2,720 matches
-
la maximum, pe linia unei prestigioase tradiții plastice, aunțau parcă un "muzeu imaginar" în expansiune, a cărui formă ultimă (dacă există) nu se putea bănui. Toate se întemeiau pe o reflecție severă, sistematică, asupra realului, sugerând în același timp o reverie superioară, capabilă să inducă un efort de comprehensiune, a cărui miză artistică se recunoaște în orice temă a înțeles să trateze. Dacă Ardeluța Tarcăului, cu case vechi și uși deschise, i-a oferit, în 1976, destulă "materie" pentru o expoziție
Ușile lui Val Gheorghiu by Alexandru Zub () [Corola-journal/Journalistic/15433_a_16758]
-
la timp relele: pericolul bombei atomice și manipularea oamenilor prin religie. Autorul e un iluminist de speță tîrzie, înzestrat cu umoare pozitivistă și cu optimism mijlociu, care vede în stele un îndemn spre ecuații și numere, nu un prilej de reverii și emoții, de aceea, din „teologia naturală” pe care o invocă la începutul prelegerilor, nu rămîne în final decît natura, teologia fiind respinsă sub acuzația de reverie naivă pusă în concepte goale.
Editura Teologie și Viaţă naturală by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/5300_a_6625]
-
vede în stele un îndemn spre ecuații și numere, nu un prilej de reverii și emoții, de aceea, din „teologia naturală” pe care o invocă la începutul prelegerilor, nu rămîne în final decît natura, teologia fiind respinsă sub acuzația de reverie naivă pusă în concepte goale.
Editura Teologie și Viaţă naturală by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/5300_a_6625]
-
intimitate și spirit al paroxismelor în gîndire, Streinul moare la 35 de ani (în 1945), scăpînd astfel de închisoarea la care bolșevicii n-ar fi ezitat să-l trimită. La polul opus e Traian Chelariu, fire meditativă mergînd pînă la reverii religioase, pentru care scrisul e singura soluție a păstrării echilibrului interior. Retras și fără apetit social, Chelariu e prototipul de filosof pentru care viața are savoarea numai dacă e trăită în singurătate. Cu studii la Roma și Paris, Chelariu e
Curiații din Cernăuți by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/4304_a_5629]
-
cărora voi reveni în articolele ulterioare. Prima etapă a unei tehnici bune constă în a învăța să imprimi calm minții cu ajutorul ritmicității. Stările “normale” ale minții sunt aritmice, dezordonate, acesta fiind un atavism al mecanismului de apărare al ființei umane. Reveria mentală, saltul spontan al minții de la un subiect la altul creează șanse mai mari de interceptare a unei eventuale amenințări din mediul exterior și mărește astfel șansele de supraviețuire ale persoanei respective. Prin obținerea unei stări cvasiritmice a minții se
Emoții care ne pot vindeca: Regăsirea centrului-Meditație și echilibru (8) () [Corola-journal/Journalistic/66708_a_68033]
-
rezistența materialelor, și din Le Clezio, de ce șobolanul alb... s-ar putea umple un tom întreg cu sigle pentru fiecare autor." (p. 95) Existența autoarei este un permanent balans între lumea fictivă zămislită de maeștrii literaturii și lumea reală, între reveriile sale solitare și cafelele băute în compania foarte teluricei sale vecine, doamna Oprișan. Preferințele sale se îndreaptă spre viața interioară, spre dialogul cu marii autori ai lumii și cu personajele literare care devin parte concretă a existenței sale. Pe de
Cealaltă față a vieții by Tudorel Urian () [Corola-journal/Journalistic/9578_a_10903]
-
astăzi, la ușa vagoanelor sunt doar opt călători. Fiecare își alege câte un loc, având grijă să se situeze la o distanță cât mai mare de ceilalți. Liniștea din tren, la această oră agitată din zi (15:02), îndeamnă la reverie. O reverie pe niciun călător nu și-o permite din cauza temperaturilor ridicate. În așteptarea altui tren întârziat, pasagerii sunt reținuți în gară 30 de minute. În acest timp, singura preocupare este tot căldura, respectiv lipsa aerului condiționat. După această așteptare
