noi ar trebui să facem orice ca să-i depistăm și să-i întâlnim. Ei nu sunt reprezentanții fatali și predestinați ai Răului: nu s-au născut ca să fie fasciști. Nimeni - când au ajuns la adolescență și au fost capabili să aleagă, urmând cine știe ce rațiuni și necesități - nu i-a marcat rasist cu semnul de fasciști. Ceea ce îl împinge pe tânăr la o asemenea alegere este o groaznică formă de
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
mea, a lui Pasolini. De fapt, nu există premoral sau preideologic. Există pur și simplu o altă cultură (cultura populară) sau o cultură precedentă. Pe ele se clădește o nouă alegere morală și ideologică: de exemplu, alegerea marxistă sau alegerea fascistă. Acum, această alegere este existențială. Dar ea nu e „totul”. Într-adevăr, după cum observa și Moravia, ea nu trebuie judecată în sine, ci prin prisma rezultatelor sale teoretice sau practice (schimbarea lumii). Cum de unele alegeri juste - de exemplu, un
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
cineva care să-l lanseze). Fascismul este o relicvă demnă de toată mila. Ancheta lui Bocca și Nozza din cotidianul Giorno este o temă școlărească greșită și plictisitoare. Și aceasta deoarece, dintre diversele componente care formează astăzi, în Italia, mozaicul fascist, au sens „numai” cele care sunt manevrate de către CIA și de alte forțe ale capitalismului internațional, dedicat în exclusivitate cuceririi de noi piețe, adică de națiuni vesele, suficient de libere, suficient de tolerante, perfect hedoniste, deloc militariste și deloc religios-conservatoare
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
de presă a lui Marco Pannella. Vorbind cu o vivacitate cuceritoare și cu veselie, în ciuda celor cincizeci de zile de greva foamei, el a rostit o frază pe care poate că puțini ascultători au surprins-o: „Sunt paleofasciști, deci nu fasciști”. Mi-aș dori ca această frază să fie epigraful interviului nostru. 16 iulie 1974. Fascismul antifasciștilor 1tc "16 iulie 1974. Fascismul antifasciștilor1" Marco Pannella este de mai bine de șaptezeci de zile în greva foamei: a ajuns la limită; medicii
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
de altfel, cu cea mai mare victorie democratică din istoria italiană recentă). Aceste opt referendumuri (abrogarea Acordului dintre Stat și Biserică, a anulărilor ecleziastice 1, a codurilor militare, a normelor împotriva libertății presei și împotriva libertății informației televizate, a normelor fasciste și parafasciste din constituție, printre care interzicerea avortului, și, în sfârșit, abrogarea finanțării publice a partidelor) demonstrează, la nivel de concepție și de proiect de luptă politică, viziunea realistă a lui Pannella, a PR și a LID. A provoca vechea
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
la Saragat, cel care a inaugurat oficial această identificare, am conferit o oarecare solemnitate acestei condamnări (în poezia Patmos, scrisă în ziua de după masacrul de la Milano și publicată în revista Nuovi argomenti, nr. 16, din octombrie-decembrie 1969). Nu antifasciștii și fasciștii extremiști sunt cei care se identifică. De altfel, cele câteva mii de tineri extremiști fasciști reprezintă în realitate forțele statale. Așa cum am spus-o limpede și în repetate rânduri. Cea mai neplăcută dintre intervențiile care au creat confuzie, fragmentând o
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
condamnări (în poezia Patmos, scrisă în ziua de după masacrul de la Milano și publicată în revista Nuovi argomenti, nr. 16, din octombrie-decembrie 1969). Nu antifasciștii și fasciștii extremiști sunt cei care se identifică. De altfel, cele câteva mii de tineri extremiști fasciști reprezintă în realitate forțele statale. Așa cum am spus-o limpede și în repetate rânduri. Cea mai neplăcută dintre intervențiile care au creat confuzie, fragmentând o discuție ce ar fi putut să fie utilă tuturor, a fost cea a lui Giorgio
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
litteram - poate printr-o relatare orală mult simplificată a vreunui coleg, pentru că nu mi se pare posibil ca el chiar să fi citit - identificarea dintre fasciști și antifasciști (în sensul pe care l-am precizat mai sus), precum și calificarea drept fascistă a noii puteri care nominal este antifascistă. Bocca a transformat acești termeni într-o țintă blasfemitoare și a pornit și el linșajul. Va să zică eu țip aici ca un vultur solitar, în timp ce el, umil și lipsit de apărare, muncește. Muncește în
