1,867 matches
-
Pe Dunăre naviga flota militară, cu sediul principal la Ratiaria și Egeta, și mici baze pe Dunăre. Prin aceste măsuri militare, romanii au impus o politică energică față de goții și sarmații din nordul Dunării de Jos. Astfel, în anul 332, goții sunt supuși și în 334, sunt învinși sarmații, la fel în 358. Abia în 378, goții au atacat teritoriile și garnizoanele din sudul Dunării, iar împăratul Valens în urma înfrângerii de la Adrianopol și a invaziei hunilor, după 375, a pierdut sudul
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Dunăre. Prin aceste măsuri militare, romanii au impus o politică energică față de goții și sarmații din nordul Dunării de Jos. Astfel, în anul 332, goții sunt supuși și în 334, sunt învinși sarmații, la fel în 358. Abia în 378, goții au atacat teritoriile și garnizoanele din sudul Dunării, iar împăratul Valens în urma înfrângerii de la Adrianopol și a invaziei hunilor, după 375, a pierdut sudul Daciei. Din acest moment (378) și până la Justinian (527-565), imperiul a întreprins doar mici cuceriri episodice
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
economice și politice foarte asemănătoare care au favorizat închegarea unui complex cultural de mare amploare și dezvoltarea sa coerentă, timp de un secol (275-375). Factorul de unitate pe întinsul spațiu dintre Mureș (Transilvania) și Nipru (Ucraina) l-a reprezentat migrația goților, care și-au impus cu autoritate stăpânirea în acest spațiu întins și au înlesnit circulația permanentă a grupurilor umane și a produselor obținute de aceștia. Acest complex cultural prezintă și diferențieri în activitatea economică, în construirea și amenajarea locuințelor, în
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
de aculturație, aceasta oferă puține posibilități de identificare etnică a creatorilor și purtătorilor ei, elementele caracteristice care s-au perpetuat au devenit bun comun al conglomeratului etnic în ansamblul lui. Populațiile din cadrul acestei culturi aveau legături cu romanii.22 Dominația goților a fost înlocuită, după 375, cu autoritatea hunilor, dar caracterul celor două stăpâniri era total diferit: goții erau sedentari și locuiau în așezări stabile, practicau agricultura, creșterea vitelor și meșteșugurile, iar hunii nomazi erau interesați doar de încasarea dărilor de la
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
s-au perpetuat au devenit bun comun al conglomeratului etnic în ansamblul lui. Populațiile din cadrul acestei culturi aveau legături cu romanii.22 Dominația goților a fost înlocuită, după 375, cu autoritatea hunilor, dar caracterul celor două stăpâniri era total diferit: goții erau sedentari și locuiau în așezări stabile, practicau agricultura, creșterea vitelor și meșteșugurile, iar hunii nomazi erau interesați doar de încasarea dărilor de la locuitori. Liantul gotic, odată dispărut, a antrenat prăbușirea civilizației Sântana-Cerneahov. În urma destrămării Confederației hunice, după lupta de la
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
întărirea apărării provinciei prin noi construcții la Noviodunum, Histria și Tomis. Scythia avea o poziție geo-strategică deosebită făcând parte din hinterlandul ce asigura securitatea noii capitale, Constantinopol. Zona Dunării de Jos a fost supusă în continuare atacurilor externe, carpii și goții au atacat în sudul Dunării, în Tracia și Sciția Mică (Dobrogea), în anii 315-316, 318-319. În anii 331-332, goții și taifalii au străbătut Sciția Mică și amenințau Tracia. Constantin a colonizat la Dunărea de Jos, în Tracia, Sciția și Macedonia
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
din hinterlandul ce asigura securitatea noii capitale, Constantinopol. Zona Dunării de Jos a fost supusă în continuare atacurilor externe, carpii și goții au atacat în sudul Dunării, în Tracia și Sciția Mică (Dobrogea), în anii 315-316, 318-319. În anii 331-332, goții și taifalii au străbătut Sciția Mică și amenințau Tracia. Constantin a colonizat la Dunărea de Jos, în Tracia, Sciția și Macedonia pe sarmați. Împăratul Constantius (337-361) continuă politica tatălui său și consolidează bazele militare romane din Sciția Mică, unde sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
consolidează bazele militare romane din Sciția Mică, unde sunt aduse noi unități militare la Noviodunum și se construiesc fortificații în zonă. După moartea lui Constantin, în ciuda succesului conciliului de la Niceea (325), arianismul face progrese în nordul Dunării Wulfilas (311-384), episcop got, predică un creștinism arian, în nordul și sudul Dunării, în limba greacă, latină și gotă. Impăratul Iulian (361-363) restabilește religia tradițională romană, fiind adept al lui Mithra (Sol invictus), o victimă creștină din acești ani este Sfântul mucenic Aemilianus din