„Moartea călătorului”, de CFR S.A. by Căloiu Oana () [Corola-journal/Journalistic/21920_a_23245]
-
ușa vagoanelor sunt doar opt călători. Fiecare își alege câte un loc, având grijă să se situeze la o distanță cât mai mare de ceilalți. Liniștea din tren, la această oră agitată din zi (15:02), îndeamnă la reverie. O reverie pe niciun călător nu și-o permite din cauza temperaturilor ridicate. În așteptarea altui tren întârziat, pasagerii sunt reținuți în gară 30 de minute. În acest timp, singura preocupare este tot căldura, respectiv lipsa aerului condiționat. După această așteptare sufocantă, trenul
„Moartea călătorului”, de CFR S.A. by Căloiu Oana () [Corola-journal/Journalistic/21920_a_23245]
-
cei care, cu voie sau fără voie (fiindcă fragmente din, bunăoară, Aron Pumnul dau relief istoric unei priviri apăsat subiective), împrumută versuri, proză, amintiri acestui portret de grup cu oraș. Înșirați în lungul prefeței despre loc a Irinei Petraș, o reverie teoretică și practică despre vîrste și cuib (nu e Clujul un cuib de păsări cîntătoare?), care va să spună că a room of one's own poate fi, uneori, și o capitală. Un loc în suflet, un drum în gînd
Arizona Dream by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/7293_a_8618]
-
către o cu totul altă direcție. Multiplele referințe la Biblie, mai exact la Vechiul Testament, invocă încercările majore ale umanității, probele constituirii și ale definirii noastre în relație cu absolutul și cu transcendentul. Așadar, pe de altă parte, sursele imaginarului din reveriile plastice ale Gabrielei Melinescu sînt de natură mitico-metafizică și ele nu mai privesc raporturile cu exterioritatea, conștiința firii care ne conține, ci conștiința de sine, autoreflectarea în spațiul celei mai înalte spiritualități. Această varietate a temelor și a subiectelor care
Gabriela Melinescu, între joc și contemplație by Pavel Șușară () [Corola-journal/Journalistic/7349_a_8674]
-
în evoluția sceneriei pe trepte succesive de presupuneri și pe trasee diverse de ficțiuni, coboară imaginea teatrală în concretul cel mai comun și mai palpabil; numai că aceeași țigară scoate fum și fumuri și este mecanismul sau pretextul obișnuit al reveriei, unul din semènele sale cele mai curente, în epocă. În această comedie a lui Caragiale, până la acest moment, mai fumase numai Spiridon, băiatul de procopseală și de ciomăgeală, din domeniul casnic al lui jupân Dumitrache. Să fi fost semnul de
O noapte furtunoasă prin prisma mai multor niveluri de realitate by Mircea Tomuș () [Corola-journal/Journalistic/4527_a_5852]
-
de bunăvoie, destăinuie certe analogii cu tendințele Drumului la zid) ori lui Mircea Streinul ori lui Vasile Voiculescu?". Libertatea scrisului e încurajată ca "mister" (măcar parțial), ca sugestivă discontinuitate, ca mirabilă alcătuire de plinuri și goluri (ultimele constituind spații ale reveriei individualizatoare a cititorului, ecrane ale transpunerii noastre sub semnul intropatiei): "Meșteșugul scrisului - întrucît e artă - nu spune totul. Montesquieu, se știe, cere să existe saltul de la o idee, de la o imagine la alta. În aceste goluri se inserează puterea fabulatorie
Reumanizarea criticii by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/16311_a_17636]
-
ale unei depline ficționalizări; și ne vom referi la două dintre ele, veritabile ars poetica ale speciei adoptate de autor: Gunoierul și măturătorul de stradă și Plouă. Prima, cu tentă pencilensiană (a se vedea romanul Prietenul nostru comun), este o reverie asupra valențelor semantice ale derizoriului. Aici, autorul de ficțiune se dezvăluie în toată puterea sa, care este aceea de a căuta artisticul și semnificativul, pe deasupra poziției sociale, gunoierul și măturătorul fiind priviți, printr-o extensie lirică, drept arhivari ai vieții
