20,324 matches
-
un spațiu cultural-lingvistic în altul, are o manifestare deosebit de frecventă și este foarte importantă pentru evoluția socială. Dar, cînd a devenit una dintre temele predilecte ale cercetărilor contemporane, traducerea a ridicat probleme mai ales în ceea ce privește calitatea discursului tradus, care circulă redactat într-o anumită limbă, dar sub emblema unui original alcătuit cu mijloacele altui idiom. De aceea, ca rezultat al acțiunii de a traduce, discursul tradus se poate evalua pe de o parte din perspectiva limbii în care este realizat și
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
1988. Alexandru PHILIPPIDE (1859-1933), lingvist român, profesor universitar la Iași (i-au fost studenți Iorgu Iordan și G. Ivănescu). A pus bazele Institutului de Filologie Română de la Iași, în 1927, care astăzi îi poartă numele. Între 1897 și 1906 a redactat prima parte a Dicționarului limbii române al Academiei (porțiunea A - dăzvăț, rămasă în manuscris), stabilind bibliografia, principiile și metoda de lucru. Lucrări de referință: Introducere în istoria limbei și literaturei române, Editura Librăriei Frații Șaraga, Iași, 1888; Istoria limbii române
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
manuscrise și publicate cu titlul Ferdinand de Saussure, Ecrits de lingustique générale, Editions Gallimard, Paris 2002 (trad. rom. Scrieri de lingvistică generală, Polirom, Iași, 2004). Jean-Marie SCHAEFFER (n. 1952), filozof francez, specilist în estetică și teoria artei. Împreună cu Oswald Ducrot redactează Nouveau Dictionnaire encyclopédique des sciences du langage, Le Seuil, Paris, 1995 (trad. rom. Noul Dicționar enciclopedic al științelor limbajului, Editura Babel, București, 1996). Alte lucrări: Qu'est-ce qu'un genre littéraire?, Le Seuil, Paris, 1989; Art, création, fiction, Éditions Jacqueline
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
studii de botanică și istorie, era interesat de agricultură și de astronomie (instalase chiar un observator meteorologic și astronomic pe moșie). Era un om de cultură, cu preocupări întinse și variate, științifice și literare. Coresponda cu Alexander von Humboldt și redacta în patru limbi, semnând Basarabeanu, Din Caracușeni, K.S.-Ciurea. Studiile Despre Basarabia și cetățile ei vechi și Antichitatea Orheiului au apărut, în 1848, în „Memoriile Societății de Istorie și Antichități” din Odessa, iar o Schiță asupra puterii florei basarabene i-
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289846_a_291175]
-
1955), Viața lui Ștefan cel Mare (1957), Frații Jderi (1971), Neamul Șoimăreștilor (1977), Aventurile șahului (1983). A publicat și literatură originală, îndeosebi romane, unul în limba română Întoarcerea la viitor (1967), altele în limba rusă. În Cartea lui Iosif (1993), redactată în rusește, F. își evocă anii de liceu la București, în deceniul al patrulea al secolului trecut. A colaborat la dicționare ruso-române și româno-ruse și a alcătuit manuale de limba rusă pentru învățământul mediu. SCRIERI: Întoarcerea la viitor, Chișinău, 1967
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287089_a_288418]
-
BIBLIOTECĂ ROMÂNEASCĂ, revistă care a apărut la Buda în ianuarie 1821, în 1829, 1830 și 1834. Zaharia Carcalechi, „ferlegher” la Tipografia Universității din Buda, a editat și redactat această publicație, tipărind în 1821 prima parte, în 1829 și 1830, câte două părți, iar în 1834, ultimele patru. În mai multe rânduri el anunță că va scoate revista de douăsprezece ori pe an. Împrejurările îl obligă, însă, de fiecare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285731_a_287060]
-
pe scurt îi aparțin lui Damaschin T. Bojâncă. Carcalechi este autorul articolelor-program și al dedicațiilor ce însoțeau unele numere. El scrie articole de istorie, care au un pronunțat caracter de popularizare, traduce din greacă și germană povestiri și istorioare moralizatoare, redactează știri privind viața culturală din Principate, informații bibliografice (Izvorul cărților), liste cu prețul mărfurilor ș.a. Literatură originală s-a publicat puțină: fabula Guzganul de cetate și cel de câmp de Gh. Asachi, poezia Ruinurile Târgoviștii de V. Cârlova. Un articol
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285731_a_287060]
-
au Înființat Oficiul Înregistrărilor Eugenetice la Cold Springs Harbor, New York. În Germania, promotorul științei eugeniei a fost Ernst Haeckel (1834-1919). În 1905 ia ființă Societatea pentru Igiena Rasială, iar un an mai târziu ia ființă Liga monistă. Într-un rezumat redactat de Haeckel asupra programului membrilor din Liga monistă se spune: „Teoria selecției ne Învață că În viața omului, ca și În viața animalelor și a plantelor... numai o minoritate redusă și aleasă poate exista și Înflori. Lupta crudă și nemiloasă
Medicina si psihologie cuantica by Valentin AMBĂRUŞ, Mariana FLORIA, () [Corola-publishinghouse/Science/1642_a_2904]
-
