2,316 matches
-
strângând puternic bara, pentru a nu fi proiectați în ușă, geam sau ceilalți colegi de suferință. Mai ales atunci când vremea este nesuferită, acest drum devine un adevărat chin. Ajung la Casa Albă sau Palatul Administrativ și intru în birou. Răsuflu ușurat, pentru că știu că partea cea mai dificilă a traseului meu zilnic s-a încheiat. Naveta în România abrutizează, ceea ce nu este deloc cazul în civilizatul Vest. O altă metodă de a te supune abrutizării colective. Codruț 16 martie 2006 Mi-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
de poliție?“ cu oarecare teamă în glas (la ora la care scriu aceste rânduri sunt ras în cap, mă duc la sala de fitness și port ochelari de soare). Răspund: „Sunt organ de bun simț și călător“. Răspuns patron brusc ușurat: Atunci pleacă domnule d’acilea“ (accent insuportabil, bucaresto-oltenesc). Asta a fost tot. În loc de concluzie: dacă încă nu ai citit-o îți recomand teza de doctorat a lui Junger Habermas, din 1964, referitoare la formarea „spațiului public“ în Occident. Un spațiu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
Îndurerată de ceea ce a văzut, Maica Domnului a plecat acasă, la Giurgeni. Am ajuns mașina în care era icoana, printr-o minune. Un învățător știe întotdeauna cum să ajute copii, să își urmeze Mama... Arhimandritul Antonie și ceilalți călugări răsuflă ușurați. Maica lor Stareță s-a întors acasă, așa că își pot continua viața obișnuită, pe care o duc de 15 ani la Giurgeni. Crinii Bunei Vestiri ai Maicii Domnului au înmiresmat în cântec sfânt fericita apropiere dintre oameni și cer. IMNUL
Maica Domnului de la Giurgeni by Mihaela Manu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1645_a_3101]
-
nu mai sunt nevoită să mă învârt prin Stephen’s Green căutând un loc de parcare. Mă întâlnesc cu Debbie la Brown Thomas. Când o zăresc, ia niște cravate în mână și se preface că se uită la ele. Pare ușurată să mă vadă. Până la urmă, cât interes față de cravate poți să mimezi când n-ai un bărbat cu tine? — Mi-a întârziat autobuzul, mă scuz eu îmbrățișând-o. —Mereu îți întârzie autobuzul, râde ea. Chiar ar trebui să-ți iei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
bem ceva. Mi se împleticește limba și nici vocea parcă nu ar fi a mea. Aș vrea să par mai relaxată. —Cu unul dintre piloți? întreabă el imediat. Nu fi prostuț. Mă întâlnesc cu una din fete. Am înțeles. Pare ușurat. Mă bucur că vrea să știe cu cine ies. Asta arată că îi pasă, nu? Să nu stai prea mult în oraș. Doamne, seamănă puțin cu mama. Și să fii cuminte, adaugă pe un ton mult mai blând. Mă întreb
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
avertizez. Te rog să nu mă insulți. Pereții barului încep să se învârtă. Mă simt de parcă ar fi un vis, și eu de fapt nu port această conversație. De ce și-a schimbat Tim așa de brusc părerea? În loc să mă simt ușurată că Tim vrea să punem capăt relației noastre, mi-e cam rău. I-a spus cineva ceva de mine? Of, Doamne. Știu despre ce-i vorba. Probabil afurisita de sora-sa s-a dus și i-a spus ceva. Probabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
suntem logodite, râde Tara. Dar nu aș fi refuzat. Dacă mai eram singură, vreau să spun. Haha. — Deci... nu ați auzit să fi invitat în oraș alte fete? Clatină amândouă din cap și, într-un fel ciudat, mă simt cumva ușurată. Preț de câteva clipe, am presupus că Adam a invitat în oraș toate stewardesele cu care a vorbit. Hai, trebuie să recunoașteți că am fost câteva. Sandy, Wendy, eu și acum Lydia. Ocupat bărbat, nu? Piloții și Lydia se întorc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
ne-am hotărât să ne căsătorim la starea civilă anul viitor, cu o masă liniștită după, într-un restaurant mic și exclusivist. Doar cu prietenii și rudele apropiate. Fără ciondăneală. Fără rude nedorite. Fără certuri asupra listei de invitați. Sunt ușurată, sinceră să fiu. Nu vreau să-mi petrec ziua nunții făcând cunoștință cu rude necunoscute. Și pentru că e a doua nuntă a lui Mike, nu vrea să treacă iar printr-o ceremonie fastuoasă. Știți voi, să spună „da“ pentru a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