Expresivitatea cotidianului by Simona-Grazia Dima () [Corola-journal/Journalistic/9652_a_10977]
-
regimul ambiguu al unor fantasme proiectate. Un erotism nocturn penetrează toate reprezentările organicului. Aderența la agregările molatece e semnul unui suflet situat între oroarea față de inform și voluptatea viului. Chiar mineralitatea realului e supusă dilatărilor moliciunii, sub acțiunea grea a reveriei provacate de aderența excesivă la viu. Spiritualul însuși primește determinații ale bolboroselilor palustre: „îngerul vorbește în mine cu voce de broască/ și cu voce de pasăre/ vai, cum voi îndrăzni eu oare să-mi ridic limba/ printre buruieni/ căci, iată
Un satyr convertit la orfism sau un Orfeu satyric by Aurel Pantea () [Corola-journal/Journalistic/5697_a_7022]
-
urme de albanezi. Un loc în care cazi și te ridici (chiar dacă trimiterea la unduirea spațiului mioritic îmi pare oarecum forțată...), apuci pe căile labirintului, pornești în nesperate călătorii spre un Orient nefamiliar, pe care, totuși, parcă l-ai cunoaște. Reveriile apei, cu dese trimiteri la Bachelard, nu ocolesc acest univers de țărm, cu neamuri care vin și pleacă, în tempo-ul legănat al vapoarelor. O lume cu căpitani și cu mistere, cu țări pierdute și haiduci. Tîlhari de apă și
Călătorii scrisului by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/7128_a_8453]
-
politic românesc. în realitate, el nu e decât varianta în oglindă a "Manifestului" lansat de curând chiar de către oamenii lui Ion Iliescu. Specializată în diversiuni pe bază de Transilvania, Puterea a reacționat prompt, bagatelizând inițiativa și prezentând-o în termenii reveriilor rizibile ale unor intelectuali frustrați. Se urmărea, în felul acesta, ștergerea impresiei jalnice lăsate de impulsul separatist al lui Ion Rus însuși. Că lucrurile sunt mai complicate o dovedește furia polemică dezlănțuită la posturile de televiziune, în presă și prin
Federalizarea mafiilor by Mircea Mihăieș () [Corola-journal/Journalistic/15637_a_16962]
-
în numele inconsistenței sale, cu strepezitul, compactul, intolerantul "românism" care-a triumfat și va mai triumfa la Cluj încă multă vreme de-aici înainte. Sau poate că n-am înțeles eu bine, și că e vorba de concepte flexibile, decurgând din reveriile - sunt sigur că bine intenționate - ale domnilor Bakk, Cistelecan, Molnar sau Vighi. în locul lor, nu m-aș mai fi izmenit atât, invocând precedente care au cu România cam cât are sula cu prefectura, gen Scoția, Catalonia, Flandra, Valonia și chiar
Federalizarea mafiilor by Mircea Mihăieș () [Corola-journal/Journalistic/15637_a_16962]
-
cu coatele de masă, în fața cafelei care se răcește. Însă uneori glisam în lumea soarelui de vată fiind pe stradă sau în tramvai. Era lumea în care sistematic continuam să mă întâlnesc cu Marga. Numai în adolescență mai trăisem asemenea reverii, iar atunci mă lăsam pradă lor cu o anumită voluptate. Acum nu le căutam, dar nici nu încercam să fug de ele. Când soseau erau binevenite. Pe cât de furios eram când îmi aminteam în mod obișnuit de Marga, dând curs
Cum să uiți o femeie by Dan Lungu () [Corola-journal/Journalistic/7575_a_8900]
-
îți iluminează calea spre trecut mereu altfel. Certitudinea înseamnă să te arunci orbește cu capul înapoi. Oare prin oasele muzicale ale Margăi acum să fluiere vântul? În râsul ei cristalin să fi intrat cariile? De câteva ori, trezindu-mă din reverie am dat cu ceașca de cafea de pereți. Printre cioburi, eram mai puțin singur. }ipătul meu, de fapt, le spărgea. Înfundată și iar înfundată, disperarea, animal nărăvaș, își găsea supapele ei. Ceva ciudat îmi dădea târcoale. Chestia e că mie