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Sol invictus), o victimă creștină din acești ani este Sfântul mucenic Aemilianus din Durostorum (Silistra, sudul Dunării). El vizitează cetățile de la Dunăre și se îngrijește de securitatea drumurilor. Sub împăratul Valens (364-378), scena politică de la Dunăre a fost tulburată de goți, ei sunt înfrânți în 366, în Tracia. Valens trece Dunărea pe la Noviodunum (Isaccea) pe un pod de vase și îi înfruntă pe goții din nordul Deltei, de sub conducerea lui Athanaric, pe thervingi și pe greutungi, care suferă înfrângeri.26 Sub
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
se îngrijește de securitatea drumurilor. Sub împăratul Valens (364-378), scena politică de la Dunăre a fost tulburată de goți, ei sunt înfrânți în 366, în Tracia. Valens trece Dunărea pe la Noviodunum (Isaccea) pe un pod de vase și îi înfruntă pe goții din nordul Deltei, de sub conducerea lui Athanaric, pe thervingi și pe greutungi, care suferă înfrângeri.26 Sub Valens și urmașii săi se ridică numeroase construcții în Scythia Minor, mai ales pe limesul dunărean. Împărații din această vreme au fost preocupați
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
loc chiar o înfruntare cu episcopul Tomisului, Bretanion, după istoricul ecleziastic Sozomenos. Impresionat neplăcut de atitudinea episcopului, Valens l-a exilat pentru o vreme, apoi l-a repus în scaun. Aici existau mai multe basilici creștine. După martirizarea Sf. Sava Gotul, în nordul Dunării, în 372, Sf. Vasile, arhiepiscopul Caesareii (Capadocia), a cerut osemintele acestuia lui Iunius Soranus, "dux Scythiae". Dar în urma năvălirii hunilor (375), vizigoții și-au căutat refugiul în sudul Dunării și s-au stabilit în Tracia. Dar aici
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
Valens i-a înfruntat la Adrianopol, în 378, dar a fost înfrânt și ucis. În timpul său, Sciția Mică a beneficiat de construcții pe limesul dunărean și în cetățile de pe malul mării. Sub împăratul Teodosius (379-395), au continuat atacurile organizate de goți, alani și huni, ei au pătruns în Peninsula Balcanică, atacuri în urma cărora a avut de suferit populația din Scythia Minor, ca și cea din nordul Dunării. Atacurile barbare la frontiere au continuat și localități însemnate din Dobrogea sunt pustiite, precum
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
1 Vasile Pârvan, unul din primii cercetători ai creștinismului, spunea în cartea sa, Contribuții epigrafice...: "Către anul 300, creștinismul în forma sa latină ajunsese biruitor până la Dunăre, pe toată întinderea ei, până la Noviodunum (Isaccea) inclusiv. Dincolo de Dunăre, în nordul ei, goții primiseră creștinismul, prin Wulfila, în forma orientală, ariană și greacă. În anul 325, la nord de Dunăre, undeva în Gothia, exista chiar un episcopat gotic. În sfârșit, înspre anul 350, toate orașele însemnate ale celor două Moesii erau reședințe episcopale
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
necreștin) s-a impus în a doua jumătate a secolului al IV-lea, prin echivalența făcută de credincioșii daco-romani între ethnikoi gentes, nationes ("neamuri"), "adoratori ai vechilor divinități", și barbarii păgâni (necreștini) pătrunși pe teritoriul nord-danubian, după mijlocul secolului IV (goți, huni). Prin urmare, în spațiul autohton s-a ajuns la identitatea între romanus și christianus, astfel încât se poate spune că romanizarea și creștinarea au devenit elemente de individualizare etnică și spirituală (religioasă) față de "Barbaria" (lumea barbară) și păgânism.26 Păgâni
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
ceea ce probează formarea în mediul creștin dunărean a conștiinței apartenenței la "Romania" (creștină). Nucleele creștine nord-dunărene s-au consolidat sub Diocletian, când numeroși creștini s-au refugiat la barbari, dar și în secolul al IV-lea, prin pătrunderea triburilor germane (goții) din nordul Mării Negre în regiunea Dunării de Jos. Ca factori externi importanți ce au contribuit la consolidarea și răspândirea noii religii, la sud și est de Carpați, menționăm construirea de romani pe malul stâng al Dunării a unor puncte fortificate
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și daco-romană. Istoricii au subliniat motivația politică a convertirii și prioritatea puterii laice în fața celei ecleziastice în misiunile creștine printre barbari. În nordul Dunării, acțiunea de convertire la creștinism a fost deschisă de Constantin (306-337), care, după ce îi învinge pe goți și pe sarmați, cu "ajutorul trofeului creștinismului ", în tratatul (foedus) din 332 prevedea libertatea credinței pentru creștinii din nordul Dunării. Acțiunea aceasta a continuat sub Constantius II (337-361), în timpul căruia integrarea în creștinătate a populațiilor "extra fines" a fost elementul
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
al Imperiului la nord de Dunăre, la mijlocul secolului al IV-lea, aceasta este și o dovadă că pe malul stâng se închegaseră comunități creștine. Împăratul Valens (364-378) a urmat exemplul celor doi împărați, el a trimis episcopi și misionari printre goți (arieni). În concluzie, creștinarea devenise garantul fidelității față de Roma.28 Răspândirea creștinismului în regiunile extra-carpatice consolida legăturile dintre comunitățile nord-dunărene și cele din sudul fluviului, acestea fiind favorizate și de extinderea jurisdicției arhiepiscopiei de Constantinopol, la sfârșitul secolului al IV
