20,324 matches
-
de altfel, violența replicii ne face să ne gândim că existau realmente niște divergențe acolo pentru că Pulcheria, cel puțin, ar fi trecut deja de partea lui Chiril. Oricum, acesta, întors la Alexandria după conciliul din Efes, s-a grăbit să redacteze o Apologie a împăratului în care respingea acuzația că a vrut să producă dezbinări la curte, afirmând, în schimb, că a acționat astfel pentru că, în calitate de preot, considera că e de datoria lui să arate credincioșilor temeiurile dreptei credințe și să
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
douăsprezece teze de către Teodoret (Evoptsios, episcop de Ptolemaida în Pentapolis, îi trimisese lui Chiril scrierea lui Teodoret). În nici unul din texte (ce s-au păstrat și în traducere latină și siriană) nu este menționat Efes, așa că trebuie să fi fost redactate în prima parte a lui 431. În fiecare din ele, Chiril procedează sistematic: reproduce de fiecare dată un anatematism, urmat de obiecțiile adversarilor și apoi de propriul răspuns. În scrierea contra orientalilor, apărarea se sprijină în mai multe cazuri pe
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
sau de cea din Palestina. O adnotare pe marginea unui manuscris al unei scrisori a lui Filoxen din Mabbug conține numele lui Ioan, menționat în legătură cu un sinod de teologi neocalcedonieni ținut la Alexandria între 514 și 518; Ioan ar fi redactat epistola sinodală adresată împăratului Anastasius. Însă exactitatea notei a fost pusă sub semnul întrebării. Din scrisoarea lui Filoxen rezultă că acesta ar fi primit de la destinatar, împreună cu epistola sinodală, o apologie a conciliului de la Calcedon potrivit căreia acest conciliu era
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Despre cele șapte este, conform manuscriselor, opera „lui Leontie scolasticul bizantin, compusă întocmai după prelegerile (apo phônes) lui Teodor, avă mult iubit de Dumnezeu și preaânțelept filosof”; se consideră că trimiterea se referă la Teodor din Raithu, iar scrierea e redactată după 560. În ce privește omiliile atribuite în manuscrise lui „Leontie, presbiter de Constantinopol” și publicate în PG împreună cu operele lui Leontie din Bizanț, acestea trebuie trecute în seama altui autor (aici, pp. ???-???). Merită însă amintită și opinia celor care continuă să
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
sub numele său scrierea intitulată Legile omeriților (al cărei început s-a pierdut), de fapt o legislație strict teoretică, bazată pe un ideal monastic. Tot lui i-a fost atribuită și Disputa cu iudeul Herban, sub forma unui proces verbal, redactat de Palladius, al unei dispute cu mai multe etape; opera face parte (însă ca un produs secundar) din genul disputelor imaginare dintre creștini și iudei, în care iudeul nu e decât o fantoșă în mâinile autorului creștin. Scrierea e, de
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
caracter spiritual, legate de itinerariul ascezei monastice: renunțarea, umilința, conștiința, teama de Dumnezeu, interdicția de a-ți urma propria judecată, aceea de a judeca etc. Au fost notate de ascultători și după aceea redactate, deși nici cei ce le-au redactat nu au fost mânați de intenții literare ca în cazul Conferințelor lui Ioan Cassian (aici, pp. ???-???) analoage ca gen. Textele lui Dorotei păstrează spontaneitatea exprimării orale. Temele sunt dezvoltate cu ajutorul unui aparat format din citate biblice, din maxime ale Părinților
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
și tot ceea ce aflase despre Sava, de-a valma, pe numeroase foi pe care le luă cu sine la Noua Lavră. Când Ava Gheorghe, căruia îi este dedicată Viața Sfântului Eftimie, i-a cerut să pună în ordine și să redacteze acel material, Chiril s-a străduit timp de doi ani fără să reușească, până când într-o zi, în timp ce lucra, adormind, i-a văzut în somn pe Eftimie și pe Sava care, mișcați de neputința lui de a duce la bun
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
jos). Simeon a murit în 459. S-au păstrat trei biografii ale lui. Una se găsește în capitolul 26 al Istoriei bisericești a lui Teodoret din Cyr (aici, p. ???) care l-a cunoscut personal pe Simeon. O altă Viață este redactată în siriană și, la sfârșit, în text, se spune că a fost scrisă în 472/473 de către Simeon Bar Apollo și Ber Chatar; este independentă de cea lui Teodoret și, la fel ca el, autorul își extrage materialul din tradiția
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
slujea pe Simeon. Din a treia, în greacă, rezultă că a fost scrisă puțin după moartea sfântului de către un discipol al acestuia pe nume Antonie, însă - așa cum a demonstrat Lietzmann - textul conține numeroase contradicții în raport cu celelalte, în special cu Viața redactată în siriană, și trebuie să fie o prelucrare a legendei oficiale a lui Simeon, deja foarte stilizată, așa cum era transmisă la Telnescin; abia în ultimă analiză poate fi vorba de amintirile unui adevărat discipol. Există și o Viață în georgiană
