19,069 matches
-
Crăciun. Nicolae se târî ca un bebeluș printre perne până la colțul divanului și reveni cu Afinitățile elective de Goethe. ― ține! Tocmai am primit-o zilele astea. ― Dar cum ai reușit? ― Prietenii armeni de pretutindeni... Prin amabilitatea prințului, desigur. Citește-o! Mărturisesc că eu am devorat-o deja. Mii de scuze, nepotache, dragule! Ah, să vezi! Am dat și peste o chestie de-a dreptul comică despre pendulul lui Campetti. Știi, celebrul pendul care oscilează deasupra zăcămintelor aurifere și așa mai departe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
cu celebrul testament în metru iambic, îl mângâiase adeseori sau îl ținuse aproape, lângă obraz, în timp ce gura lui îi șoptea rimele, făcându-l să le simtă ritmul, muzicalitatea, sensul. Poezia devenea atunci o floare ca o lumină. Numai lui îi mărturisise acel adevăr dilematic de veritabil artist: „S-o tai, să strică! S-o las mi-e teamă, teamă mi-e că vine altul și mi-o ridică! Voi pune totuși frică în loc de teamă”. Îl întrebase de ce vrea să facă înlocuirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
liniștea castă a obrazului. Un cârcel de viță sălbatică pe o tulpină de viță nobilă. Ce idee! zâmbi Marioritza, intuind că singura strategie prin care i-ar fi putut câștiga încrederea era sinceritatea. ― Tocmai vă admiram soțul, Alteță! Și vă mărturisesc că o făceam cu deosebit respect. ― Te rog, spune-mi pe nume! Cât despre admirație, mi se pare un lucru atât de firesc. Și eu fac asta aproape zilnic. Mariam nu cucerea din primul moment, nu avea farmecul irezistibil al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
boabă de zmeură zdrobită în cerul gurii, Ledoulx căută cu disperare un răspuns care să-i reconstituie demnitatea. Îl contraria faptul că femeia îi ghicise dintr-un foc nu doar prezența, dar până și gândurile. ― Madame, mă văd silit să mărturisesc că, și dacă am avut inițial unele îndoieli, ele s-au risipit cu totul din clipa în care v-am... „întrezărit”. Conștient că avea în fața lui pe cea mai imprevizibilă și, deci, cea mai periculoasă dintre creaturile feminine, consulul îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
de soțul său. Doar așa scăpase de demon. Clucereasa Elenca își făcu o cruce mare, șoptind cu fața spre candela care ardea sub icoana din colț, aceeași icoană la care se rugase de nenumărate ori, în acele nopți de groază: ― Mărturisesc în fața lui Dumnezeu că i-am dorit moartea acelui demon. Și nu o singură dată. Îți mulțumesc, Doamne, că și Tu ai dorit asta și l-ai luat la timp. Sunt pe deplin împăcată, pentru că m-am smuls din blestemățiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
și parfumul ei îngemănat cu aroma brioșelor proaspăt scoase din cuptor. Dar nu i se făcu dor de trupul soției. Relația lor fusese permanent în contratimp. La începutul căsătoriei, în timp ce el o iubea cu pasiune, ea îl accepta, după cum îi mărturisise, doar din respect. Treptat, sentimentul lui pierduse mult din intensitate, în schimb, ea începuse să-l iubească, ajungând chiar să-l dorească și să i se abandoneze cu delectare. Acum nu mai simțea pentru soția lui decât respectul dictat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
invocat numindu-l Hierophant și a apărut înfășurat în aripile de lumină ale unui înger uriaș. D’Autrey se opri în fața podiumului și i se adresă prințului, vorbindu-i aproape în șoaptă: ― Ei bine, Alteță, a venit timpul să vă mărturisesc că nu mă aflu aici întâmplător. Maestrul meu ocult mi-a încredințat unele însărcinări privind noua ordine mondială. Istoria va fi scrisă numai de oameni cu adevărat puternici, inteligenți și foarte, foarte bogați, așa cum este Alteța Voastră. După ce voi întocmi harta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
el a cules, din mers, încă un client în persoana stăpânei. Într-un stil savant, abil, cu totul indescifrabil pentru un soț ca domnul consul, i-a strecurat soției acestuia, grațioasei Toinette, o informație extrem de prețioasă. „Madame, trebuie să vă mărturisesc cu toată onestitatea și discreția că, pe lângă știința tratării dinților, mă pricep de minune și într-o altă știință, aflată în strânsă legătură cu inima. Ca doctor, am optat întotdeauna pentru o procreație cât mai rațională. De aceea, scopul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