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
audiani, dar ei conviețuiau în liniște, o particularitate a societății multietnice și religioase (confesionale) din nordul Dunării. Primii creștini din nordul gurilor fluviului erau ortodocși (niceeni): ei erau atât autohtoni din teritoriile controlate de Imperiu cât și prizonieri capturați de goți și carpi-ba chiar, în primul sfert al secolului al IV-lea, în "Gothia" de dincolo de Istru exista o episcopie ortodoxă, condusă de Teofil, participant la conciliul de la Niceea, din 325. Persecuțiile regilor goți-Martiriul Sf. Sava Goții au cunoscut creștinismul pe
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
și prizonieri capturați de goți și carpi-ba chiar, în primul sfert al secolului al IV-lea, în "Gothia" de dincolo de Istru exista o episcopie ortodoxă, condusă de Teofil, participant la conciliul de la Niceea, din 325. Persecuțiile regilor goți-Martiriul Sf. Sava Goții au cunoscut creștinismul pe vremea locuirii lor în nordul Mării Negre. Migrând apoi și ajungând la Dunăre, numărul celor din mijlocul lor care au îmbrățișat noua religie a crescut, fiind răspândită de captivii aduși aici în urma expedițiilor din sudul Dunării și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
creștinismul pe vremea locuirii lor în nordul Mării Negre. Migrând apoi și ajungând la Dunăre, numărul celor din mijlocul lor care au îmbrățișat noua religie a crescut, fiind răspândită de captivii aduși aici în urma expedițiilor din sudul Dunării și de soldații goți din armata romană. Este rezonabil să presupunem că la creștinarea goților au contribuit și unii credincioși din rândul localnicilor. În plus, prin tratatul de pace din 332 impus goților, împăratul Constantin a cerut libertate pentru creștinii din nordul Dunării. Cu
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
ajungând la Dunăre, numărul celor din mijlocul lor care au îmbrățișat noua religie a crescut, fiind răspândită de captivii aduși aici în urma expedițiilor din sudul Dunării și de soldații goți din armata romană. Este rezonabil să presupunem că la creștinarea goților au contribuit și unii credincioși din rândul localnicilor. În plus, prin tratatul de pace din 332 impus goților, împăratul Constantin a cerut libertate pentru creștinii din nordul Dunării. Cu toate acestea, în 347-348, regele got Aorich a dezlănțuit o prigoană
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
captivii aduși aici în urma expedițiilor din sudul Dunării și de soldații goți din armata romană. Este rezonabil să presupunem că la creștinarea goților au contribuit și unii credincioși din rândul localnicilor. În plus, prin tratatul de pace din 332 impus goților, împăratul Constantin a cerut libertate pentru creștinii din nordul Dunării. Cu toate acestea, în 347-348, regele got Aorich a dezlănțuit o prigoană împotriva creștinilor, silind pe Ulfila și ucenicii lui să se refugieze în sud. Această persecuție este atestată și
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
să presupunem că la creștinarea goților au contribuit și unii credincioși din rândul localnicilor. În plus, prin tratatul de pace din 332 impus goților, împăratul Constantin a cerut libertate pentru creștinii din nordul Dunării. Cu toate acestea, în 347-348, regele got Aorich a dezlănțuit o prigoană împotriva creștinilor, silind pe Ulfila și ucenicii lui să se refugieze în sud. Această persecuție este atestată și de o cateheză a Sf. Chiril al Ierusalimului, care amintește de cei martirizați atunci. În ciuda prigoanei, activitatea
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
prigoanei, activitatea misionară a lui Ulfila va fi continuată de unii ucenici ai săi, între care Eutihie, originar din Capadocia, menționat în corespondența Sf. Vasile cel Mare prin 373-374. Aceste persecuții au avut loc în contextul noilor conflicte militare dintre goți și romani, sub împăratul Valens. În urma acutizării conflictului, în 370-372, regele Athanarich a inițiat o persecuție severă împotriva creștinilor de sub stăpânirea sa, despre care vorbește și istoricul bisericesc Sozomen. Numele unor martiri din a doua jumătate a secolului al IV
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]
-
conflictului, în 370-372, regele Athanarich a inițiat o persecuție severă împotriva creștinilor de sub stăpânirea sa, despre care vorbește și istoricul bisericesc Sozomen. Numele unor martiri din a doua jumătate a secolului al IV-lea sunt menționate și într-un calendar got (fragment), precum și în alte acte martirice. Printre aceștia, erau menționați preoți ca Verca și Batwin sau Bathusios, un eremit Argyla, în total 26 de martiri, în afară de anonimi. Aceștia au îndurat martiriul la porunca unei căpetenii locale (Vingurich)-se pare că
[Corola-publishinghouse/Science/1523_a_2821]