După ce a făcut gestul dificil, privirea lui insistentă a reușit să o întâlnească din nou pe cea a lui Justin și să aibă senzația că de fapt îl privesc ochii lui Margo. Profesorul s-a simțit un moment ceva mai ușurat având impresia efemeră că privirea fiului lui poate însemna un consimțământ din partea-i și, prin el, din partea mamei dispărute. Simțământul de ușurare ar fi fost real dacă Justin nu ar fi bâiguit în acel moment, cu o voce poticnită, singurele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
alunge din preajma lor. Sunt ani de-atunci, dar parcă ar fi fost ieri... M-am simțit foarte ofensat că tata m-a alungat, ceea ce nu făcuse niciodată până atunci. Dar atmosfera era cam apăsătoare așa că până la urmă m-am simțit ușurat să-mi văd de ocupațiile mele. Era pe vremea când făceam "săpături arheologice" în spatele șurii. Cu discreție, Ciprian scoate, dintr-un loc doar de el știut, încă o fotografie pe care o studiază cu mare atenție. O fetiță subțiratecă, îmbrăcată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
-i spuse că spălase o cadă plină de rufe. Dar știi cum? o întrebase, una așa, bucșită. Probabil găsise necesar un scurt intermezzo casnic, în mijlocul acelui atac brutal, cu argumente dintre cele mai spinoase. Figura îi era dintr-odată foarte ușurată, oftase, dăduse ochii peste cap în semn că nu se petrecuse de fapt nici o tragedie. Carmina tăcea stânjenită, era greu să se smulgă din blocajul psihic survenit odată cu intrarea celor doi profesori în casă, dar, oricum, i se părea imposibil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
o fi vrut, să nu intru în casă în absența lui, n-am înțeles, doar mă invitase Nina, chiar foarte insistent, n-a avut nici un moment de ezitare, ceva din care să pricep că se eschivează să mă primească. Respiră ușurat după acest moment de destăinuire. Acum n-avea decât să plece liniștit, martorul înlăturării lui din casa familiei Alexe fusese neutralizat, o putea întâlni pe stradă sau în societate fără să se mai simtă incomod. Orgoliul lui rănit se considera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
eu pentru un fleac, întâi să verific dacă persoana merită, nu, să fie luată în seamă. Dacă nu merită, n-are decât să-și răcească gura cât o vrea. Dar mă supără, mă intrigă. Duca-se dracului, nu? Marcu respira ușurat când se sfârșea totul și timpanele lui intrau în relaxare. Nu știa ce s-ar fi făcut dacă i-ar fi cerut sprijinul într-o problemă mai dificilă, el nu avea forța de a decide atunci, pe moment când era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
multe ori mi-au dat lacrimile... dar am strâns din dinți și am suferit pentru acea tigaie. — Vai de mine! am spus eu, râzând. Știu că nu e frumos să vorbesc așa, dar trebuie să mărturisesc că m-am simțit ușurată când a murit mama. Bugetul familiei a trecut în mâinile mele și puteam cumpăra ce doream. Acum am cam tot ce-mi trebuie în materie de ustensile de bucătărie. Tata habar n-are ce avem și ce nu. Când a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
cu gust, bine îmbrăcate și nu mi se păreau a fi dintre cele care pleacă la agățat prin cartierul de distracții la ora cinci dimineața. Probabil că, dintr-un motiv sau altul, pierduser\ ultimul tren. Am avut impresia că răsuflă ușurate când le-am permis să stea la masa mea. Eram dichisit, proaspăt bărbierit și, în plus, citeam Muntele vrăjit al lui Thomas Mann. Una dintre fete era mai solidă. Purta o canadiană subțire din fâș, cu glugă, de culoare gri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
nici măcar să-și tragă sufletul - trăgea de volan ba la dreapta, ba la stânga. Mie mi se făcuse puțin cam rău și simțeam în gât cafeaua pe care o băusem dimineață. Când am văzut că se mai împuținează curbele, am respirat ușurat, dar imediat după aceea autobuzul a plonjat într-o pădure deasă de cedri. Copacii bătrâni și falnici nu lăsau să se strecoare printre ei nici măcar o rază de soare, astfel că o umbră mohorâtă învăluia totul în jur. Am simțit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
să răstoarne copacii din toate pădurile lumii, am zis eu. — Chiar așa crezi? — Da, chiar așa. A rămas o vreme cu privirile ațintite pe mine, apoi mi-a întins mâna dreaptă. I-am strâns-o cu putere. Midori a răsuflat ușurată, de parcă i s-ar fi luat o piatră de pe inimă. Părea chiar mai ușurată decât mine. A scuturat scrumul pe jos și s-a ridicat în picioare. Hai să mâncăm! Mor de foame, spuse ea. — Unde ai vrea să mergem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