Vă mulțumesc, contesă! În limbaj simbolic, ele semnifică speranța de a fi iubit. În pictură, ca și în heraldică, reprezentarea simbolică are rolul de a oculta mesajele. ― Deosebit de interesant! Cum să vă spun?... ― Dar spuneți, vă rog! ― Vreau să vă mărturisesc că și eu ador iasomia. Credeți că s-ar putea... ― ...să vă pictez cu aceste flori în dreptul inimii, insinuă Dante Negro. ― Dar ce frumos ați spus-o! Toinette îl privi surprinsă și plină de recunoștință. Pictorul proceda cu totul altfel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
unui leopard tânăr, deosebit de agil, gata să atace, cu obrazul palid ușor înclinat spre ea, se lansa într-o convorbire pasionantă. Îi acorda o încredere totală, se deschidea, îi împărtășea speranța că va ajunge, cândva, stăpân peste tot Orientul, îi mărturisea că râvnește la coroana împăraților bizantini, pentru că, dintre toți conducătorii lumii, doar ei atinseseră suprema magnificență. Aprecia mult inteligența ei. Relația lor se dovedise a fi una cu bătaie lungă, dar nu depășise niciodată camaraderia. Mai târziu, o reîntâlnise la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
să fie: Dar cum îți permiți să-mi vorbești așa? Numai că Ledoulx găsea că valetul caracterizase cum nu se poate mai bine situația. ― În aceste condiții, continuă Julien, revenind la un ton perfect politicos, mă văd silit să vă mărturisesc, cu tot respectul, că intenționez să părăsesc această țară atât de îndepărtată de luminile civilizației și să-mi văd, mai bine, de-ale mele. Și valetul se înclină exagerat de mult, după care, scurt, îi întoarse spatele, păstrându-și însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
ar dovedi cu totul ineficientă. Dar, într-un fel, era liniștit. Kutuzov va pleca, desigur, în cel mult două luni. Și atunci, familia tânărului va putea interveni pentru readucerea lui din surghiun. Acest lucru, din păcate, nu i-l putea mărturisi de pe acum domniței Ecaterina. Prințul se ridică și își invită prietenul să ia loc la masă. Kutuzov îl salută cu căldură, se așeză, făcu câteva observații vesele asupra poftei lui deosebite de mâncare și comandă pe măsură. Apoi i se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
unică noapte cu acel boier, curat, înflăcărat și incredibil de generos (cred că a cheltuit cu mine o parte bunicică de avere), mă îndoiesc că voi mai trăi vreodată. Da, draga mea Catherine! Recunosc și nu mi-e rușine să mărturisesc. Mi-am pierdut sandalele, cum spunem noi. Și nu numai. Mai erau și lautarii, un fel de muzicieni locali care interpretează totul numai după ureche, care simt imediat ascultătorul și momentul lui sensibil. Ca să nu mai vorbesc despre instrumentele lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
români sunt cei mai darnici și înflăcărați amanți. La un moment dat, m-a ridicat ca să-mi arate hora, un dans local extrem de interesant. Ne țineam de mâini, așa, cu ele în dreptul pieptului, ne zâmbeam unul altuia de parcă tocmai ne mărturiseam ceva, apoi ne îndepărtam cu mânile și privirile în jos, ca și cum ne-am fi supărat, dar, de fapt, nu ne despărțeam, ci reveneam și parcă ne apropiam tot mai tare, ne uitam și ne pricepeam acolo, pe dinăuntru, în suflet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
indicat pentru o lojă masonică. Întreaga dumneavoastră personalitate își va găsi, prin această apartenență, deplinul ei rost, un rost sacru. D’Autrey se opri și privi îndelung piatra inelului său. Operă o schimbare de ton spre confidențialitate: ― Trebuie să vă mărturisesc ceva, Alteță, ceva care vă va ajuta să priviți lumea în care trăim cu alți ochi. Ca mason, eu cunosc viitorul tuturor lucrurilor. Acum ne aflăm în perioada istorică a celor trei B. Mai întâi au fost Bourbonii. Bonaparte a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
să întrebe. De atâta râs se lungise pe toată masa. ― Da, păi, după ce și-a mai revenit, am întrebat-o de-a dreptul când vrea... s-o ajut. Și, văzând o întâmpinare atât de fermă din partea mea, fătuca mi-a mărturisit că ea aduce pâinile pentru casa armeanului în fiecare dimineață. Și că acolo, când tocmai ieșea de la brutăria hanului, l-a întâlnit pe Ivan. Și că de atunci el o tot trage mereu în odăița lui de sub scară ca să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
i se întâmpla ceva curios. Mereu i se părea că o zărește, că o recunoaște sau avea senzația că era prezentă undeva, în mulțime, și îl urmărea cu privirea. Constatase că nu numai el avea impresia asta. Și Mariam îi mărturisise cam același lucru. „Emanuel, dragule, cred că am îndrăgit-o atât de mult pe frumoasa Marioritza, încât uneori mi se pare că o văd. De când a plecat, o simt mereu prin preajmă. E ca o vrajă. Să fie de vină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