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
în întregime. De altfel, Teodoret s-a apucat să-și scrie opera istorică doar cu puțin timp înainte de moartea împăratului (28 iulie 450); Teodosius al II-lea e amintit la sfârșitul operei ca suveran în exercițiu, deci istoria a fost redactată foarte repede: în scrisorile 82, 113 și 116 Istoria bisericească nu este încă pomenită și acestea datează din 449. Compunerea operei a avut loc, așadar, în exil, pe vremea când Teodoret, alungat din Cyr, se refugiase probabil într-o mănăstire
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
ulterioară prin folosirea materialului extras din Catene. Există și Scolii la Psalmi care apar în Catenele de manuscrise publicate de Corderius în 1642, însă nu par să fie scrise de Esihie, tot așa cum nu este autentic un Comentariu la Psalmi redactat sub formă de scolii (Commentarius brevis) pentru că autorul textului e influențat de exegeza antiohiană. Esihie a compus și comentarii ale cărților profeților: a comentat Isaia, Daniel, Iezechiel și cei doisprezece Profeți Minori. S-au păstrat Comentariul la Isaia și scolii
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
arborilor din India și din insula Taprobane (adică Ceylon), iar o a douăsprezecea carte are menirea de a arăta că mulți scriitori păgâni atestă vechimea operelor scrise de Moise și de Profeți. Aceste ultime două cărți sunt probabil un adaos redactat de altcineva mai târziu, însă amândouă sunt alcătuite pe baza unor opere ale lui Cosma: cartea a unsprezecea a fost poate compusă din elemente preluate dintr-o „descriere a pământului” pe care Cosma o scrisese deja și pe care el
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
Anton Holban, C. Noica, Mircea Vulcănescu, N. Steinhardt, Petru Comarnescu, Petre Pandrea, Edgar Papu ș. a. La Botoșani, în 1928, editează publicația „Pământul”. Scrie în „Revista tinerimii” (Mihăileni), iar la „Credința” deține rubrica „Țintar” (1933-1937). De multe ori, sub pseudonime diferite, redacta în același număr de ziar sau de revistă o suită de articole. A colaborat la „Bilete de papagal”, „Caiet”, „Viața de azi”, „Bis”, „Vestea”, „Știrea”, „Informatorul”, „Convorbiri literare”, „Litere”, „Pământ bănățean”, „Azi” (unde a fost redactor), „Revista scriitoarelor și scriitorilor
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287992_a_289321]
-
, publicație apărută la București, bilunar, între 1 august și 1 decembrie 1873. Subintitulată „Revista cestiilor contimpurane”, T. este redactată de Gr. H. Grandea, cu scopul, mărturisit într-un ambițios articol-program, de a contribui la dezvoltarea culturii naționale. Încrezător în menirea literaturii, așa cum afirmă în cuprinzătoarea schiță istorică Starea literaturei și artelor în România, republicată aici, Grandea încearcă și o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290270_a_291599]
-
ori cu privire la chestiunile ortografice controversate. A semnat și Tapazin, Ghaki, G. Paisiu, Paisiu Gâscă. A lucrat ca redactor la „Independința română” (1863), „Scrânciobul” (1868-1869), „Opiniunea constituțională” (1869-1870). A scos ziare și reviste: „Păcală” (1860), „Actualitatea” (1865), „Cugetarea” (1865), „Stindardul” (1876), redactat împreună cu Al. Macedonski Bonifaciu, Florescu și G. Fălcoianu, „Nuvelistul” (1877), oferind colaborări și altor publicații, cum ar fi „Naționalul”, „Românul”, „La Voix de la Roumanie”, „Pressa”, „Dezbaterile”, „Terra”, „Alegătorul liber”, „Revista contimporană”, „Literatorul”. În 1859, cu D. Bolintineanu și Al. Zanne
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287255_a_288584]
-
sunt prezenți Cezar Petrescu și Mihail Sadoveanu (traduși în germană de Hortense Mateescu-Cisek), este inclusă și o scriere a lui I. L. Caragiale (La hanul lui Mânjoală, transpusă în limba maghiară de Iankovsky Dénes). Recenziile și cronicile culturale de la rubrica „Chronique”, redactată în franceză, sunt semnate de Valeriu Bologa, Luca Moga (pseudonim al lui Lucian Blaga), Valeriu Pușcariu. În fiecare din cele patru numere editate există o „Bibliografie” care semnalează apariții recente de reviste și cărți de cultură. De remarcat și bogatul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286579_a_287908]
-
GENERAȚIA DE MÂINE, revistă literară apărută la Oravița, lunar, între 1936 și 1938, redactată de elevii Liceului „General Dragalina”, sub îndrumarea profesorului I.C. Stoica. Publicația era condusă de un comitet de redacție alcătuit din Sabin Belu, Aurel Bugariu, Gheorghe Milovan, Ion Mioc, Simion Simu, Horea Ședicu. Poezie publică aproape toți redactorii, dar și alți
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287211_a_288540]
-