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
în timp ce pădurile italiene ardeau), sau în spatele unor personaje gri și cu rol pur funcționăresc, cum ar fi generalul Miceli 2. Eu cunosc numele acelor persoane serioase și importante ce stau în spatele băieților cu destine tragice care au optat pentru atrocitățile fasciste sinucigașe, ce stau în spatele răufăcătorilor de drept comun, sicilieni sau nu, care și-au oferit serviciile în calitate de killers sau de ucigași plătiți. Eu cunosc toate aceste nume și cunosc toate faptele (atentate la instituții și masacre) de care s-au
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
lor culturale concrete, aceste „valori” erau pozitive sau, cel puțin, reale; rupte din context și ridicate cu forța la nivel „național”, ele s-au prezentat ca fiind negative; altfel spus, retorice și represive. Pe aceasta s-au întemeiat statul polițienesc fascist și apoi, fără soluție de continuitate, cel polițienesc creștin-democrat. Atât unul, cât și celălalt, deși „se exprimau” la fel ca mica burghezie și ca lumea țărănească, în realitate, slujeau „stăpânii”, adică marele capital. Toate acestea sunt banalități, dar e bine
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
trecut întotdeauna drept antifasciști, dar au mințit mereu (unii poate în mod inconștient). Nemăsurata lor putere electorală din anii ’50, precum și suținerea Vaticanului le-au permis să continue, sub paravanul unei democrații formale și al unui antifascism verbal, aceeași politică fascistă. Dar insolența, corupția, despotismul lor provincial și semicriminal s-au trezit deodată, în numai câțiva ani, „descoperite”, lipsite de o bază reală. Electoratul lor s-a dizolvat, Vaticanul s-a golit de orice autoritate. Astfel că un partid a cărui
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
se debarasa cât mai rapid posibil de Vatican, de vechea armată naționalistă etc.; dar aceasta nu coincide și cu prăbușirea „politicii culturale” creștin-democrate. Și aceasta din simplul motiv că ea nu a existat niciodată. Într-adevăr, având caracter dominant, adică fascist, Creștin-democrația a continuat să elaboreze, în cheie mai accentuat catolică și ipocrit democratică, vechile retorici fasciste: academismul, oficialitatea etc. Ca partid care dă glas lumii țărănești și este supus (cel puțin formal, dar foarte formal, după cum s-a văzut ulterior
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
coincide și cu prăbușirea „politicii culturale” creștin-democrate. Și aceasta din simplul motiv că ea nu a existat niciodată. Într-adevăr, având caracter dominant, adică fascist, Creștin-democrația a continuat să elaboreze, în cheie mai accentuat catolică și ipocrit democratică, vechile retorici fasciste: academismul, oficialitatea etc. Ca partid care dă glas lumii țărănești și este supus (cel puțin formal, dar foarte formal, după cum s-a văzut ulterior) Vaticanului, Democrația creștină a trăit în cea mai înspăimântătoare absență a culturii, adică într-o totală
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
luptăm în primul rând împotriva „falsei toleranțe” a noii puteri totalitare a consumurilor, detașându-ne de ea cu toată indignarea firească în această situație; în al doilea rând, trebuie să impunem ariergardei acestei puteri, care este în continuare conservatoare și fascistă, o serie de liberalizări „reale” referitoare la copulare (și, implicit, la efectele sale): anticoncepționale, pilule, diferite tehnici de amor, o moralitate modernă a onoarei sexuale etc., etc. Ar fi suficient ca toate acestea să fie difuzate democratic de către presă și
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
1975. „Sacer”1" Dragă Moravia, s-au scurs deja câțiva ani de când evit să mai fac pe cineva fascist (chiar dacă, uneori, tentația este puternică); pe de altă parte, evit să mai fac pe cineva catolic. Toți italienii au unele trăsături fasciste sau catolice. Dar să ne acuzăm pe rând de fascism și de catolicism - privilegiindu-i pe acei toți, care deseori sunt neglijabili - ar deveni un joc dezagreabil și obsesiv. Tu, dintr-un vechi și acritic automatism - și cu siguranță că
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]