Cum să uiți o femeie by Dan Lungu () [Corola-journal/Journalistic/7575_a_8900]
-
a-l călăuzi pe autor în elaborarea modelului sau imaginar: felul în care regăsim elemente chimice în compoziția lumii în care trăim (cuprul în munți, asadar zona cuprului din tabel echivalează cu un lanț muntos), dar și un soi de reverie personală, de imaginativitate mai mult sau mai putin gratuită. Pe cei ce au fost vreodată pasionați intens de chimie îi sfătuiesc să citească Regatul elementelor cu tabelul lui Mendeleev alături. Personaj principal în carte, "bigamul și chimistul" Dmitri Ivanovici Mendeleev
Un tabel si o teoremă by Andreea Deciu () [Corola-journal/Journalistic/18158_a_19483]
-
Academia Julian, de pildă, adolescentul Stoenescu dă un examen strălucit cu un bătrîn pictor academist, William-Adolphe Bouguereau, în vărstă de 75 de ani, iar profesorul său cel mai apropiat, J.-P. Laurens, cu toată reputația lui pedagogică, trăia în incontinente reverii medievale pe care le și oferea publicului sub forma unor impozante compoziții istorice. Nu e greu de presupus că trecerea lui Stoenescu de la sumarele lui exerciții de pictură de pînă atunci - pe jumătate superficiale prin absența unei supravegheri calificate, pe
Eustațiu Stoenescu (rememorare) by Pavel Șușară () [Corola-journal/Journalistic/10706_a_12031]
-
culorii, cu mare capacitate de a construi solid și sintetic doar din cîteva pete, dar și un analist inteligent și acut cu tentații de grafician, posesoare a unei viziuni monumentale, exprimate sobru într-o perspectivă arhaică, dar disponibilă și pentru reveriile grațioase și imponderabile, Wanda Sachelarie Vladimirescu suportă greu orice încadrare fermă în vreuna dintre tipologiile curente. Fără a fi un artist livresc propriu-zis, o natură extrasă direct din precedente culturale, ea se situează, totuși, într-un amplu spațiu al memoriei
Wanda Sachelarie Vladimirescu 90 by Pavel Șușară () [Corola-journal/Journalistic/10852_a_12177]
-
Spăla niște șosete."), scrisori de dragoste, revederea la București, declarații de iubire în parc, idilă care se termină însă brutal printr-o tragedie. Cadrul acestor rememorări îl constituie Vadu Alb, satul bunicilor, construit, parcă, anume după modelul unui spațiu al reveriei, cu "liniște deplină" și "acalmie" în timpul după-amiezii, și cu "panorama care mă îndestula sufletește", un paradis al copilăriei, cu livezi, foc de tabără și fotbal până noaptea. Cititorul este fermecat în mai multe pasaje de naratorul în plină "vârstă" a
Vârsta și scriitura inocenței by Roxana Pană-Oltean () [Corola-journal/Journalistic/17053_a_18378]
-
elogiu al cărții (nu în ultimul rînd ca obiect pe care simțurile - tactil, vizual - îl păstrează în memorie) și printr-un apel pentru păstrarea și protejarea bibliotecilor umane, spații ale lecturii dar și ale convivialității, ale studiului, dar și ale reveriei, ale contactului „carnal” cu cartea. Nu rezist tentației de a cita ultima frază, savuroasă și reconfortantă: „(Îi urez nepotului meu) să ridice ochii de pe cartea pe care o citește ca să privească pe o cititoare care trece pe culoarul dintre mesele
Biblioteci by Alexandru Călinescu () [Corola-journal/Journalistic/5932_a_7257]
-
privească pe o cititoare care trece pe culoarul dintre mesele de lectură și apoi să reia cartea gîndindu-se că viața merită să fie trăită și chiar visată”. Ceea ce dă farmec cărții lui Goulemot este și faptul că stimulează propria noastră reverie și readuce la suprafață propriile noastre amintiri. Am căzut și eu victimă acestei „alchimii” mnemotehnice. Am citit puțin, înainte de 1989, la Bibliothèque Nationale, pe rue de Richelieu, în rarele ocazii cînd am reușit să ajung în Franța (între 1980-1989 nu
Biblioteci by Alexandru Călinescu () [Corola-journal/Journalistic/5932_a_7257]