despre pierderea unui paradis, despre regres și despre finaluri apocaliptice, În timp ce, de regulă, cele științifice vorbesc despre Începuturi Întunecate, despre progres și viitor luminos. Această pendulare incertă Între progres și regres este o constantă a civilizației. Povestea Babilonului a fost redactată, În forma pe care o avem la dispoziție, de unul sau mai mulți scribi inspirați, În jurul anului 700 Î.Hr. Se referă la un oraș apărut acum aproape cinci mii de ani. O găsim În „Cartea Facerii”, capitolul 11, cuprinsă
Prelegeri academice by Arh. IONEL OANCEA () [Corola-publishinghouse/Science/91771_a_92346]
-
poetul Claudian, care plecase din Egipt și se dusese întâi la Roma și apoi la Milano, sau Ammianus Marcellinus, care nu își mai compusese scrierile sale istorice în Antiohia, patria sa, ci la Roma, în latină. În jurul anului 380, Augustin redactă prima sa operă, astăzi pierdută, Despre frumos și potrivit (De pulchro et apto), dedicând-o unui orator din Roma, iar în 382 plecă la Roma, dezamăgit deja, între timp, de experiența sa maniheeană, care nu îl ajutase să găsească răspunsuri
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
a scris deja, vrea ca printr-o nouă lucrare să corecteze fraze, afirmații, judecăți greșite care fuseseră formulate de el sau de alții, furnizând astfel adevărata interpretare a scrierilor sale. O asemenea interpretare, propusă la mulți ani după ce autorul însuși redactase acele opere, nu coincide în mod logic cu aceea care se poate desprinde din operele în cauză. Retractările constituie însă un document interesant care reflectă recitirea într-un mod personal a propriilor opere de către autorul lor și, uneori, furnizează tocmai
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
că avea și un praenomen, Marius. Mercator se găsea în 429 la Constantinopol, unde încerca să blocheze drumul pelagianismului punându-i în gardă pe ortodocși și chiar pe împăratul Theodosius al II-lea în privința erorilor lui Celestius. Aici a scris, redactându-l întâi în greacă și traducându-l apoi în latină, Memoriul cu privire la Celestius (Commonitorium super nomine Caelestii). Mercator fusese trimis probabil la Constantinopol din însărcinarea papei Celestinus I (422-432); în acest fel a reușit să obțină expulzarea din Constantinopol, unde
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Constantinopol din însărcinarea papei Celestinus I (422-432); în acest fel a reușit să obțină expulzarea din Constantinopol, unde se refugiaseră, Celestius și Iulian din Eclano, ca și reconfirmarea condamnării pelagianismului la conciliul din Efes din 431. Ceva mai târziu (430-431), redactează Memoriul contra ereziei lui Pelagius și Celestius și împotriva scrierilor lui Iulian (Commonitorium adversum haeresim Pelagii et Caelestii vel etiam scripta Iuliani), în care, sprijinindu-se pe lucrarea lui Augustin Despre pedepsirea și iertarea păcatelor, combate mai ales negarea păcatului
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Comparația între doctrinele lui Pavel din Samosata și acelea ale lui Nestorius (Comparatio dogmatum Pauli Samosateni et Nestorii). Se pare că Mercator a rămas apoi la Constantinopol până la moarte, și a publicat un anumit număr de traduceri ale unor texte redactate la concilii și ale unor opere grecești referitoare la controversele cristologice din acea epocă. Bibliografie. Ediții: PL 45. Studii: S. Prete, Mario Mercatore, polemista antipelagiano, Mariett; Torino 1958. 3. Quodvultdeus Acest nume era destul de răspândit în Africa creștină din secolele
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
de Perpetuus și trimisă poetului ca s-o transpună în versuri. Deși a fost compusă în mai multe etape, opera trebuie plasată în jurul anului 470. Scrierea s-a bucurat de aprecierea lui Perpetuus care l-a invitat pe Paulin să redacteze o inscripție în versuri pentru bazilica Sfântului Martin din Tours pe care Perpetuus o construise și o terminase în 473. Cu această poezie, Paulin a scris douăzeci și cinci de hexametri și a adăugat apoi alte optzeci de versuri în care se
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
erezii (De haeresibus) a lui Augustin (p. ???): într-adevăr, Augustin alcătuise o listă de erezii, iar în prologul scrierii sale spusese că, după această listă, ar fi vrut să explice în ce anume ar consta atitudinea ereticului, însă nu mai redactase această explicație. Primasius, așadar, a înțeles să completeze această lacună scriind, așa cum ne spune Isidor din Sevilia, un tratat Despre erezii, în trei cărți, în care explică tot ceea ce Augustin nu apucase să expună la vremea sa: în prima carte
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
care preamărește încarnarea, minunile și opera de mântuitor a lui Cristos, și Istoriile din Vechiul și din Noul Testament (Historiae Testamenti Veteris et Novi), o culegere de douăzeci și patru de epigrame, compuse fiecare din trei hexametri (adică tristicha: grupuri de trei versuri): redactate într-un stil prețios și concis, acestea rezumă episoade biblice și urmau să aibă funcția de didascalii, probabil în maniera lui Prudențiu din Dittocheon. Opt din aceste epigrame reiau episoade din Vechiul Testament care sunt puse în paralel cu episoadele neotestamentare
