1,998 matches
-
ai Învățat să citești și să scrii. Ești Marele Poet Dispărut, conștiința generației. Fetișcane romantice se sinucid pe mormântul tău gol. Pe urmă te reîntâlnesc pe tine, iubito, cu riduri multe În jurul ochilor și cu chipul Încă frumos, ce se mistuie de amintiri și de tandră remușcare. Aproape m-am atins de tine pe trotuar, sunt acolo, la doi pași, iar tu m-ai privit așa cum te uiți la toți ceilalți, căutând pe altcineva Îndărătul umbrei lor. Dar la ce bun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
multor generali”. Era ora unu noaptea. Diotallevi, amețit de apa tonică, se clătina pe picioare. Ne-am salutat. Eu mă distrasem bine. Și ei la fel. Încă nu știam că Începuserăm să ne jucăm cu focul grecesc, care arde și mistuie. 15 Erard de Siverey Îmi spuse: „Sire, dacă credeți că nici eu, nici stirpea mea nu vom fi dezonorați din această cauză, mă voi duce să-i cer contelui d’Anjou, pe care-l văd colo, În mijlocul taberelor, să vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
și am băgat-o În buzunar. Mi-am luat rămas-bun de la domnișoară, spunându-i că nu găsisem nimic interesant, dar că aveam să-l citez pe tatăl ei, dacă scriam ceva, iar ea mă binecuvântă. Domnilor, un om de acțiune, mistuit de o patimă ca aceea care mă Înflăcăra, nu trebuie să-și facă prea multe scrupule În fața unei ființe cenușii pe care destinul deja a condamnat-o”. „Nu vă justificați”, zise Belbo. „Ați făcut-o și gata. Acum spuneți”. „Acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
care-i fusese adusă: „Nu-mi spuneți, știu tot. Dumneavoastră veniți din Vipiteno, oraș mare și nobil. O viață Întreagă În serviciul Vămilor. Și, În taină, zi de zi, noapte de noapte, paginile acestea, Înfiorate de demonul poeziei. Poezia... A mistuit tinerețea lui Sappho și a hrănit căruntețea lui Goethe... Pharmakon - spuneau grecii -, otravă și leac. Bineînțeles, va trebui să citim creația aceasta a dumneavoastră; eu pretind minimum trei referate de lectură, unul intern și două de la colaboratori (anonimi, Îmi pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
niște exerciții de dexteritate îndelung repetate și guvernate de aceleași reguli ale fizicii pe care le cunoaștem cu toții. Da, onorată audiență, tot ce ați văzut aici și tot ce veți vedea este și va fi real. Real precum un foc mistuind o bucată de carne. Real precum o frânghie înnodată în jurul gâtului alb al unei tinere fete. Real precum mecanismul unui ceas măsurând timpul rămas până când următorul nostru protagonist va simți sărutul groazei... - Mamă... Tânăra stătea așezată lângă patul pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2103_a_3428]
-
se urcă în tei, bagă mâna printre ramurile noduroase ale copacului și scoate de acolo o biată pupăză. Băiatul nostru însă nu mai văzuse niciodată o astfel de pasăre, așa că se sperie de creasta ei cea rotată. Pupăza, înspăimântată, se mistui prin cotloanele scorburii. Nică, negăsind-o, pune o lespede în locul unde se ascunsese pupăza și pleacă. Atunci, după ce m-am suit în copac, am ridicat lespedea și pupăza își luă zborul rotindu-se de câteva ori pe deasupra teiului. Între timp
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
acea ,,alcătuire măiestrită de cuvinte”, care trece ca timpul, nu peste oameni, ci prin ei, preschimbată în cuvinte. Laudă celor care au făcut nașterea cuvântului mai ușoară și mai rodnică! Și mai ales laudă celor care știu să-i asculte, mistuindu-se pe propriul rug, rugul unei inflexibile dorințe de a fi. Căci: ,, Nu este altă mai plăcută zăbavă decât cetitul cărților”, spune cu dreptate cronicarul. Lectura îl încălzește pe om, îl luminează, relevându-i valorile esențiale, îl ferește de umbrele
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
și tot pământul, și numai crucea din vârful bisericii lucea foarte blând și aproape, încît, dacă ar fi întins mâna, ar fi atins-o. În același timp flacăra ardea mai albă în sufletul lui, ca un rug luminos, care-i mistuia trecutul și-i zămislea viitorul... Liniștea și misterele cerului și ale pământului se întîlneau și fâlfâiau în inimă lui, și-i picurau roua bucuriei eterne, în care străluceau miliardele de lumi văzute și nevăzute. Își simțea sufletul legat prin mii
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