-i ia viața, ei bine, era deja pregătit. Aștepta fără să schițeze nici un gest de apărare. Dar când pictorul îl fixă, în sfârșit, prințul fu surprins să descopere în acea privire cicatricea unei suferințe vechi, prea dureroasă pentru a fi mărturisită. Furat de poveștile prințului, Dante Negro rămânea uneori până în zori. Dacă apărea omul de legătură, Manuc se retrăgea în camera alăturată. Harabalele cu mărfuri veneau și plecau întruna. Prin ușa întredeschisă, pictorul îl vedea semnând actele primite, citind și scriind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
cu Marioritza? Dante Negro merse spre fereastra deschisă și privi peste acoperișurile caselor din față, spre vaga luminozitate a cerului care vibra ușor înainte de lăsarea întunericului. ― Marioritza este... Da, este o femeie deosebită, după cum bănuiesc că ați remarcat deja. Vă mărturisesc că ne leagă o mai veche prietenie. Dar numai atât. Dacă ar fi fost posibil, desigur, aș fi dorit să mă pot bucura și de iubirea ei. Care bărbat în locul meu nu și-ar fi dorit asta? Din nefericire, ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
imediat când observă sprânceana ridicată a pictorului.) Așa-i! Tu ești Dante Negro. Și MEN, pe deasupra. (Izbucni iar în hohote.) Apropo! Îmi amintesc că mi-ai scris ceva despre un atelier de pictură. Chiar ai pictat portretul prințului? ― Trebuie să mărturisesc că „ucenicul” meu a făcut-o. Luciano Vecchio este într-adevăr un maestru. De fapt, adevăratul maestru. ― Dar prințul ți-a pozat ție, presupun. Ha! Înțeleg, înțeleg! L’amour!... (O șoaptă ca un oftat înainte de a-și regăsi tonul imperial
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
îndoială. Deși îi propusese să rămână într-un han din Cottbus, Dante Negro insistase să-l aștepte aici, asigurându-l că nu va dura decât cel mult o oră. De ce? Cu un an în urmă, iarna, în mijlocul câmpiei - doar îi mărturisise totul -, numai caii și Mariam îl scăpaseră de la o moarte sigură. Chiar dacă lucrurile evoluaseră spre o altă relație, acum și aici, nu mai era chiar atât de sigur că nu va fi dat pe mâna împăratului. Poate că asta și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
altfel și depozitul de lei din contul „C” se clatină din aceleași motive. Firește - adăugai - îmi fac toată datoria, susținându-ți interesele, însă criza a luat la noi proporția unui dezastru fără precedent și răspunderea morală mă obligă să-ți mărturisesc adevărul”. „Domnule Ramses” - mi-a răspuns el, „când am fost acolo la d-ta, în țară, mi-ai arătat din tren sondele petrolifere, cu un gest, de parcă ai fi fost proprietarul lor. Nu pot să uit nici crapul acela de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
am surâs, descoperindu-mi incisivii de faianță ca să-i fac plăcere, ridicai o piatră și mă prefăcui că o fărâm între măsele. - Să mă ierți, mai zise tata iar, pentru palma ce ți-am tras-o atunci, când mi-ai mărturisit că ai pierdut pofta de învățătură. Ca să-l fac fericit, îl întrebai cât e ceasul, în limbi străine, dar chipul său rămase totuși copleșit de grijă mare. - Tată, continuai îndurerat, lasă-mă să-ți spun pe de rost toată partea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
argint a brazilor eșalonați pe un singur front rărit. Și deodată îmi simt dorința confiscată, împreună cu durerea aceea, ca de dinte găunos. A rămas undeva, departe, și chinul și Gloria”. O clipă mai târziu, Ferdinand Sinidis își prezentă toate scuzele, mărturisind că visase cu ochii deschiși. „Țineam să spun cu totul altceva”, făcu el oarecum încurcat, după ce se înghesui în fundul fotoliului. Pe chip i se citea suferința, o crampă stomacală desigur, și pe buze avea un zâmbet pricinuit de o nostimă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
chipul meu adevărat. „Ce fel de iubire este asta?”, întreabă dânsa, înfruntându-mă cu semeție și dispreț: „mâna îți este grea la mângâiat, mă săruți cu buze reci și vorbele îți sunt aspre și crăpate ca piatra!” Și trebuie să mărturisesc că țin la Gloria ca la mâna mea cea dreaptă, fără de care nu m-aș putea descoperi cuviincios în fața morții. O iubesc deși mă simt singur în preajma ei, singur fără dânsa, singur, singur, singur. „Ar fi interesantă o carte despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]