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
latine care au fost patronate de mari literați precum Ieronim, Rufinus sau Augustin. Deși era o fundație laică, Vivarium-ul nu punea în practică programul cultural enunțat în rescriptul lui Atalaric despre care am vorbit mai sus și pe care îl redactase după normele retoricii Cassiodor însuși, ci respecta practicile din mănăstirile epocii, în ciuda faptului că o mare personalitate precum Cassiodor va fi stimulat un anumit tip de activitate culturală și anume cea focalizată asupra „gramaticii”. Însă era vorba totuși de o
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
l-a însărcinat pe Epifanie să traducă operele celor trei istorici și a făcut el însuși o compilație pe baza a ceea ce Epifanie îi pusese la dispoziție. A rezultat o operă în douăsprezece cărți care, în ciuda lacunelor și a pasajelor redactate în grabă, a avut o importanță fundamentală pentru cultura medievală. Alte scrieri ale lui Cassiodor compuse la Vivarium sunt opere originale, chiar dacă și ele sunt dovada unei mentalități de compilator și nu a unei capacități de a organiza într-un
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
document de importanță majoră pentru istoria acelor vremuri: sunt 854 de scrisori împărțite în paisprezece cărți; împreună cu cele ale lui Grigorie, au fost adunate și alte epistole care aparțin predecesorului său, papa Pelagius al II-lea, chiar dacă au fost probabil redactate de Grigorie însuși care atunci era diacon. Problemele cu care se confruntă Grigorie sunt diverse: pontiful trebuie să mențină legăturile cu împăratul Bizanțului pentru că acesta era totuși în continuare singurul reprezentant al puterii laice legitime. Pentru a apăra Roma asediată
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
sprijin de Bizanț, sub a cărui stăpânire - și protecție - se găsea totuși. Există și un Comentariu la prima carte a Regilor (In librum primum Regum expositiones, adică despre I Samuel 1-16), care nu e scris de Grigorie însuși, ci e redactat de un călugăr, Claudiu, care a așternut în scris ceea ce auzise din explicațiile lui Grigorie; la fel s-a întâmplat și cu Comentariul la Cântarea Cântărilor (Expositio in Cantica Canticorum), din care ne-au parvenit fragmente, în care se reia
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
fuseseră deja scrise și răspândite în anii precedenți, pentru că erau în mod evident foarte cerute de public, însă Grigorie le-a adunat apoi și le-a inclus în 592 în opera mai cuprinzătoare. Scrierea se încheie cu cartea a opta, redactată în 587, “întru slava confesorilor” care se deosebește de cea dinainte pentru că vorbește despre confesori, firește, și ei tot de origine galică. b) Operele minore La sfârșitul Isoriei francilor, Grigorie vorbește și despre sine și despre operele sale. În afară de cele
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
acesta i-a dedicat și tratatul Despre morală în Iov. Leandru a scris și câteva opere împotriva arienilor, însă s-a păstrat doar un tratat, cel Despre educația fecioarelor și despre disprețuirea celor lumești (De institutione virginum et contemptu mundi), redactat în 589 la sfârșitul conciliului din Toledo: tratatul e dedicat surorii sale, Florentina. Aici, scriitorul reia îndemnurile adresate de Ambrozie surorii sale, Marcelina, ca și alte considerații ale lui Ieronim, Augustin și Cassian referitoare la educația călugărițelor. A murit în
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
exegetice ale lui Isidor nu sunt dezbateri unde să fie aduse noi argumente sau care să ajungă la noi rezultate, însă izvoarele antice, Ieronim și Augustin în primul rând, sunt foarte mult exploatate de scriitor care vrea să obțină compendii redactate cu spirit enciclopedic, adică vrea să concentreze cât mai multe informații și reflecții într-un spațiu cât mai redus. Oricum, Isidor vrea să reia învățătura lui Origen, chiar dacă îl cunoaște doar din traduceri, pentru că îl consideră cel mai mare dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
împăratului din Occident, Valentinianus al III-lea; însă restul scrierii este la a doua persoană singular). Temelia puterii imperiale, afirmă Chiril, este Cristos; de aceea, împărații nu trebuie să admită nici o blasfemie contra divinității. De aceea, autorul își propune să redacteze pentru ei un compendiu al „tradiției credinței ortodoxe și apostolice”, și, în special, al întrupării Unului-născut (1-4). Intenția e realizată în restul operei (5-45) sub forma unei confutațiuni a opiniilor cristologice eronate. După ce enumeră câteva dintre ele (6), Chiril respinge
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]