16,537 matches
-
ripostat Markovic. Dar, În ciuda unghiurilor, mi se pare interesant ce faci. Original. Iar unele dintre aceste scene, În fine, sunt reale. Mai mult decât pozele dumitale. Și asta cauți, firește. Trăsăturile i s-au luminat pe neașteptate. A aprins altă țigară. Cu chibritul Încă aprins În mână, s-a ridicat și s-a Îndreptat spre frescă, apropiind luminița de imaginile pictate acolo. Faulques a observat chipul femeii din planul cel mai apropriat, descompus În trăsături violente, ocru, siena și roșu de
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
ar fi uneltele, aspectul tehnic trebuie să fie complicat. Pictai și Înainte, domnule Faulques? - Oarecum. Când eram tânăr. - Pe atunci erai artist? - Am vrut să fiu. - Am citit undeva că ai studiat arhitectura. - Foarte puțină vreme. Preferam să pictez. Jăraticul țigării a licărit o clipă. - Și de ce te-ai lăsat? Vorbesc de pictură. - I-am pus capăt curând. Când am Înțeles că fiece tablou pe care Îl Începeam Îl făcuseră deja alții. - De aceea te-ai făcut fotograf? - Poate - Faulques continua
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
observă oricât ar privi. - Așa ai crezut În ultimii treizeci de ani? - Nu chiar. Am Încetat să cred cu mult Înainte. - De aceea nu te-ai mai Întors la peneluri? - N-a fost atât de repede. Nici atât de simplu. Jăraticul țigării a sclipit iar printre umbre. Ce legătură avea războiul cu asta? a Întrebat Markovic. Erau moduri mai liniștite În care puteai practica fotografia ori pictura. Faulques a răspuns simplu. Era vorba despre o călătorie, a spus. În copilărie petrecuse multă
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
unele amănunte. Vorbesc despre pajiștea pe care o vezi așteptând venirea dușmanului, forma colinei pe care o urci sub foc, glodul din tranșeea care te apără de bombardament. Înțelegi ce spun, domnule Faulques? - Perfect. Croatul a tăcut un moment. Jarul țigării a licărit ultima oară Înainte de a o stinge. - Sunt locuri din care nu te mai Întorci niciodată, a adăugat. A urmat altă pauză lungă. Prin ferestre, pictorul de război putea auzi vuietul mării care se năpustea la picioarele falezei. - Alaltăieri
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
ochii la halbă, fără s-o atingă. Apoi și-a lăsat un deget să alunece pe verticală, peste sticla aburită, privind picăturile care se adunau În cercul ud de pe masă. În fine, fără să bea Încă, a scos pachetul cu țigări din ranița pe care o pusese pe jos, lângă scaun, și a aprins una. Briza mării ducea fumul dintre degetele lui când, Încă aplecat peste flăcăruia chibritului, pe care o ferea cu podul palmelor, s-a uitat la Faulques. - Credeam
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
dus-o la buze. La jumătatea drumului, s-a oprit, ca și cum ar fi vrut să spună ceva, dar se pare că s-a răzgândit. Numai după ce a sorbit și a pus halba pe masă, a tras de două ori din țigară și i-a zâmbit lui Faulques. Ori mai curând a făcut-o gura lui, pe când ochii bătând În cenușiu rămâneau imperturbabili, pironiți pe pictorul de război. - Există ceva, a zis croatul fără emfază, ce Înveți În lagărul de prizonieri: așteptarea
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
berea. Tăcere. Când și-a Întors iar ochii spre el, Markovic l-a privit aproape prudent, din spatele sticlelor murdare ale ochelarilor. - Și dumneata pari o persoană răbdătoare, domnule Faulques. Pictorul de război n-a răspuns. Celălalt a tras o dată din țigară și a lăsat briza să-i ducă fumul din gura Întredeschisă. La sfârșit, a dat din cap. - E ciudată pictura dumitale. Te asigur că a fost o surpriză. Spune-mi ceva, te rog. Ai fotografiat războaie, revoluții. Munca dumitale de
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
unsuroasă și purta aceleași haine din ziua anterioară. Cămașa era mototolită, roasă la gât. Pictorul de război s-a Întrebat unde și-o fi petrecut noaptea. - Am să vin, mulțumesc. Chiar mâine, dacă nu te deranjez. A aruncat departe mucul țigării aproape terminate, cu o mișcare a arătătorului sub degetul mare, și s-a uitat Îndelung cum acesta continua să fumege În țărână. Apoi a băut nițică bere și s-a șters la gură cu dosul palmei. — Mai Îngăduie-mi o
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