numai viața poate să te apropie de Dumnezeu! Cât timp trăiești între cărți și din ele, ți se pare că acolo-i toată înțelepciunea... Apoi, când ieși în lume, îți simți sufletul trist și fără sprijin, măcar de ai fi mistuit toate bibliotecile de pe fața pământului. Așa am pățit și m-am zbuciumat cumplit și am crezut că nu voi găsi alinare nicăiri... Pe urmă, încetul cu încetul, în mijlocul naturii, m-a luat puhoiul vieții și m-a dus prin suferințe
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
a întâmplat, mami, eu mă ridic, nimic, Noghi, dormi. Ce faci aici, insistă ea, iar eu spun, am venit numai să te acopăr, ea se întinde iar, simt miros de ars, șoptește ea, am visat că toată casa noastră era mistuită de flăcări, eu îmi adun chibriturile și murmur, hai, dormi, dormi. Nu am altceva de făcut, decât să aștept prima rază a soarelui, la răsărit mă voi strecura acolo și o voi găsi cu ușurință, mă încurajez eu, ca și când în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
și nu a fricii. Ea dădu din umeri ca un adult. ― Acuma, nu mai plecăm, așa-i? Ripley își mușcă buzele. ― Îmi pare rău, Newt. ― N-ai de ce, Ripley. Nu e din vina ta, răspunse copila, care privea flăcările ce mistuiau epava navetei. Hudson dădea la o parte cu piciorul pietre și bucăți metal, tot ce era mai mic decât bocancii lui. ― Tare-aș vrea să știu ce-o să facem acum. Ce mare rahat. ― Am putea să aprindem un foc de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
visând la vremea când erau mai mici. Tineri bibani pe care nimeni nu putea să-i înghită din cauza țepilor tari din înotătoarea dorsală se învârteau încoace și încolo după vreun gheșeft. Șalăi cu gura strâmbă și avați cu ceafa groasă mistuiau la umbra unei sălcii-n floare foste grupuri de obleți aventurieri căzuți într-o ambuscadă de nuferi. Porcușorii, văduvițele, săbițele, babuștile, biborții, carașii, plăticile, aspreții, murgoii, țigănușii, țiparii și roșioarele se vânzoleau pe lângă maluri, formând vulgul bălții. Frumoși și flegmatici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
patru soldați romani. „Iar l-am scăpat! Oare unde s-o fi ascuns?” - exclamă cu ciudă cel care părea șeful lor, descălecând de pe căluț. Veni iute spre stejar, vârî brațul în scorbură, încercând să-l găbuiască, dar micul Metodiu se mistui în cotloanele copacului. Deodată, mâna păroasă a tătarului sau a cazacului sau a ce-o fi fost el îl dibui, îl apucă de după ceafă și... — Preacuvioase! Preacuvioase! — Ce-i? - sări Metodiu în capul oaselor. — Preacuvioase - șopti Iovănuț cu ochii umflați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
Când l-am cunoscut eu, spunea Voiculescu în „Amintiri despre Alexandru Vlahuță” într-o broșură din colecția „Teatrul de mâine” nr. 7, 1927, Slobozia, Vlahuță nu mai era decât suflet. Focul lăuntric, ce arsese neadormit o viață, își împlinise chemarea: mistuise toată zgura. Și omul era acum aur de trei ori lămurit prin foc”. Despre Vlahuță și amintirea care i-o purta, Voiculescu avea să aibă cuvinte alese de spus și în „Cuvântul autorului” la „Țara Zimbrului”: „Se împlinesc, acum, șapte
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
îndopase atâtea luni cu lecturi și-și neglijase digestia cu o superioară indiferență. Stomacul i se chircise, i se pliase, i se îngrămădise sub coastă, un măr, o felioară de pâine erau pentru el un adevărat chilipir, secreta acizi și mistuia totul cu un zel desăvârșit, apoi se strângea iarăși ghem și aștepta cu aceeași aleasă răbdare. Auzise ea despre unul care venise de la închisoare și-și pusese nevasta să taie vițelul cel gras. Se îndopase cu încrâncenare, ca să recupereze, ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
A luat păduchi de la o familie de care s-a apropiat În speranța că avea să primească ceva de mâncare. Familia nu prea avea nici ea ce să mănânce și a alungat-o. Câteva zile mai târziu mica Shushan era mistuită de o febră cumplită: tifos exantematic. Mătușii Banu i-a scăpat un oftat zgomotos și prelung. — Eram acolo. Am văzut totul. Shushan a căzut În genunchi. Nimeni din convoiul ăla de oameni nu era În stare s-o ajute. Au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
dori să ne viziteze apartamentele. ESTIVALĂ Într-o cursă de furtuni cine cîștigă un an o vară sau numai o zi pe care-o cureți la multă vreme o dată ca pe-un ban vechi un sunet de difuzor ți se mistuie-n creier tăioasă lumina se scurge-n ea însăși ca-ntr-o oglindă retrovizoare vrăbiile grase îți săgetează suflarea se răsfață Cuvîntul adoarme pe limba umflată metalică a tranzistorului tăcerea cum betonul armat susține în ceruri canicula Poezia se dezbracă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