chiar așa. A rămas o vreme cu privirile ațintite pe mine, apoi mi-a întins mâna dreaptă. I-am strâns-o cu putere. Midori a răsuflat ușurată, de parcă i s-ar fi luat o piatră de pe inimă. Părea chiar mai ușurată decât mine. A scuturat scrumul pe jos și s-a ridicat în picioare. Hai să mâncăm! Mor de foame, spuse ea. — Unde ai vrea să mergem? am întrebat. — La restaurantul magazinului Takashimaya din Nihonbashi. — De ce tocmai acolo? — Din când în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
o boa de vulpe În jurul gâtului, stând pe o bancă Într-un parc. Avea ochii umflați. Când s-a șters la nas, am observat că un dinte din față era ciobit la colț. — A, iat-o. Karp părea că răsuflă ușurat. Încordarea de dinainte dispăru. Mă gândeam să Începem de-aici. Cu momentul În care Dora a apărut În orașul nostru. Cunoșteam deja Începutul poveștii. Dora era o adolescentă Însărcinată când a sosit, doar cu o adresă mâzgâlită pe o bucată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
frecat genunchiul. — Încearcă și tu, spuse Dora, schițând un gest cu mâna, ca și când ar fi vrut să scoată o pereche de pince-nez. Poți să Împrumuți perspectiva mea. Dar trebuie să vezi cu ochii tăi. — Mulțumesc, i-am spus, simțindu-mă ușurat că, În sfârșit, păream să fi găsit o cale de comunicare. Dintr-un motiv oarecare, mi-am mai amintit unul dintre strigătele de război ale lui Koch: „TOȚI AR TREBUI SĂ CUNOASCĂ GOLICIUNEA + SOARELE + AERUL = MAI MULTĂ VIAȚĂ!“ Cum putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
pagină tremura Încet. Nu exista nici un risc să fiu văzut, cu atât mai puțin să mă identifice mai târziu, dacă poliția l-ar fi interogat. Chair dacă eforturile mele de mă deghiza s-au dovedit a fi inutile, mă simțeam ușurat. Cu Încrederea restabilită, am urcat scările cu pași repezi și mărunți, un toc după altul. Hotelul părea evacuat. Unde te uitai, nici o voce, nici o mișcare. Când am ajuns la etajul doi, n-am luat-o la stânga, ca de obicei, ci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
de eforturile mele, Își Îndesă mâna, simplu dar brutal, În gura mea. Spre surprinderea mea, a tras până când a scos de-acolo o larvă albă, zvârcolindă, lungă de câțiva metri, acoperită de păr alb, umed. În mod ciudat, am răsuflat ușurat. Mi-am dat seama că scârboșenia asta mă Împiedicase să vorbesc. Și totuși, când am dat să-i mulțumesc, gâtul mi-l simțeam poros și extins pe dinăuntru. Singurul lucru pe care l-am mai putut face a fost să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
ascundea, Într-adevăr, pe dinăuntru. Apoi am auzit o cheie În yală. Spre surprinderea mea, În cameră intră inspectorul Wickert - În vârful degetelor, cu simțurile alerte. Cu un revolver În mână, avansă câțiva pași, apoi privi În jur și răsuflă ușurat, cred, ascunzând arma În teaca de pe umăr. Abia când Își aranjă ochelarii Își dădu seama că mai e cineva În cameră. După câteva clipe de neînțelegere, implicând un ruj șters din greșeală și o batistă, Wickert reuși să mă care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
plutea În aer și parcă așteptau cu toții să cadă. Ochii recepționerei s-au făcut mai Întâi mici, apoi s-au deschis larg, iar zâmbetul de pe chipul ei a dispărut fără urmă. Zeliha nu se putu abține să nu se simtă ușurată. Până la urmă, veselia aia feminină necondiționată, debordantă scosese la iveală din adâncul ei o latură răzbunătoare. — Am programare... spuse Zeliha răsucindu-și o buclă pe după ureche și lăsând restul părului să-i cadă pe umeri ca o burka neagră și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
era pe drum. Armanoush era gravidă În patru luni. Doar când a fost Împins pe ușă În strada Întunecoasă și-a amintit Hovhannes Stamboulian să-i dea soției sale cadoul. Și-a vârât mâinile În buzunare și s-a simțit ușurat că vârfurile degetelor sale nu au dat peste rodia de aur. O lăsase acasă, Într-un sertar al biroului. A zâmbit ușor gândindu-se cât de Încântată va fi Armanoush când o va găsi. De Îndată ce soldații au plecat, s-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]