știi dumneata, cu flinta. Bum, bum. Continua să privească marea, cu ochii mijiți În fața luminii soarelui care reverbera lângă cheiul pescarilor. - Cine ar fi zis? a adăugat, cu un gest răsucit. Apoi a lăsat capul În jos, ca să aprindă altă țigară. Faulques i-a zărit cicatricea de pe mâna stângă, apoi cea de pe frunte, verticală și mai adâncă. O sprânceană ruptă, fără Îndoială. Obiect contondent. Cicatricea aceea nu apărea În fotografie, și nici Markovic nu pomenise de ea când vorbise de rana
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
fie. Iar amurgul e amenințarea umbrelor ce vin, a Întunericului, a inimii terorizate. Așteptarea nesfârșită, mort de frig Într-o vizuină, cu chiulasa armei lipită de față. A continuat să dea din cap, afirmativ. Amintirile păreau să-i susțină argumentele. Țigara din gură se clătina la fiecare mișcare. - Ți-a fost frică de nenumărate ori, domnule Faulques? - De nenumărate ori, cum spui dumneata. Da. Pe Markovic părea stingherit de jumătatea de zâmbet a pictorului. - Ce-i cu vorba „nenumărate”? - Nimic. E
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
jumătatea de zâmbet a pictorului. - Ce-i cu vorba „nenumărate”? - Nimic. E corectă, nu-ți face griji. Nenumărate: imposibil de numărat. Croatul l-a cercetat atent, căutând ironia. În cele din urmă, a părut ceva mai relaxat. A tras din țigară. - Voiam să-ți povestesc, a spus Într-un val de fum, că odată am vomat În zori, Înaintea unui atac. Pur și simplu, de spaimă. M-am șters la gură cu un șervețel de hârtie, l-am aruncat, și a
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
făcut un gest ambiguuu. - E aici, sub piele, a spus până la urmă. În genele noastre. Numai normele artificiale, cultura, patina civilizațiilor succesive Îl mențin pe om separat de el Însuși. Convenții sociale, legi. Teamă de pedeapsă. Celălalt asculta atent, cu țigara fumegândă atârnând Între buze. Și-a mijit iar ochii. - Și Dumnezeu? Dumneata ești credincios, domnule Faulques? - Nu fii enervant, dom’ne. A făcut stânga-Împrejur. Astfel putea vedea oamenii așezați pe terase ori plimbându-se pe lângă dig, bronzați, cu pantaloni scurți
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
-i Într-o odaie Închisă, privează-i de ce le e imprescindibil și să-i vezi cum se omoară unul pe altul. Markovic se uita și el la ei. Convins. - Am văzut, a Încuviințat. Pentru un coltuc de pâine ori o țigară. Să nu spunem că pentru a rămâne În viață. - De aceea știi, ca și mine, că, atunci când dezastrul Îl trimite pe om În haosul de unde a venit, toată patina aceasta civilizată se face fărâme, și el e iar ce era
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Îl trimite pe om În haosul de unde a venit, toată patina aceasta civilizată se face fărâme, și el e iar ce era ori ce a fost Întotdeauna: un perfect fecior de lele. Celălalt s-a uitat atent la mucul de țigară pe care Îl ținea Între degetul mare și arătător. Apoi l-a aruncat departe, ca și pe cel dinainte. Chiștocul a căzut În același loc. - Dumneata nu ești prea milos, domnule. - Nu sunt. Dar e ciudat că spui asta. - Și
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
perle al lui Olvido, ca el Însuși. Ca Ivo Markovic, care În acel moment, fără să-l fi auzit venind, se profila În contralumină chiar În ușa turnului. 9. - Am și intrat? Stătea În picioare În fața picturii murale, iar fumul țigării care Îi atârna Între buze Îl făcea să mijească ochii dincolo de lentilele ochelarilor. Era proaspăt bărbierit și purta o cămașă curată, cu mânecile suflecate până la coate. Faulques i-a urmărit direcția privirii. Într-o zonă Încă nepictată, desenul În cărbune
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
omul era mai curând martor decât protagonist. Ori, ca să epuizăm chestiunea, ambele lucruri În același timp: era În egală măsură victimă și vinovat. Au stat și au privit fresca, În tăcere, nemișcați. Unul lângă altul. Apoi Markovic și-a scos țigara din gură. S-a aplecat nițel, ca să-i vadă mai bine pe cei doi bărbați ce se băteau În cuțite, Îmbrățișați În prim-plan, În partea de jos a picturii. - E adevărat că unii fotografi plătesc ca să fie omorâți oameni
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