a textului. Redau și eu, în continuare, „Lexiconul de întrebuințare zilnică“, pe care îl consider nu doar amuzant și frumos scris, ci, în multe cazuri, chiar foarte actual. „ADEV|RUL: Este o mâncare care toți o doresc, dar puțini o mistuiesc. BLÎNDEȚEA: Este o virtute care împodobește pre toate celelalte. BUCURIE: O stahie care ne farmecă, însă scapă îndată ce am prins-o. VIAȚA: Viața este scurtă, de aceea se cuvine a se bucura de ea pănă la sfârșit și a-i
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]
-
toată această scenă provocă o enormă perplexitate printre cei prezenți. nimeni nu știu cum să reacționeze la acest gest. Cîțiva scriitori se aplecară să culeagă cîte un flaier și se grăbiră să-l citească, înainte de a încerca să stingă flăcările care îl mistuiau pe colegul lor. Cum vremea era aproape caniculară, majoritatea celor ieșiți la o țigară erau îmbrăcați lejer, în cămași și tricouri, iar femeile în rochițe de in. Dacă oamenii ar fi avut sacouri pe ei, poate că și le-ar
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]
-
apa tulbure, rusticanu și-a pierdut cuțitu-ascuțitoare dă os și pieptaru dă flanel. Târlanu avea ochii grei dă lacrimi, care a privit pentru ultima oară hanu de-i dăduse adăpost. Ne-a zis adio bâțâind din cap și s-a mistuit În beznă, că nici el nu știa unde să se ducă. A doua zi, la primu’ cântat dă cocoși, Limardo m-a dășteptat c-un mate cu lapte, care l-am dat pă gât, fără să-i cer socoteala că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
văzut și ea sfârșitul cu ochii. A șaptea zi a lui octombrie ne-a hărăzit un mistuitor pojar, care a pus În primejdie Însăși anatomia lui Fang She și a pus capăt pentru vecie regretatelor noastre taclale; focul nu a mistuit casa pe de-a-ntregul, dar a devorat o puzderie de lampioane micuțe din lemn. Nu răscoliți pământul În căutarea apei, domnule Parodi, nu vă deshidratați onorabilul trup: pojarul a fost stins. Dar, vai, s-a stins și instructiva căldură a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
prada Întărâtată și l-a Înfulecat cu fulgi cu tot. Această nefericită analogie rimează și cu Madame Hsin, la fel de vătămată și imparțială ca generalul. În zadar a Încercat ea să-i reconcilieze pe cei doi amici: mergea fuguța din iatacul mistuit de flăcări al lui Tai An la acum nemărginita cameră de lucru a lui Nemirovsky, de parcă era divinitatea protectoare a ruinelor propriului său templu. Cartea Schimbărilor ne atrage atenția că zadarnic folosim petarde și măști fără măști pentru a-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
fi făcut, urma să fie taxată cu mult mai mult decât ar fi meritat. Este aceasta o practică folosită des de administrațiile bisericești, nu neapărat ortodoxe. A fost necesară o simplă scânteie pentru a aprinde un adevărat incendiu care a mistuit, pentru două luni, imaginea BOR Gafa preotului Daniel a fost explozia atitudinală și refuzul fățiș de a se supune hotărârilor ierarhice, nelimitându-se la expunerea personală a faptelor ce îl incriminau. Probabil neobișnuința cu presa și acuzațiile de care se
Discursul religios în mass-media. Cazul României postdecembriste by Liliana Naclad [Corola-publishinghouse/Journalistic/1410_a_2652]
-
prin smârcurile apropiate de la Mălina. Stoluri, pe cer depărtat, purpuriu, grăbeau ca alungate de vânt. Se deslușeau linioare mărunte, negre, în lumina vie a asfințitului, izvorau ca din aburi, cârd după cârd, intrau în marea de lumină, apoi coborau, se mistuiau. Mă îndreptai spre casă. Lumina scădea. Într-un timp, de pe colnic, mă întorsei. Moș Gheorghe Cucu se ridicase și el de la locul lui și mergea domol spre căsuța de lângă pod. Era vremea cinei. Nu-l mai văzui. Lumina din asfințit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
ca o oglindă, ori ca o apă; în întinderi, pe lângă crânguri, cositori răzbăteau înmlădiindu-se prin valurile ierbii, și coasa suna ascuțit și ritmic; pe drumul lung, plin de pulbere, cine știe unde înainte, câțiva oameni însemnară pete negre, apoi se șterseră mistuiți de lumină, în depărtare. Carul mergea lin prin singurătatea aceea a drumului mare; boii își cumpăneau la dreapta și la stânga capetele, neîntrerupt, pas cu pas; gospodarii ședeau pe draghinile căruței. Dumitrache Hazu pe dreapta și Băieșu pe stânga; priveau întinderile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]