1988-1990, este profesor la o școală generală din Roșiori de Vede. Între 1990 și 1995, deține funcția de director adjunct al Editurii Phoenix. Din 1996, este redactor la Muzeul Literaturii Române și consilier la Asociația Scriitorilor din București. Din 1997, redactează și conduce revista „ArtPanorama”. Debutează cu cronică literară în „Amfiteatru” (1986). Extrem de prezent în viața culturală, de la cenacluri și emisiuni literare până la lansări și prefațări de carte, B. se construiește ca un critic afiliat programatic generațiilor ’80 și ’90. Debutează
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285780_a_287109]
-
tendențioasă și falsificare grosolană a unui fragment dintr-o mai veche conferință a lui B. Delavrancea). Răspunsul indignat al scriitorului este teribil, iar degetul acuzator pus pe semnatarul ignobil - Grigoriu Moldovan - îl arată „trădător de neam”. Pe aceeași linie este redactată rubrica „Lupta noastră”, excelând nu doar în obediența față de autorități, cât mai ales în insanități, atacuri la persoană și răfuieli - cele mai multe ale redactorului -, vizând cu precădere instituții din București, pe Ioan Slavici și revista „Tribuna” din Sibiu, alte periodice românești
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290340_a_291669]
-
la extirparea hipofizei (la pisică) pe cale transsfenoidală. în aceeași perioadă, Paulescu a făcut ample studii asupra tiroidei și suprarenalei, introducând și opoterapia cu extracte tiroidiene (în mixedem) și suprarenale (la animalul suprarenalectomizat). Biologul A. Vitzu, elev a lui Brown Sequard, redactează în aceeași perioadă lucrarea Doctrina secrețiilor interne din punctul de vedere al rolului lor în organism (București, 1895). Thoma Ionescu (1896-1898) publică lucrări având ca subiect noi procedee de tratament chirurgical al bolii Basedow. Se publică lucrări referitoare la gușa
Ghid de diagnostic și tratament în bolile endocrine by Eusebie Zbranca () [Corola-publishinghouse/Science/91976_a_92471]
-
, almanah literar apărut în Oradea la 10 martie 1867. Tinerii intelectuali români din Oradea editează această publicație în virtutea unei tradiții încetățenite de Al. Papiu-Ilarian, care redactase în anul 1845, la Cluj, almanahul literar „Zorile”. După câțiva ani, în 1854, la Oradea, apăruse „Zorile Bihorului”, cu același caracter, redactat de un grup de tineri, iar cinci ani mai târziu, în 1859, la Arad, „Muguri”, „almanah național al
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286982_a_288311]
-
martie 1867. Tinerii intelectuali români din Oradea editează această publicație în virtutea unei tradiții încetățenite de Al. Papiu-Ilarian, care redactase în anul 1845, la Cluj, almanahul literar „Zorile”. După câțiva ani, în 1854, la Oradea, apăruse „Zorile Bihorului”, cu același caracter, redactat de un grup de tineri, iar cinci ani mai târziu, în 1859, la Arad, „Muguri”, „almanah național al Societății de leptură a junimei române”. Dintre cei care participaseră la pregătirea almanahului din 1859, Vasile Iuțiu colaborează și la F., cu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286982_a_288311]
-
puse de cel de al II-lea Congres al Internaționalei, cît și cele 59 de teze ale celui de al III-lea Congres. Articolele din l'Humanité și cele din ziarul Le Peuple al lui Henri Fabre (...) nu sînt toate redactate de către comuniști convinși, care să-și fi dovedit devotamentul la cauza proletariatului, neîndeplinind astfel prima condiție"4. În diferite rînduri, Executivul IC admonestează secțiunea franceză, fără prea multe rezultate. Această luptă între IC și conducerea PCF se cristalizează în jurul persoanei
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
Haslam, cotitura a avut loc în aprilie-mai 1939 și se materializează prin schimbarea de personal de la Ministerul de Afaceri Externe, fundamentaliștii bolșevici sau naționaliștii Marii Rusii ajungînd la putere. 2 Rezoluție citată de către Monty Johnstone în introducerea pe care a redactat-o pentru lucrarea About Turn, The British Communist Party and the Second World War. The Verbatim Record of the Central Committee Meetings of 25 September and 2-3 October 1939, Ed. Francis King and George Matthews, Londra, Laurence and Wishart, 1990
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
disputa printr-un număr consacrat lui Eminescu; dar, cum „războiul”, pentru o mai mare credibilitate, trebuia mutat pe sol basarabean, au fost găsiți sau inventați „dușmani” ai lui Eminescu și la Chișinău. Revista Contrafort și grupul de scriitori care o redactează au fost de mai multe ori pomeniți în lista neagră a demolatorilor poetului. Respingem în mod categoric o asemenea calomnie, punând la dispoziție, pentru cei care doresc să se informeze corect, întreaga colecție a revistei noastre. Așteptăm cu mult interes
[Corola-publishinghouse/Science/2015_a_3340]