De două ori. - Nu. Și, firește, nu acesta a fost cazul meu - a dat a treia oară din cap. Niciodată. Croatul se Întorsese și se uita la el cu interes. A stat așa un moment, apoi a tras iar din țigară, a stins-o În borcanul de muștar gol de pe masă, așezat printre vopsele și peneluri. The Eye of War era tot acolo. A dat câteva pagini, distrat, și s-a oprit la una dintre ele. - Bună poză, a spus. Ea
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
băiatul aducea mereu câte ceva. Un pic de ciocolată, o cutie cu lapte condensat, tutun. Ne dădea nouă tot. Uneori chiar și medicamente pentru bolnavi. Ce părere ai? Totuși, noi luam tot ce aducea. Cu lăcomie, te asigur. Da. Până la ultima țigară. Soarele, care se ițea la una dintre ferestrele turnului, a luminat fața croatului, iar pupilele i s-au luminat și mai tare În spatele ochelarilor. Urma de zâmbet i s-a topit pe buze, parcă ștearsă de lumină: ochii Își impuneau
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
vorbă, s-a șters la gură cu dosul palmei. Celălalt dădea din cap cu scurte gesturi afirmative. Părea să confirme ceva. La sfârșit, și-a deschis berea, a băut nițel, a pus-o pe jos și și-a aprins o țigară. - Vrei să vorbim despre femeia care a murit pe șosea? - Nu. - Eu am vorbit despre a mea. S-au privit mult timp În tăcere. Markovic a tras de trei ori din țigară, Faulques a băut de două ori din cutie
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
-o pe jos și și-a aprins o țigară. - Vrei să vorbim despre femeia care a murit pe șosea? - Nu. - Eu am vorbit despre a mea. S-au privit mult timp În tăcere. Markovic a tras de trei ori din țigară, Faulques a băut de două ori din cutie. Croatul a realuat discuția. - Crezi că nevastă-mea a Încercat să se pună bine cu bărbații care o violau, ca să scape? Ori ca să-l salveze pe fiul nostru? Crezi ca a acceptat
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
violau, ca să scape? Ori ca să-l salveze pe fiul nostru? Crezi ca a acceptat de frică, ori din resemnare, Înainte ca ei să-l omoare pe băiat, iar pe ea s-o mutileze și să-i taie gâtul? A dus țigara la gură. Jarul i s-a Înroșit Între degete și un val de fum i-a Încețoșat o clipă ochii albaștri În spatele ochelarilor. Faulques n-a zis nimic. Privea o muscă ce-și fluturase aripile Între ei, apoi se așezase
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
zenitală foarte puternică care Îl acoperea tot, s-a spălat pe mâini și pe brațe și, după ce s-a gândit o clipă, s-a dus la croatul care, tot așezat și nemișcat, stătea la umbră. Avea Între ghete chiștocuri de țigară stinse, o pungă de plastic cu gheață și patru cutii cu bere. - Frumoasă priveliște, a spus Markovic. Au rămas cu ochii la Întinderea albastră care, de la poalele falezei, se deschidea spre orizont În evantai: gurile de la apus la nord, cu
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
descoperim că au fost, poate, Întotdeauna acolo, dispuse să ne uimească. Și-i adevărat că orice detaliu Îți poate schimba viața: un drum pe care nu apuci, de pildă, ori pe care mergi mai târziu din cauza unei conversații, a unei țigări, a unei amintiri. În război, desigur, toate acestea au importanța lor. O mină pe care nu calci, la câțiva centimetri de tine. Ori pe care calci. A ridicat privirea, și Faulques l-a imitat. Foarte sus, aproape invizibil la șase-șapte
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
nu strada, ca să nu i se localizeze poziția cu ajutorul cadrajului. Sporovăiseră În nemțește cât durase pânda, pe când Faulques se juca cu camerele foto, ca să-l deprindă pe celălalt cu ele, iar interlocutorul lui, ascuns Între doi saci cu pământ, fuma țigară după țigară, aplecându-se din când În când ca să arunce o privire atentă În lungul țevii unei puști SVD Dragunov, pe care, lipită de un telescop puternic, o ținea ațintiță spre stradă printr-o ambrazură practicată În zid. Fără complexe
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
ca să nu i se localizeze poziția cu ajutorul cadrajului. Sporovăiseră În nemțește cât durase pânda, pe când Faulques se juca cu camerele foto, ca să-l deprindă pe celălalt cu ele, iar interlocutorul lui, ascuns Între doi saci cu pământ, fuma țigară după țigară, aplecându-se din când În când ca să arunce o privire atentă În lungul țevii unei puști SVD Dragunov, pe care, lipită de un telescop puternic, o ținea ațintiță spre stradă printr-o ambrazură practicată În zid. Fără complexe, sârbul admisese
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]